Η χούντα των ηλιθίων

Είναι μάλλον ειλικρινείς όσοι μιλούν για σοκ που προκλήθηκε από τους πιτσιρικάδες ένοπλους στην Κοζάνη, είτε λόγω της ληστείας με Καλάσνικοφ και της θρυλούμενης ως εμπλοκής με τη «νεοτρομοκρατία», είτε λόγω της κακομεταχείρισής τους από την ΕΛ.ΑΣ. μετά τη σύλληψη.
 
Είναι χαρακτηριστικό το χθεσινό κύριο άρθρο του ηλεκτρονικού Βήματος το οποίο, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες, επικρίνει σαφέστατα την ΕΛ.ΑΣ. και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης για την κακομεταχείριση των συλληφθέντων. Αρχικά σημειώνει:
 
«Στη Δημοκρατία μας η Αστυνομία που δρα για την πρόληψη και την καταπολέμηση του εγκλήματος τιμάται. Η Αστυνομία που δέρνει αδιακρίτως στα κρατητήρια δεν τιμά κανέναν. Αντιθέτως εξοργίζει και προκαλεί τα πλήθη».
 
Και στον επίλογο:
 
«Η Δημοκρατία είναι πολίτευμα που δεν χωρεί εκπτώσεις. Απαιτεί εκπλήρωση των υποχρεώσεων, αλλά και υπεράσπιση των δικαιωμάτων. Αυτά τα δύο δεν μπαίνουν στο ζύγι. Όταν η σχέση μεταξύ υποχρεώσεων και δικαιωμάτων γίνεται ετεροβαρής, τότε χάνει η Δημοκρατία, που είναι αγαθό ανεκτίμητο. Γι’ αυτό οφείλουν όλοι να το διαφυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού».
 
● Στο πρώτο σκέλος δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε ή να προσθέσουμε κάτι, πέρα ίσως από το ότι η αστυνομία δρα επιλεκτικά και, για την ακρίβεια, υπέρ υπόπτων ή συλληφθέντων για ρατσιστικά εγκλήματα. Με αποτέλεσμα να προκαλεί και γι’ αυτόν τον λόγο.
 
● Στο δεύτερο σκέλος του συλλογισμού του Βήματος, όμως, χωράει... πολύ νερό.
 
Κατ’ αρχάς η «σχέση μεταξύ υποχρεώσεων και δικαιωμάτων γίνεται ετεροβαρής» όχι μόνο στα περιστατικά σύλληψης και βασανισμών, αλλά και στην κακομεταχείριση ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος εξαθλιώνεται βιαίως με ευθύνη των δανειστών και των ελεγχόμενων από αυτούς κυβερνήσεων.
 
Συνεπώς πράγματι «χάνει η Δημοκρατία» όταν οι πολίτες μιας χώρας εξωθούνται στην ένδεια, την αναξιοπρέπεια, την απόγνωση, την οργή και τη μετανάστευση στο όνομα της αποπληρωμής χρεών.
 
 
Τώρα... ανησυχούν!
 
Όμως ο λόγος της ανησυχίας της καλής εφημερίδας δεν φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, να είναι κυρίως η κακομεταχείριση μερικών πιτσιρικάδων, «στυγερών τρομοκρατών» άλλωστε, αλλά ο προβληματισμός για το τέρας που γέννησαν η κρίση και η συνταγή αντιμετώπισής της και «σωτηρίας» της χώρας διά της εξαθλίωσης του λαού της.
 
Ο ίδιος προβληματισμός εξαπλώνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά και στα εκτός Ελλάδος αφεντικά της Ελλάδας – δανειστές, επιτηρητές κ.λπ. –, οι οποίοι βλέπουν την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης σε πολιτική να λαμβάνει χώρα σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο. Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, τα μηνύματα είναι τα πιο ανησυχητικά, καθώς:
 
● Η Χρυσή Αυγή είναι ήδη στις νεαρές και παραγωγικές ηλικίες δεύτερο κόμμα πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ και με μεγάλη απόσταση από την τρίτη Ν.Δ. Και μάλιστα με την κυβερνητική στρατηγική – επί της πολιτικής, και όχι μόνο στην εφαρμογή των φονικών για την κοινωνία μνημονίων – να προωθεί και την ατζέντα και την ατιμωρησία των νεοναζί.
 
● Ένα άλλο μέρος της νεολαίας, και μάλιστα προερχόμενη από την υπό διάλυση μεσαία τάξη, χωρίς προοπτική για το μέλλον, να στρέφεται από τα άγουρα κιόλας χρόνια της, στην ένοπλη αντιπαράθεση με το κράτος.
 
