Κύπρος: Θεατές και αθέατες όψεις της τραγωδίας

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες των πιο δραματικών εξελίξεων , μέτρων  και αποφάσεων  του Eurogroup ,των διευθυντηρίων της Ιμπεριαλιστικής Ε.Ε  και του Δ.Ν.Τ που συνθλίβουν  την οικονομία και  τις κατακτήσεις  του Κυπριακού λαού, ενώ επαναφέρουν στο προσκήνιο , με πολύ έντονο τρόπο, το διαιωνιζόμενο για πολλούς αιώνες ζήτημα    της αποικιοποίησης  της  Κύπρου, δηλ της  Εθνικής Ανεξαρτησίας και κρατικής κυριαρχίας της, στις νέες συνθήκες της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Πρόκειται για τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται    ανάμεσα  στην  ηγεμονεύουσα στην Ε.Ε Γερμανία,  τη Ρωσία, τις Η.Π.Α  την Κίνα  και  εκδηλώνονται  με την πιο στυγνή έκφρασή τους  στο αδιαμφισβήτητο τοπίο της παγκόσμιας Καπιταλιστικής Κρίσης.

 Η κρίση αυτή  της καπιταλιστικής οικονομίας  καθιστά ακόμη πιο αδυσώπητους τους οικονομικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών στην κατεύθυνση της αναδιανομής των σφαιρών επιρροής, του  οικονομικού και πολιτικού ελέγχου των εξαρτημένων χωρών,  μεταξύ των οποίων εντάσσεται η Κύπρος, που δέχεται σήμερα  το  σκληρό ράπισμα της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της .Η καταστροφή αυτή    δεν αφορά μόνο το «κούρεμα» των καταθέσεων(που φτάνει πάνω από το 40%), αλλά και το ξεπούλημα στο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, στις πολυπλόκαμες αλυσίδες των πολυεθνικών,   των περίφημων  ενεργειακών «οικοπέδων» της Κύπρου, δηλ  του πλούσιου υπεδάφους της σε υδρογονάθρακες και  σε φυσικό αέριο.

Ωστόσο, η σημερινή νέο-αποικιοποίηση της Κύπρου,  μέσω των στυγνών μέτρων των ιμπεριαλιστικών διευθυντηρίων της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ,  όπως και  η  καταλήστευση του πλούτου  της,     δε θα ερμηνευτεί με ταξικά κριτήρια, εάν δεν εξεταστεί  το πλέγμα των σχέσεων της εξάρτησης    της κυπριακής  μεγαλο-αστικής τάξης από τη μια και η  γεωγραφική θέση της Κύπρου από την άλλη στη Ν.Ανατολική γωνιά της Μεσογείου, θέση που  την   τοποθετεί στη  μέγγενη των οικονομικών και πολιτικών ανταγωνισμών  των μεγάλων  αποικιακών δυνάμεων  του 19ου αιώνα και των ιμπεριαλιστικών χωρών του 20ου.Για το λόγο αυτό είναι αναγκαία μια σύντομη αναφορά στα ιστορικά στάδια της αποικιοκρατίας  στην Κύπρο, που  δείχνουν ότι σταθερά η Κύπρος αποτέλεσε πεδίο σύγκρουσης των μεγαλοκρατικών συμφερόντων και τέθηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάτω από την κηδεμονία των εκάστοτε ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών.

Πρώτη η Αγγλία ως  μεγάλη αποικιακή δύναμη του 19ου  αιώνα, όταν αρχίζει η  συγκρότηση των πρώτων εθνικών κρατών και η διάλυση των μεγάλων πολυεθνικών φεουδαρχικών δυνάμεων, αποσπά με  το Πρωτόκολλο του 1878 την Κύπρο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ελέγχοντας ως μεγάλη ναυτική δύναμη το δρόμο προς τις αποικίες  της στην  Ινδία και τη Μέση Ανατολή, εγκαθιστώντας ισχυρά δεσμά εξάρτησης μέχρι σήμερα, όπως δείχνουν και οι Εγγλέζικες βάσεις στο νησί (Δεκέλεια και Ακρωτήρι), αλλά και η διεκδίκηση   της κατοχής  και  της εκμετάλλευσης  του  υπεδάφους  της  από το Εγγλέζικο ιμπεριαλισμό σήμερα.

