Alfavita Newsroom Μία καινούργια αρχή προσπαθεί να κάνει στο Πανεπιστήμιο Πατρών, από τον περασμένο Οκτώβριο, ο 23χρονος Βασίλης Τσαρακτσίδης που ως φοιτητής του ΕΚΠΑ δέχθηκε bulling από συμφοιτητές του. Αποκορύφωμα όσων ζει τους τελευταίους 13 μήνες ήταν η φράση «όλοι σε θέλουν νεκρό» που γράφτηκε με σπρέι στον τοίχο του πατρικού του σπιτιού στη Ροδόπη.
Θυμίζουμε ότι ο ίδιος είχε κινηθεί νομικά από τον Νοέμβριο του 2020 όμως τελικά αποφάσισε να δημοσιοποιήσει όσα του συνέβησαν καθώς ενώ προσπαθούσε να αλλάξει τα πράγματα στη ζωή του το γεγονός ότι συνέχιζε να δέχεται επιθέσεις, δεν του το επέτρεπε.
«Όλη αυτή η κατάσταση μου δημιουργούσε ψυχικά τραύματα, άφηνε κατάλοιπα. Ξεκίνησα θεραπεία και ακόμα παίρνω αντικαταθλιπτική αγωγή. Αυτό έχει αποτέλεσμα να αυξηθεί το βάρος μου χωρίς να καταναλώνω μεγάλες ποσότητες φαγητού. Αυτό που έζησα δεν το περίμενα ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου και εύχομαι να μη το ζήσει άλλος άνθρωπος. Είναι απίστευτα ψυχοφθόρο. Έχουν περάσει πολλές άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου και δεν πιστεύω κάποιες φορές ότι μου έχουν συμβεί αυτά. Όμως πρέπει να αντιμετωπίζουμε ό,τι μας συμβαίνει και να εξελισσόμαστε μέσα από αυτό» λέει ο Βασίλης σε μια συγκλονιστική συνέντευξη στο Αχαϊκό thebest.gr.
Τι εξομολογείται ο Βασίλης
«Μπήκα στη σχολή Ψηφιακών Τεχνών Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν το αντικείμενο που με ενδιέφερε. Κάποιους μήνες μετά την εισαγωγή μου ξεκίνησαν όλα, μέσα σε μία νύχτα από μία ομαδική συνομιλία που είχε φτιαχτεί για να επικοινωνούμε διαδικτυακά οι συμφοιτητές, και συγκεκριμένα οι πρωτοετείς από όλα τα τμήματα. Τα πάντα έγιναν μέσω του διαδικτύου. Δεν γίνονταν δια ζώσης μαθήματα λόγω της πανδημίας και έτσι φτιάχτηκε αυτή η συνομιλία από εμένα και άλλους έξι συμφοιτητές μου.
Από ένα σημείο και μετά, άρχισαν να υπάρχουν αρνητικά σχόλια στο πρόσωπο μου και έτσι αφαίρεσα τα άτομα. Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν άλλες συνομιλίες κατά μου, με προσβολές για εμένα και την οικογένεια μου. Έλεγαν ότι θα με μαχαιρώσουν αν πατούσα το πόδι μου στα Ψαχνά. Δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί μου το έκαναν αυτό. Δεν είχα προσβάλει, δεν είχα βρίσει δεν είχα κοροϊδέψει ποτέ κανέναν. Δεν υπήρξε κάτι που να μπορεί να δικαιολογήσει, κατά κάποιον τρόπο, όλο αυτό» λέει.
Όπως εξηγεί, «αυτοί οι έξι συμφοιτητές που ξεκινήσαμε μαζί και είχα φτιάξει αυτή την ομαδική συνομιλία από την οποία ξεκίνησαν όλα, έφτιαξαν ένα βίντεο με όλα τα πυρά που δεχόμουν, έφτιαξαν και τραγούδι με στίχους όπως «όλοι σε θέλουν νεκρό». Είναι η φράση που γράφτηκε και στο πατρικό μου την περασμένη Παρασκευή. Πριν πολλά χρόνια είχα ένα τροχαίο, με είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο σε μία διάβαση.
