Alfavita Newsroom Τα γεγονότα στην Καταλωνία, το δημοψήφισμα και η ωμή επέμβαση του ισπανικού κράτους και της κυβέρνησης Ραχόι φέρνουν στο προσκήνιο με έντονο τρόπο το ζήτημα του έθνους και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Το κεφάλαιο «εθνική ανεξαρτησία» έχει καπηλευτεί όσο τίποτα άλλο από τις δεξιές και εθνικιστικές δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα έχει λοιδορηθεί σε απίστευτο βαθμό από «αριστερές» και αριστερούτσικες φωνές που είδαν ότι το εθνικό θάβει το ταξικό και όπου ο πατριωτισμός είναι παντού και πάντα κατακριτέος. Η ανεξαρτησία βρίσκονταν στα μαύρα κατάστιχα του αναρχισμού, αλλά πρόσφατα έχει μπει στην black list της ηγεσίας του ΚΚΕ και για τον βασικό όγκο των κομματικών στελεχών του κάθε νύξη ανεξαρτησιακής και αντιιμπεριαλιστικής δράσης ισοδυναμεί με έγκλημα καθοσιώσεως. Είναι χαρακτηριστικό του δογματισμού, σεχταρισμού και αριστερισμού στα οποία θητεύει τελευταία ο ρεβιζιονισμός. “ότι η διαμάχη στην Καταλωνία αναλύεται ως σύγκρουση ανάμεσα σε εθνοϊσπανικά και τοπικά μονοπώλια. Υπάρχει βεβαίως και αυτή η παράμετρος, αλλά είναι πολύ λίγη για να ερμηνεύσει ένα γεγονός όπως είναι η διαμόρφωση των εθνοκρατών. Ανάλογη εντύπωση ανάποδου χαρακτήρα αποκτά η παρουσίαση του θέματος απ’ το ΝΑΡ-ΠΡΙΝ. Οι νεοαριστεροί οππορτουνιστές του ΝΑΡ βγάζουν διθυράμβους για την ανεξαρτησία της Καταλωνίας όπως και για την Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν, αλλά τηρούν σιγή ιχθύος… για την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα και οι δύο εκδοχές της κομμουνιστικής αναθεώρησης, δηλαδή το ΚΚΕ και το ΝΑΡ, έχουν σαν κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο τις ιδέες του τροτσκισμού, ο οποίος ηττήθηκε πολιτικά αλλά «μετακόμισε» σε άλλα κόμματα. Όπως και να 'χει το ζήτημα, η Καταλωνία γέννησε απορίες και ερωτήματα, άρα ζητάει και απαντήσεις.
Βασικές απαντήσεις στο ζήτημα του έθνους μάς έδωσαν όλοι οι κλασικοί του μαρξισμού-λενινισμού και με ιδιαίτερη οξυδέρκεια ο Λένιν στη διαμάχη του με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.
O ιδρυτής του κόμματος των Μπολσεβίκων είναι ιδιαίτερα αυστηρός στις διατυπώσεις του. Παρότι θεωρεί τη Ρ. Λούξεμπουργκ «αητό» του κομμουνιστικού κινήματος, της ασκεί σφοδρότατη κριτική πάνω στο ζήτημα του έθνους και ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά στην Πολωνία. O Ι.Β. Στάλιν γράφει για το «εθνικό ζήτημα» ύστερα από υπόδειξη του Λένιν και το παράδειγμα των εργατών κομμουνάρων που υπεράσπισαν με το αίμα τους το Παρίσι από τη γερμανική και πρωσική επίθεση (1871) είναι ενδεικτικό. Oι σημερινοί νεοαριστεροί (ΝΑΡ) και κάθε λογής τροτσκιστές, αλλά και ανοιχτοί ρεφορμιστές τύπου ΣΥΡΙΖΑ, υμνούν τη Λούξεμπουργκ στις θέσεις της για το έθνος. Η τελευταία αρνιόταν την ανισομετρία (ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού), υποτιμούσε το εθνικό πρόβλημα και το ρόλο των μη εργατικών στρωμάτων, αδυνατούσε να καταλάβει τους αστικοδημοκρατικούς μετασχηματισμούς (την αστική δημοκρατική επανάσταση), πρόβαλλε μεταφυσικά το ζήτημα της αυτοδιάθεσης».
