Alfavita Newsroom Ο Σύλλογος ΔΕΠ Παν. Πατρών καταγγέλλει μέσω ανακοίνωσής του τις μαζικές διαγραφές φοιτητών, καθώς «αντιμετωπίζει ως «αδικήματα» καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από συστημικές αδυναμίες του ίδιου του εκπαιδευτικού και κοινωνικού συστήματος».
«Πρόκειται για μια τιμωρία χωρίς παράπτωμα, που αγνοεί τα εμπόδια που αντιμετώπισαν οι φοιτητές, ιδιαίτερα εκείνοι που εισήχθησαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας», τονίζεται χαρακτηριστικά.
Αναλυτικά:
Η απόφαση για τις μαζικές διαγραφές φοιτητών που ξεπέρασαν το ανώτατο όριο φοίτησης προκαλεί έντονες αντιδράσεις, καθώς αντιμετωπίζει ως «αδικήματα» καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από συστημικές αδυναμίες του ίδιου του εκπαιδευτικού και κοινωνικού συστήματος. Πρόκειται για μια τιμωρία χωρίς παράπτωμα, που αγνοεί τα εμπόδια που αντιμετώπισαν οι φοιτητές, ιδιαίτερα εκείνοι που εισήχθησαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας.
1. Κοινωνικοοικονομικές συνθήκες vs. απουσία υποστηρικτικών μηχανισμών
Οι φοιτητές που εισήλθαν στα πανεπιστήμια κατά την οικονομική κρίση (2010-2018) αντιμετώπισαν έλλειψη χρηματοδότησης, περιορισμένες ευκαιρίες εργασίας και αυξημένα κόστη διαβίωσης. Πολλοί αναγκάστηκαν να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές, συχνά σε μαύρη εργασία, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό -παρά μόνο στα χαρτιά- νομικό πλαίσιο για μερική φοίτηση ή παράταση εξαιτίας επαγγελματικών υποχρεώσεων. Παράλληλα, τα πανεπιστήμια, λόγω υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης, αδυνατούσαν να προσφέρουν επαρκή μαθήματα ή εργαστήρια, καθυστερώντας την πρόοδο των σπουδών. Η πολιτεία, αντί να δημιουργήσει δομές στήριξης (π.χ. επιδοτήσεις, ψηφιακά εργαλεία), επέλεξε την τιμωρία μέσω διαγραφών.
2. Πανδημία COVID-19: Τρία κλειστά εξάμηνα vs. μηδενική ευελιξία
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας (2020-2022), τα πανεπιστήμια παρέμειναν κλειστά για τρία εξάμηνα, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μην μπορούν να ολοκληρώσουν πρακτικές ασκήσεις, εργαστήρια ή να δώσουν εξετάσεις λόγω τεχνολογικού ψηφιακού χάσματος ή οικονομικών δυσκολιών. Παρά τα αιτήματα για παράταση του ορίου φοίτησης, η κυβέρνηση δεν προχώρησε σε ρυθμίσεις που να λαμβάνουν υπόψη αυτές τις συνθήκες, παρά το γεγονός ότι η ίδια η δημόσια πολιτική συνέβαλε στην καθυστέρηση.
3. Αδυναμία διαχωρισμού «ενεργών» και «ανενεργών» φοιτητών
Ο νόμος εφαρμόζεται οριζόντια, χωρίς να διαχωρίζει τους φοιτητές που έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές από εκείνους που συμμετέχουν ενεργά. Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΚΠΑ, το 33% των φοιτητών που έχουν ξεπεράσει το όριο συμμετέχουν τακτικά σε εξετάσεις και βρίσκονται κοντά στην αποφοίτηση. Πανεπιστήμια όπως το ΑΠΘ και η Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ προτείνουν την εισαγωγή κριτηρίων (π.χ. δήλωση μαθημάτων, συμμετοχή σε εξετάσεις) για να αποφευχθεί η άδικη διαγραφή ενεργών φοιτητών. Ωστόσο, η πολιτεία αρνείται να υιοθετήσει αυτές τις προτάσεις, επιλέγοντας μια απλουστευμένη λύση που τιμωρεί χωρίς διάκριση.
4. Απουσία υποδομών και κοινωνικής ευαισθησίας
Αντί να επενδύσει στην αναβάθμιση των πανεπιστημιακών υποδομών ή στη δημιουργία συμβούλων προόδου για τους φοιτητές, η κυβέρνηση μεταφέρει την ευθύνη στους ίδιους τους φοιτητές. Σχολές αναφέρουν ότι οι φοιτητές δεν μπορούν να πάρουν πτυχίο λόγω έλλειψης θέσεων πρακτικής άσκησης, ένα πρόβλημα που προκαλείται από την υποχρηματοδότηση.
5. Προτεραιότητα σε ιδιωτικές συμφωνίες vs. δημόσια εκπαίδευση
Καθώς η κυβέρνηση προωθεί την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, οι διαγραφές φαίνονται ως μια τακτική για να δημιουργηθεί μια «δεξαμενή» προς όφελος των νέων ιδιωτικών ιδρυμάτων. Αυτό επιβεβαιώνεται από την έκκληση της ΠΟΣΔΕΠ, η οποία καταδικάζει το μέτρο ως αντιεκπαιδευτικό και ως προσπάθεια να μετατραπούν οι φοιτητές σε «φθηνό εργατικό δυναμικό». Επιπλέον, εάν οι διαγραφέντες φοιτητές στραφούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και αυτά αναγνωρίσουν τις σπουδές τους στα δημόσια πανεπιστήμια, αυτό δημιουργεί ένα κρίσιμο νομικό επιχείρημα υπέρ τους. Συγκεκριμένα, θα μπορούσαν να στραφούν δικαστικά ενάντια στη διαγραφή τους, υποστηρίζοντας ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν έλαβε υπόψη του στοιχεία που τα ιδιωτικά αναγνωρίζουν, επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Αυτό ενδέχεται να οδηγήσει σε μαζικές νομικές διεκδικήσεις και αιτήματα αποζημιώσεων από το κράτος, καθώς η διαγραφή τους μπορεί να θεωρηθεί ως αυθαίρετη πράξη που καθυστέρησε την ολοκλήρωση των σπουδών τους.
Συμπέρασμα
Οι διαγραφές δεν αποτελούν λύση, αλλά μια εύκολη διαφυγή από την ανάληψη ευθυνών. Η πολιτεία και τα πανεπιστήμια απέτυχαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την έγκαιρη αποφοίτηση, αγνοώντας οικονομικές, κοινωνικές και υγειονομικές κρίσεις. Αντί να τιμωρούνται οι φοιτητές, πρέπει να ενισχυθούν οι μηχανισμοί στήριξης και να αναθεωρηθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 20/02
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
