Alfavita Newsroom ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Απάντηση του Αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Τάσου Κουράκη, στην Επίκαιρη Επερώτηση αναφορικά με την ενδοσχολική βία και την πορεία υλοποίησης δράσεων για την εξάλειψη του φαινομένου
Καταλαβαίνετε ότι μας ενδιαφέρει πρωτίστως να κατανοήσουμε το φαινόμενο. Νομίζω ότι η Βουλή σε αυτό συνέβαλε σήμερα, σε δύο κατευθύνσεις: πρώτον, να κατανοήσουμε το φαινόμενο και δεύτερον, να κατευθύνουμε τις δράσεις εκεί που θεωρούμε ότι είναι οι γενεσιουργές αιτίες, που το παράγουν δηλαδή. Θα ήθελα να πω εκ προοιμίου, ότι η τοποθέτηση του κ. Καρκατσούλη ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση όσον αφορά το σημείο, ότι το περιεχόμενο της κοινής συνεδρίασης Μορφωτικών και Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής πρέπει περισσότερο να στραφεί όχι σε αυτό που κάναμε σήμερα εδώ, αλλά στην αποτίμηση των δράσεων του Υπουργείου και των προγραμμάτων, ώστε να ξέρουμε και με μεγαλύτερη άνεση να συζητήσουμε τι έγινε και πώς προχωράμε από εκεί και πέρα.
Θα έλεγα ότι το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας αναπτύσσεται πάνω στην αντίληψη μη ανοχής της διαφορετικότητας. Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τους διαφοροποιεί από αυτόν τον λεγόμενο και αντιεπιστημονικό όρο «φυσιολογικό μέσο όρο». Δεν υπάρχει φυσιολογικός μέσος όρος. Στα πλαίσια αυτά, ό,τι «αποκλίνει» -και αυτό είναι θέμα παιδείας και κουλτούρας όλης της κοινωνίας- εμφανίζεται ως το λεγόμενο κοινωνικό στίγμα, που οδηγεί τελικά στον κοινωνικό αποκλεισμό των ατόμων. Υπάρχουν, όπως γνωρίζετε, πολλά είδη κοινωνικού στίγματος. Μπορεί να είναι σωματικά γνωρίσματα, όπως είναι η αναπηρία, η σωματική δυσπλασία, το γήρας, βεβαίως -το οποίο κάποια στιγμή όλοι θα περάσουμε- το στίγμα που αναφέρεται σε ψυχικά νοσήματα, όπως είναι ψυχική ασθένεια, εθισμός σε ουσίες. Πόσοι άνθρωποι, για παράδειγμα, ακόμα και τώρα θεωρούν ότι τα άτομα με σχιζοφρένεια είναι επικίνδυνα; Άρα, οδηγούνται σε μια απόσταση από αυτά και από το σημείο αυτό μέχρι τού να φθάσουμε στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην προκατάληψη είναι πάρα πολύ μικρό το διάστημα.
Πόσες είναι οι διακρίσεις που υφίστανται άτομα τα οποία χαρακτηρίζονται ως διαφορετικά, είτε έχουν διαφορετικό χρώμα, είτε διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, είτε διαφορετική γλώσσα, είτε διαφορετικά -όπως είπαμε προηγουμένως- σωματικά χαρακτηριστικά; Πώς το σχολείο θα μπορούσε να ενθαρρύνει προγράμματα, τα οποία να βοηθούν το μαθητή να συνειδητοποιήσει ότι κάθε τι διαφορετικό είναι απολύτως φυσιολογικό και αποδεκτό, καθώς κάποια στιγμή ο καθένας εξ ημών μπορεί να βρεθεί στην κατηγορία του διαφορετικού; Παραδείγματος χάρη, ένας άστεγος. Μπορεί ο καθένας από εμάς να βρεθεί στη θέση αστέγου ή ενός μετανάστη -όπως έχουμε δει πολλά παιδιά της Ελλάδας, της χώρας μας, να φεύγουν τώρα ως μετανάστες- ή μπορεί να μεταπέσει το επόμενο δεκάλεπτο σε μια κατάσταση ΑΜΕΑ από ένα τροχαίο ατύχημα. Και βεβαίως, είναι και το αναπόφευκτο γήρας με τη σωματική ανικανότητα που επιφέρει.
