Απεργία διαρκείας μέχρι τη νίκη, της Ντίνας Γκαρανέ

 

Η συγκυβέρνηση, μέσω των ΜΜΕ, κατηγορεί τους καθηγητές ότι νοιάζονται μόνο για την αύξηση του ωραρίου, ενώ 23 τουλάχιστον χρόνια όλοι οι κυβερνώντες εγκατέλειψαν την Παιδεία στην τύχη της. Δηλαδή, αν δεν απεργήσουμε στις πανελλαδικές εξετάσεις, ο υπουργός θα χρηματοδοτήσει γενναία τη δημόσια εκπαίδευση για να καλύπτει τις στοιχειώδες λειτουργικές δαπάνες; 

Θα πάψουμε εκπαιδευτικοί και μαθητές να στοιβαζόμαστε σε μικρούς χώρους ανθυγιεινούς, υγρούς και βρώμικους για να κάνουμε μάθημα; Το ΥΠΕΠΘ προχωρά σε συγχωνεύσεις σχολείων και συμπτύξεις τμημάτων για να έχουμε σχολεία με λυμένο το στεγαστικό και κτιριακό πρόβλημα και να χτιστούν νέα; 

Η διάθεση για απεργία στις εξετάσεις δεν έπεσε από τον ουρανό. Ούτε στηρίζεται σε μια αντίληψη που εξαρτά την αποτελεσματικότητα και την επιλογή του χρόνου των απεργιών από τεχνητούς όρους. Η αύξηση του «ωραρίου» ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής των εκπαιδευτικών από την καταλήστευση των εισοδημάτων μας, την απώλεια των εργασιακών, συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών κατακτήσεων μας. Η συσσωρευμένη αγανάκτησή μας οφείλεται και στην κυβερνητική προπαγάνδα ενάντια στη δημόσια εκπαίδευση και τον εκπαιδευτικό, απόλυτα ενταγμένη στα πλαίσια της διάλυσης κάθε τι δημόσιου, μέσα από τα μνημόνια των Κυβερνήσεων -ΕΕ-ΔΝΤ, για να προσφερθεί στο πιάτο στους επιχειρηματίες ώστε να κερδοσκοπήσουν και να τα χρεοκοπήσουν, όπως έκαναν πάντα. Το φθηνό, πειθαναγκασμένο σχολείο της αγοράς που προσπαθούν να οικοδομήσουν είναι πιο ταξικό και δεν υπηρετεί την Παιδεία. Και τα κοινωνικά αγαθά, όπως η παιδεία, δεν είναι εμπόρευμα για να πουλιούνται. Για να έχουν όλοι ίση πρόσβαση σ’ αυτά, χρειάζεται να είναι αποκλειστικά ΔΗΜΟΣΙΑ και να παρέχονται ΔΩΡΕΑΝ. 

Οι καθηγητές, το εκπαιδευτικό κίνημα και το εργατικό πάλεψαν στο παρελθόν για να έχουμε αυτό το δικαίωμα και συνεχίζουμε να παλεύουμε, ιδιαίτερα τα τελευταία 23 χρόνια, που οι πολιτικές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων διεθνώς έχουν βάλει στο στόχαστρο την παιδεία ως πρόσφορο χώρο για μπίζνες και επιδιώκουν συστηματικά την προσαρμογή της στην αγορά. 

Μας λένε τα παπαγαλάκια των μνημονιακών κυβερνήσεων ,ότι είναι μάταιες οι αντιδράσεις, οι απεργίες, τα συνδικάτα περιττά και πρέπει να υποταχθούμε σ’ ό,τι διαλύει τις ζωές μας. Είναι η προσπάθειά τους να κάμψουν τις αντιστάσεις και να μην πάρει η οργή του εργαζόμενου λαού μετά από 30 πανεργατικές απεργίες και πολλές δυναμικές απεργίες- σε μικρούς ή μεγάλους εργατικούς χώρους, δημόσιους και ιδιωτικούς- το χαρακτήρα της χιονοστιβάδας. Φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση που επήλθε μέσα από τους αγώνες και κυρίως την πολιτικοποίησή τους. Οι κυβερνήσεις, όντας αδύναμες μέσα στην πολιτική αστάθεια και κάτω από την ανάγκη τους να προχωρούν συνεχώς σε νέα πακέτα διάσωσης των τραπεζών και εργατικών επιθέσεων, λόγω του βαθέματος της ύφεσης, χρειαζόταν πράγματι χέρι βοηθείας από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες για να κερδίσουν χρόνο. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έβαλε όποιο εμπόδιο μπόρεσε για ελέγξει, να διασπάσει, να αδρανοποιήσει και να καθυποτάξει το συνδικαλιστικό κίνημα στις επιλογές των αφεντικών. Παρόλα αυτά, δεν κατάφεραν να αποφύγουν τις πανεργατικές απεργίες, τον εργατικό ξεσηκωμό, τις μεγάλες διαδηλώσεις και τις πλατείες που έριξαν δύο κυβερνήσεις.

