Μία εμπειρία από την απεργία των καθηγητών στις πανελλαδικές του 1988

Το κείμενο αλιεύθηκε από το προφίλ του Βασίλη Παπαστεργίου στο facebook

 

Έδωσα πανελλαδικές στα μέσα Ιουλίου του 1988. Οι καθηγητές έκαναν απεργία μέσα στις εξετάσεις. Η απεργία κράτησε πάνω από ένα μήνα. 

 

Οι καθηγητές είχαν δίκιο. Ο μισθός τους τότε ήταν περίπου 75-80 χιλιάδες δραχμές, ο χαμηλότερος στην Ευρώπη. Δε ζούσες με αξιοπρέπεια με τόσα χρήματα και η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έδειχνε να συγκινείται με οποιαδήποτε άλλη μορφή κινητοποίησης. 

 

Στα Τρίκαλα, πάρα πολλοί μαθητές και μαθήτριες (από το Ρήγα, την ΚΝΕ και ανένταχτοι) αποφασίσαμε να αντιδράσουμε άμεσα στην απόπειρα της τότε κυβέρνησης να μας θυματοποιήσει. Τυπώσαμε προκηρύξεις, τρέξαμε έξω από τα σχολεία και στην αγορά της πόλης και τις μοιράσαμε. Η προκήρυξη είχε ως τίτλο, θυμάμαι, μια μόνο λέξη "Αλληλεγγύη!". 

 

Ο δεσμός που αποκτήσαμε με πολλούς καθηγητές μας εκείνες τις 40 μέρες της απεργίας αποδείχθηκε πολύ δυνατός μέσα στα χρόνια.

 

Στα τέλη Ιουνίου και ενώ η παράταση της εκκρεμότητας μας είχε όλους βαρέσει στα νεύρα, κάναμε μια μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στην Ασκληπιού, τον κεντρικό δρόμο των Τρικάλων, που έπαιξαν μαθητικά συγκροτήματα της πόλης. Η Ασκληπιού πλημμύρισε, ήταν φανερό ότι η απεργία είχε κερδίσει την κοινωνία. 

 

Η απεργία εκείνη κάτι κέρδισε, μια μικρή αύξηση του μισθού και το τότε επίδομα βιβλιοθήκης. Οι καθηγητές επέστρεψαν στο σχολείο με ψηλά το κεφάλι. Νομίζω ότι την απεργία αυτή θα τη θυμούνται για όλη τους τη ζωή, όπως τη θυμάμαι κι εγώ, ως μια στιγμή που στέκεται κανείς όρθιος απέναντι στην εξουσία και τις ιδιοτελείς της επιδιώξεις, τις συκοφαντίες της, την προσπάθειά της να κολακεύσει τα πιο ταπεινά κίνητρα μιας μερίδας του πληθυσμού για να συντρίψει έναν κλάδο που αγωνίζεται. 

 

Από τη δική μας πλευρά ως μια στιγμή αρθήκαμε πάνω από τον εαυτό μας και την εικόνα των "αθώων θυμάτων" που είχε κατασκευάσει η κυβέρνηση για εμάς. 

 

Τώρα που το σκέφτομαι, ήμασταν 17-18 χρονών και είχαμε τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε το κύριο, δηλαδή την ανάγκη μιας κοινωνίας να εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή για τους εκπαιδευτικούς της, από το δευτερεύον, αν δηλαδή θα δίναμε πανελλαδικές το Μάιο, τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο. 

 

Όλα αυτά βέβαια σε μια κοινωνία χωρίς ιδιωτική τηλεόραση. 

 

Επαναλαμβάνω, ήμασταν 18 χρονών, δεν είχαμε σπουδάσει (ούτε και σπουδάσαμε ποτέ) στο University of Pennsylvania ή στο Columbia, όπως ο εμπνευστής των εθελοντών επιτηρητών, αλλά μπορούσαμε να κατανοήσουμε αυτά τα απλά πράγματα. 

 

Έδωσα εξετάσεις τον Ιούλιο του 1988 με καθυστέρηση δύο μηνών και - μα την Παναγία! - δεν έπαθα τίποτα. Αντίθετα θυμάμαι με κάποια περηφάνεια εκείνο του καλοκαίρι του '88 και σκέφτομαι ότι εκείνη η δίκαιη απεργία μου επιτρέπει να μοιράζομαι με κάποιους συμμαθητές και καθηγητές μου εκείνης της εποχής την εμπειρία ενός αγώνα, που για μένα τουλάχιστο ήταν ένα δυνατό μάθημα, κατ'ανάγκη "εκτός διδακτέας ύλης".