Το φορολογικό ως μηχανισμός βίαιης αναδιανομής του πλούτου

ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΩΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΒΙΑΙΗΣ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Από τη φορολεηλασία...

Στο χειμώνα της πείνας και της παγωνιάς η φορολογία των πολλών και των αδυνάτων γίνεται όλο και πιο επαχθής με βάση το φορολογικό νομοσχέδιο που συζητείται στη Βουλή και θα ψηφιστεί τις πρώτες μέρες του 2013, αφού σε ό,τι αφορά τους φόρους φυσικών προσώπων η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά και αισθητά πάνω από τον μέσο κοινοτικό όρο και μάλιστα χωρίς να υπάρχει ανταποδοτικότητα. Όσο η πολιτική Κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ αποδομεί το κράτος - πρόνοιας εξανεμίζοντας τις κοινωνικές παροχές, άλλο τόσο αυξάνει τα φορολογικά βάρη για τα μόνιμα υποζύγια, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και γενικότερα τους κοινωνικά αδύνατους. Η κατάργηση του αφορολόγητου ορίου των 5.000 ευρώ και των προσθέτων ορίων για τα παιδιά σε συνδυασμό με την καθιέρωση τριών φορολογικών συντελεστών από 22% έως 42%, ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος, θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Αντίστοιχα για τους ελεύθερους επαγγελματίες προβλέπεται η κατάργηση του αφορολόγητου και δύο κλίμακες φορολόγησης με 26% και 33%, με αποτέλεσμα να φτάνουν να αποδίδουν στο κράτος μέχρι και το 70% του συρρικνωμένου εισοδήματός τους σε συνθήκες ελεύθερης πτώσης του τζίρου.

Από την πρώτη κιόλας μέρα του νέου χρόνου οι εργαζόμενοι θα δουν τον μηνιαίο μισθό ή τη σύνταξή τους να μειώνεται λόγω της αύξησης του φόρου παρακράτησης. Επίσης αιτία μεγάλης αύξησης φορολογίας μισθωτών-συνταξιούχων είναι το άγριο «ψαλίδι» στις φοροαπαλλαγές. Όλες σχεδόν καταργούνται (τόκοι στεγαστικών δανείων, δαπάνες φροντιστηρίων, ασφάλιστρα ζωής, κ.ά.), ενώ περικόπτονται δραστικά, επιδόματα τέκνων, δαπάνες ιατροφαρμακευτικής-νοσοκομειακής περίθαλψης, κ.ά. Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς πάνω από δύο μισθούς το χρόνο χάνει η πλειονότητα των μισθωτών από τη νέα φοροεπιδρομή της τρικομματικής κυβέρνησης. Αν ληφθεί υπόψη ότι φορολογούνται και τα ... παιδιά, δεν είναι υπερβολή να θεωρούμε ότι ο επί τουρκοκρατίας κεφαλικός φόρος ...επανέρχεται. Για παράδειγμα η τελική επιβάρυνση για μια οικογένεια με τέσσερα παιδιά και ετήσιο εισόδημα 25.000 ευρώ ανέρχεται σε 2.612 ευρώ!

Διαστάσεις κοινωνικής βαρβαρότητας παίρνει η φοροληστρική πολιτική της συγκυβέρνησης, αν ληφθεί υπόψη ότι μέσα σε ένα χρόνο (από β΄τρίμηνο 2011 προς β΄τρίμηνο 2012) μειώθηκε το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών από τα 39,5 δις ευρώ στα 34,1 δις. ευρώ ή κατά 13,6%, (απώλεια 1- 2 μισθών), ενώ ταυτόχρονα η αύξηση των φόρων στο εισόδημα και στην περιουσία που πληρώνουν τα νοικοκυριά αυξανόταν κατά 37,3%! (Στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ). Τα έσοδα από ενοίκια θα φορολογούνται με 10% ως 12.000 ? και με 33% για πάνω από 12.000 ?. Στην ουσία ο φόρος για τα μεσαία εισοδήματα αυξάνεται, ενώ μειώνεται για τη μεγάλη ιδιοκτησία, δεδομένου ότι πάνω από 50.000 ευρώ υπάρχει «οροφή» προστασίας με συντελεστή 33%, αντί 45% που ήταν ως σήμερα! Αξίζει να σημειωθεί ότι η νέα φορολογία δεν είναι η μόνη που επιβαρύνει τους μικροϊδιοκτήτες. Εξακολουθεί να ισχύει το «ειδικό τέλος ακινήτων» (το γνωστό «χαράτσι» που πληρώνονταν στη ΔΕΗ), ο φόρος «μεταβίβασης ακινήτων» ο οποίος συμπληρώνεται τώρα με φόρο «υπεραξίας» κατά τη μεταβίβαση, εφόσον προκύπτει διαφορά τιμής αγοράς και πώλησης με βάση ένα συντελεστή παλαιότητας.

