Όταν οι εκπαιδευτικοί υποβιβάζονται σε πιόνια - Στο έλεος του συντονιστικού γραφείου Ντύσσελντορφ και της ΔΙΠΟΔΕ

Με αφορμή δύο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα Alfavita από τον συνάδελφο
εκπαιδευτικό Θανάση Παπαδόπουλο και από τον δημοσιογράφο Νίκο Μάστορα σχετικά με την κάκιστη διαχείριση και αυταρχική συμπεριφορά έναντι του προσωπικού των σχολείων στο εξωτερικό από τους φορείς του υπουργείου παιδείας (ΔΙΠΟΔΕ) και από το συντονιστικό γραφείο Ντύσσελντορφ, θα ήθελα να καταθέσω και τη δική μου εμπειρία και περιπέτεια, επιβεβαιώνοντας τα όσα καταγγέλλονται.

 

Είμαι εκπαιδευτικός και υπηρέτησα την ελληνόγλωσση εκπαίδευση από το 2008. Βρίσκομαι
εδώ με ετήσιες παρατάσεις για της ανάγκες της υπηρεσίας αφού τα εκπαιδευτικά κενά των
ελληνικών σχολείων της Γερμανίας δεν καλύπτονται από τους νεοαποσπασθέντες που στέλνονται από την Ελλάδα. Δυστυχώς οι ανάγκες της υπηρεσίας αυτές αποτελούν στα “κατάλληλα” χέρια πρόφαση για την εξόντωση εκπαιδευτικών που πέφτουν στην δυσμένεια της διοίκησης.

 

 

Τοποθετήθηκα στο ελλ. Γυμνασιο-Λύκειο του Βούπερταλ, για τις προαναφερθείσες ανάγκες
της υπηρεσίας (βεβαίως, βεβαίως) και στάλθηκα 150 χιλιόμετρα μακριά από την κατοικία μου, καθώς καθημερινά και για όλες τις μέρες της εβδομάδας αναγκάστηκα να πηγαινοέρχομαι από την πόλη του Μπήλεφελντ, όπου κατοικώ και υπηρετώ, στο εν λόγω ελληνικό σχολείο.
Προσπάθησα να υποστώ αυτήν την μετακίνηση (με οικονομικό κόστος άνω των 300€
μηνιαίως), ενώ έχω ιστορικό καρκινοπάθειας με συνεχείς προληπτικές θεραπείες και το τέταρτο παιδί μου φοιτά στην Γ’ τάξη του ελληνικού Λυκείου (όπου οι ανάγκες φροντίδας και υποστήριξης είναι αυξημένες).

Από την αρχή της τοποθέτησής μου στο Βούπερταλ έκανα επανειλημμένες προσπάθειες να
έρθω σε επαφή με τον συντονιστή κύριο Παρασκευά Αθανασίου, ώστε να του εκθέσω το πρόβλημα μου και να του προτείνω λύσεις προς άμβλυνση του. Δυστυχώς τέτοια συνομιλία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ! Οι έγγραφες προτάσεις μου, που έστειλα εν παραλλήλω υπό μορφή αιτήσεων θεραπείας, όπως π.χ. τη δημιουργία τάξεων ένταξης στο ελληνικό σχολείο του Μπήλεφελντ, τις οποίες θα μπορούσα να αναλάβω για κάποιες ημέρες της εβδομάδας,
απορρίφθηκαν επίσης χωρίς κάποια αιτιολόγηση. 

 

Μη έχοντας άλλη επιλογή να προστατεύσω την υγεία μου και κατ’ επέκταση και την
οικογένειά μου που εξαρτάται από μένα, κατέφυγα στο μόνο μέσο που μου απέμεινε και αιτήθηκα άδεια άνευ αποδοχών για λόγους υγείας. Η διοικητική διαχείριση του προβλήματος μου εκ μέρους του συντονιστή κυρίου Αθανασίου οδήγησε τελικά τους μαθητές και τις μαθήτριες του ελληνικού Γυμνασίου και Λυκείου Βούπερταλ να απολέσουν 20 ώρες φιλολογικών μαθημάτων εβδομαδιαίως για αρκετούς μήνες.

Το θλιβερό γεγονός είναι ότι δεν είμαι η μοναδική εκπαιδευτικός που υποχρεώνεται
ουσιαστικά με τη δικαιολογία των αναγκών της υπηρεσίας σε μακροχρόνιες άδειες λόγω αδυναμίας εκπλήρωσης των υπερβολικών απαιτήσεων. Κυρίως γυναίκες εκπαιδευτικοί υποφέρουν από αυτήν την αντιμετώπιση και εξωθούνται εμμέσως σε τέτοιου είδους άδειες είτε λόγω μικρών παιδιών ή μελών της οικογένειας, τα οποία απαιτούν ιδιαίτερη μέριμνα, είτε λόγω προβλημάτων υγείας. Ίσως θα ήταν ενδιαφέρουσα μια έρευνα σχετικά με τις περιπτώσεις αυτών των “απολεσθέντων” εκπαιδευτικών κατά τα τελευταία έτη!

Η περίπτωσή μου όμως έχει να παρουσιάσει και κάτι πρωτοφανές! Η ΔΙΠΟΔΕ διέκοψε με
συνοπτικες διαδικασίες την απόσπασή μου ελάχιστο χρόνο μετά την έγκριση της άδειας άνευ
αποδοχών μου για λόγους υγείας.