 Έκτοτε η  Κύπρος  έμελλε να διανύσει  μια δύσκολη ιστορική πορεία  αποικιακών ζυγών μέχρι και τα μέσα του 2οου   αιώνα, αφού ακόμα και με την μεγαλεπήβολη για τις βλέψεις της ελληνικής  αστικής τάξης   συνθήκη των Σεβρών  το  Αύγουστο του 1920(  συνθήκη που  έμεινε στα χαρτιά). η Αγγλική κατοχή  στην Κύπρο παραμένει και θα διαιωνιστεί μέχρι και τα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου .Στη  συνθήκη του Παρισιού το 1947 ,  με την οποία απελευθερώνονται τα Δωδεκάνησα από την Ιταλική κατοχή, η Κύπρος  δεν έχει θέση,  αλλά εξαιρείται  και παραμένει Αγγλική Κτήση . Από τότε και  συγκεκριμένα  από   το 1950 αρχίζει  ο  εθνικοαπελευθερωτικός -πατριωτικός αγώνας  ενάντια  στην Αγγλική Κατοχή  , αγώνας  του οποίου την ηγεσία είχαν οι αστικές δυνάμεις  της Κύπρου, ενώ την ίδια στιγμή στην Ελλάδα επικρατούσε το μετεμφυλιακό καθεστώς  της καταστολής και  της ιμπεριαλιστικής υποτέλειας. Στις συνθήκες αυτές,  υπογράφεται στη Ζυρίχη το 1959 η ταπεινωτική  συνθήκη  της τυπικής Ανεξαρτησίας της Κύπρου, με πρόεδρο το Μακάριο, ενώ ταυτόχρονα επιβάλλεται το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων(Ελλάδας-Τουρκίας-Αγγλίας), που στην πράξη αμφισβητούσε την όποια τυπικά αναγνωρισμένη κυριαρχία του Κυπριακού κράτους, με πρόφαση την εθνικά ανομοιογενή σύνθεση  των κατοίκων(ελλληνο-κυπρίων και Τουρκοκυπρίων) 

Είναι προφανές ότι η προδοτική  συνθήκη της Ζυρίχης και   του Λονδίνου, που υπογράφηκε με τη στήριξη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής από τις αστικές τάξεις της  Ελλάδας και  της Τουρκίας, αποτυπώνει με τη σειρά της, τη νέα ισορροπία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Σε αυτές τις συνθήκες του ψυχρού πολέμου η Κύπρος εντάσσεται στο κίνημα των αδεσμεύτων  και αναπτύσσει δεσμούς με το Σοβιετικό καθεστώς, σε μια προσπάθεια αναχαίτισης των Αμερικάνικων συμφερόντων, τα οποία προωθούνται στη συνέχεια  με το πραξικόπημα ανατροπής του Μακαρίου και την Τουρκική εισβολή και κατοχή του μισού νησιού   με τον Αττίλα  του  74,   μια κατοχή που συνιστά έγκλημα  προσβολής των θεμελιωδών δικαιωμάτων σε βάρος του κυπριακού λαού   και πραγματοποιείται  με τις πλάτες της αμερικανοκίνητης χούντας και τη Νατοϊκή καθοδήγηση. Από τότε το καθεστώς της Τουρκικής Κατοχής  και εισβολής στην Κύπρο όχι μόνο δεν αναιρείται, αλλά εξωραϊζεται με διάφορες πρωτοβουλίες του ΟΗΕ, με αποτέλεσμα το  1982 ο Ντεκτάς να προχωρήσει  στην ανακήρυξη του «Τουρκοκυπριακού κράτους», την ίδια στιγμή  που ο Ο.Η.Ε πρότεινε λύσεις, οι οποίες  ουσιαστικά κινούνταν στη λογική της ομοσπονδιοποίησης της Κύπρου και της σταδιακής επίσημης διχοτόμησής της, όπως έδειχναν και τα αντίστοιχα σχέδια των Γ.Γ του Ο.Η.Ε ,Χαβιέ Πέρες ντε Κουεγιάρ και Μπούτρος Γκάλι .Το τελευταίο σχέδιο του Κόφι Αννάν   συμπορεύεται με την απόφαση ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε  και αναδεικνύει τη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, μετά την κατάρρευση και της Σοβιετικής Ένωσης,  την  ανοιχτή  πια προώθηση των Αμερικάνικων συμφερόντων στην Κύπρο και τους νέους στρατηγικούς σχεδιασμούς των Η.Π.Α για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, στα πλαίσια της ισορροπίας με την Αγγλία και την Ε.Ε Το διχοτομικό αυτό σχέδιο Ανάν ,  κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των  της εξισορρόπησης των αντιτιθέμενων   ξένων  συμφερόντων, καταργούσε και επίσημα το Κυπριακό Κράτος, μετατρέποντάς το  σε μια  αποικιοκρατούμενη κοινότητα και για το λόγο αυτό το απέρριψε ηχηρά ο Κυπριακός λαός με το δημοψήφισμα του 2004,  τη χρονιά δηλ που η Κύπρος εντάχθηκε επίσημα στην Ε.Ε 