Αυτό είναι μια ολόκληρη κουλτούρα, η οποία μπορεί στο πλαίσιο της διδαχής, της διαπολιτισμικότητας, με ολόκληρα προγράμματα να διδάσκεται. Η κυρία Χριστοφιλοπούλου νομίζω ότι με την πρώτη ομιλία της εντόπισε σωστά τη λέξη «πρόληψη». Η πρόληψη περιλαμβάνει κι αυτή το σεβασμό της διαφορετικότητας. Θα έλεγα, ότι ένα άτομο το οποίο παρουσιάζει «διαφορετικότητα» έχει συχνά να αντιμετωπίσει όχι αυτή καθ’ αυτή τη «διαφορετικότητα», αλλά την ενδεχομένως αρνητική στάση της κοινωνίας απέναντι σε αυτήν τη διαφορετικότητα. Ενσωματώνει, ξέρετε, μέσω του κριτικού βλέμματος των άλλων, που είναι ο καθρέφτης, ότι το ίδιο, είναι διαφορετικό και κατώτερο. Άρα, δεν έχει και ίσα δικαιώματα. Έτσι μπορεί να υποστεί και τη σχολική βία και την πάσης φύσεως βία, γιατί πραγματικά είναι ένα άτομο το οποίο έχει ενσωματώσει ότι είναι κατώτερο και θυματοποιείται νομίζοντας ότι δεν αξίζει.
Βέβαια, είναι αλήθεια πως πολλά άτομα δεν γνωρίζουν πώς να φερθούν σε ένα άτομο με αναπηρία ή άλλου είδους απόκλιση και γίνονται -χωρίς πάντα να το συνειδητοποιούν- φορείς στερεοτύπων και προκαταλήψεων, με συχνές αντιδράσεις, όπως το επίμονο κοίταγμα σε ένα άτομο που είναι διαφορετικό ή αδιάκριτες ερωτήσεις ή συμπεριφορά απόρριψης των ατόμων αυτών. Όσον αφορά τα προβλήματα ψυχικής υγείας είναι πολύ πιο συχνά από ό,τι πιστεύει η επικρατούσα κοινωνική αντίληψη. Σύμφωνα με διεθνείς επιστημονικές έρευνες, το 1/5 των ενηλίκων έχει βιώσει τουλάχιστον μια φορά σε κάποιο στάδιο της ζωής του κάποια εμπειρία ψυχικής δυσλειτουργίας. Έτσι, λοιπόν, θα έλεγα ότι τα όρια ανάμεσα στο «φυσιολογικό» και στο «παθολογικό» είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα και πολύ εύκολα μπορεί να περάσει ο καθένας, όπως ανέφερα προηγουμένως, από τη μια κατηγορία στην άλλη.
Σήμερα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καλούμαστε να συζητήσουμε αυτό το ζήτημα. Ορθώς μας απασχολεί. Η πρωτοβουλία που αναλήφθηκε από τους συναδέλφους Βουλευτές είναι άξια επαίνων. Στόχος, βέβαια, του Υπουργείου σε αυτήν τη συζήτηση δεν είναι να εστιάσουμε στα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν και όχι γιατί δεν τα θεωρούμε σημαντικά, αλλά γιατί σήμερα πρέπει να αποσαφηνίσουμε τις δράσεις της πολιτείας στην κατεύθυνση της καταπολέμησης της ενδοσχολικής βίας, ώστε να μην χρειαστεί να κάνουμε τέτοια συζήτηση ποτέ ξανά. Ακούγοντας όλες τις τοποθετήσεις, θα ήθελα να υπογραμμίσω το γεγονός ότι η καταπολέμηση του φαινομένου ενδοσχολικής βίας εξαρτάται, όπως ο καθένας κατανοεί βεβαίως, από πολλούς παράγοντες και συναρτάται άμεσα με τις γενικότερες κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες σε περιπτώσεις κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, λειτουργούν δυστυχώς πολλαπλασιαστικά. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι πώς μπορεί το Υπουργείο να απαντήσει ουσιαστικά και αποτελεσματικά σε ένα τόσο πολυδιάστατο φαινόμενο το οποίο αφορά βεβαίως το σχολικό περιβάλλον, αλλά οι πραγματικές αιτίες του πολλές φορές το υπερβαίνουν. Και ακόμη γνωρίζουμε ότι δεν είναι ανεξάρτητη η οικονομική κρίση που βιώνουμε από την ένταση του φαινομένου που θα συνεχίσει και το επόμενο διάστημα.
