Χωρίς ησυχία. Γεμάτη ανατροπές και απρόοπτα. Η σύλληψη και η κυοφορία του απροσδόκητου ανήκουν στο παρελθόν.
Ο τοκετός όμως αφορά στο παρόν και το «νέο» που έρχεται στο φως σίγουρα θα απασχολήσει και το μέλλον. Πόσο άραγε διαφορετικές τούτες οι συνθήκες και ταυτόχρονα πόσο όμοιες με άλλες… του παρελθόντος! Ενίοτε του μακρινού, όμως τόσο οικείου. Και πρωταγωνιστής πάντα ο άνθρωπος, με τη συμπεριφορά, τη στάση και τις πράξεις του. Αλλά το πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Τελικά, ή το μάθημα είναι απαιτητικό ή εμείς καθιστάμεθα συχνά ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Τις πταίει;
Τις πιο πολλές φορές η αφορμή μοιάζει ασήμαντη. Η αιτία όμως είναι βαθύτερη και οι ρίζες της με θράσος αγγίζουν την ψυχή. Την πονούν. Την καταπονούν. Την πληγώνουν. Τη διαβρώνουν. Περιορίζουν το χώρο της. Στενεύουν το πλάτος της. Υποσκάπτουν το βάθος της. Είτε ως θυγατέρα του Κόρου(του Κορεσμού) κατά τον Θέογνη είτε ως μητέρα αυτού, σύμφωνα με τον Πίνδαρο, η έλλειψη της αιδούς και της αισχύνης, ως κραυγών της συνείδησης και του ήθους, δεν έπαψαν στη μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου να ταλαιπωρούν τούτο το πλάσμα που μπορεί να φλερτάρει με την αιωνιότητα, το θείο, την αθανασία, αλλά είναι στιγμές που η ανθρώπινη φύση υπερτερεί και το κρατά δέσμιο παθών, λαθών, αστοχιών, παρανοήσεων. Κι αντί η ευλογημένη «κληρονομιά» να καθοδηγεί τα βήματα και την πορεία του, έρχονται φορές που εκείνος αποστρέφει το βλέμμα του με περιφρόνηση και ρίχνεται στην άβυσσο.
«Ιδού τα τέρατα που είστε, ιδού τα τέρατα που είμαστε», αναφωνεί ο Ευριπίδης στις «Τρωάδες», δείχνοντας την ύβριν των Ελλήνων, οι οποίοι μετά την πτώση της Τροίας και σε κατάσταση «μέθης» και εκστασιασμού από την πολυπόθητη επικράτησή τους έναντι των Τρώων επιδίδονται σε ένα όργιο ωμότητας και κτηνωδίας, σκοτώνοντας και βιάζοντας πάνω στους βωμούς των θεών. Αλλά μήπως και στην αρχή της ιστορίας, όπως τη διδάσκει ο μέγας Όμηρος, ο θρυλικός βασιλιάς Αγαμέμνονας πατώντας γερά πάνω στη δύναμη που του προσέδιδαν η θέση και η εξουσία του, δεν υπερέβη τα εσκαμμένα, όταν απερίσκεπτα, ασύστολα και ξεδιάντροπα αποφάσισε και διέταξε την αρπαγή της Βρισηίδας από τον Αχιλλέα, επιδιδόμενος σε μια εντελώς ανεύθυνη και, όπως εξελίχθηκε, άκρως επώδυνη για το ελληνικό στρατόπεδο, κατάχρηση εξουσίας; Και οι περίφημοι μνηστήρες πάλι, που η ίδια η θεά Αθηνά, με το στόμα του ποιητή τούς χαρακτήρισε «πολύ ξεδιάντροπους και ξιπασμένους» δεν συμπεριφέρθηκαν «υπερφιάλως» και μάλιστα κατ΄εξακολούθηση, αντλώντας τη δύναμή τους από την αίγλη που τους έδινε η οικονομική και κοινωνική τους θέση;
Δύσκολοι καιροί. Όχι μόνο για πρίγκιπες, αλλά και για θεριά και δράκους. Γιατί τα παραμύθια, παρόλες τις παραλλαγές τους, έχουν κοινά μοτίβα. Και αυτά τα μοτίβα είναι λίγο πολύ γνωστά. Αλλά οι εκπλήξεις δεν σταματούν να μας ξαφνιάζουν. Κι όχι πάντοτε ευχάριστα…
Και ο άνθρωπος επίσης. Έτσι δεν πλήττουμε ποτέ. Αλλά και δεν προοδεύουμε. Ούτε εξελισσόμαστε. Γιατί υπάρχουν συμπεριφορές που ενίοτε υπερβαίνουν την κοινή λογική και ξεπερνούν το περί δικαίου αίσθημα. Ειδικά όταν τούτο το εξελιγμένο ον κατέχει εξουσία. Όμως, «τριών δει μεμνήσθαι τον άρχοντα: πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει». Και είναι φορές που το «κατά νόμους» αγνοείται ηθελημένα, ενώ το «ουκ αεί» παραμερίζεται ασύστολα.