Αντίθετα ο Λένιν δούλευε με τη λογική του συγκεκριμένου. Έγραφε:
«Αυτή η κατάσταση πραγμάτων βάζει στο προλεταριάτο της Ρωσίας ένα διπλό ή μάλλον ένα δίπλευρο καθήκον: ν' αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εθνικισμό και, πρώτ' απ' όλα, ενάντια στο μεγαλορώσικο εθνικισμό. Να αναγνωρίζει όχι μονάχα την απόλυτη ισοτιμία όλων των εθνών γενικά, μα και την ισοτιμία σχετικά με τη δημιουργία κράτους, δηλαδή το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση, για αποχωρισμό. Και μαζί μ' αυτό, και ακριβώς για να εξασφαλιστεί η επιτυχία στον αγώνα ενάντια σε κάθε είδους εθνικισμό όλων των εθνών, υπεράσπιση της ενότητας του προλεταριακού αγώνα και των προλεταριακών οργανώσεων, η πιο στενή συγχώνευσή τους στη διεθνική κοινότητα, παρά τις αστικές τάσεις για εθνικό ξεχωρισμό. Πλήρης ισοτιμία των εθνών, δικαίωμα για αυτοδιάθεση των εθνών, συγχώνευση των εργατών όλων των εθνών -αυτό το εθνικό πρόγραμμα διδάσκει στους εργάτες ο μαρξισμός, το διδάσκει η πείρα όλου του κόσμου και η πείρα της Ρωσίας». Λένιν: «Σχετικά με το Δικαίωμα των Εθνών για Αυτοδιάθεση»
«Η Λούξεμπουργκ δεν κατανοεί τη σχέση εθνικού - διεθνικού, τη σχέση έθνους - ιμπεριαλισμού, βλέπει την οικονομία «παγκοσμιοποιημένη» και ενιαία. Εξαφανίζει το «εθνικό» μέσα στο «ταξικό». Αρνείται την έννοια της εθνικής οικονομίας. O Μαρξισμός - Λενινισμός αντίθετα δεν «δουλεύει» με αφηρημένες κατασκευές αλλά στο έδαφος του συγκεκριμένου, «της συγκεκριμένης ανάλυσης». O Α' Παγκόσμιος Πόλεμος καθορίστηκε από την ιμπεριαλιστική σύγκρουση των Αγγλο-Γάλλων -Ρώσων με τη Γερμανία. Ήταν άδικος και από τις δύο πλευρές. Oδηγούσε σ’ ανθρωποσφαγή γι’ αυτό και το σύνθημα των μπολσεβίκων και των κομμουνιστικών κομμάτων ήταν «ήττα των αστικών τους τάξεων» απεμπλοκή από τον πόλεμο, μετατροπή του σε εμφύλιο, ειρήνη».
