Alfavita Newsroom Συγκλονίστηκα από το γεγονός της αυτοκτονίας του μαθητή και οι αντίστοιχες μνήμες, που στην ουσία δεν με εγκατέλειψαν ποτέ, άρχισαν να θεριεύουν σε απελπιστικό βαθμό. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι έφτασα κάποτε σε τέτοιο σημείο απόγνωσης. Εκείνες τις άγριες σκοτεινές στιγμές, ειλικρινά αποζητάς τον θάνατο. Όχι τον εφηβικό ηρωικό θάνατο, αλλά τον ρεαλιστικό, αυτόν που θα κρύψει, θα εξαϋλώσει, θα εξαφανίσει την ύπαρξή σου.
Το ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο με ηθικό δίδαγμα, αλλά να καταθέσω ένα κομμάτι της ζωής μου, εστιάζοντας στα θετικά του στοιχεία. Σκέφτηκα πολύ πριν αποφασίσω να το δημοσιοποιήσω, αλλά πιστεύω ότι το οφείλω πρωτίστως στον εαυτό μου και σε όλους και όλες που σε κάποια στιγμή ή και σε όλη τους την ζωή, βίωσαν αυτά που γράφω παρακάτω.
Είχα έντονα και έχω ακόμη σε μικρότερο βαθμό, τραυλισμό και σύνδρομο Tourette.
Στα μαθητικά μου χρόνια υπήρξα θύμα ψυχολογικής κακοποίησης και χλευασμού εξ αιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας. Στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, στην κατασκήνωση, στο στρατό, από τους καθηγητές του σχολείου, στην κοινωνική μου ζωή και ασυνείδητα από την οικογένειά μου.
Τι αισθανόμουν εκείνες τις ημέρες; Εκείνες τις στιγμές όπου τα ανεκπαίδευτα ένστικτα του θύτη, οδηγούσαν στον εκ προμελέτης βίαιο χλευασμό;
Ντροπή, άγχος, ταραχή, μίσος, ζήλεια, ένταση, ενοχή και πάνω απ' όλα μοναξιά.
Πολλές φορές αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα μου.
Όσο σκοτεινή και αποτρόπαια φάνταζε στα παιδικά μου μάτια, έκανα υπέρτατη προσπάθεια να την αποδεχτώ. Αυτή η καθημερινή μάχη είχε εναλλάξ έναν νικητή και έναν ηττημένο: Εμένα. Όταν ερχόταν η λύτρωση του νικητή, έβλεπα με θλίψη τις πληγές μας αμφότερα να αιμορραγούν, σαν η νίκη αυτή να ήταν μια ανείπωτη ήττα.
Ο τραυλισμός και οι συνέπειές του είχαν μπει ανάμεσα σε μένα και στην ζωή μου. Πολύ γρήγορα έγινε τρόπος ζωής η μοναχικότητα, η απομόνωση, η αβάσταχτη περιθωριοποίηση.
Η μεγαλύτερή μου επιθυμία ήταν να καταφέρνω κάποια στιγμή να εξαϋλώνομαι κατά βούληση.
Η σιωπή υπήρξε για μεγάλη χρονική περίοδο, εσωτερική διέξοδος από την βίαιη πραγματικότητα. Η σιωπή με πονούσε και η σιωπή με έσωζε. Η βουβή σκέψη στην προσπάθεια μου να την εξωτερικεύσω μου δημιούργησε όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον σωματικό μου χαρακτήρα.
Για χρόνια, χιλιάδες απαντήσεις, ερωτήσεις, απόψεις, σκέψεις και συναισθήματα έμειναν ανέκφραστα και παγιδευμένα στην άκρη της γλώσσας μου. Μόνο λίγο πριν κοιμηθώ φανταζόμουν ότι σαν θαυμάσιος ρήτορας μπροστά σε αγαπημένο κοινό μπορούσα να εξωτερικεύσω τις σκέψεις που πίεζαν όλη την ημέρα το εξουθενωμένο μου σώμα, μόνο τότε ερχόταν ο λυτρωτικός ύπνος, άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με ένα ανεπαίσθητο κλάμα.
Κλεινόμουν σπίτι, διάβαζα λογοτεχνία, έπαιζα φανταστικά παιχνίδια με ιδανικούς φίλους, αλλά δεν έπαιζα με τα παιδιά της γειτονιάς. Θυμάμαι μικρός για ένα μεγάλο διάστημα, η καλύτερη μου φίλη ήταν ένα συνομήλικο κοριτσάκι με σύνδρομο Ντάουν. Στην επικοινωνία μας υπήρχε αυτή η αληθινή ομορφιά που δεν είχα βιώσει με τους υπόλοιπους. Δυστυχώς και αυτή η σχέση κατακρίθηκε και χλευάστηκε, όπως και τόσες άλλες με ανθρώπους που ήταν εξοστρακισμένοι στο περιθώριο, ψυχές που αντιμετώπιζαν τους ίδιους δαίμονες με την όποια ιδιαιτερότητα τους.