Γνωρίζοντας το αυτό, έλεγαν πως εύχονταν να με είχε κάνει χαλκομανία. Έλεγαν να φύγω από την χώρα, κι άλλα πολλά. Έγραφαν ακόμα και να καώ ζωντανός. Έλεγαν ότι έψαχναν να βρουν και τον αριθμό του τηλεφώνου μου, εμένα για να με δείρουν. Σε σχέση με αυτό που γράφτηκε στο σπίτι μου, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι κάποιο από αυτά τα παιδιά που το έκανε, ή κάποιος που ξέρει την ιστορία από την προβολή που πήρε. Σίγουρα είναι σοκαριστικό το να ξυπνάς και να βλέπεις κάτι τέτοιο στο τοίχο του σπιτιού σου».
«Για να ξεφύγω από όλα αυτά αναγκάστηκα να αλλάξω Πανεπιστήμιο, ήρθα στην Πάτρα με το 10% του βαθμού μου από τις Πανελλήνιες και μπήκα στο Τμήμα Θεατρικών σπουδών. Τα πράγματα στην Πάτρα είναι ήρεμα, δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα, είναι όλα εξαιρετικά. Δυστυχώς όμως στα μέσα Οκτωβρίου είχα ένα λιποθυμικό επεισόδιο που οφειλόταν προφανώς σε όλο αυτό το άγχος και το στρες που έχω περάσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πήγα με όρεξη στην Πάτρα με όρεξη για μία νέα αρχή, όμως δεν εμπιστευόμουν κανέναν.
Γιατί όσα συνέβησαν ξεκίνησαν από άτομα με τα οποία στην αρχή έκανα παρέα. Είχα λοιπόν ένα φόβο και δυσκολία στο να προσαρμοστώ σε ένα περιβάλλον με άτομα που δεν γνώριζα. Όλος ο φόβος και το άγχος συσσωρευόταν με αποτέλεσμα να έχω αυτό το επεισόδιο που με γύρισε πίσω και με κράτησε και μακριά από τα μαθήματά μου. Λιποθύμησα στον εξωτερικό χώρο του Πανεπιστήμιου, με μετέφεραν στον Άγιο Ανδρέα και έμεινα από και πέρα εκτός για κάποιο διάστημα. Τώρα έχω το άγχος της εξεταστικής και χρειάζεται δουλειά για να καταφέρω κάτι αξιοπρεπές στην εξεταστική μου. Από εκεί και πέρα το άγχος είναι να κάνω μία νέα παρέα, να συνεχίσω τη ζωή μου.
Είχα και μία συνάντηση με τον Πρύτανη του πανεπιστημίου Πατρών, τον κ. Χρήστο Μπούρα ο οποίος με ενημέρωνε για τους μηχανισμούς υποστήριξης των φοιτητών και έδειξε ενδιαφέρον. Τον ευχαριστώ» λέει.
Αναλυτικά όλο το χρονικό όπως το περιγράφει ο ίδιος ο φοιτητής
Κατ’ αρχήν εγώ είμαι 23 χρονών, το Δεκέμβριο θα γίνω. Αποφάσισα να ξαναδώσω Πανελλήνιες το 2020, 4 χρόνια μετά την πρώτη φορά γιατί κατάλαβα μέσα από μια σειρά από περιστατικά ότι θέλω να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου να κάνει αυτό που θέλει, να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.
Κατάφερα να το πετύχω, να μπω στη σχολή Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του ΕΚΠΑ που στεγάζεται στα Ψαχνά, μπήκα με καλή σειρά μάλιστα 11ος και μάλιστα ήταν και νέα σχολή, είχε ιδρυθεί το 2019 όποτε εγώ όταν μπήκαν ήμασταν η δεύτερη φουρνιά που μπήκε. Ήμουν ενθουσιασμένος προφανώς είχα όρεξη παρακολουθούσα τα μαθήματα διαδικτυακά λόγω του κορωνοϊού και όλα πήγαιναν καλά. Είχα έρθει σε πρώτη φάση κοντά με άλλους τρεις συμφοιτητές μου που είχαμε φτιάξει μια ομαδική δικιά μας, τρία αγόρια ακόμα, και στη συνέχεια φτιάξαμε μία ακόμα.