Παρά την απόρριψη του διχοτομικού  σχεδίου Ανάν από τον Κυπριακό λαό,  το σχέδιο αυτό επανέρχεται στις νέες συνθήκες, θέτοντας σε προκλητική αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη της Κυπριακή Δημοκρατίας.

Η Κυπριακή ιστορία των εξαρτήσεων  και των αντίστοιχων πατριωτικών κινημάτων   μέχρι σήμερα , στην ουσία, καθρεπτίζει - σε μικρογραφία-τη συνολικότερη σύγκρουση των κυρίαρχων  αποικιακών  δυνάμεων του 19ου και  στη συνέχεια  των ιμπεριαλιστικών  του 20ου  στην περιοχή, που διεκδικούσαν  και διεκδικούν τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχό της Κύπρου, στα πλαίσια ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού για τη διανομή των σφαιρών επιρροής, των  ζωνών διασφάλισης των πρώτων υλών και την υπηρέτηση των γεωστρατηγικών τους στόχων.

Στη βάση αυτή, είναι προφανές ότι  μια   ταξική ανάλυση της  σημερινής κατακρεούργησης της κυπριακής οικονομίας , της κοινωνικής καταστροφής και της μετατροπής της Κύπρου σε Ευρωπαϊκή αποικία, με τις πρόσφατες αποφάσεις του Eurogroup και γενικώς των διευθυντηρίων της Ε.Ε,    εδραιώνεται στον προσδιορισμό   των γεωστρατηγικών  και γεωπολιτικών στόχων  των κυρίαρχων σήμερα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως αυτές αναδιατάσσονται. 

Πρόκειται για μια αναδιάταξη  που αναδεικνύει  από τη μια  την ηγεμονία του Γερμανικού  μονοπωλιακού κεφαλαίου στα πλαίσια της Ιμπεριαλιστικής Ε.Ε, τη δυνατότητά δηλ  των πολιτικών του εκπροσώπων  να διαμορφώνουν  τις αποφάσεις  της καταλήστευσης των λαών των εξαρτημένων χωρών,  όπως είναι η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Λιθουανία κλπ, στην κατεύθυνση της διάσωσης του ευρώ ως νομίσματος  ισχυρού και ανταγωνιστικού προς το δολάριο και το γιεν. Και βέβαια μια τέτοια ισχυροποίηση  του ευρώ  με τη σειρά της   κατοχυρώνει την κυριαρχία και την κερδοφορία του  Γερμανικού κεφαλαίου στις εξαγωγές προς τον Ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και διεθνώς.