Οι γονείς μου με εκλιπαρούσαν να βγω, εγώ δεν άντεχα να τους εξηγήσω τον πραγματικό λόγο της απομόνωσής μου, δεν μιλούσα, ντρεπόμουν, γιατί ενώ ο πατέρας μου πίστευε στην καλή μου πλευρά, συνάμα τον ενοχλούσε αφάνταστα η αναπηρία (όπως πίστευε) του τραυλισμού και του Tourette. Αντίθετα, η λανθασμένη αντιμετώπιση του ζητήματος με μοναδικό στόχο να ξεπεράσω το "πρόβλημα", το γιγάντωσε με αποτέλεσμα όχι μόνο στον φυσικό χώρο του σπιτιού να μην νιώθω άνετα, αλλά ταυτόχρονα να πιστέψω στην ενοχή μου για την αναστάτωση και απογοήτευση που είχα δημιουργήσει.
Δεν μπορούσα να κάνω όνειρα χωρίς να τα περιορίσω στα όρια του τραυλισμού και αυτά ήταν όνειρα μάταια, χωρίς ελπίδα, άχρηστα για ένα παιδί που δεν γαλήνευε ποτέ, γιατί κανείς δεν μου είπε τότε, δεν πειράζει και ας τραυλίζεις, μπορείς να κάνεις τα πάντα και ας τραυλίζεις, μπορείς να εκφραστείς και ας τραυλίζεις, μπορείς να με ερωτευτείς και ας τραυλίζεις, μπορείς να κοινωνήσεις οτιδήποτε και ας τραυλίζεις, μπορώ να σε έχω φίλο και ας τραυλίζεις.
Μεγαλώνοντας και μόλις κατάλαβα ότι κανένας δεν μπορούσε να με βοηθήσει, ελευθερώθηκα και άρχισα να ψάχνω στο βαθύτερο εγώ μου για "άμυνες".
Τότε τις θεωρούσα άμυνες αλλά αργότερα είδα ότι ήταν ενισχυμένα συναισθήματα.
Αυτό για μένα σημαίνει ανοίγομαι, δέχομαι, ελευθερώνομαι, δεν κλείνομαι, αντίθετα εισέρχομαι στον κόσμο γνωρίζοντας πλέον ποιος είμαι.
Ταυτόχρονα όμως ανέπτυξα άλλες αισθήσεις, άλλους τρόπους επικοινωνίας, ανακάλυπτα διαρκώς νέα τεχνάσματα, ώστε να μπορέσω να συνυπάρξω με το «υπόλοιπο» κοινωνικό σύνολο, το οποίο δεν με ένιωσε ποτέ μέρος του.
Αγκάλιασα την ενσυναίσθηση, το ένστικτο, το βλέμμα, την ανάγκη για σωματική επαφή. Βρήκα διέξοδο από αυτή την δυσκολία της άμεσης επικοινωνίας, σε άλλους κόσμους και διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, την συγγραφή, την ζωγραφική, την μουσική.
Είναι σαν την δυσχέρεια που έχω στο να χαρακτηρίσω εύκολα ένα σχέδιο. Η προσπάθεια να ξεπεράσεις καταστάσεις σε γιγαντώνει. Ανακαλύπτεις το δικό σου
δρόμο μετά από επίπονη διαδικασία η οποία με βοήθησε στο να δω τα πράγματα εκ των έσω, την εσωτερική τους δομή. Την χαρά της αντιπαράθεσης, την πρόκληση του απρόοπτου, του απρόβλεπτου, την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού των
σχέσεων.
Καταδικασμένος σε αυτή την λεκτική επικοινωνιακή δυσπραγία, αγάπησα ιδιαίτερα τις γυναίκες στις οποίες η φύση παρέχει ένα απίστευτο χάρισμα, την συνδυαστική σκέψη. Αυτές μόνο κατάλαβαν την αναπόφευκτα συγκεχυμένη ενοχή που με ταλάνιζε ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες: την δική μου και των άλλων.
Μετά την εφηβεία σταματά ο κατά μέτωπο χλευασμός. Η αλλαγή όμως μέσα μου είχε συντελεστεί. Αισθανόμουν ακόμη το ειρωνικό τους γέλιο να μου ακουμπά την πλάτη, να μου βαραίνει το βάδισμα.
Στα σχολικά χρόνια, σε αυτές τις ηλικίες, το ζήτημα είναι ξεκάθαρο και διακριτό. Ο πραγματικός εφιάλτης αρχίζει όταν οι επιθέσεις στην διαφορετικότητα διαχέονται σε κοινωνικό επίπεδο, από ανθρώπους που ζουν την ασήμαντη και χωρίς συναισθήματα θλιβερή ζωή τους, που αγόγγυστα ελλείψει συνείδησης υπομένουν, χωρίς διαφορά από την χαρά στην λύπη, από τον ύπνο στην εγρήγορση, από τον έρωτα στον χωρισμό.