Η πρόφαση ήταν ένα άρθρο των νόμων περι ελληνόγλωσης εκπαίδευσης που στόχο έχει την αποφυγή αυθαίρετης απουσίας από τον τόπο απόσπασης. Πέρα από την ηθική διάσταση της χρήσης του γράμματος του παραπάνω νόμου εναντίον ενός ανθρώπου που βεβαιωμένα πάσχει από χρόνια νόσο, εκπλήσει η ταχύτητα που επέδειξε στην περίπτωσή μου η
ΔΙΠΟΔΕ και θα άφηνε άναυδο οποιονδήποτε γνώστη της υπηρεσίας αυτής, η οποία έχει κάνει το “σπεύδε βραδέως” επιστήμη. 

Έτσι η μονότονη επωδός της διοίκησης ότι όλα γίνονται για τις ανάγκες της υπηρεσίας είναι
ένα επιχείρημα απολύτως έωλο, διότι οι “ανάγκες της υπηρεσίας” εφαρμόζονται επιλεκτικά εξοβελίζοντας τους ανεπιθύμητους και τακτοποιώντας τους συμπαθείς, αφήνοντας τους να διδάσκουν σε τμήματα μητρικής γλώσσας με απίθανες ειδικότητες. 

 

Η τελευταία λύση που σκαρφίστηκε το υπουργείο παιδείας για το παραπάνω υπαρκτό
πρόβλημα, είναι να καλύψει τα κενά αυτά με ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, τους οποίους βαφτίζει “ομογενείς”, κλείνοντας το μάτι στους φορείς των απόδημων Ελλήνων, οι οποίοι τουλάχιστον όσον αφορά την Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία με περισσή προθυμία αποδέχτηκαν βιαστικά αυτήν την τακτική. Οι λεπτομέρειες των συμβάσεων αυτών φυλάσσονται ως επτασφράγιστο μυστικό και καλύπτονται από μία “ομερτά”, η οποία συνάδει με την γενική μυστικοπάθεια και αδιαφάνεια όσον αφορά την διαχείριση της τοπικής ελληνόγλωσσης εκπαιδευσης.

 

Πιστεύω όμως ότι είναι ασφαλής η εκτίμηση ότι έτσι ζημιώνεται το ελληνικό δημόσιο, διότι οι ωρομίσθιοι αυτοί πιθανότατα προσλαμβάνονται σύμφωνα με το γερμανικό εργατικό δίκαιο, το οποίο προβλέπει αμοιβές πολλαπλάσιες των αντίστοιχων ελληνικών. Από την άλλη πλευρά η ιδιότητα της “ομογένειας” των εκπαιδευτικών αυτών δεν προσδιορίζεται σαφώς και έτσι προς το παρόν τουλάχιστον, προσλαμβάνονται “όσοι πιστοί προσέρχονται” και βρίσκονται στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. Αυτή η μεθόδευση δημιουργεί από μόνη της πλήθος ερωτημάτων κι υπονοιών.

Πιστεύω πως η αδιαφάνεια και η κρυψίνοια που χαρακτηρίζει το συντονιστικό γραφείο στην
διαχείριση του προσωπικού και στην περίπτωση αυτή είναι πασιφανής!

Υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων δημιουργούνται κάποιες κατά την γνώμη μου εύλογες
απορίες:
Όσον αφορά την τελευταία εξέλιξη των συμβασιούχων εκπαιδευτικών και πέρα από τις
προηγούμενες ενστάσεις, τίθεται πιεστικό το ερώτημα, γιατί αυτή η λύση εφαρμόζεται στην παρούσα προεκλογική συγκυρία, ενώ υπήρξαν πιεστικότερες ελλείψεις εκπαιδευτικών κατά το πρόσφατο παρελθόν, κατά τις οποίες τα σχολεία αφέθηκαν στο έλεος τους. Βεβαία η εύκολη απάντηση προβλέπεται να είναι: “κάλιο αργά (και προεκλογικά) παρά ποτέ”.

 

Τέλος θα πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος για το μέλλον των ελληνικών σχολείων στην
Γερμανία. Οι επιλογές των τελευταίων κυβερνήσεων με τις διάφορές περικοπές κατέστησαν την απόσπαση στο εξωτερικό όλο και λιγότερο ελκυστική. Οι εκπαιδευτικοί που παραμένουν στο εξωτερικό χωρίς επιμίσθιο αποτελούν σε αυτή τη συγκυρία ένα σημαντικό κεφάλαιο γι αυτά τα σχολεία. Δυστυχώς το υπουργείο παιδείας και οι εκλεκτοί του επί πολλά έτη με τις επιπόλαιες και πιθανώς εμπαθείς και ίσως προσχεδιασμένες ενέργειες τους, έχουν κατασπαταλήσει μέρη αυτού του κεφαλαίου, υποχρεώνοντας έτσι πλήθος μαθητών και μαθητριών σε απώλεια σημαντικών γνώσεων, οι οποίες ανάλογα με το σχολείο και το έτος, αφορούν διάφορους τομείς όπως π.χ τη Γερμανική Γλώσσα ή οποία προς το παρόν διδάσκεται ελλιπώς σε αρκετά σχολείο της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας (συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού Γυμνάσιου Λυκείου Μπήλεφελντ). 

 

Δυστυχώς ούτε το πρόσφατο ύποπτο ημίμετρο των “ομογενών” ωρομισθίων που ανασύρθηκε από την πολυετή αδράνεια “μετά (ειδησεογραφικών) βαΐων και κλάδων” μπορεί να θεωρηθεί μία αειφόρος λύση. Στην πράξη αποτελεί μόνο ένα ακριβό προεκλογικό πυροτέχνημα, το οποίο τελικά απλώς φωτίζει την πραγματικά κακή κατάσταση των σχολείων, η οποία βαίνει προς το χειρότερο!