Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι συνδυάζουν τη δράση με τη γνώση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν (πέθανε το 2017), ο Πολωνός κοινωνιολόγος, που, σε ηλικία 18 ετών πολέμησε τους Ναζί μέσα από τις γραμμές του Κόκκινου Στρατού, αλλά όταν το 1968 η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία, εγκατέλειψε την Πολωνία και με μια ενδιάμεση στάση στο Τελ Αβίβ, πήγε στην Αγγλία, όπου έγινε Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λιντς.
Ο Μπάουμαν, λοιπόν, στο έξοχο και διαχρονικό βιβλίο του, «Γεννημένοι Ρευστοί: μεταμορφώσεις της τρίτης χιλιετίας» (εκδόσεις Πατάκη), σε μια συζήτηση με τον Ιταλό δημοσιογράφο, Τόμας Λεοντσίνι, αφήνει να φανεί η σοφία του σε πάρα πολλά επίκαιρα θέματα. Η σοφία έχει διαφορά από την πολυγνωσία, ως προς το ότι η δεύτερη αφήνει τις γνώσεις «ατακτοποίητες» και «κακοχωνεμένες», ενώ η πρώτη τις εντάσσει σε ένα γνωσιακό και ιστορικό πλαίσιο. Ακούς κάποιους ανθρώπους να παραθέτουν αμέτρητες γνώσεις, αλλά αυτές να είναι «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι». Και ακούς κάποιους σοφούς που εντάσσουν αυτές τις ίδιες γνώσεις σε μια σειρά, όχι μόνο χρονολογική, αλλά και με το ιστορικό τους πλαίσιο. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Μπάουμαν.
Ο συγγραφέας, στο βιβλίο που προαναφέραμε, μάς μιλά για τη κουλτούρα της σύγχρονης κοινωνίας: «η σύγχρονη κουλτούρα της καταναλωτικής κοινωνίας διέπεται από το δόγμα “αν μπορείτε να το κάνετε, πρέπει να το κάνετε […] η καταναλωτική οικονομία ακμάζει χάρη στο μαγικό κόλπο της μετατροπής της ευκαιρίας σε υποχρέωση ή σύμφωνα με την ορολογία των οικονομολόγων, της προσφοράς σε ζήτηση».
Φέρνει δε ως παράδειγμα τη μανία των πλαστικών χειρουργικών επεμβάσεων και τη μόδα των τατουάζ στη νέα γενιά.
Στη συνέχεια καταπιάνεται με το ρεύμα του Ρομαντισμού, το οποίο βλέπει μια σταδιακή «διαδικασία απο-πολιτισμού». Θεωρεί ότι οι κοινωνίες πρέπει να στραφούν στο παρελθόν για να βρουν τις ρίζες τους. Αντιμετωπίζουν τον σύγχρονο πολιτισμό ως «έκπτωση» ενός ένδοξου παρελθόντος. Κυριότεροι εκπρόσωποί του ήταν ο Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ, που υποστήριξε ότι ο αληθινός γερμανικός πολιτισμός έπρεπε να ανακαλυφθεί μεταξύ των απλών ανθρώπων και ότι μέσω των δημοτικών τραγουδιών, της λαϊκής ποίησης και των λαϊκών χορών θα διαδοθεί το αληθινό πνεύμα του έθνους. Υπήρξε ένας από τους συγγραφείς και στοχαστές με τη μεγαλύτερη επιρροή στη γλώσσα και τη γερμανική λογοτεχνία στην εποχή του Διαφωτισμού, στον οποίο όμως δεν προσχώρησε ποτέ, και ηγετική μορφή των λογοτεχνικών κινημάτων Θύελλα και Ορμή και Κλασσικισμός της Βαϊμάρης.
Δεύτερος εκπρόσωπος υπήρξε ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, με το εμβληματικό του βιβλίο «Η παρακμή της Δύσης», το οποίο εξέδωσε το 1918, όταν η χώρα του, η Γερμανία, εξερχόταν ηττημένη από τον τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Το έργο αυτό με τη χρησμοειδή γραφή, χάρη στο οποίο ο Όσβαλντ Σπένγκλερ έγινε γνωστός, αποπνέει έντονη την ατμόσφαιρα της απαισιοδοξίας. Προδικάζει τον αφανισμό του δυτικού πολιτισμού, επισημαίνοντας ως σημάδια κατάρρευσής του την επικρατούσα δύναμη του χρήματος, την κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την έλλειψη πρωτότυπων διανοουμένων και δημιουργών σε όλους τους τομείς του πολιτισμού και της παιδείας. Υπήρξε εθνικιστής και ήταν ένας από τους συμμετέχοντες στη Συντηρητική Επανάσταση.
Και οι δύο υπήρξαν από τους εμπνευστές του Ναζισμού, ο οποίος αντιμετώπιζε τους Γερμανούς σαν ένα Νορδικό φύλο που κατέβηκε από τον Βορρά. Η μυθολογία του Ναζισμού έλεγε ότι αυτοί αποίκισαν την Αρχαία Ελλάδα και την Ιταλία, άρα ήταν αυτοί που έφτιαξαν τον αρχαιοελληνικό και των ρωμαϊκό πολιτισμό.
Ο Μπάουμαν σχολιάζει μέχρι και το Ίντερνετ, λέγοντας ότι «τα πάντα στο διαδίκτυο συγκλίνουν σε ένα καθολικό χαρακτηριστικό: τη μείωση της δημόσιου χώρου προς όφελος της ιδιωτικής σφαίρας. Αλλά αυτό ακριβώς αφαιρεί το βάρος από τον πολίτη, υπό την πολιτική έννοια […] Για άλλη μια φορά επιβάλλουμε το ιδιωτικό στο Δημόσιο. Όμως το εντυπωσιακό είναι πως η “ηχηρότητα” του διαδικτύου, ο κραυγαλέος του χαρακτήρας βρίσκεται πιο κοντά στον ολοκληρωτισμό, παρά στη δημοκρατία. Με τα κοινωνικά δίκτυα, ο καθένας μπορεί, σε ένα λεπτό, να φτιάξει ψεύτικο προφίλ και, με το πρόσχημα της προστασίας της ιδιωτικότητας, να προσβάλλει τους άλλους».
Στη δε αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος κάνει τη διάκριση μεταξύ τυπικής και συγκεκριμένης γνώσης. Στην πρώτη ανήκει το σχολείο, όπου αποκτάμε τυποποιημένες γνώσεις , αλλά αυτό δεν μας δεν μας διδάσκει την ικανότητα , την τέχνη να μετατρέπουμε τη γνώση σε καθημερινή πρακτική. Κάτι που προϋποθέτει δημιουργικότητα, κριτική σκέψη και σοφία, δηλαδή εν ολίγοις να είναι μια εμπεδωμένη και καλά «χωνεμένη» γνώση. Γράφει συγκεκριμένα ο Μπάουμαν: «Τον κόσμο μας χαρακτηρίζει η αντικατάσταση της αυθεντικής κατανόησης, από το “σερφάρισμα”. Αυτό όπως υποδηλώνει και η ετυμολογία του από το αγγλικό surface, λειτουργεί στην επιφάνεια της καθημερινότητας και σπάνια προχωρά στα μεγάλη βάθη της κατανόησης».
πηγή (efsyn.gr)
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ τον Ιούνιο: Ανακοινώθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ η ύλη!
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 6/04
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
