Οι καθηγητές έχτιζαν τους “όρους”. Άλλοι τους έχασαν

Νεκτάριος Δαργάκης

 

Οργή έχει προκαλέσει το ξεπούλημα της απεργίας των καθηγητών από την πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Σε όλες τις ΕΛΜΕ, αλλά και σε ολόκληρη την υπόλοιπη εργατική τάξη συζητιέται αυτή η εξέλιξη.

 

To πρώτο που χρειάζεται να απαντήσουμε είναι αυτό που έβαλαν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις (ΣΥΝΕΚ) κατά τη διάρκεια της Συνέλευσης Προέδρων με στόχο να μην υλοποιηθεί η απόφαση που είχε ήδη ψηφιστεί. Υπήρχαν «οι όροι και οι προϋποθέσεις για να γίνει τώρα η απεργία»; Η απάντηση χρειάζεται να είναι απόλυτα θετική τονίζοντας όλα τα επιχειρήματα που έχουν χρησιμοποιήσει τις τελευταίες μέρες δεκάδες καθηγητές και συμπαραστάτες τους.

 

Κατ’ αρχάς, η πρόταση για 24ωρη απεργία στις 17/5 και πενθήμερη από την Δευτέρα 20/5 μέσα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις ψηφίστηκε στις μαζικότερες Γενικές Συνελεύσεις των 25 τελευταίων χρόνων. Πάνω από είκοσι χιλιάδες συμμετείχαν σε μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες όπου ανοιχτά ο καθένας μπορούσε να δηλώσει την αντίθεσή του, την συμφωνία του, τους προβληματισμούς του και όχι χωμένος μέσα σε ένα παραβάν πάνω από μια κάλπη ως «άτομο», όπως ήταν η αρχική πρόταση της ΔΑΚΕ.

 

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: στην ΕΛΜΕ του Δήμου Φυλής ψήφισαν 177 άτομα, τα 141 την πρόταση για την απεργία. Το εντυπωσιακό είναι ότι στις προηγούμενες εκλογές είχαν ψηφίσει 135.

 

Στην Γ’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας 425 στήριξαν την πρόταση για απεργία, ενώ άλλοι πενήντα ψήφισαν την πρόταση του ΠΑΜΕ. Μετά από τη συνέλευση συγκροτήθηκε απεργιακή επιτροπή με 50 καθηγητές να δηλώνουν διαθέσιμοι.

 

Στην περιφέρεια τα παραδείγματα είναι επίσης εντυπωσιακά. Στα Χανιά αναγκάστηκαν να κάνουν τη συνέλευση σε πλατεία αφού δεν χώραγαν, 443 ψήφισαν υπέρ της απεργίας. Στη Λάρισα γίνεται συνέλευση που δεν έχει προηγούμενο. Εδώ να σημειώσουμε ότι η τοπική ΕΛΜΕ κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων της ΟΛΜΕ θεωρούταν αντι-παράδειγμα κινητοποίησης των μελών της από το σύνολο του ΔΣ. Το…αντι-παράδειγμα έδωσε 561 ψήφους στην πρόταση της ΟΛΜΕ, ενώ συμμετείχαν στη συνέλευση πάνω από 600 καθηγητές.

 

 

Η διάθεση της βάσης των εκπαιδευτικών είχε ήδη φανεί από τα μαζικά συλλαλητήρια που έγιναν τη Δευτέρα 13/5 το απόγευμα στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πόλεις ενάντια στην επιστράτευση.

 

Τα συλλαλητήρια και οι Γενικές Συνελεύσεις, αφαιρούν από τον οποιονδήποτε τη δυνατότητα να λέει ότι οι «εκπαιδευτικοί δεν πήραν θέση για την επιστράτευση». Ίσα ίσα, στην πλειοψηφία των Γενικών Συνελεύσεων πήγαν με τα χαρτιά της επιστράτευσης στο χέρι. Δεν πτοήθηκαν ούτε από την προκλητική παρουσία της Αστυνομίας που πήγε να «παραδώσει» για τρομοκρατία τα ατομικά φύλλα σε καθηγητές μέσα στις Γενικές τους Συνελεύσεις, όπως στην ΕΛΜΕ στην Χίο! Μετά τις ψηφοφορίες ξεσήκωσαν κάθε γειτονιά και κάθε πόλη με διαδηλώσεις μετά από το τέλος των Γενικών Συνελεύσεων, ακόμα και σε βραδινές «ακατάλληλες» ώρες όπως στα Γιάννενα.

 

Επίσης, γνώριζαν τι θα κάνουν η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ, ότι δεν θα βγάλουν απόφαση απεργίας για την πρώτη μέρα, όπως τους είχε ζητηθεί.