Σε αυτό το πλαίσιο, μετά από αυτήν την εισαγωγή, ήθελα να σας πω ότι το Υπουργείο έχει εστιάσει την προσοχή του σε δύο δέσμες δράσεων: Αφενός στις δράσεις καταγραφής, πρόληψης και παρέμβασης και αφετέρου στις δράσεις ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης. Και πρέπει να σας πω από την αρχή, με κάθε εντιμότητα, ότι αυτούς τους τομείς δεν τους επινοούμε. Δεν αρχίζουμε από το μηδέν, δεν ερχόμαστε να πούμε ότι δεν έχει γίνει τίποτα και ότι τα τραγικά φαινόμενα που παρουσιάστηκαν ήταν αποτέλεσμα μιας ανυπαρξίας πολιτικής. Σε καμία περίπτωση. Αξιοποιούμε τις προσπάθειες που είχαν καταβληθεί στο παρελθόν, συνεχίζουμε τις θετικές δράσεις και η αποτίμηση που λέμε να κάνουμε σε αυτήν την κοινή συνεδρίαση είναι περισσότερο για να ενισχύσουμε τις προσπάθειες από εδώ και πέρα, χτίζοντας πάνω σε ό,τι έχει γίνει μέχρι στιγμής. Προτού αναφερθώ αναλυτικά, λοιπόν, σε όλες τις παρεμβάσεις που εξελίσσονται αυτήν τη στιγμή από το Υπουργείο, θέλω να επισημάνω μια διάσταση του ζητήματος η οποία, κατά την άποψή μας, είναι ιδιαίτερα σημαντική.
Στην αντιμετώπιση, λοιπόν, του φαινομένου της σχολικής βίας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αλλά και στην πρόληψή του -θα πω κάτι κοινότοπο- θεμέλιος λίθος είναι ο εκπαιδευτικός και η πολύτιμη δουλειά που κάνει εντός κι εκτός τάξης. Οι θετικές αναπαραστάσεις που αναμεταδίδει στους μαθητές και η εργασία του πάνω στην εξοικείωση των παιδιών με τη διαφορετικότητα, όπως την ανέφερα και προηγουμένως, αποτελούν τα βασικά εργαλεία πάνω στα οποία εμείς -ως πολιτική ηγεσία- χτίζουμε τις παρεμβάσεις μας πάνω σε αυτό το θέμα.
Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους για τους οποίους από την αρχή που αναλάβαμε στο Υπουργείο Παιδείας εργαζόμαστε για τη δημιουργία θετικού κλίματος στη σχολική μονάδα, μέσω της στήριξης των εκπαιδευτικών και του έργου τους. Αυτό ακριβώς το κίνητρο διαπερνά κάθετα κάθε παρέμβασή μας και -σε ό,τι αφορά τα μηνύματα που λαμβάνουμε- φαίνεται πως έχουμε μια βελτίωση του σχολικού κλίματος παρ’ όλα τα πολύ σημαντικά -οικονομικά και άλλα- προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και ως χώρα. Γι’ αυτό το λόγο δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών –το αναφέρω για την κυρία Χριστοφιλοπούλου- με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα χρειαστεί κάποια στιγμή να πούμε, ίσως και σε αυτήν την κοινή συνεδρίαση.
Σε ό,τι αφορά τις δομημένες κι εξελισσόμενες δράσεις του Υπουργείου Παιδείας, στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της σχολικής βίας, κινούμαστε σε δύο διακριτά επίπεδα: Αφενός οργανώνουμε σημαντικές δράσεις εξωστρέφειας και ευαισθητοποίησης, οι οποίες απευθύνονται σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα και στοχεύουν στο συντονισμό των προσπαθειών όλων -εκπαιδευτικών, μαθητών, γονέων- με συμβολικό χαρακτήρα θα έλεγα. Ένα παράδειγμα -προφανώς δεν εξαντλείται σε αυτό- είναι η Πανελλήνια Ημέρα Κατά της Σχολικής Βίας, η 6η Μαρτίου, όπου δίνεται η ευκαιρία σε όλες τις σχολικές μονάδες να συζητήσουν διεξοδικά το θέμα της καταπολέμησης του σχολικού εκφοβισμού, να οργανώσουν ουσιαστικές εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης, αφιερώνοντας το χρόνο στην ενημέρωση και στην ουσιαστική συμμετοχή των μαθητών σε ένα δημιουργικό πλαίσιο προβληματισμού πάνω σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, όπως είναι τα φαινόμενα των διακρίσεων με βάση, όπως αναφέρθηκε, τα ιδιαίτερα φυσικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά ομάδων ή προσώπων, όπως ήταν αυτά που είπαμε, οι γενεαλογικές καταβολές, η εθνοτική ταυτότητα, η αναπηρία κ.λπ. Τη σημασία αυτής τη ημέρας έτυχε να τη ζήσω στο Υπουργείο όταν ήρθαν πολλά παιδιά για να παρουσιάσουν τις δράσεις τους που έκαναν καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Δεν είχε, δηλαδή, έναν πανηγυρικό μόνο χαρακτήρα, αλλά ήταν και μια κατάθεση δουλειάς που γινόταν όλο το προηγούμενο διάστημα. Με αυτήν την έννοια, νομίζω ότι ξεφεύγει από το συμβολικό χαρακτήρα κι έχει ένα ουσιαστικό περιεχόμενο.
