Νίκος Τσούλιας Τον θαυμάζομε όλα τα αγόρια στο μικρό χωριό μας στη μακρινή δεκαετία του 1960. Είχαμε πάντα μεγάλη αντιπαράθεση για το ποια ήταν καλύτερη ομάδα μεταξύ Ολυμπιακών και Παναθηναϊκών.
Εμείς οι Ολυμπιακοί δεν είχαμε Δομάζο και στεναχωριόμαστε για αυτό. Δεν ξέραμε πως να αντιμετωπίσουμε στις αντιπαραθέσεις μας αυτή την έλλειψη. «Γιατί να μην είναι στην ομάδα μας», αυτό ήταν το μόνιμο παράπονό μας. Όταν έπαιζε στην Εθνική όμως τον απολαμβάναμε σαν να ήταν δικός μας παίκτης.
Τον έλεγαν «στρατηγό» - το μάθαμε αργότερα αυτό - δεν το ξέραμε τότε. Για εμάς την πιτσιρικαρία ήταν ένας μάγος. Οι τρίπλες του ήταν η μια μετά την άλλη. Οι αντίπαλοι δεν μπορούσαν να του πάρουν τη μπάλα. Μόνη τους ελπίδα ήταν το φάουλ. Μα και οι μπαλιές του ήταν όνειρο, πήγαιναν απευθείας εκεί που ήθελε ο συμπαίκτης του. Μάγευε μέσα στο γήπεδο.
Περιμέναμε πως και πως στα «Επίκαιρα», που υπήρχαν πριν από τις ταινίες του κινηματογράφου, τις ταινίες που έφερνε ο Ναπολέων – και γινόταν ένα μικρό πανηγύρι για μικρούς και μεγάλους - για να θαυμάσουμε τον Μίμη, για να απολαύσουμε λίγο ποδόσφαιρο, να δούμε εκεί και τα άλλα μεγάλα ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου: τον Γιώργο Σιδέρη, τον Γιώργο Κούδα, τον Σαράφη, τον Βασίλη Μποτίνο, τον Νίκο Γιούτσο, τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Ανδρέα Σταματιάδη, τον Κώστα Νεστορίδη, τον Μιχάλη Βουτσαρά, τον Στάθη Χάιτα, τον Κώστα Πολυχρονίου, τον Τάκη Λουκανίδη…
Και έπρεπε να φανταστούμε πως είναι τα γήπεδα στην Αθήνα, πως είναι ο κόσμος, τι χαρά θα νιώθουν που βλέπουν από κοντά τους αγαπημένους τους παίκτες. Είχαμε βέβαια φωτογραφίες τους από τις κάρτες που βρίσκαμε μέσα στα μπισκότα Ρούλια - αν θυμάμαι καλά - αλλά από και κάτι άλλα χαρτάκια συνδεδεμένα μεταξύ τους, που είχαν ολόκληρες ενδεκάδες, και κάναμε συλλογή και παινευόμαστε στο ποιος έχει τις περισσότερες ή αυτές με τους αγαπημένους παίκτες ή με τους δυσεύρετους και γινόταν μάχη με τις ανταλλαγές.
Εμείς οι Ολυμπιακοί ξέραμε ότι δεν είχαμε έναν Δομάζο και το «γυρίζαμε» στο ότι έχουμε καλύτερη ομάδα, στο ότι ο Μποτίνος ήταν καλύτερος στις κεφαλιές κλπ κλπ, ό,τι μπορούσε να επινοήσει η παιδική φαντασία για να στηρίξει αυτό που αγαπάς. Που να ‘ξερα τότε ότι θα μιλούσα κάποτε με τον στρατηγό. Είχαμε καθίσει δίπλα - δίπλα σαν ένα μικρό γήπεδο που έπαιζαν παιδιά του δημοτικού.
Και ήταν τόση η ορμή μου να του πω πως νιώθαμε τότε, για να μάθει πόσο μακριά έφτανε η ακτινοβολία του, που και να ήθελε να πει κάτι δεν προλάβαινε. Μου χαμογελούσε με συγκατάβαση και με κατανόηση. Ήταν τόσο ανθρώπινος, τόσο φιλικός. Όλα τα παιδιά στα χωριά λέγαμε το όνομά του, γιατί όταν παίζαμε μπάλα, λέγαμε από μέσα μας ή και κάπως δυνατά «την μπάλα την παίρνει ο Δομάζος ή ο Σιδέρης (εννοώντας τον εαυτό μας!), κατεβαίνει, τριπλάρει έναν, τριπλάρει δύο κλπ».
Και ήταν τα απογεύματα της Κυριακής γεμάτα μπάλα. Εξασφαλισμένο ήταν για τα αγόρια – χωρίς καμιά αντίρρηση από άλλο μέλος της πολύτεκνης οικογένειας - το ραδιάκι ή το τρανζίστορ του σπιτιού από νωρίς, ακούγαμε και το μουσικό πρόγραμμα της Κολούμπια – «η Κολούμπια παρουσιάζει» - με τις μεγάλες επιτυχίες του λαϊκού τραγουδιού. Ήταν μια μαγεία η προσμονή για να ξεκινήσει το ποδόσφαιρο. Ίσως πρέπει να μελετηθούν καλά τα κυριακάτικα τα γεμάτα ποδόσφαιρο απογεύματα εκείνων των εποχών για την επίδραση που είχαν στον κόσμο των αγοριών.
Ήταν και το αγαπημένο μου τραγούδι σε εκείνους τους καιρούς, το «Ένα αστέρι πέφτει – πέφτει», της Βίκης Μοσχολιού. Μίμης Δομάζος ένας μύθος του ποδοσφαίρου, ένας παίκτης ερωτευμένος με τη στρογγυλή θεά αλλά και ένα ονειρεμένο ταξίδι τόσων και τόσων αγοριών των παλιών δεκαετιών. Τέτοιους μύθους θέλουμε, για να ονειρευόμαστε, για να ομορφαίνουν τη ζωή μας.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 27/01
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
