MIND the gap
If "manners maketh man" as someone said
He's the hero of the day
It takes a man to suffer ignorance and smile
Be yourself no matter what they say
Sting.1987. Englishman in New York.
Τι κι εάν «το να μαθαίνεις μια γλώσσα είναι σαν να γίνεσαι ένας νέος άνθρωπος» (Haruki Murakami), αφού ανοίγει πόρτες σε νέες ιδέες, αξίες και διαφορετικούς κόσμους; Για τους μαθητές στο ελληνικό, δημόσιο σχολείο, οι πόρτες, όσον αφορά την εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι ερμητικά κλειστές.
Ας πάρουμε τα αγγλικά για παράδειγμα που θεωρείται και η διεθνής γλώσσα επικοινωνίας. Παρόλα αυτά, δεν είναι πάρα μια πλάγια περιστροφική κίνηση, για να δανειστούμε και έναν όρο από το μπιλιάρδο, στο πάρεργο για τα πανεπιστήμια, για το απολυτήριο, για την μετάβαση πάντως στην αγορά εργασίας. «Τι κρίμα και ήταν πολλά υποσχόμενο», είναι σαν να πενθούν την κατασπατάληση των δυνατοτήτων του, οι «γονείς» - καθηγητές που είχαν αναλάβει την ανατροφή τους. Η ουσία όμως δεν έγκειται στη γνωστική επάρκεια, όπως αρέσκονται να τονίζουν οι μαθητές μας, επικαλούμενοι το ένα ή το άλλο πτυχίο που έχουν πάρει, εκτός σχολείου. Η ευχέρεια άλλωστε στην αγγλική γλώσσα δεν αποδεικνύεται με ένα πτυχίο η τη φοίτηση σε τάξεις εντός και εκτός σχολείου. Περισσότερο αναδεικνύεται με ευρηματικούς τρόπους αποτελεσματικής επικοινωνίας και εξοικείωσης με αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που είναι θέμα πολιτισμού, ευγένειας, κατάλληλου ύφους και σεβασμού. Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι εν τέλει από ένα μικρό ταξίδι σε έναν άλλο προορισμό.
Όταν μιλάμε όμως για υποχρεωτική μετακίνηση σε έναν άγνωστο προορισμό και επιπλέον σε οικονομική θέση με συνταξιδιώτες που συμπεριφέρονται σκληρά και με αγένεια, πώς να μιλήσει κανείς για ένα ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα στην εντατικοποίηση των προσπαθειών για την προετοιμασία για αυτό το άκαμπτο, ισοπεδωτικό σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων;
Οι συνθήκες στα ελληνικά σχολεία και συγκεκριμένα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση κινούνται άλλωστε γύρω από την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και όλα εκτοπίζονται στη θέα του: οι ξένες γλώσσες εξοβελίζονται στις τελευταίες ώρες, γίνονται απλώς ένας βαθμός, μια ακόμα ώρα για να «παίξουμε», να «κάνουμε πλάκα», εφόσον δεν υπάρχει καν μια ενιαία αντιμετώπισή τους ή σύνδεση ανάμεσα στις δύο βαθμίδες.
Κανένας στόχος, κανένα πτυχίο, κανένα ενδιαφέρον επίσημο υλικό για να προσελκύσουν οι συνάδελφοι το ενδιαφέρον των μαθητών που η προσοχή τους πλέον διασπάται τρομαχτικά γρήγορα. Μία μόνιμη σπαζοκεφαλιά μόνο πώς να κάνουμε το μάθημα πιο διασκεδαστικό, πιο διαδραστικό, πιο γρήγορο, πιο ανώδυνο, ικανοποιώντας την ελλειμματική προσοχή, την αδιαφορία και την απαξίωση των ίδιων, των γονιών τους αλλά και των συναδέλφων από τα φροντιστήρια.
Ούτε ένα λεπτό αναξιοποίητο, μία μόνιμη μόνο εγρήγορση να φωτοτυπηθούν φύλλα εργασίας, να βρεθεί νέο υλικό (με την προϋπόθεση ότι υπάρχει τεχνολογικός εξοπλισμός και δεν υπάρχει «κόφτης» βέβαια, όπως συμβαίνει σε αρκετά σχολεία), προκειμένου να μη βαριούνται οι μαθητές μας, να μην υποφέρουμε εμείς και όσοι άλλοι εκτιμούν τον κόπο και την προσπάθειά μας. «Βαρεμάρα», η νέα μάστιγα στα σχολεία που έχουν υποκύψει στην μεγάλη πλειοψηφία τους, να δίνουν «μασημένη τροφή» στους μαθητές που συνεχώς απαιτούν, διεκδικούν, θέλουν. Τι όμως; Σύμφωνοι, οι συνθήκες για τους νέους – νέες που μεγαλώνουν στη χώρα μας απέχουν από το να χαρακτηριστούν ιδανικές και σίγουρα ανησυχούμε και οι ίδιοι για το μέλλον τους, τι απέγιναν οι τρόποι, ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση για κάποιον-α που προσπαθεί να τους βοηθήσει να πλοηγηθούν σε αυτό το αντικειμενικά δυστοπικό πλαίσιο;
Ως μαθήτρια φανταζόμουν τον εαυτό μου να τα κάνω όλα διαφορετικά από τους καθηγητές μου. Είχα βρει όλες τις λύσεις, είχα όλες τις απαντήσεις, για να αποκαλύψω τα μουσικά διαπιστευτήρια αλλά και τις γενιές που με χωρίζουν από τους τωρινούς μου μαθητές. Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω είναι η απουσία σεβασμού από αρκετούς από αυτούς, ιδιαίτερα στα μαθήματα ξένων γλωσσών. Που είναι η δική τους στάση, άποψη; Που είναι οι ερωτήσεις, διεκδικήσεις με επιχειρήματα; Αυτό που βιώνω, μέσα και από την αφήγηση των συναδέλφων της ίδιας ειδικότητας, είναι μια συνεχή ανηφορική διαδρομή να αποδείξω τα διαπιστευτήριά μου: ποια είμαι, πόσο ενδιαφέρομαι, πόσο προσπαθώ, πόση εγρήγορση διαθέτω. Η αμφισβήτηση συμβαδίζει με την ηλικία, ναι, όπως και η ικανότητα όμως να επιδείξουν χαρακτήρα και να διαφοροποιηθούν από αυτό που δεν τους αρέσει, αυτό που δεν θα ήθελαν να υφίστανται ούτε οι ίδιοι, ούτε οι γονείς τους.
Με ενοχλεί επιπρόσθετα, που, σε αυτή τη συμπεριληπτική κοινωνία που μεγαλώνει, η νέα γενιά επιδεικνύει περισσότερη έλλειψη σεβασμού σε αυτούς που θεωρούν ότι είναι ευάλωτοι: γυναίκες, χαμηλών τόνων άνθρωποι, άτομα με διαφορετικές αντιλήψεις από τους ίδιους. Δεν ταιριάζει αυτή η επιθετική στάση με νέα, θαρραλέα, έξυπνα μυαλά στα οποία όλοι βασίζονται για μια διαφορετική τροπή στις δυσοίωνες εξελίξεις που όλοι παρατηρούμε. Όσο συνεχίζουν να υποτιμούν τον εαυτό τους, εγώ θα κρατώ τον πήχη ψηλά. Περιμένω άλλωστε τόσα, πολλά περισσότερα, από αυτούς.
Εύη Μπίρμπα, εκπαιδευτικός β/θμιας εκπαίδευσης
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 18/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