Αντίστοιχες δράσεις διοργανώνονται κάθε χρόνο και σε συνεργασία με άλλους φορείς που δραστηριοποιούνται στο κοινωνικό επίπεδο και οι οποίοι μεταφέρουν τις εμπειρίες τους στους μαθητές, στα πλαίσια παρουσίασης της δουλειάς τους. Αυτές οι δράσεις υλοποιούνται συχνά με φορείς που εργάζονται στο χώρο της υγείας, όπως αναφέρθηκε από την κ. Χριστοφιλοπούλου στην αρχή, στο χώρο της πρόληψης των εξαρτήσεων, αλλά και σε άλλους κοινωνικούς χώρους, με τους οποίους επιχειρούμε το μέγιστο της συνεργασίας κι αυτήν την κατεύθυνση ενθαρρύνουμε να ακολουθήσουν όλοι οι φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας, λαμβάνοντας ενεργές πρωτοβουλίες στο θέμα αυτό.
Είμαστε, λοιπόν, ανοιχτοί σε δράσεις που δημιουργούνται στο πεδίο και στην κοινωνία και στηρίζουμε τις συνέργειες σε τοπικό, αλλά και σε ευρύτερο πεδίο, ώστε το σχολείο και η κοινωνία να αλληλοεπιδρούν εποικοδομητικά στο θέμα της καταπολέμησης της βίας, του ρατσισμού και του αποκλεισμού σε όλες τις μορφές. Είναι αυτό που είπε η κ. Κατριβάνου, ότι ενώ οι εκπαιδευτικοί μας σε μερικά ζητήματα είναι πιο εξοικειωμένοι, σε άλλα είναι λιγότερο, και αυτό θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, ώστε να αποκτήσουν τον αναγκαίο εξοπλισμό για να αντιμετωπίζουν όλες τις μορφές διάκρισης, στο βαθμό που αυτές οι μορφές διάκρισης, όταν τις αφήσουμε ανεξέλεγκτες, στο τέλος θα καταλήξουν σ’ αυτό το πολύ αρνητικό αποτέλεσμα της ενδοσχολικής βίας. Με αυτή τη λογική, λοιπόν, ξεκινήσαμε τη δουλειά μας στο Υπουργείο και το feedback που λαμβάνουμε είναι ότι εξελίσσονται σημαντικές πρωτοβουλίες, τις οποίες θα μπορούσαμε να ενθαρρύνουμε. Προφανώς και γνωρίζουμε ότι για να στηριχθούν όλες αυτές οι δράσεις και πρωτοβουλίες, χρειάζεται μια σταθερή πλαισίωση από δομές οι οποίες θα εργάζονται σε μόνιμη βάση στο πεδίο καταπολέμησης της σχολικής βίας, αλλά και στην πρόληψή της, ώστε να μην φθάνουμε ποτέ σε σημείο που μια τραγωδία θα στιγματίζει με τραγικό τρόπο τη σχολική μας ζωή. Σ’ αυτό, λοιπόν, το πλαίσιο, το Υπουργείο Παιδείας έχει αναπτύξει μια σειρά –κι όπως εξήγησα προηγουμένως, το «έχει αναπτύξει» σημαίνει ότι το πήραμε και το συνεχίζουμε- από θεσμικές συνεργασίες και δομές, τις οποίες στηρίζουμε, ώστε να λειτουργεί ένα μόνιμο δίκτυο παρέμβασης στα σχολεία, για την αντιμετώπιση φαινομένων ενδοσχολικής βίας. Σ’ αυτό το δίκτυο συνεργασιών εντάσσονται δράσεις πρόληψης και αντιμετώπισης πρακτικών που μπορεί να οδηγήσουν σε αρνητικά γεγονότα. Η βασική μας στόχευση στην κατεύθυνση αυτή είναι η ισχυροποίηση ενός μόνιμου δικτύου πρόληψης και αντιμετώπισης της σχολικής βίας σε πανελλαδικό επίπεδο, το οποίο εκτείνεται σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα.
