Alfavita Newsroom Δεν ήταν καινούργια η οικογένεια στη γειτονιά. Το σόι τους ζούσε εδώ από παλιά, όλοι οι μεγαλύτεροι το είχανε γνωρίσει. Εμείς είχαμε μάθει για τους Ναζίδηδες από τους παλιούς. Μετά τα εγκλήματά τους διώχτηκαν, σκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο, άλλοι κρύφτηκαν εδώ κι εκεί, άλλοι μπήκαν στις φυλακές, ο παππούς τους στη Γερμανία αυτοκτόνησε. Κανένας δεν τους ξαναείδε. Το σπίτι τους ήταν μανταλωμένο για χρόνια, θεόκλειστο.
Μια μέρα άκουσα την πόρτα τους να τρίζει. Κοίταξα παραξενεμένος. Ένα κεφάλι είχε προβάλει στη μισάνοιχτη πόρτα. Νόμισα ότι έβλεπα φάντασμα. Η πόρτα άνοιξε και ξεμύτισε μια μαυροφορεμένη μεσόκοπη με πρόσωπο βαμμένο.
«Ζεις;» της είπα σαστισμένος. «Νόμιζα ότι είχατε όλοι πεθάνει»
«Έτσι σου είπανε;» μου είπε και με κοίταξε περιφρονητικά. «Δεν πέθανα όπως βλέπεις. Απλώς περίμενα»
«Τι;»
«Αυτό!» είπε χλευαστικά και μου έδειξε έναν ζητιάνο που στεκότανε στο δρόμο.
Είδα τα χέρια της που ήταν γεμάτα αίματα. Ανατρίχιασα.
«Τα χέρια σου είναι ακόμη κόκκινα από το αίμα!»
Με κοίταξε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και έβγαλε από την τσάντα της ένα ζευγάρι μαύρα γάντια.
«Σωστά, μια καθωσπρέπει κυρία πρέπει πάντα να εμφανίζεται με γάντια» μου είπε και τα φόρεσε ατάραχη.
Οργίστηκα.
«Κανέναν δεν μπορείτε να ξεγελάσετε!» ούρλιαξα.
«Έτσι σου είπανε;»
Πλησίασε το ζητιάνο και του έδωσε μια φέτα ψωμί. Γυρίζοντάς του την πλάτη γέλασε χαιρέκακα.
«Γιατί του δίνεις; Αφού τον μισείς…»
«Τι αφελής που είσαι» είπε γελώντας δυνατά. «Για να με συμπαθήσει… Για να τον έχω με το μέρος μου…»
«Ποιος θα σε συμπαθήσει; Θαρρείς πως δεν σας ξέρουμε;»
«Αστείος που είσαι! Μόνο από τις ταινίες μάς ξέρετε, τίποτα δεν έχετε δει αληθινά…»
«Δεν πρόκειται να τα ξαναδούμε αυτά αληθινά, οι άνθρωποι τώρα σας γνωρίζουν καλά, τα εγκλήματά σας, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια…»
«Καλά, καλά…» με διέκοψε. «Κανείς δεν τα θυμάται τώρα αυτά».
«Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν!» της είπα με σιγουριά.
«Χα!»
Προχώρησε προς το σπίτι της.
«Πέρνα κι εσύ μέσα» είπε στο ζητιάνο χαμογελώντας ύπουλα. «Έχω φαί».
Το θράσος της δεν είχε όρια.
«Θαρρείς πως δεν θα δει τη φρίκη μες στο σπίτι σου, τα πτώματα, τα αίματα…»
«Μία κυρία ποτέ δεν αφήνει να φαίνονται στο σπίτι της τα αίματα. Τα έχω σκεπασμένα με ωραιότατες σημαίες».
Οργίστηκα.
«Είσαι αδίστακτη» της είπα. «Τον κοροϊδεύεις. Αν μπει, θα έρθει γρήγορα και η σειρά του…»
«Ασφαλώς, αλλά αυτός δεν το σκέφτεται…»
Αναρωτιόμουν από πού αντλούσε τόση αυτοπεποίθηση.
«Πώς δεν το σκέφτεται! Όλοι το σκεφτόμαστε. Κανένας δεν θα γυρίσει να σας κοιτάξει…»
«Λέγε ό,τι θέλεις εσύ. Εμένα πάντως ήδη με κάλεσαν σε γεύμα» με αποστόμωσε.
«Πότε;»
«Την περασμένη Κυριακή, στις 18 του μήνα»
«Τι γεύμα;»
«Γεύμα καθωσπρέπει. Μπήκα με πρόσκληση, κυρία! Και τώρα ετοιμάζομαι για την επόμενη Κυριακή, στις 25. Για το επίσημο γεύμα!» μου είπε θριαμβευτικά.
«Α, αυτό ελπίζεις;»
«Ναι πουλάκι μου, αυτό ελπίζω. Την πρόσκληση στο επίσημο γεύμα! Μετά όλα θα είναι εύκολα… Μπαίνεις με έγκριση σαν κύριος και ύστερα κάνεις τη δουλειά σου... Τα ξέρω από τον παππού μου αυτά τα κόλπα. Έτσι το έκανε κι εκείνος τότε…»
«Ναι, αλλά τα κόλπα του παππού σου τα ξέρει σήμερα όλος ο κόσμος… Γι’ αυτό μην περιμένεις πρόσκληση. Κανένας δεν θα σε καλέσει!»
Προχώρησε απαθής χωρίς να μου απαντήσει και άνοιξε την πόρτα της. Πριν μπει, γύρισε και με κοίταξε υποχθόνια. Πρόλαβα και είδα φρικιαστικά οικογενειακά κειμήλια στους τοίχους. Μυρωδιά ανθρώπινης σάρκας μου έφερε ανατριχίλα.
Ο ζητιάνος στεκόταν ακόμη στο δρόμο. Αναθάρρεψα.
«Οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι!» της φώναξα.
Το γέλιο της τράνταξε τους τοίχους.
«Έτσι σου είπανε;»
Ο γείτονας Ζ.Κ.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 15/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
