Πλημμύρες: Δε φταίνε οι ουρανοί που ανοίγουν

 

Οι τρεις νεκροί κι ο ένας αγνοούμενος έστρεψαν την προσοχή αυτή τη φορά στη πρωτεύουσα των Δωδεκανήσων όπου δεν είχαν καταλαγιάσει ακόμα οι πανηγυρισμοί για το χρήμα με ουρά που έφερε φέτος ο τουρισμός. Για να αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ότι είναι άλλος ο «κόσμος» στον οποίο ζει η αστική τάξη κι άλλος ο «κόσμος» του κοσμάκη. Το νερό, θα πει κάποιος, δεν κάνει διακρίσεις. Πράγματι είχε χαθεί κι ένας παραλής στην πλημμύρα του '94 που βρέθηκε στη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο. Ομως είναι το Μπουρνάζι, η Κοκκινιά, το Κερατσίνι, οι Ποδαράδες που πέρασαν στην ιστορία για τα φέρετρα σωρό κάθε που ανοίγαν οι ουρανοί.

 

Θέλει η αστική τάξη να πνίγεται ο κόσμος; Οχι βέβαια. Είναι όμως υποχρεωμένη να πνίγει κόσμο μια πολιτική στην οποία η αντιπλημμυρική προστασία δεν υπάρχει ούτε ως 125η προτεραιότητα. Ο,τι έργο έγινε ήταν κατόπιν εορτής. Και πάντα έχει προηγηθεί μια εισαγγελικού τύπου προσέγγιση: Ποιος ακριβώς έφταιξε για το τάδε κλαδί που έφραξε τον αγωγό. Ετσι είχαμε πάντα έναν ένοχο, αλλά ποτέ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ.

 

Με μια μικρή λεπτομέρεια: Τα αντιπλημμυρικά δεν είναι ανταποδοτικά έργα, δεν υπόσχονται, δηλαδή, κέρδος, είναι μόνο κόστος για το κράτος και το κεφάλαιο, κι ας επιμένουν οι επιστήμονες ότι το κόστος από τις ζημιές είναι πολλαπλάσιο από την αξία των έργων. Αλλά τις ζημιές τις πληρώνει ο φτωχόκοσμος, άρα στράφι οι μελέτες των επιστημόνων. Νοιάστηκαν οι αστοί για τις ζημιές του φτωχόκοσμου... Ο καπιταλιστής, για λογαριασμό του οποίου λειτουργεί και το ταμείο του κράτους, δεν βάζει φράγκο και δεν επιτρέπει να φύγει από το κρατικό ταμείο φράγκο για «αντιπαραγωγικές» επενδύσεις, όπου σαν παραγωγικές λογίζονται μόνο εκείνες οι επενδύσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιστρέφουν με το σχετικό κέρδος τα χρήματα στο ταμείο. Μια μεγάλη λεωφόρος είναι καλή επένδυση. Το αντιπλημμυρικό της όμως είναι κόστος.

 

Απόσπασμα από σημερινό δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, 26/11/2013