Οι πυλώνες στους οποίους εδράζεται το δίκτυο είναι τρεις. Πρώτος πυλώνας: Η καταγραφή, η πρόληψη, η έγκαιρη διάγνωση και η αντιμετώπιση σε πρώιμο στάδιο των φαινομένων της σχολικής βίας. Δεύτερος πυλώνας: Η ευαισθητοποίηση και η ενεργός συμμετοχή στο δίκτυο ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας, των γονέων και της ευρύτερης κοινωνίας. Τρίτος πυλώνας: Η αντιμετώπιση των φαινομένων σχολικής βίας, με τη συμμετοχή όλων των εξειδικευμένων φορέων, σε απόλυτη συνεργασία με τη σχολική κοινότητα.
Ορισμένες μορφές που μπορούν να βοηθήσουν -αναφέρθηκαν και από άλλους ομιλητές- είναι αυτά τα προγράμματα που έχουν βιωματικό χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο διαλέξεις ή κείμενα. Αυτά τα εργαστήρια θα βελτιώνουν τις κοινωνικές δεξιότητες και τις σχέσεις συνύπαρξης και συνεργασίας. Επίσης, η καθιέρωση διαδικασιών ακρόασης, όταν εκδηλώνεται ένα περιστατικό βίας, και η ανάθεση ρόλου συμβούλων και μεσολαβητών σε εκπαιδευτικούς με ειδικές γνώσεις και δεξιότητες, θα δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να εξηγούν τις συμπεριφορές τους, να εκφράζουν τις απόψεις τους, να επικοινωνούν ύστερα από την εκδήλωση συγκρούσεων ή βίαιων ενεργειών και να γίνεται προσπάθεια συμφιλίωσης μεταξύ των εμπλεκομένων. Αναφέρω, επίσης, ενδεικτικά, αυτό που είπε και η κ. Κατριβάνου για ενίσχυση του ρόλου των ίδιων των μαθητών στη διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων, ενδεχομένως με τη δημιουργία ομάδων φιλίας ή διαμεσολάβησης, ανάλογα με τις δυνατότητες υποστήριξης αυτών από εκπαιδευτικούς του σχολείου, καθώς και ανάπτυξη υποστηρικτικών μηχανισμών -σε αυτό υστερούμε- δηλαδή η δυνατότητα προσφυγής σε εξειδικευμένους επιστήμονες. Λέω «υστερούμε». Δεν είναι ανύπαρκτες αυτές οι δομές, αλλά θα έπρεπε να επεκταθούν σε όλα τα σχολικά συγκροτήματα και τις σχολικές μονάδες, να υπάρχουν δηλαδή ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.λπ., ώστε σε περιπτώσεις που κρίνεται αναγκαίο να προστρέχουμε σ’ αυτούς, ζητώντας τη βοήθειά τους. Επίσης, μπορεί να βοηθήσει η ανάπτυξη προαιρετικών ομαδικών δραστηριοτήτων που ενδιαφέρουν τους μαθητές και βοηθούν στην καλλιέργεια στενότερων δεσμών και σχέσεων συνεργασίας μεταξύ τους και υπάρχουν και πολλά-πολλά άλλα.
