Ο Αδόλφος ζει στη Γερμανία

 

Ο άνθρωπος που το διευθύνει λέει ότι έχει δεχθεί εκατοντάδες υβριστικά ανώνυμα τηλεφωνήματα από τότε που άνοιξε η επιχείρηση, το 2000, βρίσκει τις λάμπες σπασμένες, ακαθαρσίες στην είσοδο, σβάστικες χαραγμένες στις πόρτες και τους τοίχους, ενώ μια φορά βρήκε και το κεφάλι ενός γουρουνιού στην εξώπορτα με την λέξη «Εβραίος» γραμμένη επάνω του. Εχει σταματήσει, λέει, να καταγγέλλει τα περιστατικά στην αστυνομία, αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν ασχολείται.

 

«Το χειρότερο σε αυτή την ιστορία», σχολίαζε το περιοδικό Der Spiegel, «είναι ότι δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς: και τι περίμενε δηλαδή, αφού αποφάσισε να ανοίξει εβραϊκό εστιατόριο στην ανατολική Γερμανία; Ακόμα και η αστυνομία αυτό του είπε».

 

Με λίγα λόγια, γράφει το Spiegel, «έπειτα από περίπου 180 ρατσιστικές δολοφονίες από το 1990 μέχρι σήμερα, ύστερα από αμέτρητες επιθέσεις, περιστατικά εκφοβισμού, σβάστικες σε εβραϊκά νεκροταφεία, ξυλοδαρμούς μεταναστών, πετροπόλεμο με στόχο αραβικά εστιατόρια, το συμπέρασμα είναι ότι η Γερμανία χάνει τη μάχη κατά της βίαιης ακροδεξιάς. Ενώ στις πιο αραιοκατοικημένες, αγροτικές περιοχές, όπως το βορειοανατολικό κρατίδιο Μεκλενμβούργο- Δυτική Πομερανία, έχει ηττηθεί κατά κράτος».

 

Οταν τον περασμένο Νοέμβριο, οι αρχές κατάλαβαν, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, ότι οι δολοφονίες εννέα μεταναστών- 8 Τούρκων και ενός Ελληνα- και μιας αστυνομικού, από το 2000 έως το 2007, ήταν έργο μιας μέχρι τότε άγνωστης τριμελούς ομάδας νεοναζί, γνωστής ως Μυστικοί Εθνικοσοσιαλιστές (NSU), η λαϊκή κατακραυγή ήταν τέτοια, που πολλοί πίστεψαν πως η κυβέρνηση θα έπαιρνε ριζικά μέτρα διάλυσης όλων των ακροδεξιών μορφωμάτων.

 

Το βασανιστικό ερώτημα ήταν πώς μπόρεσε αυτή η ομάδα, που βρισκόταν στην παρανομία από το 1998, να μην εντοπιστεί από τις Αρχές επί 7 χρόνια; Η απάντηση ήταν ότι η γραφειοκρατία σε μια χώρα, που θα έπρεπε να έχει υψηλό βαθμό ευαισθησίας για τέτοια ζητήματα, απέτυχε παταγωδώς.

 

Η μεν αστυνομία επί σειρά ετών έψαχνε για τους δράστες όχι μεταξύ των νεοναζί, αλλά των Τούρκων μεταναστών, οι δε υπηρεσίες πληροφοριών ήταν σαφές ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Συνολικά, σύμφωνα με την Επιτροπή της Βουλής που ερεύνησε την υπόθεση, 36 υπηρεσίες ολιγώρησαν, δεν συνεργάστηκαν και δεν ενδιαφέρθηκαν.

 

Κι όσον αφορά την κοινή γνώμη: παρόλο που μερικές κοινότητες ανέλαβαν αποφασιστική δράση, στις περισσότερες αναπτύχθηκε μια κουλτούρα ανοχής του ακροδεξιού εξτρεμισμού, είτε κάνοντας τα στραβά μάτια είτε υποβαθμίζοντας συνειδητά τον κίνδυνο.

 

Το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NPD), που υμνεί το Τρίτο Ράιχ, εκπροσωπείται πλέον σε δύο κοινοβούλια κρατιδίων της πρώην ανατολικής Γερμανίας, σε τοπικά συμβούλια, διαχειρίζεται κάθε είδους εθελοντικά σώματα και κλαμπ νέων και οργανώνει αθλητικούς αγώνες και καλοκαιρινά φεστιβάλ, επειδή κανείς άλλος δεν ασχολείται πια. Η ανατολική Γερμανία των 15 εκατομμυρίων κατοίκων και της ανέχειας είναι εύφορο έδαφος για την ακροδεξιά.

 

Το Βερολίνο προσπάθησε το 2003, μέσω δικαστηρίων, να τεθεί εκτός νόμου το NPD κι απέτυχε. Και σήμερα, έπειτα από ένα χρόνο έντονων πολιτικών διαβουλεύσεων και μιας έκθεσης-καταπέλτη κυβερνητικής επιτροπής 1.000 σελίδων, που περιγράφει γλαφυρά τις «αντισημιτικές, ρατσιστικές και ξενοφοβικές θέσεις» του NPD – οι υπουργοί εσωτερικών των 16 κρατιδίων αναμένεται να εισηγηθούν νέα προσφυγή. Αύριο οι κυβερνήτες προβλέπεται να την αποδεχθούν, όπως και η Ανω Βουλή στις 14 Δεκεμβρίου.

 

Η ίδια η Μέρκελ και ο υπουργός Δικαιοσύνης, διστάζουν για τον φόβο μιας νέας αρνητικής δικαστικής απόφασης, αφού το NPD είναι ένα νόμιμο κόμμα που χρηματοδοτείται από φορολογούμενους και δεν έχει καταστεί δυνατόν να σχετιστεί με τις ρατσιστικές δολοφονίες και επιθέσεις των προηγούμενων ετών. Ωστόσο, μια αποτυχία να συγκροτηθεί κοινό πολιτικό μέτωπο, θα εκληφθεί ως νίκη του NPD.

 

Οι ακροδεξιοί, από την άλλη, κάνοντας ένας ασυνήθιστο βήμα για να προλάβουν τις εξελίξεις, κατέθεσαν οι ίδιοι αίτημα στην ανώτατη δικαστική αρχή της χώρας, το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, ζητώντας να γνωματεύσει για την συνταγματικότητα του κόμματος τους, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία.

 

Εφημερίδα των συντακτών