 

Αυτό που ζητούσαν επιτακτικά σε όλη τη χώρα οι καθηγητές, όπως φαίνεται και από τα λεγόμενα των Προέδρων στη Γενική Συνέλευσή τους (δείτε στη σελίδα 6), ήταν να παρθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την Παρασκευή 17/5, να έχουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης έτσι ώστε να υλοποιηθεί η απεργία. Αυτό που φοβόντουσαν οι καθηγητές δεν ήταν η επιστράτευση ή η καταστολή, ήταν η πρόχειρη οργάνωση που θα έφερνε αναποτελεσματικότητα. Τι καλύτερο από το να έχεις αγωνία για το πώς θα οργανωθείς για να νικήσεις;

 

Την Τρίτη 14/5 από το μεσημέρι και μετά όλη η εργατική τάξη και η νεολαία έψαχνε τα αποτελέσματα των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ. Στο ίντερνετ γινόταν χαμός, τα νέα για τις συντριπτικές αποφάσεις υπέρ της απεργίας γινόταν γνωστά μέσα σε ελάχιστα λεπτά σε όλη την Ελλάδα. Η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα έκαναν ζωντανές συνδέσεις και ρεπορτάζ για τις Γενικές Συνελεύσεις, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι οι καθηγητές συμμετείχαν μαζικά.

 

Αυτή η αποφασιστικότητα των καθηγητών ήταν που ξεσήκωσε το μεγαλύτερο κύμα ενθουσιασμού και συμπαράστασης. Δεν έπεσε από τον ουρανό όμως. Τα μπλοκ των εκπαιδευτικών σε όλες τις Γενικές Απεργίες ήταν από τα πιο μαζικά και μαχητικά, σε κάποιες τα μεγαλύτερα.

 

 

Αυτή την εμπειρία μπορεί να την «ξεχνούν» κάποιες ηγεσίες ή κάποιοι παράγοντες, δεν την ξεχνούν όμως οι χιλιάδες εργαζόμενοι που έχουν παλέψει όλα τα τελευταία χρόνια πλάι πλάι, έχουν περάσει μαζί από το σχολείο της μαζικής εργατικής αντίστασης στα Μνημόνια. Έτσι ήρθαν οι αποφάσεις της ΔΟΕ (παρά τις κωλυσιεργίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας), νοσοκομειακών σωματείων όπως του Άγιου Σάββα, του ΣΕΦΚ, συλλόγων Γονέων. Για τη νεολαία ισχύει το ίδιο, δεκάδες είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι που έβγαλαν ψηφίσματα συμπαράστασης, ενώ ακόμα και οι μαθητές μπήκαν στη μάχη.

 

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να σταθούμε είναι ότι αν η απόφαση είχε παρθεί, αυτό θα έφερνε ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση του κλάδου. Αν υπήρχαν ταλαντευόμενοι ότι η ηγεσία δεν το εννοεί, η τελική απόφαση θα έστελνε πεντακάθαρα το μήνυμα σε όλους τους καθηγητές -συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΜΕ, το οποίο βρέθηκε σε απομόνωση καθώς ο κόσμος του μαζικά ψήφιζε υπέρ της απεργίας, όπως μαρτυρούν τα νούμερα ακόμα και σε ΕΛΜΕ που έχει το Προεδρείο.

 

Πρέπει να είμαστε καθαροί. Το δικό μας στρατόπεδο ήταν έτοιμο για τη μάχη, μόνο που οι «στρατηγοί» του από τη μία λειτουργούν για τον αντίπαλο (ηγεσίες ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), από την άλλη τον υπερεκτίμησαν (ΣΥΝΕΚ) και φοβήθηκαν να οδηγήσουν στη σύγκρουση με φόβο να μην προκαλέσουν πρόβλημα στην συμβιβαστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Το στρατόπεδο της κυβέρνησης είναι το αδύναμο. Ο μοναδικός της καθαρός σύμμαχος είναι η Χρυσή Αυγή, η οποία επίσης τρέμει την άνοδο της εργατικής αντίστασης. Το μόνο που έχει μείνει στο Σαμαρά είναι η καταστολή και μάλιστα μια από τις πιο ακραίες εκδοχές της: η επιστράτευση.

 

Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση έχει φάει τα μούτρα της και με τις επιστρατεύσεις. Οι ναυτεργάτες έχουν κάνει «κουρελόχαρτα» τα φύλλα επιστράτευσης επανειλημμένα με τις απεργιακές τους αποφάσεις, ενώ ακόμα και οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ έκαναν στάση την ημέρα της Πρωτομαγιάς αν και είχαν δεχτεί την επίθεση της κυβέρνησης πιο πρόσφατα.