Δεν είναι νέο το φαινόμενο και δεν παρατηρείται μόνο στο σχολείο. Πάντα υπήρχε. Τώρα έχει γίνει πιο βίαιο.
Ακούω συχνά ότι η ζωή είναι σκληρή και πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις. Συμφωνώ με την σκέψη, διαφωνώ με τον τρόπο.
Αντιστρέψτε τον συλλογισμό και θα καταλάβετε ότι το άγνωστο άρα και εχθρικό τείνει να είναι το συναίσθημα και για αυτό διώκεται.
Τι είναι στην ουσία η ιδιαιτερότητα και ο,τι το διαφορετικό εμπεριέχει; Μία μόνιμη διαρκής και αναγκαστική έκθεση του εαυτού. Μία ακούσια εξωτερίκευση την οποία ο άλλος δεν έχει μάθει να δέχεται, επειδή ακριβώς δεν βλέπει δεν ακούει
πέρα από τα στερεότυπα του δικού του κόσμου.
Εδώ και χρόνια (αυτό το παρατηρούμε και στην τέχνη) η ευαισθησία, το ένστικτο, το συναίσθημα θεωρείται μειονέκτημα. Ακόμη και ο έρωτας. Ο έρωτας εκθέτει.
Είναι μειονέκτημα να εκτίθεσαι. Είναι πλεονέκτημα να αμύνεσαι, αλλά η άμυνα χωρίς όρια, γίνεται είδος αυτισμού όπως το μοναχικό χρυσόψαρο κολυμπά άφοβα στην γυάλα του.
Κρύβομαι για να μην πληγωθώ, αλλά πεθαίνω επειδή κρύβομαι από τα αδηφάγα ελεγκτικά βλέμματα των άλλων και αυτός ο θάνατος είναι η παράπλευρη απώλεια, της άστοχης επανάστασής τους.
Ίσως και για αυτό επέλεξα να γίνω εικαστικός. Για να εκθέτω σε μία εικόνα αυτό που με βεβαιότητα επιλέγω εγώ.
Όσοι με γνωρίζουν, στην αρχή πιστεύουν ότι είμαι αδιαπέραστος χαρακτήρας ή ένας άνθρωπος ο οποίος απαξιώνει τους άλλους με την σιωπή. Δεν είναι έτσι, πληρώνουν το τίμημα των παιδικών και νεανικών μου χρόνων. Μοναχικό παιδί από ανάγκη και αργότερα μοναχικός άνθρωπος από μοναδική επιλογή, χωρίς να περιφρονώ τους γύρω μου, χωρίς να τους υποτιμώ, άλλωστε ο καθένας μας κάπου ανήκει, ορίζω πλέον τον χώρο μου από αμοιβαίες καταθέσεις ψυχής.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Με τον καιρό ανακάλυψα ότι αν γίνω καλύτερος από τους διώκτες μου, δεν θα τραυλίζω.
Έγινα καλύτερος συνέχισα να τραυλίζω, συνέχισα να έχω τικ, αλλά δεν μου χαρακτηρίζουν πλέον την ζωή, την καθημερινότητα και την ύπαρξη μου.
Δημιουργήστε ένα περιβάλλον, ένα ενδιαφέρον, έναν σκοπό, στο οποίο θα πιστέψει το παιδί. Θα νιώσει θετικά διαφορετικό εκεί μέσα. Διαφορετικά από τους κάφρους, τους ηλιθίους που το εκφοβίζουν. Δεν αναφέρομαι στην επικίνδυνη και ανούσια σιγουριά μιας γυάλας. Μιλώ για την σιγουριά που θα νιώσει στο δικό του δημιουργικό χώρο. Μόνο έτσι θα εδραιώσει μέσα του την βεβαιότητα ότι σε κάτι είναι καλό. Κάτι να το κρατά ζωντανό, να νιώθει την ζωή πολύ περισσότερο από τους εφιαλτικούς διώκτες του. Αλώβητο δεν θα μένει ποτέ, αλλά με την γνώση της διαφορετικότητας του, θα επιλέξει αυτό για ποια μάχη θα έχει αξία να πληγωθεί.
Η ιδιαιτερότητα, του καθενός, αυτό το διαφορετικό που μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους είναι και η ελευθερία του προς τον προσωπικό του δρόμο.
Αυτή είναι και η πορεία μου, όπου θα σχεδιάσω τα όνειρά μου, θα αγαπήσω και τελικά θα συγχωρέσω όταν πλέον όλο το παρελθόν, θα με συνοδεύει στο μέλλον σαν μία πληγή που έκλεισε, επειδή το αποφάσισα εγώ.
Γιώργος Καζάζης
καθηγητής της Α.Σ.Κ.Τ.,
υπεύθυνος του ΣΤ΄ Εργαστηρίου Ζωγραφικής
.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 25/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
