Νίκος Τσούλιας Αν με ρωτούσαν να αναφέρω τομείς στους οποίους η ελληνική κοινωνία έχει προοδεύσει πολύ και η συμπεριφορά των πολιτών είναι ιδιαίτερα ορθολογική συγκριτικά με τα παλιότερα χρόνια, σίγουρα θα ανέφερα την θετικά ανατρεπτική αλλαγή της σχέσης μας με τα ζώα.
Τώρα η αγάπη και η φροντίδα προς τα οικόσιτα τουλάχιστον ζώα είναι χαρακτηριστικά στοιχεία της σύγχρονης εποχής μας. Υπάρχει διάχυτος και ισχυρός σεβασμός προς τη ζωή των ζώων. Υπάρχει νομοθεσία απόλυτης προστασίας απέναντι σε κάθε πράξη (ή και απόπειρα) κακομεταχείρισης ζώων κάθε μορφής και όχι μόνο των οικόσιτων.
Παλιότερα αν και τα ζώα ήταν σημαντικοί αρωγοί στη ζωή των ανθρώπων – και στη μεγάλη τους πλειοψηφία αγροτών -, τα ζώα δεν περνούσαν σε γενική πάντα εκδοχή καλά. Πέρα από τις σκληρές δουλειές – ιδίως τα άλογα, τα μουλάρια και τα γαϊδούρια – συχνά πυκνά δοκιμάζονταν και από τη σκληρότητα των κατόχων τους. Φυσικά, υπήρχαν εξαιρέσεις, στις οποίες εκδηλωνόταν περισσή έγνοια και φροντίδα αλλά και ξεχωριστή αγάπη.
Ναι, τα ζώα έχουν συναισθήματα και νιώθουν και εκφράζουν αμέριστη τρυφερότητα, όταν «γεύονται» τα χάδια μας και τη φροντίδα μας. Λίγοι ξέρουμε ότι τα ζώα του ίδιου είδους έχουν μια πολύ καλή δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ τους. Περιμένουμε δε από τις νέες τεχνολογίες και ιδιαίτερα από την Τεχνητή Νοημοσύνη να μας αποκαλύψεις όψεις του κώδικα επικοινωνίας τους. Ήδη οι σχετικοί ερευνητές έχουν κάνει σημαντικές προόδους.
Θεωρώ πως όσοι και όσες είχαν και έχουν μια κάποια σχέση με τα ζώα σίγουρα θα έχουν να θυμηθούν και να θυμούνται ιστορίες ξεχωριστής φιλίας και αλληλοκατανόησης. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας την θαυμαστή ιστορία του Άργου, πόσο συγκινήθηκε που είδε τον Οδυσσέα και ξεψύχησε στα πόδια του. Θυμάμαι μια συχνά επαναλαμβανόμενη φράση γυναίκας του χωριού μου, που την έλεγε στις γάτες της, αλλά απευθυνόταν προφανώς στους δικούς της ανθρώπους: «αυτές με αγαπούν περισσότερο από τους δικούς μου»! Να και μια πολύ συγκινητική ιστορία, που έχει πολλαπλούς συμβολισμούς και ελπιδοφόρα μηνύματα από την Ιαπωνία. Αντιγράφω από το βιβλίο του Ντ. Γκετζ,
«Το θεώρημα του παπαγάλου».
«Όλα συνέβησαν προς το τέλος της δεκαετίας του 1920. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου είχε τη συνήθεια να πηγαίνει κάθε πρωί στο σταθμό της Σιμπίγια συνοδευόμενος από το σκύλο του Χατσίκο. Λίγο πριν από την ώρα της επιστροφής του αφεντικού του, ο Χάτσικο πήγαινε στο σταθμό και τον περίμενε. Στη συνέχεια επέστρεφαν μαζί στο σπίτι. Αυτό γινόταν συνέχεια για χρόνια.
Κάποιο βράδυ ο καθηγητής δεν επέστρεψε. Πέθανε απροσδόκητα. Κανείς δεν ειδοποίησε τον σκύλο. Έτσι, κάθε βράδυ ο Χάτσικο επέστρεφε στο σταθμό του τρένου για να περιμένει τον φίλο του. Όταν κατέβαινε και ο τελευταίος επιβάτης από το τρένο και δεν έβλεπε τον αγαπημένο του, ο Χάτσικο γύριζε στο σπίτι. Αυτό κράτησε 7 χρόνια.
Το 1935 ο Χάτσικο πέθανε. Για να τιμήσουν την αφοσίωσή του, οι κάτοικοί του Τόκιο έστησαν ένα άγαλμα στη μνήμη του. Είναι το πιο συνηθισμένο συνάντησης της γιαπωνέζικης πρωτεύουσας. Όταν δώσεις ραντεβού στο άγαλμα του σκύλου, είσαι σίγουρος ότι θα σε περιμένουν όσο χρειαστεί». Φαντάζομαι όπως ήταν κάποτε για εμάς τους επαρχιώτες της Αθήνας το φαρμακείο του Μπακάκου στην Ομόνοια.
Οι κάτοικοι λάτρεψαν τον Χάτσικο – που σημαίνει πιστός σκύλος -, και τον φρόντιζαν στο διάστημα που δεν είχε τον καθηγητή. Τον έπαιρναν και στα σπίτια τους, αλλά αυτός δεν ξεχνούσε το ραντεβού του. Πήγαινε πάντα εκεί. Η ζωή του ήταν ζωή αγάπης. Τι πιο συγκινητικό και όμορφο;
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 12/02
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
