Για πολύ καιρό ακούω από τα ΜΜΕ, διαβάζω στον Τύπο και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, συζητώ, γίνομαι αποδέκτης σχολίων, προβληματισμών, κρίσεων και -κυρίως- επικρίσεων από ανθρώπους σχετικούς με το σχολείο και την εκπαίδευση αλλά και άσχετους με το σχολείο και την εκπαίδευση, γονείς, μαθητές, ανθρώπους σε θέσεις υπεύθυνες αλλά και μη υπεύθυνες, για τους τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, κηφήνες εκπαιδευτικούς, που δυο μήνες τώρα πληρώνονται χωρίς να εργάζονται, που κοροϊδεύουν την κοινωνία με την τηλεκπαίδευση -ασύγχρονη και σύγχρονη-, που στάθηκαν «κατώτεροι των περιστάσεων», όπως μου είπε κάποιος συμπολίτης μας αναφερόμενος ειδικά στους εκπαιδευτικούς των σχολείων της πόλης μας.
Αυτό το «κατώτεροι των περιστάσεων» μου καρφώθηκε σαν μαχαίρι στην καρδιά. Μια βδομάδα δεν έχω ησυχάσει, μια βδομάδα δεν έχω κοιμηθεί.
Σήμερα, Παρασκευή 8/5, με δύο ακόμα συναδέλφους ασχοληθήκαμε στο σχολείο να φτιάξουμε τα θρανία έτσι, όπως ορίζει το Υπουργείο για «ασφαλή» επαναλειτουργία την Δευτέρα 11/5 κι αναρωτήθηκα: είναι δικιά μας δουλειά, των εκπαιδευτικών, να κουβαλάμε θρανία από τάξη σε τάξη κι από όροφο σε όροφο, να μετράμε με τη μετροταινία τις αποστάσεις, να κουβαλάμε και να στοιβάζουμε τα περισσευούμενα σε σημεία και με τρόπο που να μην μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν τα παιδιά, ώστε να αποφεύγονται οι παρεούλες και οι συγκεντρώσεις; Ας πούμε πως είναι δική μας δουλειά. Αν δεν την κάνουμε εμείς, ποιος θα την κάνει; αναρωτήθηκε μια συνάδελφος. Ο Δήμος δεν είχε να μας διαθέσει εργατικά χέρια, το ζητήσαμε και τελευταία στιγμή, για να είμαι ειλικρινής. Από φιλότιμο, λοιπόν, τα κάναμε. Όπως κάνουμε και πολλές άλλες δουλειές εκτός των καθηκόντων μας. Μήπως είναι η πρώτη φορά;
Σήμερα, δυο μέρες πριν το άνοιγμα, ο Δήμος δεν μάς είχε στείλει ακόμα τα απαραίτητα υλικά (απολυμαντικά, μάσκες, γάντια) για το άνοιγμα. Θα τα στείλει μες στο Σαββατοκύριακο, μας ενημέρωσε.
Σήμερα, δυο μέρες πριν το άνοιγμα, ο Δήμος δεν είχε ιδέα αν και με ποιον τρόπο θα μάς εξασφαλίσει μια δεύτερη καθαρίστρια που είναι απολύτως απαραίτητη για την απολύμανση και ασφάλεια του σχολείου, ειδικά κατά τις ώρες λειτουργίας του και ειδικά από τις 18/5 και μετά που θα έρθουν και η Α και η Β τάξη.
Αυτά τα τρία φαινομενικά ασήμαντα περιστατικά που μας γεμίζουν, όμως, απογοήτευση, άγχος και ανασφάλεια, έκαναν την αγανάκτηση να ξεχειλίσει μέσα μου. Κι αναρωτήθηκα τι άλλο θέλει η κοινωνία από μένα την/τον εκπαιδευτικό.
