Το «απόσταγμα» του πορίσματος Μπαμπινιώτη και η «τράπεζα» επιλογής θεμάτων

 Στην πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκε προσχηματικά το πόρισμα Μπαμπινιώτη. 

 Αν το σ/ν είναι απόσταγμα, τότε φαίνεται ότι δεν είναι καθόλου καλό.

  Γιατί:  κατατέθηκαν εβδομήντα τροπολογίες και σχεδόν εκατό νομοτεχνικές βελτιώσεις και  όλοι οι φορείς- πλην των ιδιοκτητών φροντιστηρίων - ήταν αρνητικοί. 

Χρησιμοποιήθηκε το πόρισμα Μπαμπινιώτη για να αποδείξει ότι αυτά έχουν συζητηθεί και συμφωνηθεί.  Από το πόρισμα Μπαμπινιώτη, όμως, το Υπουργείο επέλεξε συγκεκριμένα σημεία που ήθελε. 

Για παράδειγμα, το πόρισμα Μπαμπινιώτη έχει προϋποθέσεις εφαρμογής. «Απ’ όλα τα μέλη του Συμβουλίου τονίστηκε ότι για να επιτευχθούν οι στόχοι που προτείνονται, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σταδιακή αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία στα επίπεδα της Ευρωζώνης και η ορθολογική αξιοποίηση των δαπανών».    Ήταν 2,1%  για την παιδεία.

Τονίστηκε, επίσης, ότι «οι προτεινόμενες αλλαγές έχουν ως επίκεντρο το μαθητή, αλλά και τον εκπαιδευτικό, του οποίου ο ρόλος πρέπει να αποτελέσει συνειδητό στόχο κοινωνικής και μισθολογικής αναβάθμισης».    Περικοπές και εργασιακή ανασφάλεια, απολύσεις. 

Τέλος, «κρίθηκε απαραίτητο αυτή τη φορά να αποφευχθούν τυχόν βεβιασμένες και αποσπασματικές παρεμβάσεις και τονίστηκε ότι οποιεσδήποτε ουσιώδεις αλλαγές θα πρέπει πρώτα να δοκιμαστούν πειραματικά σε περιορισμένο αριθμό σχολείων».   Πουθενά δεν  εφαρμόστηκαν.

«Βασικό μέλημα της εκπαιδευτικής πολιτικής με τα συγκεκριμένα μέτρα επιβάλλεται να είναι η άρση των εκπαιδευτικών ανισοτήτων των μαθητών».   Ας μας πουν  η κατάργηση της ενισχυτικής διδασκαλίας, η κατάργηση της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών επιβάλλει την άρση των εκπαιδευτικών ανισοτήτων;

Επίσης, το πόρισμα Μπαμπινιώτη αναφέρει για τις δομές της εκπαίδευσης και για τα αναλυτικά προγράμματα. «Οι προτεινόμενες αλλαγές για τη διασφάλιση της ποιότητας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την εκπόνηση των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών, στη βάση που περιγράφεται». Αν δεν σχεδιαστεί άμεση έναρξη σύνταξης των νέων αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών, δεν θα γίνει τίποτα.

• Σ’ αυτό το νομοσχέδιο πρώτα νομοθετήθηκε το ωρολόγιο πρόγραμμα και έπειτα τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών. Αυτό είναι το ανάποδο. Στις παιδαγωγικές σχολές και στα πανεπιστήμια όσοι το έχουν δει αυτό –τολμώ να πω την έκφραση «χτυπάνε το κεφάλι τους στο τοίχο». Είναι δυνατόν πρώτα να καθορίζεται  το ωρολόγιο πρόγραμμα και μετά τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών; Να μην έχουμε πρώτα καθορίσει το τι θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά και μετά να δούμε πώς θα γίνει το ωρολόγιο πρόγραμμα;

Ο διάλογός με τις εκπαιδευτικές επιστημονικές ενώσεις έγινε «με το πιστόλι στον κρόταφο», γιατί ουσιαστικά το ωρολόγιο πρόγραμμα ήταν αυτό που θα καθόριζε εάν κάποιος ήταν υπεράριθμος ή όχι σε ένα σχολείο. 