Για να ολοκληρώσω την αρχική αυτή τοποθέτηση, θα ήθελα να σας πω ότι έχει ήδη ξεκινήσει η υλοποίηση του Προγράμματος «Ανάπτυξη και λειτουργία δικτύου πρόληψης και αντιμετώπισης φαινομένων σχολικής βίας και εκφοβισμού». Αυτό είναι το δίκτυο. Έχει μεγάλη σημασία για εμάς και θα φροντίσουμε ώστε μέσα από τις δράσεις και την καθημερινή παρουσία στο σχολείο να υπάρξει αντιμετώπιση του προβλήματος σε βάθος, με σταθερότητα και όχι επιφανειακά, με ψυχραιμία, χωρίς τη δημιουργία φοβιών ή παρασυρόμενοι από την καλλιέργεια ενός είδους «ηθικού πανικού» -σε εισαγωγικά- κυρίως λόγω του τρόπου που αντιμετωπίζουν το θέμα τα ΜΜΕ. Το πλαίσιο αυτό, λοιπόν, το υφιστάμενο δίκτυο πρόληψης και αντιμετώπισης των φαινομένων σχολικής βίας και εκφοβισμού απευθύνεται σε όλους τους μαθητές και τους γονείς, συνεργάζεται με όλα τα τοπικά δίκτυα πρόληψης και φυσικά με τις τοπικές κοινωνίες. Στην κορυφή αυτού του δικτύου βρίσκεται μια κεντρική επιστημονική επιτροπή, η οποία αποτελείται από έγκριτους ειδικούς με πολύχρονη εμπειρία πάνω στο θέμα και η οποία διαδραματίζει έναν κρίσιμο υποστηρικτικό και συμβουλευτικό ρόλο ολόκληρου του δικτύου. Όπως γνωρίζετε, η δομή του δικτύου εκτείνεται σε δεκατρείς περιφερειακές διευθύνσεις εκπαίδευσης, όπου λειτουργούν δεκατρείς επιτροπές συντονιστών δράσης και ταυτόχρονα αντίστοιχες περιφερειακές ομάδες δράσεων πρόληψης, στις οποίες συμμετέχουν πάνω από τετρακόσια στελέχη εκπαίδευσης, ενώ σε επίπεδο σχολικών μονάδων, στο δίκτυο συμμετέχουν δεκαεξίμισι χιλιάδες εκπαιδευτικοί, δύο ανά σχολική μονάδα, με συνεχή επιμόρφωση στα ζητήματα αντιμετώπισης της σχολικής βίας. Στόχος μας είναι αυτό το σημαντικότατο δίκτυο να ισχυροποιηθεί και να δημιουργήσει δομημένες συνεργασίες σε όλες τις τοπικές κοινωνίες, ώστε η καθημερινότητα της προσπάθειας ενάντια στη σχολική βία να γίνει συνολικός στόχος σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά.
Οι προτάσεις που ακούστηκαν για το «Σχολείο ανοιχτό και το απόγευμα», σε συνεργασία και με άλλους φορείς, κυρίως τους γονείς, βεβαίως είναι σε μια πολύ θετική κατεύθυνση. Για να προχωρήσει αυτό το Πρόγραμμα, αλλά και άλλα σχετικά, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, βασιζόμαστε κυρίως στους εκπαιδευτικούς. Χρειαζόμαστε πρωτίστως εκπαιδευτικούς εκπαιδευμένους, με παιδαγωγικό εξοπλισμό, με κέφι, με μεράκι, ευαισθησίες, εκπαιδευτικούς που θα διαθέτουν παραπάνω χρόνο για να δημιουργήσουν ένα σχολείο δημοκρατικό και ευχάριστο, στο οποίο τα παιδιά να μαθαίνουν πώς να συνδιαμορφώνουν τους κανόνες συνύπαρξης και στο οποίο θα μαθαίνουν πώς θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους και κυρίως πως δεν θα φοβούνται να μιλήσουν και να αντιδράσουν όταν αντιμετωπίζουν συμπεριφορές που τα προσβάλλουν ή τα θέτουν σε διακινδύνευση.
Αν δεν αλλάξει η κουλτούρα, το κλίμα, η ατμόσφαιρα στο σχολείο, αν δεν υπάρξει κινητοποίηση και κλίμα συνεργασίας με κοινούς στόχους ανάμεσα σε όλους τους παράγοντες της σχολικής κοινότητας και αν δεν μπουν μπροστά οι εκπαιδευτικοί με διάθεση προσφοράς χρόνου και ενέργειας, με πνεύμα συνεισφοράς, καταλαβαίνετε ότι το δημοκρατικό, κοινοτικό, συνεργατικό σχολείο και αυτό το Πρόγραμμα δεν θα λειτουργήσει. Κλείνοντας, θα ήθελα να επαναλάβω ότι η νέα ηγεσία στο Υπουργείο Παιδείας είναι απολύτως ανοικτή και στη Βουλή, αλλά και σε όλους τους φορείς για κοινή επεξεργασία δράσεων και για τη μελέτη όλων των προτάσεων που μπορούν να συμβάλλουν θετικά στην αντιμετώπιση της σχολικής βίας, αλλά και στην κατεύθυνση της δημιουργίας θετικού κλίματος σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 25/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