Κι ύστερα έρχεται η πλάνη. Και πιστεύει ο «μωρός» ότι θα εξακολουθεί να αγναντεύει τους άλλους από κει ψηλά. Από θέση ισχύος. Και ότι θα παίζει το παιγνίδι με τους δικούς του «κανόνες». Κι ότι θα μπορεί να επιβάλει τους δικούς του όρους, παραβιάζοντας όρια, εξαργυρώνοντας σιωπές, εξαγοράζοντας συνειδήσεις, πατώντας πάνω στο φόβο, την ανάγκη, την ίδια την επιβίωση. Άλλοτε με πειθώ, άλλοτε με πειθαναγκασμό κι άλλοτε… με εξαναγκασμό. Γιατί αυτό το δικαίωμα του το παρέχει… το πλεονέκτημα έδρας.
Κι όταν έχεις το πλεονέκτημα έδρας έχεις τους οπαδούς με το μέρος σου. Και είναι λογικό να νιώθεις δυνατός έως και αήττητος. Όμως το παιγνίδι έχει προκαθορισμένους κανόνες. Και τα λάθη ενίοτε αποβαίνουν μοιραία. Γιατί την επόμενη φορά το παιγνίδι θα μεταφερθεί σε άλλη έδρα. Και τότε το πλεονέκτημα θα μετατραπεί σε μειονέκτημα. Κι εκεί θα πρέπει να βασιστείς στους δικούς σου παίχτες. Σε αυτούς στους οποίους στηρίζεσαι και με τους οποίους συνεργάζεσαι. Γιατί στο κάτω κάτω, αυτοί ήταν που όλο αυτό το διάστημα σου προσέφεραν και δόξα και τιμή. Και γιατί αυτοί χάρη στην πολύτιμη συμβολή τους σε διατήρησαν στην κορυφή. Εκεί που νόμιζες ότι ανήκες. Αυτοί σε κρατούσαν και σε συγκρατούσαν ψηλά. Διαφορετικά θα συνειδητοποιήσεις πως το πλεονέκτημα έδρας μπορεί να χαθεί πολύ εύκολα και πως τούτες τις στιγμές ούτε ο διαιτητής μπορεί να σε σώσει, αλλά ούτε και ο πρόεδρος της ομάδας μπορεί να σε προστατέψει.
Γιατί απλώς το πλεονέκτημα έδρας ήταν μόνο ΕΝΑΣ παράγοντας νίκης. Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Και οι έδρες επίσης. Και έρχεται καιρός «ου μενετός» κάποιοι άλλοι να επωφεληθούν του πλεονεκτήματος έδρας. Και τότε οφείλεις να αντικρίσεις την αλήθεια κατάματα. Αντέχεις, άραγε, να μείνεις στον πάγκο; Ή θα εξακολουθείς «υπερφιάλως» να ονειρεύεσαι το πλεονέκτημα έδρας;
Αχ, αυτά τα «πλεονεκτήματα» πόσα πολλά ρισκάρουν φλερτάροντας με την Άτη!
* Γεωργία Γιώτα, φιλόλογος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Πώς λέγεται ο κουλ στα ελληνικά;
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 26/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