... στις φοροαπαλλαγές, αφού «λεφτά υπάρχουν»

Μόνιμο και διαχρονικό είναι το φαινόμενο της συστηματικής φορολογικής λεηλασίας των ασθενέστερων ακόμα και στην προηγούμενη περίοδο «της φούσκας της ευημερίας», ενώ την ίδια ώρα οι κυρίαρχες τάξεις και στρώματα καταφέρνουν να αποφεύγουν τη φορολογία με την ανοχή και ενοχή του κράτους (εξωχώριες εταιρίες, ανυπαρξία ελέγχων κ.α.). Ενδεικτικά μισθωτοί και συνταξιούχοι πλήρωσαν για το 2011 το 55% των συνολικών φόρων, ενώ οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες το υπόλοιπο 45% των φορολογικών επιβαρύνσεων!

Η συνολική επιβάρυνση για τις μεγάλες ανώνυμες εταιρίες (και τις ΕΠΕ) μειώνεται από το σημερινό 40% (μαζί με τη φορολόγηση των μερισμάτων) στο 32,8%. Είναι χαρακτηριστικό ότι προβλέπεται συρρίκνωση του φορολογικού συντελεστή για τα διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη πάνω από 7 εκατοστιαίες μονάδες. Καθιερώνεται ο λεγόμενος «αναβαλλόμενος φόρος» για περίοδο 30 ετών δίνοντας ουσιαστικά στο τραπεζικό κεφάλαιο τη δυνατότητα να φοροδιαφεύγει για τριάντα χρόνια (άρθρο 9, παρ.17) ανεβάζοντας τις φορολογικές απώλειες σε δεκάδες δις. ευρώ. Επιπλέον θεσπίζονται ειδικές πρόνοιες για τα «αφορολόγητα αποθεματικά» των μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ το εφοπλιστικό κεφάλαιο απαλλάσσεται από το φόρο κληρονομιών για τις μεταβιβάσεις πλοίων διατηρώντας το σύνολο των 58 φοροαπαλλαγών! Οι φοροαπαλλαγές του εφοπλιστικού κεφαλαίου παίρνουν διαστάσεις σκανδάλου σε σημείο που η γερμανική εφημερίδα "Suddeutsche Zeitung" να γράφει ότι από τη φορολόγηση των εφοπλιστών θα μπορούσαν να εισρεύσουν στα ελληνικά ταμεία 9 δις. ευρώ. Ας σημειωθεί ότι σε συνθήκες κρίσης οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν επενδύσει μέσα στο 2012 κεφάλαια ύψους 3,8 δις. δολλαρίων για την αγορά πλοίων. Επιπλέον μέχρι και 10 δις. ευρώ έσοδα θα μπορούσαν να είχαν εισρεύσει, αν φορολογούνταν τα 24 δις. ευρώ που μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα στην Ελβετία την τριετία 2009 - 2011 σε συνδυασμό με τις αδήλωτες ελληνικές καταθέσεις στην Ελβετία που ανέρχονταν στα 20 δις ευρώ το 2009. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι στα 44,8 δις. ευρώ βεβαιωμένων και ανείσπρακτων φόρων της 31/12/2011 προστέθηκαν ήδη άλλα 10 δις. έως το τέλος Σεπτεμβρίου 2012 από τις φετινές φορολογικές επιβαρύνσεις (Στοιχεία της Γενικής Γραμματείς Πληροφοριακών Συστημάτων (ΠΠΣ). Για το 2011 ένας στους τρεις βιομήχανους και εμπόρους (216.406) δήλωσαν εισόδημα - πείνας μέχρι 5.000 ευρώ! Από το 2004 σε σύγκριση με το 2013, το ποσοστό της συμμετοχής των κεφαλαιοκρατών στα συνολικά φορολογικά έσοδα έχει μειωθεί κατά τέσσερις σχεδόν φορές (!) και από το 11,9% έχει πέσει στο 3,3%.