Γιατί πληρωνόμασταν τσάμπα τους δύο μήνες του εγκλεισμού; Δεν ήταν ένα μέτρο επιβεβλημένο και μάλιστα από την Πολιτεία; Δεν ίσχυσε για όλο σχεδόν τον δημόσιο τομέα; Γιατί κανείς δεν κατηγορεί τους πανεπιστημιακούς, τους δικαστικούς, τους εργαζόμενους σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς; Γιατί τόσο μίσος εναντίον μας;
Γιατί κοροϊδεύουμε το Θεό με την τηλεκπαίδευση -ασύγχρονη και σύγχρονη-, γιατί σταθήκαμε «κατώτεροι των περιστάσεων»; Θα μιλήσω μόνο για το δικό μου σχολείο, τι γινόταν σε άλλα δεν μπορώ να τα γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Στο σχολείο μου, ΓΕΛ Λ. Αιδηψού, δουλεύουμε 21 εκπαιδευτικοί. Οι 9 από αυτούς δουλεύουν και σε άλλα σχολεία (Ωρεούς, Ιστιαία, Γούβες), και όχι μόνο στο συστεγαζόμενο Γυμνάσιό μας, κάποιοι όχι μόνο σε δύο αλλά σε τρία. Από αυτούς οι 5 είναι αναπληρωτές, πλήρους ή μειωμένου ωραρίου. Από τους 21 οι 19 έκαναν ασύγχρονη εκπαίδευση. Από τους 21 οι 14 έκαναν σύγχρονη, δηλ. μάθημα με τηλεδιάσκεψη, κάποιοι αμέσως με την διάθεση της πλατφόρμας, κάποιοι αργότερα. Και οι δύο τρόποι ήταν άγνωστοι και ανοίκειοι για τους περισσότερους, ειδικά η σύγχρονη. Ξοδέψαμε άπειρες ώρες ψάχνοντας για το κατάλληλο επιμορφωτικό υλικό, βλέποντας εκπαιδευτικά βίντεο, συμμετέχοντας σε τηλε-επιμορφώσεις, διαβάζοντας, ψάχνοντας μόνοι μας, για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε. Και ξανά από την αρχή, όταν στην πράξη αντιμετωπίζαμε προβλήματα και έπρεπε να τα λύσουμε. Όλη μέρα πάνω από μια οθόνη υπολογιστή, κάθε μέρα και Σαββατοκύριακα. Και τις νύχτες να ξημερώνεσαι ξάγρυπνος/-η μπας και δουλεύει το Πανελλήνιο Σχολικό δίκτυο, που τον πρώτο καιρό μονίμως δεν δούλευε, για να ανεβάσεις υλικό. Δεν θα το ‘λεγα και τεμπελιά. Αλλά, εσύ, που μού κουνάς το δάχτυλο, δεν κατηγορείς το κράτος-εργοδότη που δεν φρόντισε να μου τα μάθει, που δεν φρόντισε να έχει υποδομές, κατηγορείς εμένα!
Γιατί το μάθημά μας δεν ήταν της προκοπής; Ήσουν εκεί; Το παρακολουθούσες; Ήταν μάθημα αξιοπρεπέστατο, δεδομένων των συνθηκών. Πού ξέρεις εσύ, που μου κουνάς το δάχτυλο, πώς είναι να κάνεις μάθημα και να μην βλέπεις κανέναν; Να μην βλέπεις τα πρόσωπα των παιδιών, τα μάτια τους, τη στάση του σώματος τους; Ν΄ ακούς μόνο φωνές. Κι αυτά να βλέπουν μόνον εσένα, καρφωμένη/-ο σε μια καρέκλα, αγαλματάκι ακούνητο, μπας και δεν σε παίρνει η κάμερα και δεν βλέπουν ούτε τα παιδιά κανέναν. Κι αν εσύ μπορείς να κάνεις μάθημα της προκοπής, γιατί δεν έρχεσαι να το κάνεις; Το επάγγελμα είναι ανοιχτό.
Ναι, κάποιες φορές δεν κάναμε μάθημα, κάναμε κουβέντα, γιατί αυτό είχαν ανάγκη οι μαθητές μας, να μιλήσουν, να ξεδώσουν, να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Προσπαθούσαμε να τα ενθαρρύνουμε, να τα αποφορτίσουμε, να τα διασκεδάσουμε, αν μπορούσαμε. Άλλωστε αυτό μάς συνιστούσαν και οι σχολικοί σύμβουλοι. Μιλούσαμε και για ταινίες και για βιβλία. Κάναμε εκπαιδευτικά παιχνίδια, ειδικά όταν «έρχονταν» στο μάθημα μετά από 3 ή 4 ώρες τηλε-μάθημα με το κεφάλι καζάνι και τα μάτια πρησμένα. Πόσες ώρες μπορεί να αντέξει ένα παιδί μπροστά σε μια οθόνη; Και να ‘χει και τα άλλα τηλε-μαθήματα: ξένες γλώσσες, φροντιστήρια… Μιάμιση ώρα με διάλειμμα, λένε οι ειδικοί, και πολύ είναι. Γι αυτό και δεν κάναμε το πλήρες ωράριό μας, γι’ αυτό και ομαδοποιήσαμε τα τμήματα. Και μεις; Πόσες ώρες μπορούμε να αντέξουμε οι δάσκαλοι μπροστά σε μια οθόνη; Αλλά το δάσκαλο ποιος να τον σκεφτεί; Πάντως όχι εσύ, που μου κουνάς το δάχτυλο! Για σένα ο δάσκαλος είναι γομάρι, υποζύγιο που πρέπει να δουλεύει ακατάπαυστα και αδιαμαρτύρητα, να κάνει όλες τις δουλειές, ακόμα και την καθαρίστρια, «θα μας κάνει καλό», είπαν μερικοί, «μετά από δυο μήνες καθισιό» (λες και δεν το ’χουμε κάνει κι αυτό άπειρες φορές!). Αν θες κι αυτό να το πεις τεμπελιά, πες το, ποιος θα σ΄ εμποδίσει;