Στο πλαίσιο αυτό, ήταν – κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό – βλακώδης όχι μόνο η κακοποίηση, αλλά και η δημοσίευση των καταφανώς παραποιημένων φωτογραφιών των βασανισμένων νεαρών. Είτε τους πεις απλώς «νεαρούς» είτε «τρομοκράτες», το μήνυμα προς τους επόμενους είναι σαφές: όταν συλληφθείτε, σας περιμένει ο βασανισμός.
 
Όπως σχολίαζε μάλιστα πολύπειρος φίλος, ποιος αποκλείει το ενδεχόμενο ο επόμενος μη εκπαιδευμένος στα όπλα πιτσιρικάς, αντί να παραδοθεί, να πυροβολήσει στο ψαχνό για να μην υποστεί τον δημόσιο εξευτελισμό που του υπόσχεται η ίδια η ΕΛ.ΑΣ., η αρμόδια για την τήρηση του νόμου και την πρόληψη του εγκλήματος;
 
● Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε όχι απλώς την πρόσκαιρη μαθητική εξέγερση, αλλά, ύστερα από τις λεηλασίες των αντιεξουσιαστών στην Αθήνα, και την εμφάνιση βομβιστικών «πυρήνων», πρώτη φορά στα χρονικά, σε όλη την Ελλάδα;
 
● Ποιος μπορεί να αποκλείσει το ότι η τρομοκρατία, η θεωρούμενη ως «ξεδοντιασμένη» και... πεθαμένη μέχρι τότε, ανατροφοδοτήθηκε και αναστήθηκε χάρη στη μοιραία σφαίρα που έφυγε από την κάνη του Κορκονέα;
 
● Ποιος μπορεί να εξηγήσει το γιατί, ύστερα από τόσες συλλήψεις και καταδίκες, η τρομοκρατία είναι πάντα παρούσα, αναγεννώμενη συνεχώς από τις υποτιθέμενες... «στάχτες» της;
 
Υπάρχει ηγεσία;
 
Ένα σοβαρό κράτος, πριν εφαρμόσει τη δεδομένη δύναμή του για οποιονδήποτε σκοπό, οφείλει να σκέπτεται. Και οι ηλίθιοι που βασάνισαν τους νεαρούς συλληφθέντες, όπως και οι άλλοι ηλίθιοι που αποφάσισαν να δημοσιεύσουν τις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες των κακοποιημένων, προφανώς δεν σκέφτηκαν όσο έπρεπε.
 
Σε εποχή διάλυσης της κοινωνίας και της ίδιας της χώρας, η στροφή μιας κατεστραμμένης και απελπισμένης γενιάς προς τα «άκρα» και τη βία είναι το πρώτο που θα έπρεπε να προβληματίζει όλους αυτούς τους ηλίθιους.
 
Ο εμφύλιος, με τον οποίο συνεχώς τρομοκρατούν προκειμένου να πείσουν τον «μέσο» πολίτη να μην αντισταθεί στην εν ψυχρώ οικονομική δολοφονία του, σε ελάχιστο καιρό ίσως καταστεί αναπόφευκτος αν δεν υπάρξει μια ριζική στροφή της χώρας – και, τουλάχιστον, μια ελπίδα αξιοπρεπούς επιβίωσης.
 
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τη συνεχή, συνειδητή – εκ μέρους των μνημονιακών κυβερνήσεων – τροφοδότηση του «κοινωνικού αυτοματισμού», δηλαδή την υποκίνηση της εχθρότητας μεταξύ κοινωνικών ομάδων που θα μπορούσαν δυνάμει να συμπορευτούν αναγνωρίζοντας τα κοινά συμφέροντά τους, τότε η ένταση και η σύγκρουση στο εσωτερικό της κοινωνίας φαίνεται πως είναι η στρατηγική επιλογή ενός συστήματος εξουσίας το οποίο πνέει τα λοίσθια χωρίς ακόμη ο διάδοχός του να είναι σαφής.
 
Από την αρχή αυτής της κρίσης, ήδη από το 2008-2009, επισημαίναμε στο «Ποντίκι», πολύ πριν αφυπνιστούν πολλοί και διάφοροι, οι οποίοι σήμερα... «ανησυχούν» κατόπιν εορτής, ποια είναι η κύρια προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της κρίσης, η οποία έκανε ήδη την εμφάνισή της με εκρηκτικό ρυθμό: «Η διαχείριση της κρίσης να παραμείνει πολιτική».
 
Οι ηλίθιοι, λοιπόν, που βασανίζουν στα τμήματα, που προκαλούν το κοινό αίσθημα, που χαϊδεύουν τον ναζισμό, που υποδαυλίζουν το κοινωνικό μίσος καταστρέφουν αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα: να παραμείνει πολιτική η διαχείριση της κρίσης.
 
Υπάρχει πολιτική ηγεσία σε αυτήν τη χώρα ικανή να τους στείλει στον διάολο και να ανακτήσει τον έλεγχο της χώρας προς όφελος του ελληνικού λαού; Πολύ αμφιβάλλουμε. Δυστυχώς...