Εγώ, αυτά τα τρία αγόρια, με άλλα δύο κορίτσια και ένα ακόμη αγόρι. Μια ομαδική στο messenger, δεν είναι ιδιωτική που είναι ένας και ένας ακόμα είναι παραπάνω από δύο άτομα και συνομιλούν, ομαδική συνομιλία. Είχε φτιαχτεί αυτή ομαδική, εγώ κι άλλα 6 άτομα από τη σχολή.
Μία μέρα θυμάμαι ανεβαίνει ένα ποστ στα Ανομολόγητα, είναι μία σελίδα που υπάρχει σχεδόν σε κάθε πανεπιστήμιο μπαίνει μια φόρμα συμπληρώνει κάποιος ανώνυμα οτιδήποτε θέλει και αυτή η σελίδα το ανεβάζει χωρίς να ξέρει ποιος το ‘χει στείλει. Υπήρχε μία σελίδα στα Ψαχνά που αφορούσε σχολές εκεί πέρα στην Εύβοια και έγραφε μία προτροπή πόσοι θέλουνε να φτιαχτεί μία ομαδική πρωτοετών απ’ όλα τα τμήματα, μικτή δηλαδή, και να πατήσουν like.
Εγώ και οι άλλοι 6 ήμασταν από αυτούς που πατήσαμε like, λέμε καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα άτομα, να δικτυωθούμε κι όλα αυτά αφού δεν έχουμε τη δυνατότητα να γνωριστούμε από κοντά. Περνάει το απόγευμα το βράδυ και δεν είχε φτιαχτεί κάτι και λέμε ας το φτιάξουμε εμείς με βάση όσους ακόμα είχα δηλώσει ότι θέλανε.
Τη φτιάχνουμε εμείς σαν διαχειριστές, μπήκαν και κάποια παιδιά. Στην αρχή μιλούσαμε, όλα κυλούσανε ομαλά, υπήρχανε πειράγματα μεταξύ σχολών σε νορμάλ πλαίσιο. Ώσπου από ένα σημείο και μετά μπήκαν κάποια άτομα τα οποία ήταν πρωτοετείς λογικά, τα οποία τα πρόσθεσαν κάποιοι άλλοι, δεν τα γνωρίζαμε εμείς οι οποίοι με επιθετικό τρόπο, με μαγκιά άρχιζαν να κοροϊδεύουν είτε εμένα είτε κάποιους απ’ τους συμφοιτητές μου, απειλές του τύπου θα τα πούμε εμείς από κοντά ή κοροϊδίες για τη φωτογραφία προφίλ την οποία μπορεί να είχαν.
Και εγώ επειδή δεν μου άρεσε το πώς έχει εξελιχθεί, βγάζω τους πάντες από την ομαδική. Εκτός από μένα και τους 6 συμφοιτητές, γιατί η κατάσταση θεωρούσα ότι είχε αρχίσει να ξεφεύγει και σε καμία περίπτωση όταν αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την ομαδική δεν σκεφτόμασταν ότι θα πήγαιναν τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο.
Μετά από κάνα δεκάλεπτο, δεκαπεντάλεπτο φτιάχτηκαν ομαδικές από τα άτομα, δύο νομίζω, που είχα βγάλει, στην οποία ουσιαστικά δεχόμουν εγώ πυρά. Υπήρχαν υβριστικοί τίτλοι προς εμένα, ακραίες απειλές σε βαθμό ότι θα σε μαχαιρώσουμε όταν έρθεις κι όλα αυτά. Βρίζαν την οικογένειά μου, φτιάχναν ειρωνικές εικόνες για μένα, ένα πραγματικά ξαφνικό σοκ. Εγώ είχα ταραχτεί, τα είχα χάσει, δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ όλο σε πρώτη φάση επειδή είχα πάει στα spam αυτές οι δύο ομαδικές με είχαν βάλει μέσα, δεν τις πάτησαν καν αποδοχή και μέσα στην ταραχή μου τις διέγραψα.