 

Αν η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν είχε κάνει το πραξικόπημα ενάντια στις αποφάσεις των ΕΛΜΕ και έστελνε το καθαρό μήνυμα: «ζητάμε από όλη την εργατική τάξη και τη νεολαία να είναι έξω από τα Εξεταστικά Κέντρα για συμπαράσταση στον αγώνα ενάντια στη διάλυση του δημόσιου σχολείου και τις απολύσεις» που ζητούσαν οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί, τότε ηττημένη θα έβγαινε η κυβέρνηση, ούτε τις εξετάσεις θα μπορούσε να ξεκινήσει, ούτε τους απεργούς θα μπορούσε να απομονώσει, ούτε θα μπορούσε να αντέξει σε αυτή τη σύγκρουση.

 

Ξέρουμε όμως ότι η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Για αυτό όσοι θέλουν να μην ξαναϋπάρξει ένα τέτοιο ξεπούλημα χρειάζεται να εξασφαλίσουν ότι θα δυναμώσει σε όλα τα επίπεδα -οργανωτικά, πολιτικά και εκλογικά- το κομμάτι που πάλεψε ξεκάθαρα για αυτή τη μάχη: η «Τάξη μας» και οι Παρεμβάσεις.

 

Η Αγωνιστική Κίνηση Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας αναφέρει σε ανακοίνωση της: «Είναι ψεύτικες οι δικαιολογίες τους ότι δεν υπήρχαν μαζικοί όροι για την απεργία επειδή δεν την στήριξαν ΑΔΕΔΥ- ΓΣΕΕ. Στις ΓΣ, που έγιναν την Τρίτη 14/5, όλοι όταν έπαιρναν την απόφαση για την απεργία, ήξεραν τη στάση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

 

Και μάλιστα την Τετάρτη υπήρξε κήρυξη απεργίας της ΔΟΕ (δάσκαλοι) και μάλιστα και άλλες ομοσπονδίες του Δημοσίου ήταν έτοιμες κάτω από την πίεση των εργαζομένων να προχωρήσουν σε παρόμοιες αποφάσεις.

 

Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι τριών νοσοκομείων της Αττικής, Νίκαιας, Αγ. Σάββας και Αττικό αποφάσισαν απεργιακή κινητοποίηση στις 17/5.

 

Πως λοιπόν κάποιος Πρόεδρος ΕΛΜΕ έκρινε ότι δεν υπήρχαν οι όροι; Σε πολλές ΓΣ υπήρξαν χαιρετισμοί συμπαράστασης από φορείς και σωματεία. Στη δική μας ΓΣ, της Γ’΄ΕΛΜΕ Αθήνας, ήταν μαζί μας για να σπάσουμε την επιστράτευση δάσκαλοι από δύο τοπικούς συλλόγους (Αθηνά και΄Αριστοτέλη) ο πρόεδρος της ΑΣΓΜΕ (ομοσπονδία γονέων) και φοιτητές με αποφάσεις από τέσσερις σχολές της Αθήνας (Φιλοσοφική, Μαθηματικό, Φυσικό, Βιολογικό). Το ίδιο εξέφρασαν με ανακοινώσεις τους και οι Ενώσεις Γονέων του Γαλατσίου, της Ν. Φιλαδέλφειας, της 5ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας. Επομένως ήταν πραγματικό ότι υπήρχαν όροι για την απεργία και ο Πρόεδρος της ΕΛΜΕ αυτό αποτύπωσε με την ψήφο του στη ΓΣ των Προέδρων».

 

 

Εμείς αποτελούμε έναν από τους μεγαλύτερους Συλλόγους εκπαιδευτικών στην Αθήνα και μπορώ με περηφάνια να πω ότι είναι ένας από τους πιο μαχητικούς και μέσα στους αγώνες. Αυτό το πράγμα δεν έτυχε, δεν έγινε από μόνο του. Πρώτη δύναμη στο Σύλλογο είναι οι Παρεμβάσεις που είναι το πιο αριστερό κομμάτι τόσο στους Δασκάλους όσο και στους καθηγητές.

 

Εμείς με το που ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια των καθηγητών βγάλαμε αμέσως στάση εργασίας, την οποία παρά τα αποτελέσματα στην ΟΛΜΕ είπαμε στη Γενική μας Συνέλευση ότι θα την κρατήσουμε και την κάναμε σήμερα (σ.σ Παρασκευή 17/5). Θεωρούμε ότι δεν την βγάλαμε για συμπαράσταση απλώς στους καθηγητές, αλλά ότι είναι ένας κοινός αγώνας γιατί πραγματικά πάει να διαλυθεί η Παιδεία, γιατί πια δεν είμαστε άνθρωποι για αυτούς, και εμείς και τα παιδιά, αλλά αριθμοί. Αριθμοί που πρέπει να φύγουμε για να μπορέσει δήθεν η οικονομία να ανακάμψει. Τα παιδιά είναι μόνο για τις εξετάσεις, εξετάσεις που θα τα οδηγήσουν σε σχολές που μπορεί να καταργηθούνε.