 Στη βάση αυτή,  το πλαίσιο των αποφάσεων της Κομισιόν για την Κύπρο καθρεπτίζει την κυρίαρχη πολιτική βούληση της Γερμανίας. Μάλιστα, ο νέος πρόεδρος του Eurogroup, Νταϊζελμπουλ, απόλυτα ευθυγραμμισμένος με αυτές τις κατευθύνσεις,  δήλωσε ότι  το κούρεμα των καταθέσεων και η διάσωση του τραπεζικού συστήματος -μέσω αυτών- αποτελεί ένα νέο μοντέλο λύσης  και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης» .Βέβαια, μπροστά στη διεθνή κατακραυγή, αναγκάστηκε να ανακαλέσει, ονομάζοντας την Κύπρο «ως ειδική περίπτωση», ωστόσο το μέτρο αυτό, όπως  δείχνουν και οι νέες αποφάσεις του eurogroup, αποτελεί σταθερό άξονα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια διασφάλισης της συνοχής της ευρωζώνης, που κλυδωνίζεται. Φαίνεται δηλ πια ότι η κατάσχεση των καταθέσεων για τη διάσωση της κερδοφορίας των τραπεζών αποβαίνει γενικός άξονας  της πολιτικής της ευρωζώνης, πολιτική που επιδεινώνει τα οξυμμένα-ούτως ή άλλως –προβλήματα  της συνοχής  της, τα οποία απορρέουν  από τη φύση της καπιταλιστικής συσσώρευσης στην  Ιμπεριαλιστική πυραμίδα  Τα προβλήματα αυτά  προσπαθούν οι ιθύνοντες να συγκαλύψουν, με διάφορα ιδεολογήματα. Στα πλαίσια αυτά, εντείνονται και οι φημολογίες για σωτήριες δήθεν λύσεις επιστροφής στα εθνικά νομίσματα, θέσεις που  από τη φύση τους όχι  δεν αναδεικνύουν το ζήτημα της ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, αλλά απεναντίας  στηρίζονται στην αρχή της  δήθεν δυνατής «καλής διαχείρισης» των δοσμένων αντιθέσεων.

Έτσι στην Κύπρο, με  συνολικές καταθέσεις 68 δις ευρώ (48 δις κυπριακών και 20 δις ξένων καταθέσεων), επιβάλλεται, με την απόφαση στις 24 Μάρτη, το κούρεμα  του 40 % στις καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ( που αντιστοιχεί στα 15 δις ευρώ).Το  κούρεμα  αυτό δε θίγει μόνο τα ρωσικά κεφάλαια(20 δις), αλλά και τα αποθεματικά των ταμείων(18 δις), που είχαν κατατεθεί στη Λαϊκή Τράπεζα, έτσι ώστε  το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα να σφαγιάζεται στο βωμό της σωτηρίας των κερδοσκόπων του τραπεζικού συστήματος. Πρέπει μάλιστα να σημειώσουμε ότι  από τα  26 δις  του Κυπριακού χρέους μόνο το 1,5 δις είναι χρέος του κυπριακού κράτους και το άλλο  ποσό (24,5 δις) αφορά  τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Αποφασίστηκε επομένως , με το κούρεμα και το συνακόλουθο Μνημόνιο που συνυπέγραψε η κυπριακή κυβέρνηση, η καταδίκη του κυπριακού λαού στην εξαθλίωση για τη διάσωση των κερδών των τραπεζών,κέρδη  που  τώρα οι Τράπεζες  τα   διοχετεύουν  σε άλλους παραδείσους του χρηματιστικού κεφαλαίου.

 Γίνεται  δηλ φανερό από τα παραπάνω    ότι επιβάλλει  σήμερα η Γερμανία ως ηγεμονική  δύναμη στην Ε.Ε  εκείνες τις οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις καταλήστευσης των οικονομικών αποθεματικών της Κύπρου, γιατί μέσω αυτών των μέτρων της  πρωτόγνωρης βαρβαρότητας  διασώζεται  το Ευρωπαϊκό Τραπεζικό σύστημα από τη ληστεία των αδύνατων και εξαρτημένων χωρών, ενώ συγχρόνως τα κρατικά ομόλογα της Γερμανίας  ισχυροποιούνται ακόμη περισσότερο, αναδεικνύοντας τη Γερμανία σε προνομιακό συνομιλητή-διαπραγματευτή με τις άλλες Ιμπεριαλιστικές  δυνάμεις, είτε πρόκειται για τις Η.Π.Α, είτε για τη Ρωσία. Μάλιστα, στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού Γερμανίας-Ρωσίας, πρέπει να ερμηνευτούν και οι αποφάσεις του Eurogroup, γιατί με την απόφαση του κουρέματος των καταθέσεων των Ρώσων ολιγαρχών στις Κυπριακές Τράπεζες, προβάλλει εντονότερο στο πολιτικό επίπεδο το ζήτημα του ανταγωνισμού  της Ε.Ε με τα γεωστρατηγικά συμφέροντα του Ρώσικου Ιμπεριαλισμού στην περιοχή της Νοτιο-ανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής. 