Τις επόμενες μέρες ήμουνα λίγο σε σοκ ήταν η πρώτη φορά που είχα αρχίσει να χάνω μαθήματα διότι με είχε πειράξει πάρα πολύ, δεν έγραφα ούτε στην ομαδική του τμήματος που ήταν όλα τα άτομα, παρότι έγραφα μέχρι τότε, ούτε την ομαδική που είχε φτιαχτεί με τα ακόμα έξι παιδιά. Περνάνε κάποιες μέρες, αρχίζω να συνέρχομαι, κοπιάζει λίγο αυτό και αρχίζω μιλάω πάλι με τους 6 φίλους από τη σχολή, ξαναμπαίνω στα μαθήματα και όλα κατά κάποιο αρχίζουν πάλι να μπαίνουν σε μία ρουτίνα, αν και μία φοβία υπήρχε. Δεν το είχα πει ακόμη σε κανένα αυτό, ήθελα να το αφήσω πίσω μου, δεν ήμουνα και στην κατάλληλη θέση να το διαχειριστώ. Θυμάμαι 11 Δεκεμβρίου ήταν, το θυμάμαι γιατί ήταν μια μέρα μετά τα γενέθλια μου, ότι ξαφνικά παρότι μιλούσαμε με τους συμφοιτητές κανονικά, με βγάζουν απ’ την ομαδική.
Μου λέει μια απ’ τις κοπέλες ότι ξέρεις κάτι σε σκεφτόμαστε, μην ανησυχείς, περίμενε κι όλα αυτά. Δεν δίνω σημασία. Τρεις – τέσσερις μέρες μετά μου στέλνει ένα link στο οποίο έχει και αυτή ένα βίντεο που είχε ανέβει στο Youtube, ιδιωτικά τότε, δηλαδή κάποιος έπρεπε να έχει το link για να το δει, δεν αρκούσε απλά να κάνει αναζήτηση, στο οποίο τις μέρες που με είχαν βγάλει όλοι αυτοί είχαν φτιάξει ένα τραγούδι, είχαν πάρει κάποια από τα ηχητικά που με βρίζαν τότε που είχαν φτιαχτεί οι ομαδικές και είχαν φτιάξει και δικό τους τραγούδι με στίχο και φωνή, είχαν φτιάξει κάτι σαν animated, εικόνες δηλαδή που είμαι εγώ στη μέση, μία φατσούλα η οποία απεικονίζει εμένα που κλαίω και γύρω-γύρω αυτοί.
Το τραγούδι είχε στίχους όπως: «Μη πατήσεις το πόδι σου, όλοι σε θέλουν νεκρό», «Θα φας ξύλο, σφαλιάρες όταν έρθεις», «Μακάρι να σε φάνε ζώα». Εγώ είχα κιόλας ένα ατύχημα όταν ήμουνα πρώτη γυμνασίου, περνώντας μία διάβαση όταν είχα σχολάσει από το Γυμνάσιο με σκοπό να πάω στη στάση για να γυρίσω στο χωριό με είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο. Είχε τύχει να το αναφέρω τον καιρό που μιλούσαμε και υπάρχει και στίχος ακόμα για αυτό ότι μακάρι να σε είχε λιώσει τότε το αυτοκίνητο, να σε είχε πατήσει, να σε είχε κάνει χαλκομανία, κάπως έτσι.
Ακόμα και το ότι προς το τέλος του τραγουδιού υπάρχει το «νομίζεις ότι όλο αυτό είναι για πλάκα, αλήθεια δεν σε θέλουμε» και τέτοια πράγματα. Εγώ ήμουνα σε σοκ. Μάλιστα όλο αυτό γινόταν σε ομαδική προβολή, δηλαδή είχα μπει εγώ και ταυτόχρονα στο ίδιο link, κάτι σαν Youtube party, δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουνε το Netflix party, τέτοιο πράγμα. Στο οποίο παρακολουθούσανε και μάλιστα ένας τότε τραβούσε σε εγγραφή οθόνης περιμένοντας να κλάψω, να αντιδράσω, το οποίο το έστειλε κιόλας και έγραψε ότι αυτό ήταν το πράγμα το οποίο επιθυμούσε.
Εγώ δεν είχα κλάψει, μη ξέροντας πώς να αντιδράσω φάνηκε σαν να το παίρνω στην πλάκα γιατί δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Για παράδειγμα η Έλενα Ακρίτα είχε δώσει μία συνέντευξη στον Γρηγόρη Αρναούτογλου πέρυσι και είχε τύχει να την παρακολουθήσω.