Γιατί το υλικό μας δεν ήταν της προκοπής; Πού είναι το πρόβλημα, αν κάποιες φορές ανεβάζαμε υλικό από βοηθήματα του εμπορίου ή ιστοσελίδες, όταν μάλιστα δηλώναμε και την πηγή; Εσύ, που μου κουνάς το δάχτυλο, έχεις την απαίτηση να φτιάχνουμε μόνοι μας όλο το υλικό μας; Πού είναι το κακό να δώσω μια άσκηση από βοήθημα, να ζητήσω από τα παιδιά να την λύσουν και να την συζητήσουμε στο επόμενο μάθημα; Θες να σου πω εγώ, που έφτιαξα αρκετό πρωτότυπο υλικό για την Ν. Γλώσσα μόνη μου, πόσες ώρες μού έπαιρνε για να φτιάξω ένα μόνο πρωτότυπο -όχι αρπαγμένο από το διαδίκτυο- κριτήριο επιπέδου πανελλαδικών; Το λιγότερο 5-6. Αν θες κι αυτό να το πεις τεμπελιά και κακό υλικό, πες το, ποιος θα σ΄ εμποδίσει;
Γιατί το μάθημά μας δεν ήταν της προκοπής; Ήσουν εκεί; Έμπαινε το παιδί σου και παρακολουθούσες και συ και έχεις προσωπική άποψη, αν και δεν είσαι εκπαιδευτικός; Ή μήπως το άκουσες από αλλού και το αναμεταδίδεις αναπόδεικτα και κακόβουλα; Γιατί, να το πούμε κι αυτό, πολύ λίγα παιδιά έμπαιναν στα μαθήματα. Εσύ, που μου κουνάς το δάκτυλο, έπαιρνες είδηση ότι το παιδί σου ξενυχτούσε όλη νύχτα στο Netflix ή αλλού ή παίζοντας παιχνίδια και κοιμόταν τα ξημερώματα και δεν μπορούσε να ξυπνήσει πρωί, ακόμα κι αν το μάθημα ξεκινούσε μετά τις 10 (από λεγόμενα μαθητών μου); Γι’ αυτό και ελάχιστα μαθήματα ξεκινούσαν στις 8:30.
Σου μεταφέρω διάλογό μου με μαθητή, όταν τελειώναμε ένα μάθημα Γλώσσας Γ Λυκείου.
-Γειά σας, παιδιά, θα τα πούμε σε δυο μέρες.
-Εγώ, κυρία, δεν θα μπορέσω να έρθω στο επόμενο μάθημα.
-Γιατί, παιδί μου;
-Εκείνη τη μέρα και ώρα έχω φροντιστήριο.
-Τι μάθημα;
-Γλώσσα.
-(Αφού συνέρχομαι απ΄ το χαστούκι) Κάνει καλύτερο μάθημα από μένα το φροντιστήριο και το προτιμάς;
-Μμμμ, όχι, κυρία, αλλά εκεί πληρώνω.
Εσύ που μου κουνάς το δάκτυλο έχεις να πεις κάτι για την «ηθική» των φροντιστηρίων και των ιδιαιτεράδων, που έκαναν μάθημα την ώρα του σχολείου; Αλλά μήπως είναι η πρώτη φορά; Χρόνια τώρα γίνεται αυτό, ειδικά τέτοια εποχή με τη Γ τάξη, αλλά κανείς δεν μιλούσε. Πάλι φταίνε οι τεμπέληδες εκπαιδευτικοί που έμπαιναν να κάνουν μάθημα και δεν έβρισκαν μαθητές.
Δεν ξέρω αν σε έκανα να δεις τα πράγματα από την πλευρά μου, εσένα, που μου κουνάς το δάχτυλο. Εσένα, που δεν σκέφτηκες ούτε μια στιγμή ότι και γω είμαι άνθρωπος, ότι κι εγώ είμαι κλεισμένη/-νος μέσα, ότι κι εγώ έχω φόβο, αγωνίες, αρρώστιες, παιδιά και γονείς για τους οποίους ανησυχώ, χρέη, δάνεια, ο Η/Υ μου χάλασε και δεν μπορώ να τον φτιάξω, είναι παμπάλαιος και δεν έχει κάμερα, δεν έχω μικρόφωνο, αλλά σκοτώνομαι να βρω. ‘Οτι συχνά παραμελούσα τα παιδιά μου, για να μην αφήσω τα παιδιά μας χωρίς επαφή με το δάσκαλο και το σχολείο, αν και διαφωνούσα με αυτή την μορφή εκπαίδευσης. Έκανα τα πάντα για να κάνω το καθήκον μου, όσο καλύτερα μπορούσα, και συ μόνο να με κατηγορείς ξέρεις. Κι αναρωτιέμαι για πολλοστή φορά: Τι άλλο θέλεις, επιτέλους, από το δάσκαλο; Γιατί τόση κακία, τόσο μένος, τόση κακόβουλη κριτική; Αν το βρεις, πες το και σε μένα, για να πάψω ν’ αναρωτιέμαι. Ένα μόνο να θεωρείς σίγουρο, όταν θ΄ ανακατεύεις την σούπα της κακίας που έχεις μέσα σου για μας: αν λείψει ο δάσκαλος απ’ αυτό τον τόπο, δεν θα ‘χει μείνει τίποτα πια!
Με πικρία και χωρίς πολλή εκτίμηση,
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 9/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