 

Ήμασταν μουδιασμένοι όταν η ΟΛΜΕ έκανε αυτό το πραξικόπημα με την αναστολή της απεργίας. Πήγαμε ξανά στη συνέλευση των καθηγητών στη Γ΄ ΕΛΜΕ και η πρώτη μας κουβέντα ήταν πως συνεχίζουμε από εδώ και στο εξής, τι κάνουμε τώρα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ήταν ήττα όταν οι Συνελεύσεις ήταν τόσο μαζικές, όταν υπερψήφισαν την απόφαση για την απεργία ενώ μέσα στην τσέπη τους είχαν ένα χαρτί που έλεγε επίταξη. Πήγαμε και τους είπαμε τι κάνουμε από δω και πέρα, ποιος μπορεί να είναι ο συντονισμός μας μαζί και με τις άλλες συλλογικότητες, όπως οι σύλλογοι γονέων που έδειξαν τη συμπαράστασή τους.

 

 

 

H κυβέρνηση επιτίθεται στη δημόσια και δωρεάν παιδεία και στο ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα της απεργίας. Σε όλες τις απεργίες που αντιμετώπισαν αυτή τη χρονιά, το έκαναν με τον ανάποδο τρόπο. Έγινε η απεργία και μετά ακολουθούσε η επιστράτευση. Εμείς κάναμε το αντίθετο, πήγαμε στις συνελεύσεις με τα φύλλα πορείας στο χέρι που μόνο φόβο δεν προκαλούσαν. Προκαλούσαν το αίσθημα της γελοιότητας της κυβέρνησης. Πήγαμε μαζικότατα και επικυρώσαμε την δυναμική και τη διάθεση μας να στηρίξουμε με κάθε τρόπο αυτή την απεργία.

 

Στη συνέλευση της δικής μου ΕΛΜΕ στην Ελευσίνα το πιο όμορφο πράγμα που έγινε ήταν όταν ήρθε ο σύντροφος και συνάδελφος γιατρός από το Θριάσειο Νοσοκομείο που ήρθε και είπε ότι έχουν αποφασίσει να συμμετάσχουν στην περιφρούρηση και ότι συνεδριάζουν έκτακτα για να αποφασίσουν απεργία. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι κανείς δεν κάνει τίποτα και ότι ο κόσμος κοιμάται. Κανείς δεν είναι μόνος του, το εργατικό κίνημα είναι εδώ και είναι δυνατό. Στο σχολείο μου συζητήθηκε πάρα πολύ η παρουσία από το Θριάσειο και η στήριξη των εργαζόμενων του Υπουργείου Οικονομικών και συγκεκριμένα των εργαζόμενων της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς που σε αυτή τη δύσκολη φάση έβγαλαν 100 ευρώ και τα έδωσαν για να διαφυλάξουν μια άλλη απεργία.

 

 

Kάθε φορά που περνάνε δύο μήνες και δεν γίνεται μια μεγάλη κινητοποίηση, διάφοροι βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο, ότι ο κόσμος δεν τραβάει. Η αντίληψη αυτή είχε διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα, όμως άλλαξε αυτή η κατάσταση. Σήμερα το παραδέχονται όλοι.

 

Δεν άλλαξε όμως όπως αλλάζει ο καιρός. Άλλαξε γιατί πάρθηκε απόφαση για την απεργία που θα συγκρουστεί με τις επιλογές της κυβέρνησης.

 

Η εικόνα μέσα και στα δημοτικά, το είδαμε από παρεμβάσεις που κάναμε, είναι πολύ διαφορετική. Δεν χρειαζόταν καν να μπει ζήτημα ότι πρέπει να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας. Σε ένα κόσμο ευρύτερα από τις δικές μας δυνάμεις αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι είμαστε τα θύματα ενός μονομερούς ταξικού πολέμου που διεξάγεται από την κυβέρνηση απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους.

 

Κάναμε συνέλευση με 60 άτομα από εκεί που μαζευόμαστε 15 με 20 άτομα. Αυτό είναι ενδεικτικό. Άλλαξε η κατάσταση μέσα στο εκπαιδευτικό κίνημα.

 

Πασχάλης Ταπεινόπουλος, Διδασκαλικός Σύλλογος Δυτικής Αττικής

 

Πηγή: ergatiki.gr