Ρωτώντας την ο Αρναούτογλου σχετικά με την δικαστική υπόθεση που έχουν με το Μάρκο Σεφερλή, η κυρία Ακρίτα αναφέρει σε κάποια φάση ότι υπάρχουν άτομα τα οποία μπορεί μεν να γελάνε στη «σάτιρα» που γίνεται εναντίον τους για οποιοδήποτε χαρακτηριστικό έχουν, αλλά είναι το γέλιο του ανθρώπου που έχει αποδεχτεί κατά κάποιο τρόπο το ρόλο του.
Είναι το γέλιο της αμηχανίας, κάπως έτσι το είχε πει. Ακριβώς έτσι αντέδρασα κι εγώ αρχικά….
Μετά από αυτό η αλήθεια ήτανε ότι βυθίστηκα πάρα πολύ στον εαυτό μου, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό συνέβη από άτομα που θεωρούσα ότι ήταν φίλοι μου. Ήτανε σίγουρα κάτι σαν προδοσία. Μετά οι επόμενες μέρες ήταν σίγουρα δύσκολες, δεν είχα το κουράγιο να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, κλείστηκα πάρα πολύ στον εαυτό μου, υπήρχαν μέρες που έκλαιγα όταν ήμουνα μόνος χωρίς λόγο και αιτία, είχα θέματα με τον ύπνο.
Οι γονείς μου δεν άργησαν να καταλάβουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, φαινόταν κιόλας από το πρόσωπο μου. Δεν ένιωθα άνετα να τα πω όλα αυτά μαζί τους, μου πρότειναν τη λύση να απευθυνθώ σε έναν ψυχίατρο, την οποία την έκανα, μίλησα με τον ψυχίατρο ο οποίος ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του και τον ευχαριστώ για τη βοήθεια που μου παρείχε. Έκρινε ότι χρειαζόμουν μία αγωγή, αντικαταθλιπτικό φάρμακο, την οποία ξεκίνησα μία με δύο εβδομάδες μετά. Αλλά ακόμα δεν θεωρώ ότι είχα συνέλθει πλήρως.
Τέλος πάντων εκεί που γύρισε ο διακόπτης, παρότι υπήρξε μια μικρή βελτίωση με την έναρξη της ψυχοθεραπείας και της αγωγής ήταν όταν ξεκίνησε η υπόθεση του Ελληνικού metoo, που ξεκίνα όταν η Ζέτα Δούκα στο Πάμε Δανάη αναφέρεται για την Επίθεση που είχε δεχθεί από τον Γιώργο Κιμούλη και μετά ξεκινάει ένας κύκλος καταγγελιών. Αυτό που κράτησα από όλα αυτά διότι όπως σου είπα είχα κλειστεί στον εαυτό μου, αφιέρωσα πολύ χρόνο διαβάζοντας συνεντεύξεις, δηλώσεις, είναι ότι πρώτα θαύμασα το θάρρος που δείξανε να βγουν και να πούνε όλα αυτά που περάσαμε και ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτά που πέρασα εγώ θα το ξανακάνανε αν όχι σαν ομάδα, ο καθένας μόνος του θα ξανάκανε κάτι παρόμοιο αν δεν έκανα κάτι ώστε να καταλάβουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Τότε ήταν που έβαλα τις σκέψεις μου σε μία σειρά, ήρθα σε επικοινωνία με το δικηγορικό γραφείο μιας δικηγόρου η οποία είναι μητέρα φίλου μου και θέλω να την ευχαριστήσω για τη στήριξη που μου παρείχε και μάλιστα δωρεάν λόγο ότι δεν μου περισσεύουν τα λεφτά σαν οικογένεια. Θέλω να ευχαριστήσω όλους προσωπικά διότι όλο αυτό με εκπροσωπεί δωρεάν.