Ο Λένιν επιμένει παραπάνω στο ζήτημα:
«Συνεπώς, τόσο το παράδειγμα όλης της προοδευμένης και πολιτισμένης ανθρωπότητας, και το παράδειγμα των Βαλκανίων, όσο και το παράδειγμα της Ασίας, αποδείχνουν, αντίθετα απ' ό,τι λέει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ότι η θέση του Κάουτσκι είναι απόλυτα σωστή: το εθνικό κράτος είναι κανόνας και "νόρμα" του καπιταλισμού, το παρδαλό από εθνική άποψη κράτος είναι καθυστέρηση ή εξαίρεση. Από την άποψη των εθνικών σχέσεων, τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Αυτό, εννοείται, δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο κράτος, πάνω στο έδαφος των αστικών σχέσεων, θα μπορούσε ν' αποκλείσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εθνών. Σημαίνει απλώς ότι οι μαρξιστές δεν μπορούν να παραβλέπουν τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τις τάσεις για δημιουργία εθνικών κρατών. Σημαίνει ότι η "αυτοδιάθεση των εθνών" δεν μπορεί να έχει στο πρόγραμμα των μαρξιστών, από ιστορικοοικονομική άποψη, άλλη σημασία εκτός από την πολιτική αυτοδιάθεση, την κρατική αυτοτέλεια, το σχηματισμό εθνικού κράτους». Λένιν: «Για το δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών»,
Ενώ αλλού ο Λένιν αναφέρει : «O Μαρξισμός μας διδάσκει όχι τ’ αφηρημένα μεταφυσικά σχήματα, το δογματισμό και την εικονολατρεία αλλά τη συγκεκριμένη μελέτη των φαινομένων, των πραγμάτων. Η ταξική πάλη θέλει ζωντανή και όχι αποστεωμένη προσέγγιση». Από αυτή την άποψη σημειώνουμε, σύμφωνα και με τη γενίκευση του Μάο-Τσετούνγκ, ότι η έννοια του λαού η οποία πολυχρησιμοποιείται, ποικίλει. Είναι ανάλογη της αντίθεσης που πρέπει να λυθεί. Αν ο ιμπεριαλισμός επιτίθεται σε μια χώρα ή αν πρέπει η σοσιαλιστική επανάσταση να περάσει (αργά ή γοργά) τον αστικοδημοκρατικό δρόμο τότε αυτό που ονομάζουμε «συμβατικά» λαός είναι το κομμάτι της κοινωνίας που ανθίσταται ή αγωνίζεται ν’ ανοίξει έναν άλλο δρόμο.
Όμως ο Μάο Τσετούνγκ είναι ακόμα πιο ξεκάθαρος στο ζήτημα της ανεξαρτησίας:
«Μπορεί ένας κομμουνιστής, ο οποίος είναι διεθνιστής, ταυτόχρονα να είναι και πατριώτης; Εμείς υποστηρίζουμε ότι όχι μόνο μπορεί, αλλά και ότι πρέπει να είναι. Το ειδικό περιεχόμενο του πατριωτισμού καθορίζεται από τις ιστορικές συνθήκες. Υπάρχει ο "πατριωτισμός" των Γιαπωνέζων επιθετιστών και του Χίτλερ και υπάρχει ο δικός μας πατριωτισμός. Οι κομμουνιστές πρέπει να καταπολεμούν αποφασιστικά τον "πατριωτισμό" των Γιαπωνέζων επιθετιστών και του Χίτλερ. Οι κομμουνιστές της Ιαπωνίας και της Γερμανίας είναι ντεφετιστές (σ.σ. ηττοπαθείς) απέναντι στους πολέμους που διεξάγουν οι χώρες τους. Το να πετύχουν την ήττα των Γιαπωνέζων επιθετιστών και του Χίτλερ με κάθε δυνατό μέσο, αυτό ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του γιαπωνέζικου και του γερμανικού λαού και όσο πιο πλήρης είναι η ήττα, τόσο το καλύτερο... Γιατί οι πόλεμοι που εξαπολύουν οι Γιαπωνέζοι επιθετιστές και ο Χίτλερ, βλάπτουν τους λαούς στο εσωτερικό της χώρας και σ' όλο τον κόσμο. Η περίπτωση της Κίνας, ωστόσο, είναι διαφορετική, γιατί είναι αυτή το θύμα του επιθετισμού. Γι' αυτό και οι Κινέζοι κομμουνιστές πρέπει να συνδυάζουν τον πατριωτισμό με το διεθνισμό. Είμαστε ταυτόχρονα διεθνιστές και πατριώτες και το σύνθημά μας είναι "Πάλη για υπεράσπιση της πατρίδας ενάντια στους επιθετιστές". Για μας, ο ντεφετισμός (αμυνιτισμός), ηττοπάθεια είναι έγκλημα και η επιδίωξη της νίκης στον αντιστασιακό πόλεμο, απαράβατο καθήκον. Γιατί μόνο πολεμώντας για την υπεράσπιση της πατρίδας θα μπορέσουμε να νικήσουμε τον επιθετιστή και να κατακτήσουμε την εθνική απελευθέρωση. Και μόνο κατακτώντας την εθνική απελευθέρωση το προλεταριάτο και ο εργαζόμενος λαός θα μπορέσουν να κατακτήσουν και τη δική τους χειραφέτηση. Η νίκη της Κίνας και η ήττα των εισβολέων ιμπεριαλιστών θα βοηθήσει τους λαούς.» Μάο Τσετούνγκ: «Ο Ρόλος του Κ.Κ.Κίνας στον Εθνικό Πόλεμο» 1938
Ο ιμπεριαλισμός,
τα έθνη, το εθνικό ζήτημα
Σ’ αντίθεση με ό,τι περίμεναν οι φιλοϊμπεριαλιστές αλλά και όσοι πίστεψαν στα ιδεολογήματα της ειρηνικής συνύπαρξης, της παγκοσμιοποίησης, της οικουμενικότητας, θεωρίες που αναφύονται διαρκώς και βρίσκουν ανοιχτά αυτιά ακόμα και στον αριστερό κόσμο, ο ιμπεριαλισμός δεν έλυσε το εθνικό ζήτημα. Ας θυμηθούμε τον περίφημο ορισμό του Λένιν: «Ιμπεριαλισμός είναι η εποχή της προοδευτικής αύξησης της καταπίεσης των εθνών όλου του κόσμου από μια χούφτα "μεγάλες" Δυνάμεις και γι' αυτό ο αγώνας για τη διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν είναι δυνατός χωρίς την αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των εθνών. "Δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός που καταπιέζει άλλους λαούς" (Μαρξ και Ένγκελς). Δεν μπορεί να είναι σοσιαλιστικό το προλεταριάτο που συμβιβάζεται και με την ελάχιστη βία του έθνους "του" ενάντια σε άλλα έθνη».
Λένιν: «Σοσιαλισμός και Πόλεμος» 1915
Και αργότερα:
«Πρώτα -πρώτα, ποια είναι η πιο σπουδαία, η πιο βασική ιδέα των θέσεών μας; Είναι η διάκριση ανάμεσα στα καταπιεζόμενα και τα καταπιέζοντα έθνη. Εμείς υπογραμμίζουμε αυτήν τη διάκριση σε αντίθεση με την Β' Διεθνή και την αστική δημοκρατία. Για το προλεταριάτο και την Κομμουνιστική Διεθνή έχει ιδιαίτερη σημασία στην εποχή του ιμπεριαλισμού να γίνεται η διαπίστωση των συγκεκριμένων οικονομικών δεδομένων και για την επίλυση των αποικιακών και εθνικών προβλημάτων να έχουμε ως αφετηρία όχι αφηρημένες θέσεις, αλλά τα φαινόμενα της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού είναι ότι όλος ο κόσμος όπως τον βλέπουμε εμείς, χωρίζεται σήμερα ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό καταπιεζόμενων εθνών και σε ένα μηδαμινό αριθμό καταπιεζόντων εθνών, που διαθέτουν τεράστια πλούτη και ισχυρή στρατιωτική δύναμη. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία, που αριθμεί πάνω από δισεκατομμύριο, πολύ πιθανό 1,25 δισεκατομμύρια, αν υπολογίσουμε το σύνολο του πληθυσμού της γης σε 1,75 δισεκατομμύρια, δηλαδή το 70% του πληθυσμού της γης, ανήκει στα καταπιεζόμενα έθνη, τα οποία βρίσκονται σε άμεση αποικιακή εξάρτηση ή είναι μισοαποικιακά κράτη...». Λένιν : «Έκθεση στην Επιτροπή για το Εθνικό και Αποικιακό Ζήτημα»
Οι νεοαριστεροί αναθεωρητές (πχ ΝΑΡ) σηκώνουν ψηλά τη θέση πως οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, θέση του Μαρξ που πολυχρησιμοποιείται από αναρχικούς και τροτσκιστές. Μόνο που οι Μαρξ-Ένγκελς μας είπαν κι άλλα. Διαβάζουμε:
«Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι στην αρχή εθνική. Φυσικά, το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει, πριν απ' όλα, με τη δική του αστική τάξη».