Το ζήτημα αυτό αποκτά ιδιαίτερη  βαρύτητα, αν αναλογιστούμε ότι η Ρωσία διατηρεί στρατιωτικές  βάσεις στη Συρία, ενώ πάγιος στόχος της είναι  η  συμμετοχή  της  στον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων της Μεσογείου. Παράλληλα, πρέπει να υπολογιστούν και οι βλέψεις του Ρωσικού μονοπωλιακού κεφαλαίου για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην ΑΟΖ  της Κύπρου,  βλέψεις που  όχι μόνο  δεν αποδέχεται  το Γερμανικό και συνολικότερα Ευρωπαϊκό κεφάλαιο, αλλά επιπλέον επιδιώκει να ανακόψει, θέτοντας το Ρώσικο ιμπεριαλισμό προ των ιεραρχήσεών του. Γιατί  είναι δύσκολο να διακυβευτούν τα κέρδη του ρωσικού κεφαλαίου από τις εξαγωγές του φυσικού αερίου προς την Ε.Ε, εν όψει  της διάσωσης των κερδών μιας μερίδας ρώσων μεγιστάνων, που βρήκαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου τον πρόσκαιρο παράδεισο των υψηλών επιτοκίων  των  καταθέσεων (8-10%) και της χαμηλής φορολογίας των κερδών(10%). 

Αυτό δε σημαίνει, σε καμία περίπτωση , ότι δεν πλήττεται το γόητρο του Ρωσικού Ιμπεριαλισμού ή ότι δεν απειλούνται  τα πραγματικά οικονομικά και πολιτικά  ρωσικά  συμφέροντα στην περιοχή. Αυτά όμως έρχονται δεύτερα μπροστά στα μεγαλύτερα  συμφέροντα από τη μεταφορά ρωσικού αερίου στη Γερμανία και συνολικότερα την Ε.Ε, αλλά και  μπροστά στην  αναγκαιότητα της διατήρησης μιας ισορροπίας στη λυκοσυμμαχία των Ιμπεριαλιστών. Γιατί στην ευαίσθητη περιοχή της Ν.Ανατολικής Μεσογείου, που βρίσκεται η μαρτυρική και συνάμα  πλούσια Κύπρος, τα Αμερικάνικα συμφέροντα είναι πολύ ισχυρά, τα οποία δεν πιστοποιούνται μόνο από την ύπαρξη και λειτουργία των Νατοϊκών βάσεων, αλλά και από τη στρατηγική των Η.Π.Α για τη μεγάλη Μέση Ανατολή. Η πολιτική αυτή  καθορίστηκε από τον Μπους  και σήμερα  προβάλλεται και επιβάλλεται με διαφορετική, συγκαλυμμένη, ίδια όμως  στην υφή και τους στόχους της πολιτική  από το  νέο πρόεδρο Ομπάμα, και  θέτει  ως άμεσο στόχο της  την ανατροπή του Ασαντ στη Συρία και την επίθεση στο Ιραν στη συνέχεια.