Ανέθεσα στους δικηγόρους του γραφείου της την υπόθεση και ουσιαστικά τους δίνω εγώ όλα τα στοιχεία, πηγαίνουμε καταθέτουμε τη μήνυση κατά αγνώστων διότι πάντα υπάρχει και 1% ενδεχόμενο ο καθένας να μην είναι αυτός που λέει αλλά και να μην υπάρχει δυνατότητα ψευδής μήνυσης και κάπου στα μέσα Μαρτίου μέχρι να συγκεντρωθούν όλα τα στοιχεία.
Ουσιαστικά η υπόθεση τότε απ’ όσο γνωρίζω πήγε από την εισαγγελία Κομοτηνής στην εισαγγελία Χαλκίδας διότι η Χαλκίδα ήταν ο κοινός τόπος και από κει κάπου στα τέλη Μαΐου πήγε στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Όλο αυτό τον καιρό εγώ είχα ανέβει ψυχολογικά, είχα επιστρέψει στην καθημερινότητά μου αν και τη σχολή δεν την παρακολουθούσα διότι είχα πάρει απόφαση ότι θα μείνω εκεί πέρα αλλά θα συνεχίσω με το επόμενο έτος, δηλαδή με τη γενιά του 2003. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός και μην έχοντας ιδέα ότι έχουν μηνυθεί και οι 6 φοιτητές και οι άλλοι οι οποίοι φτιάξαν τις ομαδικές, υπήρχαν φορές που γινόταν περιστατικά τα οποία με ρίχναν ψυχολογικά πάρα πολύ και επέστρεφα στα σκοτάδια.
Παραδείγματος χάρη μετά από πολλούς μήνες ξαναβγάζω στην ομαδική του τμήματος απλά για να πω ένα «Χριστός Ανέστη», ένα Χρόνια πολλά τη μέρα της Ανάστασης και κατευθείαν ένας από τους 6 μου επιτίθεται με σεξιστικό χαρακτηρισμό, ένα λεπτό αφότου έστειλα το μήνυμα, κάτι το οποίο πραγματικά με είχε στενοχωρήσει. Μετά πάλι είχα μεταπτώσεις, βυθιζόμουν μέσα μου, διαταρασσόταν ο ύπνος μου, υπήρχε έξαρση άγχους, κλάματα κάποιες φορές.
Πάλι χωρίς λόγο και αιτία μία μέρα κάπου στο Μάιο θυμήθηκαν και άρχισαν να με κοροϊδεύουνε στις ομαδικές που είχαμε είτε εγώ και οι άλλοι 6 είτε η πρώτη ομαδική που ήμουν εγώ με άλλα τρία άτομα στην οποία βρίσκαν παλιά μου μηνύματα, που είναι και εύκολο τώρα λόγω της αναζήτησης μηνυμάτων, στην οποία με κορόιδευαν για οτιδήποτε μπορούσαν να γράψουν πριν γίνουν όλα αυτά τα πράγματα. Και μάλιστα παρόλο που δεν τους απαντούσα μέχρι τότε, τους είπα «σταματήστε σας παρακαλώ», αλλά το συνέχισαν…
Όλο αυτό μου δημιούργησε ένα είδος φοβίας και διέγραψα όλα τα μηνύματα που είχα στείλει με σκοπό να μην υπάρχουν μηνύματα με τα οποία θα μπορούσαν να με κοροϊδέψουν. Παρότι τους είχα πει να σταματήσουν, συνέχισαν. Γενικά όλες τις φορές που ήμουνα στα κάτω μου και μετέπειτα, εθίστηκα πάρα πολύ στα social media, όπου περνούσα ατελείωτες ώρες, και σε συνδυασμό ότι μου είχε δημιουργηθεί αυτή η φοβία με τα παλιά μηνύματα και το γεγονός ότι καμιά φορά στο instagram φτιάχναν ομαδικές αυτοί οι 6 και βάζανε και διάσημα πρόσωπα και γράφανε ακαταλαβίστικα, ακατανόητα πράγματα με αποτέλεσμα να φτιάχνω πέντε – έξι προφίλ, να το κλείνω. Όλος αυτός ο εθισμός είναι σαν τα ναρκωτικά, ξέρεις ότι είναι λάθος αλλά εκείνη την ώρα εθίζεσαι και μπαίνεις γιατί σε νοιάζει το στιγμιαίο, το πρόσκαιρο.
