Αυτοκαθαριζόμενο το καζανάκι...

Αυτοκαθαριζόμενο το καζανάκι...

 

Λίστα Λαγκάρντ. Πλάνο, πλαίσιο και σενάριο, πρωταγωνιστές και μήνυμα ίδιο, ολόιδιο με τη διαφήμιση που έπαιζε ως πρόσφατα χίλιες φορές τη μέρα μπροστά στα μάτια μας. Ο ληστής μπαίνει στην τράπεζα πάνοπλος με τους συνεργούς του. Φωνάζει «όλοι» κι όταν εκπλήσσεται από τις... εξαιρέσεις, απελπίζεται και ζητάει βοήθεια «ελάτε να κάνουμε μια ληστεία της προκοπής»... Μαύρο χιούμορ και θεωρήθηκε κι επιτυχημένο διαφημιστικό.

 

Ομως, στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, το ίδιο σενάριο δεν παίζει, δε λέει, δε στέκεται ούτε πολιτικά ούτε λογικά. Ακριβώς γιατί είναι ένα σενάριο που προσπαθεί να κάνει πάταγο με θέμα τα ελλείποντα από τα ταμεία του λαού, κι όχι απλώς της χώρας, κλεμμένα δισεκατομμύρια, κρύβοντας επιμελώς τους κλέφτες. Η περιβόητη λίστα, αρχίζει ήδη να προσομοιάζει σ' ένα χρήσιμο αλλά μηδέποτε λειτουργούν «αυτοκαθαριζόμενο καζανάκι». Λες και το κυρίαρχο σύστημα προσπαθεί να πείσει το βίαια φτωχοποιημένο λαό, τον πνιγμένο στην αιθαλομίχλη της ίδιας του της ψήφου, ότι εφηύρε το πρωτότυπο εκείνο αφοδευτήριο στο οποίο μπαίνουν οι πλουτοκράτες, οι μεγαλόσχημοι και τα λαμόγια όλοι μαζί, χέζουν χρήμα, αλλά το μαγικό καζανάκι πατιέται αυτόματα, μόλις το σκατόχρημα περάσει στο δαιδαλώδη υπόνομο του νόμιμου καπιταλιστικού αποχετευτικού συστήματος που καταλήγει στη λίμνη με τις λίρες του αιώνιου Σκρουτζ, και μερικοί πισινοί αποκαλύπτονται ως χέστες. Μα σε ένα αφοδευτήριο τι να σου πει το σενάριο ότι γίνεται δηλαδή...

 

Αν η διαδικασία λάμβανε χώρα σε άλλον χώρο, ίσως και σε άλλην σύγχρονη καπιταλιστική χώρα, τότε το ζήτημα δε θα άνοιγε εξ αιτίας της οσμής των συγγενικών αφορολόγητων απλώς κοπράνων. Θα όφειλε να ανοίξει, τουλάχιστον για την κοινωνία που ανέκαθεν το μεγάλο κεφάλαιο την είχε και την έχει χεσμένη, την ώρα που ο κύριος υπουργός παραλήπτης του ληστρικώς αποκτηθέντος λιστικού προϊόντος δήλωνε, ειλικρινώς δεν ξέρω πού είναι, πού το έβαλα, πού το ξέχασα, τι το έκανα, τι έγραφε, πού κατέληξε κι άλλα τέτοια υποτιμητικά για τη νοημοσύνη ακόμη και των κουνουπιών και των κουνουπιδιών.

 

Αγνοια νόμου τιμωρείται. Ο καπετάνιος εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο. Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει κλπ. κλπ. κλπ. Με τέτοια αξιώματα, θυμοσοφίες, αρχές, συνήθειες, δικαιικά συστήματα, πορευόμαστε χρόνια τώρα. Αν ένας πολίτης, ο καθένας πολίτης, αρχίσει να δηλώνει, δεν ξέρω, δεν είδα, δε θυμάμαι πού το έβαλα, το οτιδήποτε, πολλώ μάλλον το ψηφοδέλτιο και το λογαριασμό που το συνοδεύει, της εφορίας ας πούμε, τότε κάθε νομιμοποίηση είναι ταυτόχρονα και θεμιτή και ανύπαρκτη. Μπορεί κανείς να φανταστεί έναν απλό στρατιώτη να μένει ζωντανός σε πόλεμο, έχοντας ξεχάσει στο μέτωπο και τα όπλα και τα άρβυλά του, και τη διαταγή που πήρε και γιατί βρίσκεται εκεί; Μόνον τυχερός ή αλλιώς επί το λαϊκότερο, κωλόφαρδος... Ο υπουργός πρώτος παραλήπτης της φιλικής κλεμμένης λίστας, που τη διάβασε έτσι ώστε να δώσει καμιά εικοσαριά δειγματοληπτικά ονόματα για πρόχειρον έλεγχο, την ώρα που αισθανόταν μάλιστα ότι είναι καπετάνιος στον «Τιτανικό» μας, δεν είδε το παγόβουνο γιατί ήταν βαθύ το πολι(τι)κό σκοτάδι...

 

Οταν λέω όλοι, εννοώ όλοι, γκάριζε ικετευτικά ο συμπαθής τραπεζοκλέφτης στη διαφήμιση. Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έμπλεκες το θύτη με το θύμα και κατέληγες σε ένα συμπέρασμα: Δε γίνονται έτσι οι μεγάλες ληστείες. Στον καπιταλισμό ζεις ηλίθιε. Ο πραγματικός ληστής δε χρειάζεται λίστα παρά μόνο για τις εντυπώσεις. Φοράει κοστούμι και γραβάτα, έχει τους θεσμούς και τους μηχανισμούς στο τσεπάκι του, το θησαυρό κρυμμένο στη νομιμότητα που κατασκευάζει. Κι είναι πίσω απ΄το γκισέ, πάνω απ' την τάξη σου, προστατεύει τα σκατά του σα χρυσάφι που είναι. Κι αν τολμήσεις εντός του αφοδευτηρίου, να πας να τραβήξεις καζανάκι να ξεβρωμίσει ο τόπος και ν' ανασάνεις, σε προειδοποιεί πως το έχει φροντίσει πριν από σας για σας. Αυτοκαθαριζόμενο είναι το καζανάκι. Κάτσε και χάζευε πώς το σύστημα έχει δικό του και τον Ηρακλή και τον Αυγεία και τον κόπρο και το μύθο. Αλλωστε, το χρήμα μυρίζει ιδρώτα όταν παράγεται κι αρώματα ακριβά όταν στο κλέβουν και το συσσωρεύουν αυτοί που λένε πως... τελικά δεν μυρίζει!!! Ευκοίλια κάθαρση.

 

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