Νίκος Τσούλιας Όχι δεν ήταν φως. Ξύπνησα και δεν είχε φωτίσει ακόμα. Λάμψη που βαστούσε όμως ήταν – στο όνειρό μου; Προσπάθησα με όλες τις δυνάμεις μου να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει.
Ωχ, είναι Πάσχα. Και δεν πήγαμε ακόμα στην εκκλησία; Μήπως δεν με πήρανε; Σηκώθηκα ήσυχα από το κρεβάτι και η καρδιά μου έτρεμε. Είδα ότι όλοι κοιμόντουσαν.
Τότε κοιμόμαστε και πριν την Ανάσταση και δεν ήξερα τι έχει συμβεί. Ηλεκτρικό δεν υπήρχε. Η ζωή βάδιζε στο μεγάλο της μέρος με το ηλιόφως. Μα μέχρι που να συνέλθω για τα καλά, είδα να χαράζει από το παράθυρο, που είχε μόνο τζάμι χωρίς παραθυρόφυλλα. Τρελάθηκα. Είχαν πάει στην Ανάσταση και δεν με ξύπνησαν.
Χάος, μαύρο χάος. Δεν είχα πάει ακόμα στο σχολείο. Είχα φανταστεί πως θα ήταν η πρώτη μου Ανάσταση. Μου έλεγαν τόσα και τόσα όμορφα λόγια τα μεγαλύτερα παιδιά και είχα φουσκώσει τα λόγια τους, είχα μεγαλώσει κάθε εικόνα που μου δημιούργησαν τόσο πολύ που φοβόμουνα ότι το είχα παρακάνει, γιατί συνέχεια όλο φανταζόμουνα πράγματα και θαύματα.
Γύρισε ο κόσμος μου ανάποδα. Ο πρώτος πόνος που ένιωσα στη ζωή μου. Μέχρι να συνέλθω κάπως από την μαύρη απογοήτευση είχα αρχίσει να φαντάζομαι τη σκληρή εκδίκησή μου. Ήθελα να ζήσω το παραμύθι, που είχαν ζήσει ακόμα και τα μικρότερα από εμένα παιδιά του χωριού και δεν μου το επέτρεψαν.
Ήταν, λέει, η εκκλησία τόσο φωτισμένη όσο ποτέ άλλοτε. Ο παπάς και οι ψάλτες έψελναν τόσο δυνατά, που ακούγονταν πολύ μακριά. Κεριά παντού αναμμένα στον πολυέλαιο, στα μανουάλια, μπροστά στις εικόνες, στα χέρια των ανθρώπων. Τα παιδιά από την Αθήνα είχαν, λέει, και άσπρα κεριά με κορδέλες.
Και σαν έλεγε ο παπάς το «Χριστός Ανέστη», γινόταν χαμός. Όλοι ασπάζονταν μεταξύ τους γεμάτοι χαρά. Οι κροτίδες έπεφταν χωρίς σταματημό, λίγο έξω από τον κόσμο. Τα πυροτεχνήματα φώτιζαν την περιοχή και έφταναν ψηλά στον ουρανό, χάνονταν και μετά έπεφταν σαν βροχή. Η καμπάνα είχε τις δόξες της. Και πόσο καμάρωναν τα παιδιά που είχαν την άδεια από το νεωκόρο και που μπορούσαν να την χτυπάνε… Εγώ, δεν τη χτύπησα ποτέ. Ντρεπόμουνα και να το ζητήσω. Φοβόμουνα ότι δεν θα τα καταφέρω. Είχαν, άλλωστε, προβάδισμα τα παιδιά, που είχαν σπίτι μέσα στο χωριό.
Ήταν κάτι μαγευτικό, μου είχαν πει. Όλοι ήταν χαρούμενοι. Κανένας δεν ήταν σκεπτικός ούτε κουρασμένος ούτε λυπημένος. Και έτρωγες, λέει, ό,τι ήθελες μετά το «Χριστός Ανέστη». Είχα φανταστεί την Ανάσταση τόσο έντονα, που ποθούσα να τη ζήσω τόσο μα τόσο πολύ.
Ήμουνα μέχρι εκείνη τη χρονιά και μοναχογιός, έβλεπα πόσο με ξεχώριζαν από τις αδελφές μου – στο φαΐ το παράκαναν μάλιστα – και απορούσα πως δεν με πήραν μαζί τους. «Μην ταλαιπωρήσουμε το παιδί», θα είπε σίγουρα ο πατέρας μου. Αλλά ο πόνος, που σου προκαλούν οι άλλοι, τι βγάζει; Εκδίκηση!
Σαν ξυπνήσαμε δεν είπα τίποτα. Έφυγα σιγά – σιγά από το σπίτι, που ήταν περιτριγυρισμένο από χωράφια και δύο λόφους με λόγγους. «Θα κάνουνε μαύρο Πάσχα», υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Άρχισαν να με ψάχνουν. Κρυβόμουνα στα πιο απίθανα μέρη. Είχα και πονηριά. Γλιστρούσα κρυφά και πήγαινα σε μέρη που είχαν ήδη ψάξει. «Αδελφούλη, που είσαι; Δεν θα το ξανακάνουμε», φώναζε κλαίγοντας η μεγάλη μου αδελφή.
Η μαύρη κατάμαυρη απογοήτευσή μου δεν είχε χαλαρώσει καθόλου. Θέριευε. Ήλθε το μεσημέρι. Έφαγαν και δεν …έφαγαν. Το απόγευμα, πείνασα – μας ρήμαζε και η νηστεία τότε, ούτε λάδι στο φαΐ – άρχισα να πλησιάζω στο σπίτι. Όχι, δεν γύρισα. Άφησα να με βρουν. Με κοιτούσαν με ενοχή. Με περιποιήθηκαν, χωρίς να πουν πολλά – πολλά. Φοβόντουσαν μη με ξαναθυμώσουν.
Συνειδητοποίησα σε όλη μου τη ζωή το πόσο οδυνηρό είναι να απογοητεύεις τη φαντασία και τους πόθους του παιδιού… Η πρώτη μου Ανάσταση ήταν χωρίς Ανάσταση. Ανάσταση γεμάτη πίκρα.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ τον Ιούνιο: Ανακοινώθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ η ύλη!
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 19/04
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
