Συνταγές για τον εκφυλισμό ενός αγώνα πριν ακόμη αρχίσει

 

Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για την εκπαίδευση, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, στη διάρκεια των μαθητικών διακοπών του Πάσχα,  λίγο πριν τις Πανελλήνιες, έδειξε καθαρά τις προθέσεις του υπουργείου Παιδείας. Στόχος να δημιουργήσει αναταραχή, να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και να στοχοποιήσει τους καθηγητές ώστε, τέλος Ιούνη, να τους απολύσει εν μέσω θριαμβικών κραυγών.

 

Προς μεγάλη έκπληξη όλων, οι εργατοπατέρες της ΟΛΜΕ ξεκρέμασαν τα επαναστατικά τουφέκια. Εισηγήθηκαν απεργία διαρκείας, επειδή πίστευαν ότι δεν θα γίνουν γενικές συνελεύσεις να την επικυρώσουν. Όμως διαψεύστηκαν. Σε μαζικές γενικές συνελεύσεις, οι καθηγητές ξεπερνώντας τον τρόμο της απόλυσης, το βάρος της ευθύνης για τους μαθητές τους (πολλές φορές τα ίδια τους τα παιδιά) που είναι υποψήφιοι, αντιστέκονται στην ταπείνωση, σηκώνουν το κεφάλι και ψηφίζουν ναι στην απεργία.

 

Η υπονόμευση άρχισε μέσα στις ίδιες τις συνελεύσεις. Με γελοίες προτάσεις όπως «να δουλέψουμε με μαύρα περιβραχιόνια και το απόγευμα να βγαίνουμε στις πλατείες» ή «να κάνουμε συμβολική απεργία» είχε αρχίσει να πέφτει  βαριά η σκιά της εσωτερικής καταστολής του αγώνα  πριν αυτός καν ξεκινήσει.

 

Και φτάνουμε στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ. Με ψήφους 78 υπέρ  4  κατά  και 3 λευκά. επικυρώνεται  η απόφαση. Και εδώ αρχίζει το χοντρό πόκερ. Οι συνδικαλιστές τόσο των δύο κυβερνητικών παρατάξεων ( ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ ) όσο και του συνυπεύθυνου και επίδοξου νέου διαχειριστή του συστήματος του ΣΥΡΙΖΑ ( ΣΥΝΕΚ ) έκαναν την νύχτα μέρα, λειτουργώντας εις βάρος της απεργίας και παίζοντας ξεκάθαρα το παιχνίδι της κυβέρνησης.

 

 

Παρά την μαζική απόφαση των καθηγητών για κήρυξη απεργίας, στην ΟΛΜΕ πλειοψήφησε το ακριβώς αντίθετο. Η απεργία έσπασε από τα πάνω!

Το ξεπούλημα είναι ολοκάθαρο. Όπως επίσης ότι όλη η ιστορία ήταν στημένη εξ αρχής με μόνη έκπληξη τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων. Δεν λογάριασαν οι άθλιοι ούτε την αγωνία των υποψηφίων ούτε τα τρομακτικά διλήμματα στα οποία έβαλαν τους καθηγητές : Με τον μαθητή μου ή με το διδακτικό μου έργο; Με την αξιοπρέπεια μου ή με την δουλίτσα μου; Ούτε ότι όλα τα μάτια των εργαζομένων ήταν στραμμένα στους εκπαιδευτικούς και οι ανακοινώσεις στήριξης του αγώνα τους κατέκλυσαν το διαδίκτυο.

 

Η λύση που φαίνεται πια ολοκάθαρα είναι μία. Να συντριβεί, να εξαφανιστεί από προσώπου γης ο εργατοπατερίστικος  παγιωμένος συνδικαλισμός. Αν δεν υπάρξει ένας συνδικαλισμός με οργάνωση στη βάση, ενάντια στη γραφειοκρατία και τη λογική της ανάθεσης, αμεσοδημοκρατικός και αντιεραρχικός, δίχως κομματικές ή οποιουδήποτε άλλου είδους δεσμεύσεις, με όργανα εναλλασσόμενα και άμεσα ανακλητά, τότε φιάσκα όπως η εξέλιξη του αγώνα των καθηγητών θα είναι ο κανόνας.

 

 

Κατά τη γνώμη μας τίποτα δεν χάθηκε. Όσο η επίθεση θα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, όσο υπάρχουν «εφεδρείες» που θέλουν να εκφραστούν και να αγωνιστούν και όσο θα απομονώνονται όλες εκείνες οι δυνάμεις που δρουν, όχι στη βάση των συμφερόντων των εργαζομένων αλλά στη βάση κυβερνητικών ή «εν δυνάμει» κυβερνητικών λογικών, η ελπίδα όλο και θα μεγαλώνει και η σπίθα που άναψε όλο και θα θεριεύει.

 

Η πραγματική ήττα θα έρθει αν στις επόμενες συνελεύσεις που θα γίνουν για να εκτιμήσουμε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διαλέξουμε το δρόμο της αποχής και της απάθειας, αφήνοντας πάλι τους ίδιους να αποφασίζουν.

 

Ο συνδικαλιστικός αγώνας , μετά την επιστράτευση των εκπαιδευτικών πρέπει να μετατραπεί σε πολιτικό αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης που δεν σέβεται ούτε το σύνταγμα ούτε τίποτα και μετατρέπεται με γοργά βήματα σε κοινοβουλευτική χούντα.