Κοινωνία 12.02.2017 - 13:40

Ο Batman είναι πιο kinky σε LEGO αποχρώσεις

Κινηματογράφος

Στην «επέλαση της ροζ λογοτεχνίας» (Gutenberg, 2014), η Εύα Στάμου εξηγεί πως η ιδιαίτερη άνθιση αυτού του παρα-λογοτεχνικού είδους βασίζεται σε αμιγώς έξω-λογοτεχνικά κριτήρια: Την προσαρμογή δηλαδή βιβλίων-προϊόντων σε ένα πολύ συγκεκριμένο αγοραστικό κοινό που διαμορφώνεται με βάση το φύλο, την ηλικιακή ομάδα, τον τρόπο ζωής και όχι με βάση κριτήρια που αφορούν στην ποιότητα του λογοτεχνικού έργου. Η «Ροζ Λογοτεχνία» (που ανθεί και στη χώρα μας) άλλωστε, δεν πωλείται μονάχα στα βιβλιοπωλεία: Αντίθετα, τους τίτλους της τους συναντάς στα σούπερ-μάρκετ, σε ειδικά σταντ σε κομμωτήρια και κέντρα ομορφιάς. Το Hollywood, χρόνια πρωτοπόρο στην κατασκευή ταινιών με τέτοιου τύπου κριτήρια, δεν θα μπορούσε να αφήσει απ’ έξω ένα τόσο πετυχημένο υλικό για την πρώτη ύλη κινηματογραφικών saga.

Μια μέρα, μια κάτοικος του Δυτικού Λονδίνου, η EL James, παθιασμένη με το Twilight, θα πολεμήσει την «κρίση μέσης ηλικίας» (λόγια δικά της) γράφοντας για τις φαντασιώσεις της: Κάπου εκεί θα γεννηθεί το παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο των «50 αποχρώσεων του γκρι». Ένα σύστημα πολύ κλασσικών μοτίβων (το ταπεινό-όμορφο κορίτσι θα γνωρίσει τον πλούσιο πετυχημένο με σκοτεινά μυστικά και τον οποίο θα εξημερώσει) μπολιάστηκε με μια ελαφριά δόση s/m και kinky ερωτικών σκηνών που θα δώσουν μια εξωφρενική ώθηση σε μια κατά βάση «ανέραστη» λογοτεχνία. Αντίστοιχα, η ομώνυμη ταινία θα πλασαριστεί προ ετών ως το απόλυτο «ραντεβού για του Αγ. Βαλεντίνου» (sic) και θα σημειώσει μια αξιοπρόσεκτη πορεία- ικανή να οδηγήσει και σε ένα sequel (όπως και στα βιβλία) το οποίο κυκλοφορεί αυτήν την περίοδο στις αίθουσες.

Βέβαια, το νερόβραστο αφροδισιακό της EL James και του σκηνοθέτη Sam Taylor Johnson βασιζόταν σε ένα βαθμό και στην mainstream απεικόνιση θεμάτων που κάποιος/α θα συναντούσε μονάχα σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Τα μικρά bondage set και διάφορες kinky προτιμήσεις σημείωσαν μια παράλληλη άνθιση στα sex-shop, δημιουργώντας μεταφυσικές σχεδόν αγωνίες: Πως μπορεί μια τόσο συντηρητική ταινία που αποθεώνει την κανονικότητα να «απελευθερώνει» το κοινό της; (Εννοείται πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην πραγματικότητα). Η δεύτερη ταινία ωστόσο, αν εξαιρέσει κανείς δυο σκόρπιες σκηνές, δεν έχει τίποτα από αυτά: Διάφορες εμμονικές τύπες και κάτι περίεργοι τύποι κυνηγούν την ευτυχία του ζευγαριού και το χασμουρητό είναι ίσως η μόνη σωματική διέγερση που προκαλείται – όχι επιθυμητό αποτέλεσμα για μια ρομαντική έξοδο.

Από την άλλη πλευρά, η επανεμφάνιση του Batman σε σκηνικά LEGO (!) είναι ίσως η μόνη ενδιαφέρουσα ταινία που αφορά σε διεστραμμένους εκατομμυριούχους playboy με γονεϊκά συμπλέγματα και καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Και δίνει ξανά μια ευκαιρία στον πιο σοβαροφανή σούπερ-ήρωα να διασκεδάσει χωρίς να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά.

Μετά τις πρώτες του γοτθικές κινηματογραφικές διασκευές, δια χειρός Tim Burton, ο Batman πέρασε μια camp περίοδο στα χέρια του Joel Shumacher (ενδεικτικά αναφέρουμε τη στολή με ρώγες στο θώρακα και τον Σβατζενέγκα ως Mr. Freeze) μέχρι να επιστρέψει, σοβαρότατος και «ρεαλιστικός» στα χέρια του Chris Nolan. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» του τελευταίου θα ανανεώσει συνολικά το υπερ-ηρωικό σινεμά, κυρίως χάρη στην ερμηνεία του Heath Ledger ως Joker. Αυτή ωστόσο η σοβαροφάνεια του μύθου του, που θα κορυφωθεί προσφάτως στο (αποτυχημένο) Batman vs Superman του Zach Snyder, θα τον κάνει τόσο βαρύ και ασήκωτο που θα χρειαστεί μια LEGO μεταφορά του (από το LEGO movie που είχε πρωτοεμφανιστεί με επιτυχία) για να τον κάνουν πάλι συμπαθή και διασκεδαστικό.