Πιάστε τοίχο, του Θύμιου Καλαμούκη

 

Κάποτε οι απλοί άνθρωποι συνήθιζαν  να πέφτουν από τα σύννεφα, όταν μάθαιναν, ότι κάποιος γείτονάς ή γνωστός τους είναι  τρομοκράτης, εγκληματίας, παιδεραστής. Δεν νομίζω να έπεσε από τα σύννεφα κανένας πολίτης αυτής της χώρας, όταν έμαθε τους διαλόγους του Β. Μειμαράκη, για τα προσόντα του, το μόριό του κλπ. Μάλλον ήταν μια αναμενόμενη απάντηση και αντίδραση στα όσα λέγονται και γράφονται γι αυτόν, τις τελευταίες μέρες.

 

Το θέμα δεν είναι βεβαίως το ήθος του «προικισμένου» προέδρου της Βουλής(!!!). Ούτε περιμένουμε το αγοραίο ύφος του, για να καταλήξουμε σε συμπέρασμα. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε κανείς να μιλήσει και για καλώς εννοούμενη μαγκιά. Άλλωστε η αθυροστομία, είναι το ίδιο παλιά με το ελεύθερο ελληνικό πνεύμα, αλλά και την πουτανιά.

 

Το θέμα είναι ότι αυτή η γλώσσα, αυτή η αντίδραση εκφράζει ανθρώπους, που έχουν βυσσοδομήσει απέναντι σε ένα λαό. Τον έχουν κοροϊδέψει, τον έχουν εκμεταλλευτεί, τον έχουν αδικήσει, τον έχουν εξαγοράσει και ξεπουλήσει, από διάφορες θέσεις του δημοσίου βίου. Ο χυδαίος τρόπος έκφρασης ταιριάζει σε ανθρώπους, που δεν έχουν ηθικές αναστολές. Η ποδοσφαιρική επίκληση του ανδρικού μορίου, η καταφυγή σε τέτοια επιχειρήματα και υπονοούμενα, στο μυαλό του πολιτικού είναι πταίσματα. Γιατί ξέρει ότι έχει διαπράξει μεγαλύτερα ατοπήματα, μεγαλύτερα εγκλήματα. Ξέρει ότι η βωμολοχία είναι το μικρότερο από τα κακά που έχει «προσφέρει».  Και νομίζει ότι όπως ο ίδιος δεν θίγεται από την χυδαία γλώσσα, το χυδαίο μυαλό, με τον ίδιο τρόπο δεν θίγονται και όλοι οι άλλοι.

 

Μέσα στον γενικό εκχυδαϊσμό, που έχουν προκαλέσει χρόνια τώρα, με τις απάτες, τις λαμογιές και τις απραχτές τους, έχασαν το μέτρο της χυδαιότητας. (αν είχαν ποτέ).

 

Όταν μιλάς χυδαία, σημαίνει πως μέσα σου σκέφτεσαι ΠΟΛΥ χυδαία. Όταν η δημόσια συμπεριφορά σου ξεφεύγει, σημαίνει ότι μέσα σου δεν έχεις κανένα όριο. Και όταν η πολιτική αντίδρασή σου, είναι πεζοδρομιακή, σημαίνει ότι μέσα στο μυαλό σου, δεν υπάρχει εγκράτεια, αλλά αλαζονεία, έπαρση και τελικά φτώχεια. Και αν είσαι ο οποιοσδήποτε όλα αυτά συγχωρούνται. Αλλά αν είσαι ο πρόεδρος της Βουλής, όλα αυτά προστίθενται.

 

Προστίθενται, ως άτιμες πράξεις, σε ένα σύνολο πράξεων, ενός πολιτικού κόσμου, που ψηφίζει μνημόνια και φέρνει εξαθλίωση και φτώχεια. Που εκμεταλλεύεται την απόγνωσή, την απογοήτευση και τον φόβο του κόσμου για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα ελληνικά και διεθνή. Συγκεκριμένοι ημέτεροι.

 

Ούτε σοκαρίστηκα, ούτε ξαφνιάστηκα από την φρασεολογία, του προέδρου του «Ναού της Δημοκρατίας». Τέτοια δημοκρατία έχει τέτοιους «ναούς», τέτοιους προέδρους, τέτοια ήθη και  τέτοιους κανόνες.

 

Όσο και αν επιμένουν όμως, δεν πρόκειται να συνηθίσω την χυδαιότητά τους.

 

Ούτε την σαπίλα τους.

 

Θύμιος Κ.

 

Πηγή: Ελληνοφρένεια