 Μάλιστα η πρωταρχικότατα αυτών των συμφερόντων καταγράφηκε πολύ έντονα και παραστατικά από την παρέμβαση του Ομπάμα για τη συμφιλίωση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας(η συγγνώμη του Νετανιάχου προς τον Ερντογκάν), με στόχο τη σταθεροποίηση των δυο πυλώνων-στηριγμάτων του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στην ευαίσθητη περιοχή γύρω από την Κύπρο. Μια τέτοια παρέμβαση, ακριβώς τις ημέρες της λήψης των μέτρων καταστροφής της κυπριακής οικονομίας από τα Ιμπεριαλιστικά διευθυντήρια, έχει τη βαρύτητά της. Πρώτα και κύρια, γιατί  στην πράξη ματαιώνει  τη συμφωνία της πρώην κυπριακής κυβέρνησης Χριστόφια για μονομερή συνεργασία με το Ισραήλ, στη βάση της εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων της Κυπριακής ΑΟΖ,  εκμηδενίζοντας συγχρόνως  και  το  ιδεολόγημα της «αριστερής κυβέρνησης» του  ΑΚΕΛ για δήθεν ..ακηδεμόνευτες διακρατικές συμφωνίες προώθησης αμοιβαίων συμφερόντων, μακριά από την επιτήρηση, την επιβολή και επικυριαρχία των Ιμπεριαλιστών. Κατά δεύτερο λόγο, η παρέμβαση Ομπάμα έχει ιδιαίτερη σημασία  για την ιμπεριαλιστική περικύκλωση της Κύπρου,  γιατί αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας , η οποία –ενώ  είναι δύναμη εισβολής και κατοχής της Κύπρου- σήμερα, δια στόματος του Νταβούτογλου, του Τούρκου Υπουργού εξωτερικών,  αμφισβητεί ευθέως  την Κυπριακή  Κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για τα δικαιώματα του  Τουρκοκυπριακού κράτους   στην  εκμετάλλευση του υπεδάφους του. Είναι   επομένως κατανοητό ότι  η πολιτική α αυτή προοιωνίζεται ένα νέο διχοτομικό σχέδιο της Κύπρου, που ουσιαστικά   στοχεύει στην εξάλειψη της κρατικής οντότητας της Κύπρου με τα τυπικά χαρακτηριστικά της ανεξαρτησίας που έχει σήμερα. Συνεπώς, μαζί με την καταλήστευση του πλούτου του Κυπριακού λαού, έρχεται στο προσκήνιο και  μια νέα επιδεινούμενη διάσταση του Εθνικού Ζητήματος της Κύπρου, μια νέα πολιτική ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης που  συνθλίβει και τα θεμελιώδη κυριαρχικά δικαιώματα του κυπριακού λαού.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε, φίλοι και συναγωνιστές,   να εξετάσουμε και το ρόλο της μεγαλο-αστικής τάξης της Κύπρου, που με το πολιτικό της προσωπικό,  υποκλίνεται στις εντολές των  Ιμπεριαλιστών κηδεμόνων της , αποδέχεται τα Υποδουλωτικά Μνημόνια , που χαλκεύουν νέο-αποικιακού τύπου δεσμά  και εξαθλιώνουν τον   Κυπριακό λαό,  κουρσεύοντας και τα υπολείμματα των καταθέσεών του και ισοπεδώνοντας  τα πιο βασικά εργασιακά και κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματά του, όπως δείχνει η δραματική μείωση των μισθών, οι απολύσεις, η διάλυση του συνταξιοδοτικού συστήματος κλπ

Η τωρινή  δεξιά κυβέρνηση Αναστασιάδη, κυβέρνηση  συνεργασίας των ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ, εφαρμόζει ακριβώς εκείνη την πολιτική που ευνοεί τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας, τα οποία είναι άρρηκτα δεμένα με την προστασία των ξένων ιμπεριαλιστών. Συνεπώς, η ξενόδουλη, υποτελής  κυπριακή ηγεσία ως εκπρόσωπος της εγχώριας ολιγαρχίας, όχι μόνο ΔΕΝ αντιστάθηκε  απέναντι στις επιταγές των διευθυντηρίων της Ε.Ε, αλλά απεναντίας συγκάλυψε την εθελόδουλη πολιτική της, ψηφίζοντας  αρχικά στη βουλή   στις 16 Μάρτη ένα τυπικό «όχι», κάτω από την πίεση του  λαού.  Εξ άλλου το ΔΗΣΥ στην κυπριακή  βουλή δεν ψήφισε όχι. Απλώς απείχε. Τήρησε δηλ  πολιτική συμπεριφορά που  απέχει πάρα πολύ από την   ευθεία δήλωση καταδίκης των ληστρικών  σχεδίων  ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης της Κύπρου και  καταλήστευσης του λαϊκού πλούτου. Καμία  πραγματική αντίθεση με τις αποφάσεις των διευθυντηρίων , στην ουσία ,ΔΕΝ υπήρξε από την πλευρά των αστικών κομμάτων της Κύπρου. Γιατί και το περίφημο πρώτο «όχι» της κυβέρνησης Αναστασιάδη στο Eurogroup, (που  στη συνέχεια έγινε ναι), δεν καθορίστηκε από πατριωτικούς λόγους, αλλά από το συνυπολογισμό της Ρωσικής Υποστήριξης, μέσω ενός  νέου δανείου, ύψους 5,8 δις.Το δάνειο όμως αυτό όχι μόνο δε χορηγήθηκε από το Ρώσικο Ιμπεριαλισμό, αλλά επιπλέον ο Μεντβέντεφ - ωμα -ζήτησε  για τη χορήγηση του δανείου  ως αντάλλαγμα  τη ρωσική  συμμετοχή στη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Κυπριακής ΑΟΖ και  πολλές στρατιωτικές διευκολύνσεις στην Κύπρο. 

