Λίγες σκέψεις για την απεργία και τη συνέλευση των εκπαιδευτικών.

 

Γιατί πάρθηκε αυτή η απόφαση;

Αν κανείς δει τι έχει συμβεί στον χώρο της εκπαίδευσης το τελευταίο εξάμηνο, θα θεωρήσει ότι δε θα μπορούσε να παρθεί άλλη απόφαση, για να μην πούμε ότι άργησε κιόλας! Είχαμε λοιπόν από τον Μάιο: Αύξηση ωραρίου, επιστράτευση με την πρόθεση κήρυξης απεργίας, κατάργηση 50 κλάδων τεχνικών ειδικοτήτων, απόλυση 2200 συναδέλφων, υποχρεωτικές μετατάξεις με πλαστά στοιχεία και τον εκβιασμό της απόλυσης με την παράνομη απειλή του πλεονάζοντα, κατάργηση των 102 ΕΠΑΣ στη χώρα, ωρολόγια προγράμματα και αναθέσεις χωρίς καμιά επιστημονική αιτιολόγηση που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν στο διαδίκτυο ανυπόγραφα, νομοσχέδιο-σφαγείο για τους μαθητές του Λυκείου με απανωτές εξετάσεις, σίγουρα θα συγχωνευτούν κι άλλα ΕΠΑΛ φέτος ή την επόμενη χρονιά. Και βέβαια, κανείς δεν ξέρει ποιοι θα είναι οι επόμενοι στους οποίους θα πέσει το μαχαίρι των χασάπηδων του Μνημονίου. Μετά από όλα αυτά, είναι κανείς να απορεί γιατί ψηφίστηκε η απεργία αυτή; Αν δεν οι εκπαιδευτικοί δε θέσουν τα προβλήματα, αν δεν ξεκινήσουν αγώνες προκειμένου να ενημερωθούν και να κινητοποιηθούν και όλοι όσοι εμπλέκονται, ποιος θα το κάνει; Ποιος άλλος κλάδος μπορεί να καλέσει σε συστράτευση την κοινωνία και τους εργαζόμενους που πλήττονται, αν όχι οι εκπαιδευτικοί; 

 

Γιατί προτείναμε απεργιακές επιτροπές;

Θεωρούμε ότι οι απεργιακές επιτροπές μπορούν να ενεργοποιήσουν περισσότερους καθηγητές, να κάνουν πιο κατανοητά τα αιτήματα μας, να περιφρουρήσουν και να γνωστοποιήσουν τον αγώνα μας. Επίσης, μπορούν να ξεπεράσουν τόσο τις τρίπλες της ΟΛΜΕ, τις οποίες τις είδαμε τόσο τον Μάιο, με την μη προκήρυξη ψηφισμένης απεργίας, όσο και τώρα, με τη μη ύπαρξη εισήγησης για το τι μέλλει γενέσθαι, όσο και την αδράνεια της τοπικής ΕΛΜΕ, η οποία παρουσιάζει εδώ και καιρό σημάδια διάλυσης και αποσύνθεσης. Ακόμα όμως και να λειτουργούσε η ΕΛΜΕ, πάλι θα ήταν αναγκαία  η δημιουργία επιτροπών, καθώς μια απεργία χρειάζεται κάθε χέρι, κάθε βοήθεια, κάθε άνθρωπο που θέλει να σταθεί δίπλα μας.

 

Η υπόθεση αυτή είναι ζήτημα όλων μας!

Κανείς δεν ένιωσε ότι οι 100 εκπαιδευτικοί που τελικά ψήφισαν και οι 16 περίπου που παραβρέθηκαν στην συνέλευση της ΕΛΜΕ εκπροσωπούν το σύνολο των 1000 περίπου μελών του σωματείου μας. Πέρα από τις όποιες ευθύνες για τη μικρή σχετικά αυτή προσέλευση, το μεγαλύτερο βάρος των οποίων κατά τη γνώμη μου φέρει το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι οι αποφάσεις παίρνονται από τους παρόντες και όχι από τους απόντες. Ειδικά σε τέτοια σοβαρά ζητήματα που αφορούν όλους και το μέλλον μας, η συμμετοχή όλων μας είναι αναγκαίος όρος, άσχετα από τις διαφωνίες ή τις συμφωνίες που θα υπάρξουν.

 

Η κατάσταση και στις 3 βαθμίδες της εκπαίδευσης τη χρονιά αυτή θα είναι, όπως και σε όλη την κοινωνία, εκρηκτική εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης. Αντί να ευχόμαστε να κάνει και φέτος ήπιο χειμώνα, να βρεθεί κάποιος να καλύψει τα κενά στα σχολεία, να μην υπάρχουν πεινασμένοι μαθητές και φέτος, να μην καταργηθούν κι άλλοι κλάδοι και σχολεία, ας παλέψουμε γι’ αυτό. Η απεργία αυτή είναι μια καλή αρχή.

 

Κώστας Μιχαλάκης, Φιλόλογος, μέλος της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων.