Η ιστορία που ακολουθεί είναι πασπαλισμενη με σκόνη κιμωλίας, γραμμένη με μολύβι φάμπερ σε σελίδα τετραδίου.
Ναι, σωστά καταλάβατε: είναι μια ιστορία για την εκπαίδευση και τα σχολεία. Είτε είστε κι εσείς παιδαγωγοί όπως εγώ είτε όχι, τούτη η ιστορία έχει να σας πει πολλά.
Λίγο πριν αρχίσετε να την διαβάζετε, σας ενημερώνω πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, τόπους και περιστατικά είναι συμπτωματική· ή μήπως όχι; Μήπως αυτή είναι η αλήθεια και μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε σχολείο αυτής της χώρας, σε οποιονδήποτε μαθητή ή/και δάσκαλο;
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν:
Βρισκόμαστε σε μια πολιτεία. Το όνομά της δεν έχει σημασία. Είναι μια πολιτεία με πολλούς κατοίκους, που ζουν σε μεγάλες ή μικρότερες γειτονιές. Οι γειτονιές έχουν δρόμους και πλατείες. Τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο· τα παιδιά έχουν όνειρα. Οι γονείς τους δουλεύουν ώρες πολλές, για να τα φέρουν βόλτα, έτσι ώστε τα μικρά και μεγάλα όνειρα των παιδιών να γίνουν κάποια στιγμή πραγματικότητα…
Ένα ωραίο πρωινό σε κάποιο σχολείο, σε μια γειτονιά της πολιτείας πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια μικρών μαθητών. Τα παιδιά τρομάζουν, οι γονείς τρομάζουν, θυμώνουν, ζητούν να μάθουν γιατί και πώς. Δίνονται διαβεβαιώσεις πως όλα ελέγχθηκαν, πως οι σοβάδες επισκευάστηκαν και, έτσι, όλα ξεχνιούνται σε λίγες μέρες...
Μετά από λίγο καιρό, ένα απόγευμα σε άλλο σχολείο, στη διπλανή γειτονιά μια ολόκληρη στέγη πέφτει στην -ευτυχώς άδεια εκείνη τη στιγμή- αίθουσα εκδηλώσεων. "Ωωω…”, αναφωνούν όλοι και κάνουν τον σταυρό τους. “Ευτυχώς που δεν έγινε σε ώρα γιορτής…". Έλεγχοι, επανέλεγχοι και το συμπέρασμα είναι πως για όλα έφταιγε η κακιά η ώρα! Γράφτηκε με ψιλά γράμματα σε κάποιες εφημερίδες κι έπειτα ξεχάστηκε...
Δεν περνούν λίγες ημέρες και σ’ ένα άλλο σχολείο ο πίνακας μαρκαδόρου πέφτει πάνω στο πρώτο θρανίο και τραυματίζει στον αυχένα έναν μαθητή. Μετά από κάποιες μέρες, ολόκληρη καγκελόπορτα πέφτει στην αυλή ενός σχολείου στον πιο πέρα δρόμο. "Μα πόσο φοβερό είναι αυτό το περιστατικό!", λένε γονείς και δάσκαλοι. “Ευτυχώς, δεν περνούσε κάποιο παιδί εκείνη την ώρα από κει...".
Λίγο μελάνι, λίγα κλικ στις ιστοσελίδες: άντε να γραφτεί κι αυτό και μετά θα ξεχαστεί, όπως όλα τα προηγούμενα στις άλλες γειτονιές…
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ένας βαρύς ξύλινος πίνακας πέφτει στο κεφάλι μιας καθηγήτριας. Τον κράτησε με την πλάτη της, για να μην καταπλακώσει τους μαθητές των πρώτων θρανίων. Όμως, και αυτό το γεγονός ξεχάστηκε γρήγορα, διότι "εντάξει μωρέ, αφού δεν της άνοιξε το κεφάλι, δεν χτύπησε και σοβαρά…".
Ξαφνικά, ένα μεσημέρι, σε μια μακρινή γειτονιά της πολιτείας ένας μαθητής σκοτώνεται, επειδή ο καυστήρας του σχολείου του εκρήγνυται. "Ωωω…τι τρομερό!", αναφωνούν όλοι. "Πόσο άτυχο το παιδί. Βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή!".