Η κυπριακή ηγεσία λοιπόν, σταθερά κινούμενη σε μια  πολιτική ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αρχικά θεώρησε ότι θα μπορούσε να αποφύγει το ράπισμα από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αναπτύσσοντας ένα διογκωμένο παρασιτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα( το κυπριακό ΑΕΠ φτάνει τα 17 δις, ενώ το σύνολο των καταθέσεων τα 68 δις), ένα σύστημα   τεχνητού παράδεισου,  πρόσφορο για εύκολη κερδοφορία των καιροσκόπων ολιγαρχών. Από την άλλη  επενδύει  στη λογική της «καλής διαπραγμάτευσης», ξεγελώντας το λαό για  τις πολλαπλές δυνατότητες  οικονομικής ευημερίας στη δήθεν φιλολαϊκή Ευρώπη  .Πρόκειται για   μια αντιλαϊκή  πολιτική της κυπριακής μεγαλοαστικής τάξης, που στηρίζεται στη  βάση της  υποτέλειας στα ξένα αφεντικά, πολιτική που κατακρεουργεί την κυπριακή οικονομία, αφού όχι  μόνο χαρίζει τα οικονομικά αποθέματα του κυπριακού λαού στην κερδοφορία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, αλλά παράλληλα εξανεμίζει τα μεροκάματα και τους μισθούς..

 Το δρόμο  για την   οικονομική και κοινωνική καταστροφή της Κύπρου  είχε στρώσει ήδη  η  χρεοκοπημένη    σοσιαλδημοκρατική πολιτική του  «αριστερού» ΑΚΕΛ,  μια πολιτική φιλοϊμπεριαλιστική, που  στηρίχτηκε στην   πλάνη της δήθεν ευέλικτης αξιοποίησης των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών(Ε.Ε-Ρωσίας)  και στην προσδοκία των καλών διαπραγματεύσεων, την ίδια στιγμή  που προετοίμαζε το κλίμα  για τον ολετήρα του  Μνημονίου, ψηφίζοντας 25  αντιλαϊκά νομοσχέδια στη Βουλή, που έστρωσαν το δρόμο για την εφαρμογή του. Μια τέτοια πολιτική , στο όνομα της «αριστεράς», στηριγμένη στις αυταπάτες των  έξυπνων ελιγμών μεταξύ των ιμπεριαλιστών και στην αρχή της  ταξικής συνεργασίας( επί Χριστόφια άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις στην Κομισιόν για το κούρεμα των καταθέσεων), αναδεικνύει την ανάγκη της ανασύνταξης του αριστερού  αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος στην Κύπρο , ώστε ο Κυπριακός λαός να βρει τη δύναμη να αποτινάξει τους ξένους δυνάστες και τα ντόπια στηρίγματά τους και να διεκδικήσει την εθνική ανεξαρτησία,  την κρατική κυριαρχία,  τη δημοκρατία, το  σοσιαλισμό και την ειρήνη.

Αυτήν την αναγκαιότητα αναδεικνύει και η ξενόδουλη ή  και υποτελής πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης (Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), που όχι μόνο στήριξε την επέλαση των ιμπεριαλιστών στην Κύπρο, αλλά εξ αρχής συναίνεσε στην αφαίμαξη του κυπριακού λαού, κάνοντας λόγο για το μονόδρομο της Ε.Ε. Τήρησε επομένως    πιστά τις εντολές  των ιμπεριαλιστών κηδεμόνων της , ενώ  και αποφάσισε  την άμεση εξαγορά των  υποκαταστημάτων των Κυπριακών τραπεζών , διευκολύνοντας το ντόπιο κεφάλαιο να κερδοσκοπήσει, την ίδια στιγμή που  η Τράπεζα της Ελλάδος αρνήθηκε να χορηγήσει το δάνειο των 2 δις που ζήτησε, προ του κουρέματος, η Κύπρος.