Όταν βγήκε η κυβέρνηση του ΓΑΠ και επιτέθηκε στους συμβασιούχους, οι εκπαιδευτικοί αντιδράσαμε και ξεκίνησαν κινητοποιήσεις από τους ωρομίσθιους συναδέλφους και από την ΟΛΜΕ- στάσεις εργασίας και συγκεντρώσεις στο ΥΠΕΠΘ και τα Προπύλαια, το Νοέμβρη του 2009. Ενώ το Δεκέμβρη, στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και στις 17, μπροστά στη ψήφιση του προϋπολογισμού της λιτότητας και των περικοπών, απαντήσαμε απεργιακά με στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις και 24ωρη απεργία. Και αυτό έγινε κάτω από την πίεση και την απόφαση της βάσης των εκπαιδευτικών. Η πρωτοβουλία αρχικά τριών πρωτοβάθμιων σωματείων της εκπαίδευσης (Γ΄ κ΄ Ε΄ΕΛΜΕ Αθήνας, διδασκαλικός σύλλογος Αριστοτέλης) οδήγησε στη συγκρότηση ενός εκπαιδευτικού συντονισμού 15 σωματείων, που κήρυξαν απεργίες 7 και 17/12/09 και ακολούθησε το ΠΑΜΕ και η ΟΛΜΕ. Ανοίξαμε την αντίσταση στην αντεργατική επίθεση, η οποία φαινόταν ότι θα κλιμακωνόταν, γεγονός που επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια και έτσι πλαισιώθηκε ο συντονισμός από πολλά πρωτοβάθμια σωματεία του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. 

Όταν η αναγκάστηκε και η ΑΔΕΔΥ να κηρύξει 24ωρη απεργία στις 10 Φλεβάρη του 2010, ας θυμηθούμε, ότι η διασπαστική τακτική της ΓΣΕΕ μέσα στο εργατικό κίνημα εμπόδισε τη μετατροπή της απεργίας σε πανεργατική, αντιμετωπίζοντας τους δ.υ. ως βολεμένους. Ο ίδιος ο πρόεδρός της, δήλωνε ότι οι εργάτες στον ιδιωτικό τομέα αν δεχτούν επίθεση ξέρουν να απαντήσουν και το Σεπτέμβρη ότι «τα μέτρα του Μνημονίου εφαρμόστηκαν και δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές προφανείς λύσεις». Βέβαια, οι εξελίξεις απέδειξαν ότι έκανε αρκετή προσπάθεια η ΓΣΕΕ, με τις δήθεν ρεαλιστικές συνδικαλιστικές τακτικές της να βάλει πλάτη και να περάσουν οι πολιτικές των μνημονίων και να βρεθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα χωρίς συλλογική σύμβαση εργασίας. 

Και τώρα λοιπόν ερχόμαστε οι καθηγητές της βάσης και διεκδικούμε από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ να αποφασίσει και να εισηγηθεί στις ΓΣ των ΕΛΜΕ απεργιακή πρόταση από τις 17/5, με μορφή διάρκειας. 

 

Είναι πρώτα απ’ όλα ταξική απάντηση:

1. ο αντίπαλος επέλεξε να επιτεθεί σ΄ αυτό το χρόνο, λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία, γιατί φοβάται την κλίμακα και τη δυναμική των αντιδράσεών μας. Ας μην υποκρίνεται λοιπόν ότι ενδιαφέρεται για τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου που δίνουν τις πανελλαδικές εξετάσεις. Φέτος, η αδιαφορία της κυβέρνησης για το αν θα κάνουν τα παιδιά μάθημα έπιασε ταβάνι, όταν φτάσαμε Δεκέμβρη και σε πολλά σχολεία υπήρχαν κενά εκπαιδευτικών ακόμα και σε μαθήματα κατεύθυνσης της Γ’ Λυκείου. Χρειάστηκε να προχωρήσουμε πολλές φορές σε κινητοποιήσεις στις κατά τόπους Διευθύνσεις, στις Περιφέρειες Εκπαίδευσης και στο ΥΠΕΠΘ, εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Ο πόνος τους θυμίζει τον πόνο της Μέργκελ για το τι τραβά ο απλός λαός στην Ελλάδα μετά από τα μνημόνια που μας φόρτωσε.

