Οι καθηγητές μίλησαν. Το υπουργείο κατάλαβε ή να το επαναλάβουνε;

Η απεργία αυτή των καθηγητών έχει αναπόφευκτα και δημοψηφιστικό χαρακτήρα. Το σύνολο, σχεδόν, των καθηγητών διαφωνεί κατηγορηματικά με τις επιλογές της κυβέρνησης όσον αφορά την εκπαίδευση. Το αξιοσημείωτο είναι ότι  ακόμα και οι καθηγητές που ανήκουν σε παρατάξεις που είναι φιλικά προσκείμενες στα κόμματα της δικομματικής κυβέρνησης (ΔΑΚΕ,ΠΑΣΚ), καταδικάζουν τις πρακτικές  του υπουργείου.

 

Διαψεύδεται κατάφωρα λοιπόν η ηγεσία του υπουργείου που πριν την έναρξη της απεργίας διατυμπάνιζε ότι η  απεργία είναι υποκινούμενη από την συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ και από την αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών στηρίζει τις επιλογές της κυβέρνησης. Από ότι φαίνεται αυτές τις επιλογές της  δεν τις στηρίζουν ούτε καν οι ψηφοφόροι των κομμάτων της κυβέρνησης.

 

Τίθεται λοιπόν ένα τεράστιο αίτημα  μετά την καταγγελία αυτή  του συνόλου, σχεδόν, των εκπαιδευτικών. Το υπουργείο Παιδείας επιβάλλεται να λάβει υπ ‘όψιν  το μήνυμα που του στέλνουν οι λειτουργοί της εκπαίδευσης. Τα πράγματα είναι πολύ  απλά. Από τη μια πλευρά έχουμε 70.000 περίπου καθηγητές που είναι αφοσιωμένοι στην Παιδεία  και από την άλλη  3-4 πολιτικούς, προσωρινούς διαχειριστές των θεμάτων  ενός  υπουργείου; Ποιος άραγε μπορεί να γνωρίζει καλύτερα τα θέματα της εκπαίδευσης; Ποιόν ενδιαφέρουν περισσότερο τα θέματα αυτά; Ποιος θα έπρεπε να έχει το πρώτο λόγο;

 

Από την άλλη μεριά διαπιστώνεται πλέον και ένα μεγάλο έλλειμμα δημοκρατικών διαδικασιών. Ο ίδιος ο ορισμός της Δημοκρατίας επιτάσσει ότι  η πλειοψηφία καθορίζει τις επιλογές και όχι 3-4 υποτιθέμενοι εκπρόσωποί της .Αν η Δημοκρατία δεν αφουγκράζεται τις διαθέσεις του κόσμου τότε κινδυνεύει να  καταργηθεί και να μετατραπεί σε μια  εκλόγιμη ολιγαρχία. Δημοκρατία που να αγνοεί  επιδεικτικά τις απόψεις του ‘’Δήμου’’ δεν υφίσταται.

 

Επίσης το γεγονός ότι το υπουργείο στηρίζει τις ελπίδες του για την γρήγορη λήξη της απεργίας των καθηγητών στην οικονομική κατάστασης ένδειας στην οποία έχουν περιέλθει οι εκπαιδευτικοί, χάριν στις  δικές του πολιτικές, δεν είναι καθόλου τιμητικό για την ηγεσία του. Πως, αλήθεια, μπορούμε  να πιστέψουμε την κυβέρνηση, ότι η Παιδεία είναι βασική της προτεραιότητα ,όταν επενδύει στην εξαθλίωση και στον εκφοβισμό των εκπαιδευτικών ενώ κανονικά θα έπρεπε να επενδύει στην τόλμη και στην ελευθερία τους για πρωτοβουλία. Δεν θα ‘πρεπε τουλάχιστον, να λαμβάνει υπ’ όψιν της  τις απόψεις τους όπως αυτές εκφράζονται καθαρά στην απεργία αυτή; Παλιότερα σε ανάλογες περιπτώσεις η κυβέρνηση καλούσε, έστω και προσχηματικά, τους φορείς σε διάλογο όταν διαπίστωνε τέτοια μεγάλη απόκλιση από τις δικές της επιλογές. Στη περίπτωση αυτή είναι εντυπωσιακό ότι δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Το υπουργείο αποφασίζει και διατάζει και δεν δέχεται καμία διαφορετική άποψη, ακόμα και αν αυτή εκφράζεται μαζικά. Το δόγμα «Νόμος και Τάξη» είναι η μέθοδος που έχει επιλέξει. Όμως αυτή η νοοτροπία, των ‘’νοικοκυραίων’’, που με το πρόσχημα του νοικοκυρέματος στην ουσία αποψιλώνουν και αποδομούν τα πάντα την οδηγεί σε  ένα τεράστιο πολιτικό λάθος. Θερίζοντας οτιδήποτε προεξέχει ή διαφέρει και προσπαθώντας να στρογγυλοποιήσει τα πράγματα, με μοναδικό στόχο το περιορισμό των εξόδων του κράτους, έχει ξεμείνει από συμμάχους. Παρόλο που η άμμος στη κλεψύδρα των εξελίξεων φαίνεται ότι πέφτει πιο αργά, αυτή τη περίοδο, αυτό συμβαίνει γιατί όπου να’ ναι η άμμος τελειώνει. Ειδικά στο χώρο της παιδείας, το υπουργείο, τα έχει βάλει με όλους: με τους καθηγητές γενικών αλλά και τεχνικών ειδικοτήτων, με τους δασκάλους, με τους σχολικούς φύλακες, με τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους καθηγητές των ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τους αναπληρωτές, με τους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων, με τους νηπιαγωγούς, με τα ολοήμερα σχολεία, με τα σχολεία και τους καθηγητές  ειδικής αγωγής και τώρα τελευταία με τους γονείς και τους μαθητές ετοιμάζοντας για αυτούς ένα νέο Λύκειο, εκσυγχρονισμένο  βασανιστήριο και οικονομικό αφαιμακτήριο.

 

Ανεξάρτητα λοιπόν από την εξέλιξη που θα έχει η απεργία αυτή (η οποία είναι μη προβλέψιμη) μια σημαντική νίκη έχει ήδη επιτευχθεί. Οι εκπαιδευτικοί άφησαν κατά μέρος τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές και αποχρώσεις και εκφράστηκαν μαζικά και ελεύθερα. Εκείνοι που είχαν επενδύσει στο να σπείρουν ανάμεσά τους  τον κοινωνικό εμφύλιο και τον φόβο έχουν αποτύχει παταγωδώς. Οι καθηγητές εξέπεμψαν μήνυμα μεγάλης έντασης και εμβέλειας. Και αυτή τη φορά οι δέκτες του κόσμου  ήταν  ανοικτοί.

 

Ας γίνει αυτή η απεργία η αρχή του συλλογικού ξυπνήματος των καθηγητών. Έχουμε καταλάβει πλέον ότι το κλειδί είναι η συμμετοχή. Ας μιλήσουμε μεταξύ μας ειλικρινά και με την καρδιά μας. Ίσως έτσι δούμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά σε σχέση με αυτά που μας χωρίζουν. Και, πάντα, εκείνα που μας  ενώνουν  είναι  εκείνα  που μοιραζόμαστε. Στην περίπτωση αυτή είναι  τα παιδιά και το σχολειό.