Και αλλού:
«Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο ως έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης». Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς:«Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»
Ενώ ο Λένιν σημειώνει για το ίδιο θέμα:
«Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. *Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη σωστή. _διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος. *Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή; Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)». * Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ»
Ταυτόχρονα η αυτοδιάθεση παίζει σπουδαίο ρόλο σ’ όλη την αντίληψη του Λένιν, στο κεφάλαιο «Έθνος και Σοσιαλιστική επανάσταση». Διαβάζουμε:
«Το προλεταριάτο δεν μπορεί παρά να παλεύει ενάντια στη βίαιη διατήρηση των καταπιεζόμενων εθνών στα πλαίσια του δοσμένου κράτους κι αυτό σημαίνει ακριβώς να παλεύει για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Το προλεταριάτο πρέπει να απαιτεί την ελευθερία του αποχωρισμού των αποικιών και των εθνών που καταπιέζει το έθνος "του"... Από την άλλη μεριά, οι σοσιαλιστές των καταπιεζόμενων εθνών πρέπει να υπερασπίζουν ιδιαίτερα και να εφαρμόζουν στη ζωή την πλήρη και απόλυτη, καθώς και την οργανωτική, ενότητα των εργατών του καταπιεζόμενου έθνους με τους εργάτες του έθνους που καταπιέζει. Χωρίς αυτό, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί μια ανεξάρτητη πολιτική του προλεταριάτου και η ταξική αλληλεγγύη του με το προλεταριάτο των άλλων χωρών, παρ' όλες τις κατεργαριές, τις προδοσίες και τις αγυρτείες της αστικής τάξης. Γιατί η αστική τάξη των καταπιεζόμενων εθνών μετατρέπει συνεχώς σε εξαπάτηση των εργατών τα συνθήματα της εθνικής απελευθέρωσης: στην εσωτερική πολιτική χρησιμο¬ποιεί αυτά τα συνθήματα για να κλείνει αντιδρα¬στι¬κές συμφωνίες με την αστική τάξη των κυ¬ρίαρχων εθνών (λόγου χάρη οι Πολωνοί στην Αυστρία και τη Ρωσία, που συμφωνούν με την αντίδραση για την καταπίεση των εβραίων και των Ουκρανών), στην εξωτερική πολιτική προσπαθεί να κλείνει συμφωνίες με μια από τις ανταγωνιζόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να πραγματοποιήσει τους δικούς της ληστρικούς σκοπούς (πολιτική των μικρών κρατών των Βαλκανίων κλπ.)». Λένιν: «Η Σοσιαλιστική Επανάσταση και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών».
Καταλωνία και εθνικό ζήτημα
Ας ξαναγυρίσουμε στο επίμαχο θέμα. Η Καταλωνία, λοιπόν, έχει πληθυσμό 7,5εκατομύρια, δηλαδή το 1/6 της Ισπανίας και έκταση 32.000τ.χμ δηλαδή το 1/12 της ισπανικής γης, ενώ το ΑΕΠ της είναι περίπου το 25% του Ισπανικού ΑΕΠ, διαθέτει ομοιογενή εδαφικά στοιχεία, ιστορικότητα, δική της γλώσσα και κυρίως συνείδηση ότι αποτελεί ξεχωριστό έθνος. Με δυο λόγια πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να προβάλλει το αίτημα της αυτοδιάθεσης-ανεξαρτησίας. Τα παραπάνω συνυπολογίζουν και την ανοιχτή βία της ισπανικής κυβέρνησης, αλλά η προαναφερθείσα ανοιχτή καταστολή δεν εμπίπτει στις προϋποθέσεις για εθνική αυτονομία. Κάθε λαός έχει το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση αλλα και κάθε κομμουνιστής πρέπει να κρίνει τον χρόνο, τον τρόπο και τους στόχους αυτού του κινήματος. Αυτή είναι η μοναδική ορθή προσέγγιση του ζητήματος. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση είναι αναφαίρετο, το δικαίωμα στην κριτική εξίσου αναφαίρετο. Το παράδειγμα του Κουρδιστάν είναι χαρακτηριστικό. Υποστηρίζουμε τον αγώνα του λαού του Κουρδιστάν σε Τουρκία, Συρία και Ιράκ για αυτόνομο κράτος. Έχουμε όμως σοβαρές επιφυλάξεις με την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων στην περιοχή, όπου ένα δυνητικά κουρδικό κράτος θα χρησιμοποιηθεί σαν αμερικανικό προτεκτοράτο στη Μ. Ανατολή (Νότια της Ρωσίας, ανατολικά της Τουρκίας, πετρέλαια, κλπ). Σήμερα στην Ισπανία υπάρχουν 17 τοπικές κυβερνήσεις από τις οποίες δύο (Καταλωνία-Βάσκοι) έχουν όλα τα στοιχεία της αυτοδιάθεσης-απόσχισης. Η Ισπανία ως έθνος-κράτος ανήκει έστω και αδύναμα στη χορεία των ισχυρών χωρών, πρόκειται για μία πρώην μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη, πυλώνας μαζί με τις Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ισχυρή γεωργία, βιομηχανία και τουρισμό καθώς και εξαγωγικό εμπόριο. Το σημερινό κίνημα αυτοδιάθεσης-απόσχισης βεβαιότατα χειραγωγείται από αστικές δυνάμεις που κυριαρχούν πάνω στα εργατολαϊκά στρώματα. Περί αυτού δεν έχουμε καμία αμφιβολία και ανακαλύπτουν την Αμερική όσοι υποστηρίζουν ότι το κίνημα της Καταλωνίας καθοδηγείται από τους ντόπιους αστούς. Ήδη ο τοπικός πρωθυπουργός Κάρλος Πουτζδεμόν, θυμίζοντας τον Α.Τσίπρα στο δημοψήφισμα του 2015 μοιάζει αμήχανος, ανίκανος και ψοφοδεής να διαχειριστεί το δημοψήφισμα της 8ης Οκτώβρη. Κρατάει στο χέρι του ένα αποτέλεσμα για το «ΝΑΙ» της αυτονομίας, της τάξης του 90%, και σαν παλιάτσος αναρωτιέται τι να το κάνει. Είναι αυτός ο λόγος που η κυβέρνηση Ραχόι του έδωσε προθεσμία συνεννόησης-υποταγής ως τις 19 Οκτώβρη. Υπάρχουν στην Καταλωνία αστικές ή λαϊκές δυνάμεις ανεξαρτησίας; Αμφιβάλλουμε σοβαρά. Υπάρχουν κομμουνιστικές ή αριστερές δυνάμεις για να πάνε τον αγώνα ως το τέλος, δηλαδή για μία Καταλωνία της δουλειάς, της δημοκρατίας, της προκοπής σε σύγκρουση με τον Μαδρίτικο εθνικισμό και τους ιμπεριαλιστές που σφιχταγκαλιάστηκαν γύρω από τον δεξιό Ραχόι. Φοβόμαστε πως όχι. Μειώνουν τα παραπάνω την ανάγκη προβολής του αιτήματος για αυτοδιάθεση. Αναμφίβολα όχι, όσο κι αν φρενάρουν, υποσκάπτουν και εκτρέπουν την καθαρότητα του αιτήματος. Οπωσδήποτε πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας τις γενικότερες συνθήκες και να μην μιλάμε μόνογια «καθαρά αιτήματα». Αν στην επίθεση του φασιστικού άξονα ενάντια στην ΕΣΣΔ κάποιος λαός της «σκέφτονταν» την ανεξαρτησία και όχι την αντιφασιστική αντίσταση, οι κομμουνιστές δε θα ήταν στο πλευρό του. Αλλά τώρα το σύνολο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων φρύαξε με το «θράσος των Καταλανών» και η Ισπανικότητα (Ispanidad) του Ραχόι, δηλαδή ο ισπανικός εθνικισμός που είναι ιστορικά πληγωμένος λόγω ανεξαρτησίας των πρώην αποικιών του, βγάζει από το χρονοντούλαπο τον φασίστα Φράνκο και από τη Μαδρίτη ξανά τις δυνάμεις καταστολής.
Οι Καταλανοί έχουν δίκιο να εξεγείρονται, και εμείς κάθε λόγο νάμαστε στο πλευρό τους.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 25/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