Από κει και πέρα πάλι τον Ιούλιο, το ίδιο άτομο που είχε κάνει τη σεξιστική επίθεση μου γράφει ότι θα σου φτιάξουμε δεύτερο τραγούδι και μάλιστα σκληρότερο. Αυτό ήταν τεράστιο σοκ, αλλά δεν μπορούσα καν να διανοηθώ το λόγο που άρχισαν να βγάζουν μίσος πλέον, να σου λέει ένας άνθρωπος σταμάτα και να συνεχίζεις να ψάχνεις παλιά του μηνύματα να του λες ότι σου φτιάξουμε δεύτερο τραγούδι και θα είναι πιο σκληρό. Εγώ με ένα άτομο της Δίωξης που είχε ασχοληθεί, την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο και μου λέει δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό μίλα με τους δικηγόρους σου.
Μίλησα με τους δικηγόρους μου δεν έγινε πάλι κάτι. Αλλά αυτό το οποίο πραγματικά ξεπερνά κάθε φαντασία και ήταν αυτό που με έριξε πιο πολύ από όλα ήταν ένα μήνυμα που δέχτηκα το οποίο ήταν την περίοδο των πυρκαγιών από μία από τις δύο κοπέλες. Πραγματικά δεν ήξερα το λόγο που ένας άνθρωπος μπορεί να βγάλει τόσο μίσος για κάποιον που δεν του είχε κάνει κάτι. Δεν μιλούσα μαζί τους τόσο καιρό. Όχι δεν τους έβρισα, δεν τους πρόσβαλα ποτέ, δεν μίλαγα καν. «@Βασίλης Σαρακτσίδης, Σου κάνανε bullying ρε ξεφτίλα. Φαντάσου 23 χρονών να δέχεσαι εκφοβισμό, ζώο, πουστάρα, μπιπ τη παναγία, που σε λυπάμαι ρε βλάκα, σε λυπάμαι αξιολύπητε, να καείς στις φωτιές βλάκα.»
Η κοπέλα που έχει στείλει το υβριστικό μήνυμα και ήταν από τους δημιουργούς του βίντεο… Ενημέρωσα τους δικηγόρους, θυμάμαι, τα ‘χω χάσει όλα να μην ξέρω πάλι πώς να το διαχειριστώ. Έκλαιγα, αναγκάστηκα να επισκεφτώ και άλλο ψυχίατρο γιατί ήτανε σε διακοπές αυτός που με παρακολουθούσε τον Ιανουάριο, τόσο πολύ είχα ταραχτεί που δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εθίζομαι και να αφιερώνω υπερβολικά πολύ χρόνο πάνω από μια οθόνη σε social media. Καταθέσαμε μήνυση αρχές Οκτωβρίου κατά γνωστού ατόμου αυτή τη φορά. Δεν έχει προχωρήσει η υπόθεση, όπως δεν έχει προχωρήσει και η διαδικασία της ταυτοποίησης από μέσα Μαρτίου που κατατέθηκε. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να αποφασίσω να αλλάξω σχολή γιατί όταν είχα πάρει την απόφαση ότι θα πάω με τη νέα γενιά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάναμε τέλη Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου, πόσο μάλλον μέσα Νοεμβρίου που είμαστε τώρα, και όχι απλά δεν θα έχει προχωρήσει, δεν θα έχει γίνει κάτι, δεν θα έχουν καν οι ίδιοι την ιδέα της ύπαρξης όλων αυτών. να μάθουν απλά έστω ότι έχουν μηνυθεί.
