Το ΤΕΙ και το Θεριό

Το ΤΕΙ και το Θεριό

 

Το θηρίο που πάει να καταβροχθίσει τη δημόσια ανώτατη τεχνολογική εκπαίδευση έχει πολλά κεφάλια. Σήμερα ως πιο άγριο ξεχωρίζει αυτό που λέγεται σχέδιο «Αθηνά». Ήδη όμως έχουν διεκδικήσει το γεύμα τους πολλά άλλα κεφάλια που σχεδόν ποτέ δεν έμειναν νηστικά. Που σχεδόν όλα έχουν πάρει το μερτικό τους από το αδύναμο πια σώμα των ΤΕΙ. Τι να πρωτοαναφέρουμε, ακόμα και αν θέλουμε να περιοριστούμε στα λίγα τελευταία χρόνια; Τις απανωτές μειώσεις στον κρατικό προϋπολογισμό των Ιδρυμάτων; Την απαξίωση των εγκαταστάσεων των φοιτητικών εστιών; Τη συνεχή επιδείνωση της ποιότητας εστίασης των σπουδαστών; Τις αλχημείες διάφορων Τμημάτων με το πρόγραμμα σπουδών τους; Τη μείωση του διδακτικού προσωπικού στα εργαστήρια; Τη συνεχή μείωση του αριθμού των έκτακτων καθηγητών και τη θεσμοθετημένη πια απληρωσιά τους; Τη διακοπή εκείνης της «απαράδεκτης πολυτέλειας», της μεταφοράς δηλαδή των εργαζόμενων του ΤΕΙ με μισθωμένα λεωφορεία; Την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων για τα εργαστήρια;

Αναμετρώντας όλα αυτά τα χτυπήματα, δε θα πρέπει να μας παραξενεύει η αδράνεια της κοινότητας των ΤΕΙ; Πώς και όλες οι παραπάνω εμπειρίες δεν μετουσιώθηκαν σε πείρα αγωνιστική; Γιατί πιστεύαμε ότι το θηρίο θα κατευναζόταν με τα κομμάτια από το σώμα των ΤΕΙ που του πετούσαμε. Γιατί κάποιους από εμάς τους είχε μολύνει το αφιόνι του νοσηρού καριερισμού, πανταχού παρόντος άλλωστε, και κάποιους άλλους το παραλυτικό δηλητήριο του βολέματος.

Ακόμα και τώρα, που το θεριό πιστεύει πως μας έχει στριμώξει για τα καλά, πιστεύουμε πως θα εξιλεωθούμε πετώντας του μερικά σκόρπια Τμήματα. Δεν έχουμε καταλάβει ότι έτσι το μόνο που θα κάνουμε είναι να διευκολύνουμε την πέψη του θηρίου. Αντί να το προκαλέσουμε να μας φάει με μια μπουκιά, κάτι που το σκιάζει ακόμα, μας κόβουμε και μας σερβίρουμε σε μικρά, εύπεπτα γεύματα. Και όσο επιδιδόμαστε στον αυτο-ακρωτηριασμό μας, πότε-πότε σηκώνουμε το κεφάλι από τις ματωμένες σάρκες μας για να αναρωτηθούμε τι μας έφερε μέχρι εδώ. Σιγοτραγουδάμε καμιά φορά κάτι σαν «Μην είναι τʼ άστρα τʼ ουρανού, μην είναι ο Αρσένης, μην είναι και η κούτρα μου που δεν καταλαβαίνει». Το μαγκανοπήγαδο, που μας έταξαν να στριφογυρίζουμε, βάθυνε τόσο πολύ που μας φαντάζει πια σωστή άβυσσος. Μετά ψάχνουμε για σωτήρες, για Άγιους Γιώργηδες που κραδαίνουν το δόρυ της εκδίκησης και καβαλάν κρατικές καρέκλες και θα σκοτώσουν, λένε, το θεριό. Και εμείς χαμηλοβλεπούσες, δεμένες στο βράχο κορασίδες, κοιτάμε κατά τα άλλα τη δουλειά μας, αναπόσπαστοι, μανταλωμένοι στα καταγώγια του ιδιωτικού μας βίου.

Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να λέμε ότι μας έπιασαν στα ξαφνικά. Το μενού του θηρίου ήταν γραμμένο εδώ και πάνω από μια δεκαετία στο σχέδιο της Μπολόνια. Άργησαν λίγο να του το σερβίρουν, είναι η αλήθεια, αλλά ο master chef Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και τα τσιράκια και παραδουλεύτρες του (πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας) μας το είχαν ευγενώς προαναγγείλει.