2. Ως απλοί εργαζόμενοι δεν έχουμε άλλο τρόπο άμυνας από την απεργία τώρα και μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην εργασία χιλιάδων εκπαιδευτικών. Οι απολύσεις 10.000 αναπληρωτών είναι απολύσεις εκπαιδευτικών, κομμάτι από τη ψυχή του κλάδου, είναι μέλη στα τοπικά σωματεία και στην ΟΛΜΕ και οφείλουμε να υπερασπιστούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα ενιαία και συλλογικά. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουμε. Και στην επίθεση του Αρσένη, με την κατάργηση της επετηρίδας, οι αγώνες μας είχαν αυτό το σκοπό και αποδείχτηκε εκ των υστέρων με τις πολιτικές αποφάσεις τους ότι δεν επιδιώκουν καμιά αξιοκρατία και βελτίωση της εκπαίδευσης αλλά αντίθετα τη συρρίκνωσή της και τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών και των δικαιωμάτων τους. Χρόνια στις διεκδικήσεις μας συμπεριλαμβάνουμε το αίτημα των ΜΑΖΙΚΩΝ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ και των ΕΝΙΑΙΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, χρόνια με αγώνες πετυχαίνουμε να καλυφθούν κάποια κενά στα σχολεία μάθημα.

3. Ο αγώνας αυτός δεν αφορά μόνο τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών αλλά όλων των εργαζομένων ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα, που χτυπιούνται από την ανεργία, τη διάλυση των κατακτήσεων και των συλλογικών συμβάσεων. Οι απολύσεις στο δημόσιο είναι βασικό μέλημα της τρόικας και συμπεριλαμβάνονται σε όλα τα μνημόνια που υπόγραψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις ενώ το ελληνικό κεφάλαιο διατρανώνει σε κάθε ευκαιρία την διαχρονική απαίτησή του να του εκχωρηθούν υπηρεσίες, που καλύπτονται από το δημόσιο για να υποτάξει το κοινωνικό τους έργο στο κέρδος και να βγει ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά. Και αυτό δε μπορεί να συμβεί με εργαζόμενους που παλεύουν για ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, αλλά που δουλεύουν κάτω από το φόβο της ανεργίας. 

Είναι αγώνας κοινωνικός 

1. Αποτελεί καθήκον των εκπαιδευτικών και των συλλογικών οργάνων μας , των συνδικάτων η υπεράσπιση του ΔΗΜΟΣΙΟΥ και ΔΩΡΕΑΝ χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τη συγχώνευση κανενός σχολείου ή τη σύμπτυξη κανενός τμήματος μαθητικής τάξης. Ποιον άλλο πέρα από την παραπαιδεία και τους ιδιώτες εξυπηρετεί η συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης; Σίγουρα όχι τους μαθητές, που ήδη λιποθυμούν από την πείνα σε πολλά σχολεία, που βιώνουν την απελπισία ενός ανύπαρκτου μέλλοντος και την ανυπαρξία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα τους παρέχει μάθηση και γνώση, που θα τους εξασφαλίσει εργασία, που θα τους προσφέρει τη δυνατότητα ανακάλυψης και ανάπτυξης της δημιουργικότητας τους. Για να μπορούν να κάνουν όνειρα. Τη λειτουργία του σχολείου των ρατσιστικών διακρίσεων και των ταξικών φραγμών με τις εξεταστικές διαδικασίες στο επίκεντρο την έχουν νοιώσει στη τσέπη τους και οι γονείς της εργατικής τάξης και των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων που πληρώνουν για τη δήθεν δωρεάν παιδεία από τα βιβλία μέχρι την παραπαιδεία.

2. Η πάλη των φοιτητών και των πανεπιστημιακών καθηγητών να κρατήσουν την Τριτοβάθμια Εκπ/ση δημόσια και να μη συρρικνωθεί με το «σχέδιο Αθηνά» έδειξε ότι είναι κοινός ο αγώνας. Η Παιδεία είναι υπόθεση του λαού.

Είναι αγώνας πολιτικός

Η συμπαράσταση και συμπαράταξη με την απεργία των καθηγητών από όλους τους εργαζόμενους ανοίγει ένα νέο κύκλο αγώνων και υπάρχει η ευκαιρία αυτή τη φορά όχι μόνο μα γενικευτεί με πανεργατική απεργία αλλά να πάρει χαρακτήρα διάρκειας μέχρι την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΕ-ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ, ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ.

 

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

 

Ντίνα Γκαρανέ, καθηγήτρια στη Γ΄ΕΛΜΕ Αθήνας και μέλος της ”ΤΑΞΗΣ “ (εκπαιδευτικοί της Συνάντησης Εργατικής Αντίστασης)