Δεν μιλάω καν να έχει γίνει κάποιου είδους δικαστήριο. Δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη γι’ αυτό και τόσο καιρό συνέχιζαν με οποιαδήποτε αφορμή, όταν δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν, να μου επιτίθονται. Και κάθε φορά κλιμακωνόταν. Από την σεξιστική επίθεση πήγαμε στο θα φτιάξουμε δεύτερο τραγούδι, στα μηνύματα που κορόιδευαν με αποκορύφωμα το μήνυμα του Αυγούστου, με αποτέλεσμα να είχα κάνει ένα 10% αλλά εξακολουθούσα να ήθελα να παραμείνω σε αυτή τη σχολή. Να πώς ότι στην αρχή σε πολλούς μήνες ενώ είχε κατατεθεί ήδη στη Δίωξη το βίντεοκλιπ, από κάτω έγραφαν και τα ονοματεπώνυμα τους. Τώρα από την περιγραφή του βίντεο έχουν σβηστεί, παρόλο που είναι ανοιχτό, λόγω αυτού τα σβήσαν. Ήταν τα ίδια τους τα ονοματεπώνυμα και παρόλα αυτά, παρότι είχαν σχολιάσει με δικά τους προφίλ από κάτω, ακούγονται οι φωνές τους, στο ίδιο κανάλι μετά από κάποιους μήνες φτιάξαν ένα βίντεο που φαίνονται τα πρόσωπα τους. Δεν έχουν ταυτοποιηθεί και κάθομαι και σκέφτομαι ότι με τόσα στοιχεία άμα παίρνει τόσο καιρό να ταυτοποιηθούν κάποια άλλη υπόθεση, επίσης bullying, με λιγότερα στοιχεία πότε και αν θα ταυτοποιηθεί. Πώς θα ταυτοποιηθεί μια τέτοια υπόθεση, αν αυτή με τόσα αργεί; Αργεί πάρα πολύ. Πήρα την απόφαση να φύγω διότι φοβόμουν τι θα μπορούσε να γίνει μιας και δεν είχαν ιδέα για όλα αυτά και να ήμουν ψυχολογικά έτοιμος.
Πέρασα θεατρικών σπουδών στην Πάτρα μέσω του 10%. Ξεκίνησα με χαρά, είχα πάλι συνέλθει μετά από κάποιες ομάδες που λόγω του μηνύματος πάλι είχα πέσει από κάτω. Και ξεκινάω αλλά φάνηκε σαν όλη αυτή η ιστορία, τα κατάλοιπα της, να μην με αφήνουν να ηρεμήσω. Μετά από όλα αυτά που γίνανε η ιδέα να συναναστραφώ με άτομα που δεν γνωρίζω, που δημιουργούσε τεράστιο φόβο και άγχος γιατί ήμουν κοινωνικός στη ζωή μου.
Παρότι βγήκα με κάτι συμφοιτητές τον καιρό που πρόλαβα να μείνω Πάτρα, είχα τεράστιο άγχος με αποτέλεσμα, παρότι πήγαινα στα μαθήματα και συμμετείχα, όλο αυτό το άγχος κλιμακωνόταν και είχα ένα λιποθυμικό επεισόδιο σε εξωτερικό χώρο του πανεπιστημίου.
Μεταφέρθηκα με φορείο και το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι να είναι άτομα πάνω από το κεφάλι μου και εγώ να μην μπορώ να μιλήσω. Μου κάνανε τις εξετάσεις, βγήκαν καθαρές, ήξερα ότι είχε να κάνει με το άγχος, και επέστρεψα Κομοτηνή.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποφασίσω ότι δεν πήγαινε άλλο και να δημοσιοποιήσω την ιστορία μου μέσω της lifo στην αρχή και του podcast της μικροπράγματα, αλλά και στην συνέχεια σε τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσα με τον δικηγόρο μου στον τηλεοπτικό σταθμό alpha, ακομα απ την δικαιοσύνη δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες αλλά είμαι σε θέση να ξέρω ότι αυτό είναι θέμα χρόνου, το βίντεο δεν έχει κατέβει εξακολουθεί να βρίσκετε στο YouTube απλά οι δημιουργοί όταν πληροφορήθηκαν την ύπαρξη του podcast το κάναν ξανά από ιδιωτικό ελεύθερο. Και φτάνουμε στο χθες όπου ξυπνώντας βλέπω γραμμένο σε τοίχο του σπιτιού βαμμένο με κόκκινο σπρέι το ‘όλοι σε θέλουν νεκρό ‘ όπου είναι στίχος απ το τραγούδι των συμφοιτητών, αποσπάσματα απ το τραγούδι είχαν παιχτεί και στις 2 συνεντεύξεις που είχα δώσει όποτε οποιος και αν το κάνε ήταν σε θέση να το γνωρίζει.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 18/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