Τώρα πια που ο κόμπος έφτασε στο χτένι μάς φταίνε τα «κομματόσκυλα». Θέλουμε να βγούμε στους δρόμους ανεξάρτητοι, χωρίς ταμπέλες, βρε αδερφέ, και να μουντζώσουμε με την καρδιά μας. Να αγωνιστούμε για το ΤΕΙ μας, όλοι στην ίδια βάρκα δεν είμαστε; Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και ο πόνος μας. Έτσι, λοιπόν φοιτητικοί σύλλογοι, της κυβερνώσας παράταξης, μονοκούκι εκλεγμένοι, σκίζουν τα ρούχα τους από αγανάκτηση, όταν πάει να αρθρώσει λόγο ...το ΜΑΣ. Γιουχάρουν λυσσασμένοι, όταν ακούγεται το ακρωνύμιο ...ΠΑΜΕ. Πιο λιανά, φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης. Εντάξει, τα παιδιά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τη δουλειά τους κάνουν και την κάνουν καλά. Όλα τα άλλα όμως, τα ειλικρινώς ανεξάρτητα, τα ακομμάτιστα παιδιά που μετέφεραν το γήπεδο έξω από το δημαρχείο της Θεσσαλονίκης, αισθάνθηκαν ικανοποιημένα με την επίδοσή τους; Το ρωτάω, γιατί πανηγύριζαν όταν κατάφεραν αυτοί, αρκετές εκατοντάδες, να φωνάξουν δυνατότερα από στέλεχος του ΠΑΜΕ που βγήκε να μιλήσει. Αλληλούια και δόξα εν υψίστοις, νενικήκαμεν! Θα ήθελα να τους πω όμως ότι το να παρουσιάζεσαι με ταυτότητα είναι πράξη θάρρους και ειλικρίνειας. Το αντίθετο, δηλαδή το «ακομμάτιστο», είναι κατεργαριά. Θα ήθελα, ακόμα, να τους πω ότι άλλο να κλείνεις τα αυτιά σου και άλλο το στόμα κάποιου άλλου. Το πρώτο είναι στρουθοκαμηλισμός, ενώ το δεύτερο καθαρός φασισμός. Και από ό,τι ξέρω φασίστες δεν ήταν εκείνα τα παιδιά.

Δεν θα κατάλαβαν προφανώς ότι τα κόμματα της συμπολίτευσης θα μειώσουν το μισθό του μπαμπά και της μαμάς τους (αν βέβαια δουλεύουν ακόμα) και ότι αν πάνε να απεργήσουν θα τους δείρουν και θα τους επιτάξουν ή, τελικά, αν τα κουκιά δεν φτάνουν για το αφεντικό, θα τους απολύσουν. Δεν συνειδητοποίησαν ότι αυτοί οι ίδιοι είναι η άμεσα επερχόμενη εργατική δύναμη, προγραμμένοι για ημιαπασχόληση στην καλύτερη περίπτωση. Και όλες αυτές οι παρεξηγήσεις, γιατί ακόμα άγονται και φέρονται από χυδαία ιδεολογήματα του τύπου «ανεξάρτητα» και «ακομμάτιστα», που παράγονται ακριβώς από τα κόμματα που κυβερνούν τη χώρα μας δεκαετίες τώρα. Για αυτό μήπως φταίει το ΠΑΜΕ; Δεν κατάλαβαν ότι το «έξω οι παρατάξεις» λέγεται κυρίως από τα μεγαλοστελέχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ότι πουλάν τρέλα δηλαδή. Και για αυτό φταίει το ΠΑΜΕ;

Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε όλοι μας είναι πως το θηρίο δεν αποτελεί φυσικό και αιώνιο φαινόμενο. Πως δεν θα πρέπει να προσπαθούμε να το κατευνάζουμε, μα να το χτυπάμε κατακέφαλα. Πως το χέρι μας θα γίνει πανίσχυρο, μόνο αν ενώσουμε δυνάμεις από τα κάτω, με συνείδηση ταξική. Μόνο έτσι το «Εγώ» θα γίνει «Εμείς». Από εκεί και πέρα το πολυκέφαλο θηρίο που πάει να καταβροχθίσει τα ΤΕΙ, τις δουλειές μας, τη ζωή μας ολόκληρη θα μας φοβίζει όσο ένα γατάκι. Γιατί θα ξέρουμε πώς να του κόψουμε την όρεξη.

ΥΓ: Χάριν ακρίβειας, μιας και θέλουμε να λεγόμαστε επιστήμονες. Το πολυκέφαλο θηρίο, αυτός ο καταβροχθιστής ζωών, έχει όνομα και επίθετο: Μονοπωλιακός Καπιταλισμός.

 

Π. Κ.

Έκτακτος καθηγητής

ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

http://www.902.gr