Με τους γιατρούς ή με τους Μπαρτζώκες;

Ο Δήμος Μπαρτζώκας δεν είναι διοικητής στρατοπέδου συγκέντρωσης, ούτε υποδιοικητής σε κάποια άγρια συμμορία της Χρυσής Αυγής. Είναι διοικητής δημόσιου νοσοκομείου. Μπέρδεψε όμως κατά πώς φαίνεται τους ρόλους. Κι αντί να προσφέρει περίθαλψη σε άρρωστη από καρκίνο αλλοδαπή, κάλεσε την ασφάλεια να τη συλλάβει, τη μέρα μάλιστα που εγχειρίστηκε. Το έγκλημά της; Δεν είχε άδεια παραμονής!

 

 

Θα απολογηθεί φυσικά ότι τήρησε το νόμο και πιο συγκεκριμένα την εγκύκλιο του Λοβέρδου. Η ρουφιανιά όμως παραμένει ρουφιανιά και η απανθρωπιά παραμένει απανθρωπιά όσους νόμους κι αν επικαλείται κανείς. Διότι το νοσοκομείο είναι άσυλο, καταφύγιο, άβατο, για όποιον καταφεύγει εκεί –μέχρι τουλάχιστον να θεραπευτεί. Και ο διοικητής ενός τέτοιου ιδρύματος θα έπρεπε να είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωπος.

 

 

Το συνδικάτο των νοσοκομειακών γιατρών κατάγγειλε φυσικά το γεγονός, όπως κατάγγειλε και την εγκύκλιο Λοβέρδου –την οποία οι γιατροί αρνούνται να εφαρμόσουν. Εμείς θα προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε όποιον τη χρειάζεται, λένε στην ανακοίνωσή τους. Με αποτέλεσμα, μετά από παρέμβαση της υφυπουργού υγείας, να υποχρεωθεί ο Δένδιας να αποσύρει τους αστυνομικούς από το νοσοκομείο.

 

 

Προφανώς δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθεί κανείς περαιτέρω με την ανίερη πράξη του κυρίου διοικητή. Έχει όμως κάποιο νόημα να καταλάβουμε όλοι ότι, έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα στην Ελλάδα, θέλουμε δε θέλουμε, πρέπει να πάρουμε θέση: Με τους γιατρούς ή με τους Μπαρτζώκες; Με την ανθρωπιά ή με τα γαυγίσματα εκείνων που θεωρούν άρρωστους συνανθρώπους μας βάρος για το ΕΣΥ, μικρά παιδιά βάρος για τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία, δούλους που δουλεύουν με τρεις κι εξήντα βάρος για τις ελληνικές οικογένειες. Και που προσπαθούν να εισάγουν στη ζωή μας ένα πόλεμο φτωχών εναντίον απελπισμένων.

 

 

Τον ξέρουμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία για όλα αυτά. Όταν όμως ο καθημερινός φασισμός φτάνει μέχρι τα νοσοκομεία, τα σχολεία, το δρόμο, την πόρτα μας, δεν μπορούμε να μένουμε στις καταγγελίες. Η αντίσταση στη βαρβαρότητα είναι συλλογική και προσωπική υπόθεση. Διότι απλούστατα δεν έχει νόημα να ρωτάς ποιον και γιατί καρφώνει ο κάθε Μπαρτζώκας και επικηρύσσει ο κάθε Δένδιας κι ο κάθε Μιχαλολιάκος: Εσένα καρφώνουν και επικηρύσσουν…

 

Το κουτί της Πανδώρας