Μπροστά σε αυτήν την απροκάλυπτη στήριξη των αρπακτικών του ιμπεριαλισμού από τα κόμματα του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά –με τον αέρα  του  «όχι» της κυπριακής βουλής-βρήκε την ευκαιρία να δημαγωγήσει για τις «καλές διαπραγματεύσεις», για να επανακάμψει αμέσως - μετά τη συναίνεση της κυπριακήςκυβέρνησης-στη μετριοπαθή θέση για τις…  δυνατές  καλές  ευρωπαϊκές  διαπραγματεύσεις , που αυτός ως κόμμα της εξουσίας θα κάνει στο μέλλον, τηρώντας σταθερά τη φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική του  και βάζοντας αναχώματα στην ανάπτυξη του αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος. Επιδιώκει δηλ  να εγκλωβίσει τη λαϊκή αγανάκτηση στις εκλογικές αυταπάτες, στηρίζοντας  το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της Ε.Ε που ληστεύει τις εξαρτημένες χώρες και αφαιμάσσει τους λαούς.

Σε άλλη ρότα το ΚΚΕ καταγγέλλει  βέβαια το κούρεμα και το μνημόνιο,  . όμως την ίδια στιγμή  αναγνωρίζει το ΑΚΕΛ ως αριστερό κόμμα, το οποίο   με τη σταθερή φιλοευρωπαϊκή και φιλοϊμπεριαλιστική του πολιτική ευθύνεται για την εξαθλίωση  του κυπριακού λαού, ενώ παράλληλα οι   θέσεις του «για την αλληλεξάρτηση» των κρατών στον ιμπεριαλισμό   συσκοτίζουν τις αγεφύρωτες  αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος  και   αναστέλλουν την ανάπτυξη ενός  μαζικού αντιϊμπεριαλιστικού αγώνα .

 Φίλοι και συναγωνιστές, το  Κυπριακό, στη νέα και επιδεινωμένη διάστασή του,  έρχεται ως κυρίαρχο θέμα όχι μόνο της ευρωπαϊκής, αλλά και της παγκόσμιας  σκηνής να  σηματοδοτήσει ένα νέο στάδιο ανταγωνισμών, οικονομικών και γεωπολιτικών, μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων  και παράλληλα να  αναδείξει –με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, την αδυναμία του ίδιου του  ιμπεριαλιστικού  συστήματος  να συγκαλύψει  τη φύση του, τις εγγενείς αντιφάσεις του  και την κυρίαρχη και αγεφύρωτη αντίθεση ανάμεσα στις ηγεμονεύουσες  ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους λαούς, ανάμεσα στις ισχυρές μεγαλοκρατικές δυνάμεις  και τα εξαρτημένα κράτη. 

Ερχεται  να αποδείξει ότι τα  «αριστερά»ιδεολογήματα για την καλή Ευρώπη των λαών, των καλών και φιλολαϊκών διαπραγματεύσεων ακυρώνουν  οι νόμοι της Ιμπεριαλιστικής Εξάρτησης, που  είναι  αντικειμενικοί, πηγάζουν από την ίδια τη φύση του Ιμπεριαλισμού ως συστήματος ανισομετρίας και κυριαρχίας των μεγαλοκρατικών συμφερόντων, όπου οι υπολογισμοί των μικρών και εξαρτημένων δεν έχουν καμία βαρύτητα και καμία θέση. 

Στην κατεύθυνση αυτή η ΠΑΑΣ, ως μετωπική αντιϊμπεριαλιστική συνεργασία, καλεί τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τη νεολαία σε μια μαζική αντιϊμπεριαλιστική δράση, με στόχο την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Καλεί σε ενιαίο αγώνα των λαών της Κύπρου-Ελλάδας-Τουρκίας ενάντια στους κοινούς δυνάστες

Διεκδικεί: Κύπρο Ενιαία-Κυρίαρχη-Ανεξάρτητη

Απομάκρυνση όλων των στρατών από τη μεγαλόνησο και κατάργηση των Εγγυητριών Δυνάμεων

Ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των Μνημονίων και της ληστείας της λαϊκής περιουσίας.

Έξω από Ε.Ε και ΝΑΤΟ.

Ειρήνη-Φιλία-Διεθνιστική Αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.