 

Όσον αφορά την πρόταση για το λύκειο, το υπουργείο επέλεξε τη δεύτερη πρόταση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, στο οποίο βέβαια ήταν Πρόεδρος τότε ο σημερινός Πρόεδρος του ΙΕΠ, ο κ. Γκλαβάς. Η πρώτη πρόταση, όμως, την οποία δεν υιοθέτησε, έλεγε «απεξάρτηση λυκείου από τις εισαγωγικές εξετάσεις, έμφαση στην παιδευτική αυτοτέλεια, κατάργηση γνωστικών πεδίων, κύκλων σπουδών κ.λπ.». 

 

 

Το πόρισμα Μπαμπινιώτη επίσης έλεγε το εξής για τη δομή του λυκείου και για την ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια: «Οι ανωτέρω γενικές κατευθύνσεις αντιμετώπισης του θέματος οδηγούν κατ’ εκτίμηση της πλειονότητας των μελών του Συμβουλίου και των εκπροσώπων των φορέων σε μία διαφορετική δομή του λυκείου, που θα περιλαμβάνει το γενικό και ένα πλήρως...». «Η πλειονότητα των μελών του Συμβουλίου κρίνει αναγκαία την κατάργηση της λειτουργίας του λυκείου ως προπαρασκευαστικής βαθμίδας για τα ΑΕΙ, λυκείου φροντιστηρίου, με ανάδειξη εκ νέου του καθαρώς παιδευτικού χαρακτήρα του λυκείου. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη δεν πρέπει να υπάρχουν κατευθύνσεις και αυστηρά εξειδικευμένες σπουδές στο λύκειο, ενώ προτείνεται η καθιέρωση μαθημάτων επιλογής κ.λπ. ».

 

Επιλέχθηκε, όμως, η δεύτερη άποψη κι επ’ αυτού έχουν κατατεθεί άλλες τέσσερις απόψεις.

 

• Η Πανελλήνια Τράπεζα Θεμάτων, την οποία πρόβαλαν ως αντικειμενική, ότι δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, είναι η κρησάρα η οποία επιτείνει τις ανισότητες .

Και αυτό γιατί: ενώ το υπουργείο ταυτίζει τη διδακτέα με την εξεταστέα ύλη, ταυτόχρονα δεν εξασφαλίζει  ότι η διδακτέα ύλη θα είναι και διδαχθείσα.  Οι δομές στην παιδεία και σε όλα τα σχολεία είναι διαφορετικές και τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών εξασφαλίζουν το αντίθετο. Πού είναι οι ίσες ευκαιρίες μάθησης, πού είναι οι αντισταθμιστικοί θεσμοί αγωγής και εκπαίδευσης, πού είναι οι βιβλιοθήκες, πού είναι η ενισχυτική διδασκαλία, πού είναι οι τάξεις υποδοχής; 

Άρα ο μαθητής, επειδή ακριβώς το Υπουργείο με τη συγκεκριμένη μνημονιακή πολιτική του δεν εξασφαλίζει την ταύτιση διδακτέας και διδαχθείσης ύλης, θα στραφεί στα φροντιστήρια. 

Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Γιατί είναι πολλά τα χρήματα, άλλωστε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου έχει χαρακτηρίσει την εκπαίδευση και την εκπαιδευτική διαδικασία ως εμπόρευμα που πρέπει να αγοράζεται και να πωλείται.

Στοιχεία του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ για το 2008 έλεγαν ότι στη χώρα μας δαπανώνται 5,5 δισεκατομμύρια από τους γονείς, για δίδακτρα σε ιδιωτικά σχολεία 1,026 δισεκατομμύρια, για ξένες γλώσσες 858 εκατομμύρια, για ιδιαίτερα φροντιστήρια 1,053 δισεκατομμύρια και για σπουδές στην τριτοβάθμια, ενοίκια κλπ 1,427 δισεκατομμύρια. Να λοιπόν γιατί σπρώχνουν συνέχεια τους νέους στην ιδιωτική εκπαίδευση. 

 

Αθήνα, 11/9/13