Στην πολιτεία οι άνθρωποι συνέχισαν τη ζωή τους: τα παιδιά συνέχισαν να πηγαίνουν στα σχολεία τους με χαμόγελο. Οι γονείς τους συνέχισαν να δουλεύουν και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Οι δάσκαλοι συνέχισαν να πηγαίνουν στα σχολεία και μπαίνοντας στις αίθουσες ξανακοίταξαν τους τοίχους, τα κουρτινόξυλα, τα τζάμια, τους πίνακες, τις πρίζες και τους ανεμιστήρες οροφής. “Για δείτε εδώ! Δεν φαίνεται επικίνδυνο;”, είπαν ο ένας στον άλλον κι έστειλαν μηνύματα σε εκείνα τα μέλη της πολιτείας που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Σε εκείνους, που στις παρελάσεις στέκονται πάνω σε εξέδρες και χειροκροτούν τα παιδιά που περνούν. Σε εκείνους που έχουν τους τίτλους, αλλά φαίνεται να ξεχνούν ποιος τους έστειλε στα γραφεία με τα πολλά χαρτιά, με τα “μελανοδοχεία” και τις σφραγίδες. Στα γραφεία εκείνα, όπου τα συρτάρια είναι γεμάτα με κάποια έγγραφα με λέξεις, τις οποίες δεν γίνεται να ξεχάσεις ή να κρύψεις. Γράμματα και συλλαβές και λέξεις με μαύρο, πένθιμο χρώμα:
Κ-Ι-Ν-Δ-Υ-Ν-Ο-Σ
Ε-Π-Ε-Ι-Γ-Ο-Ν
Εκείνοι από τα γραφεία είπαν πως άλλος είναι υπεύθυνος για τις λάμπες και τους πίνακες· άλλος για τις καγκελόπορτες και τους καυστήρες· άλλος για τα πατώματα κι άλλος για τις οροφές! Πέταξαν τις επιστολές και τα χαρτιά με τα μηνύματα ή τα καταχώνιασαν στα γραφεία τους…
Πώς τελειώνει άραγε αυτή η αλληγορική ιστορία; Ή -καλύτερα -τελειώνει ποτέ; Θα ανοίξουν τα συρτάρια τους οι “υπεύθυνοι” να δουν και να προλάβουν το επόμενο κακό; Ή μήπως τα έγγραφα θα μαζέψουν σκόνη κι αράχνες μέσα σε σκοτεινά συρτάρια; Θα μπορέσουμε άραγε κάποια στιγμή σε τούτη την χώρα να πούμε: “Ναι, το σχολείο του παιδιού μου είναι ασφαλές” ή “Πάω στη δουλειά μου και δεν φοβάμαι” ή “Ταξιδεύω με τρένα, λεωφορεία, καράβια και δεν φοβάμαι, γιατί κάποιος αδιαφόρησε να ελέγξει ή ν’ αλλάξει κάτι, ενώ γνώριζε πως ήταν επικίνδυνο” ή “Δεν φοβάμαι να μπω σε ανελκυστήρα νοσοκομείου ή άλλης δημόσιας υπηρεσίας”; Πότε θα πάψει η αδιαφορία και θ’ αρχίσει η ανάληψη ευθυνών;
Πότε θα παραμείνουν τέτοια περιστατικά κομμάτια μιας ιστορίας κι όχι η πραγματικότητα σε τούτη την βασανισμένη χώρα;
Βίκυ Παπαδοπούλου
Εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ή αλλιώς “μαχόμενη εκπαιδευτικός της …κιμωλίας (ως χθες) και νυν της γραφίδας του διαδραστικού”
Υ.Γ. Η αλληγορική αυτή ιστορία βασίστηκε σε απολύτως αληθή περιστατικά, που αλιεύθηκαν από το Διαδίκτυο. Όποιος επιθυμεί, μπορεί να διαβάσει σχετικά:
https://www.documentonews.gr/article/marasleio-pinakas-epese-sto-kefali-12xronoy-mathiti/
https://www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/399768_katerreyse-orofi-sto-dimotiko-sholeio-barnaba
https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/467024_haidari-prosorino-kleisto-dimotiko-sholeio-peftoyn-sobades
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ τον Ιούνιο: Ανακοινώθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ η ύλη!
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 24/03
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