Παράλληλα οι πολιτικοί μας ταγοί που το «πόθεν έσχες» τους, όπως κοινοποιήθηκε πρόσφατα, φανερώνει ότι στην πλειονότητά τους ανήκουν στους «έχοντες και κατέχοντες, καθιερώνουν για «πάρτη τους» ένα είδος φορολογικής ασυλίας λαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος των αμοιβών τους αφορολόγητο σε αναλογία 70%, έναντι 30% που φορολογείται κανονικά. Έτσι Βουλευτής με αποζημίωση 112. 537,87 ευρώ φορολογείται για τα 28.157,62, ενώ τα 84.380,25 είναι αφορολόγητα. Δηλαδή, το ποσοστό της απαλλαγής φτάνει το 75%!

Ένα επιπλέον ταξικά άδικο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου φορολογικού μοντέλου είναι η διατήρηση της υπεροχής των έμμεσων φόρων συγκριτικά με τους άμεσους που επιβαρυνει επιπλέον τις ασθενέστερες τάξεις και στρώματα. Ο μέσος ευρωπαϊκός όρος στην αναλογία άμεσων με έμμεσους φόρους είναι 50/50, ενώ στην Ελλάδα 39,5/60,5 υπέρ των έμμεσων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να καταλαμβάνει την 22^η θέση στους 27 της ΕΕ. Από τον προϋπολογισμό του 2013 προβλέπονται συνολικά 44,3 δις. ευρώ άμεσοι και έμμεσοι φόροι. Από αυτά μόλις 1,5 δις. ευρώ ως άμεσους φόρους θα πληρώσουν τα νομικά πρόσωπα, δηλαδή τα μονοπώλια και οι μεγάλες επιχειρήσεις.

Οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι

Έτσι το φορολογικό σύστημα λειτουργεί ως ταξικός μηχανισμός κλοπής λαϊκών εισοδημάτων και βίαιης αναδιανομής του πλούτου, έτσι ώστε οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Ένα τόσο άδικο φορολογικό σύστημα που στηρίζεται στην άγρια φορολογική λεηλασία των ασθενέστερων και στη φοροελάφρυνση των ισχυρών δεν μπορεί να γεμίσει τα κρατικά ταμεία υλοποιώντας τους στόχους για περισσότερα έσοδα. Ο «ταμειακός» στόχος του νέου φορολογικού νομοσχεδίου είναι να μαζέψει 3,1 δις το 2013 και 7 δις ? έως το 2016(!) που φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί. Για αυτό και σχεδιάζουν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, νέες περικοπές των κοινωνικών δαπανών σε υγεία, πρόνοια και παιδεία. Αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό αν το συσχετίσουμε με την πολιτική της μόνιμης και διαχρονικής λιτότητας σε συνδυασμό με την ακρίβεια που έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Είναι φανερό ότι το ληστρικό φορολογικό σύστημα επιτείνει με ραγδαίους ρυθμούς τη φτωχοποίηση του λαού διαμορφώνοντας συνθήκες μαζικής εξαθλίωσης, όταν μάλιστα σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat το 2011 η Ελλάδα είχε το υψηλότερο ποσοστό πληθυσμού στα όρια της φτώχειας (31% ή 3,4 εκατομμύρια κατοίκων) ανάμεσα σε 13 από τα 15 κράτη - παλαιά μέλη της ΕΕ.

Η διέξοδος δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στη συλλογική αντίσταση για την ανατροπή της πολιτικής Κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ.

* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και εκπρόσωπος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων - Κινήσεων στο Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της Ο.Λ.Μ.Ε.