Επιστολή από συνάδελφο ΕΕΠ ΑμεΑ

Έξι μήνες τώρα πολλοί από εμάς μαχόμαστε καθημερινά για τα αυτονόητα, μαχόμαστε καθημερινά για να ανακτήσουμε αυτά που με τόσο κόπο κερδίσαμε, μαχόμαστε καθημερινά για να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει. Μερόνυχτα ψάχνουμε ένα τρόπο διαφυγής από τον κυκεώνα του πολέμου που το Υπουργείου έχει κηρύξει εναντίον μας. Μιλάμε με δεδομένα, μιλάμε και αντικρούουμε τις όποιες παράνοιες με επιχειρήματα που ο κοινός άνθρωπος δύναται να αναλογιστεί… όχι όμως όσοι έχουν πιάσει τις μεγάλες καρέκλες και τα δρύινα γραφεία. Αναρωτιέται κανείς αν αυτοί οι άνθρωποι με τα κουστούμια και τις μεγάλες τσέπες έχουν κατανοήσει τις συνέπειες της κάθε λέξης που αποτυπώνουν σε σχέδια νόμου, που χωρίς καμία αμφιβολία αποτελούν ένα καλοστημένο σχέδιο εξόντωσης των ατόμων με αναπηρίες. 

Τα λόγια είναι τόσο φτωχά για να παρουσιάσουν την αγωνία των συναδέλφων με αναπηρία, μια αγωνία που φτάνει στα πρόθυρα του πόνου, ψυχικού, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και σωματικού. Άνθρωποι καταρρέουν, αρρωσταίνουν, υποτροπιάζουν, παλινδρομούν σκεφτόμενοι ότι δεν υπάρχει αύριο γι’αυτούς. Χτυπούν τη πόρτα του Υπουργείου, το οποίο κωφεύει προκλητικά απέναντι στις βροντερές φωνές των συναδέλφων που ζητούν το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία, ένα δικαίωμα που κατοχυρώνεται σε διεθνείς συμβάσεις και σε νόμους, αλλά κανείς από τους καλοντυμένους κύριους δεν τολμά να το αναγνωρίσει, απωθώντας το με περίσσιο θράσος, προς όφελος των συμφερόντων τους.

Όλοι εμείς γίναμε μία γροθιά μέσα σε έξι μήνες, ξεπεράσαμε τα όρια της συναδελφικότητας και γίναμε φίλοι, πονέσαμε ο ένας τον άλλον σαν αδέλφια, ακούσαμε το πόνο και τη κραυγή του άλλου σαν θεραπευτές. Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε και να παλέψουμε με ό,τι μας έχει απομείνει. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πέσει, δεν πρέπει να αφήσουμε τον συνάδελφο να καταθέσει τα όπλα, δεν πρέπει να αφήσουμε το συνάδελφο να βουλιάξει με μόνο συνοδοιπόρο την όποια μορφή αναπηρίας του. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας σπρώξει στο πάτο και να μας εξαφανίσει από την ωραιοποιημένη του ζωή. Είμαστε εδώ και θα το φωνάζουμε, θα διεκδικούμε και θα απαιτούμε τα αυτονόητα. Γιατί, κε Υπουργέ σήμερα είμαι εγώ ανάπηρος, αύριο μπορεί να είναι το παιδί σου. Η αναπηρία είναι ένα βήμα μπροστά μας, κι όσο κι αν εθελοτυφλείς, μπορεί να σου χτυπήσει αύριο τη πόρτα, αλλά σε αυτή δεν θα μπορέσεις να τη κλείσεις κατάμουτρα, όπως έκανες σε εμάς. Η αναπηρία θα μπει με το «έτσι θέλω» στη ζωή σου, χωρίς άδεια εισόδου και χωρίς διαπραγματεύσεις.

Αγαπητοί συνάδελφοι, ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τις όποιες αδυναμίες μας για να συνεχίσουμε. Η ζωή δεν σταματά εδώ, η ζωή είναι εκεί έξω και μας καλεί να την υπερασπιστούμε. Κάντε την αδυναμία σας φίλη σας και βγείτε να παλέψετε μαζί με αυτή. Μην την αφήσετε να γίνει σύμμαχος με όλους αυτούς που μας πολεμούν. Η αδυναμία είναι δική σας, αγαπήστε την και κάντε την σύμμαχο δικό σας και όχι εχθρό.