Γιατί το κράτος χελώνα έγινε λαγός στην περίπτωση Βαξεβάνη

Πώς μπορεί κάποιος να πείσει το λαό ότι αυτή η λίστα δεν κρύβει λαβράκια, όταν ένας υπουργός την «έχασε», ο υπεύθυνος του ΣΔΟΕ την παρέλαβε αλλά δεν «κατάλαβε» τι θα έπρεπε την κάνει (κοινώς δεν του έδωσαν την πολιτική κάλυψη για να προχωρήσει), ο αντιπρόεδρος την είχε «τυχαία» σε ένα stick που το παρέδωσε για να γλυτώσει τα χειρότερα κι η ράθυμη ελληνική δημόσια διοίκηση κινήθηκε με ταχύτητες φωτός για να συλλάβει αυτόν που την έδωσε στη δημοσιότητα.

 

Ναι, δεν καταλάβαμε λάθος. Το διακύβευμα είναι μεγάλο. Τεράστιο. Αφορά την ύπαρξη του συστήματος εξουσίας. Την πολιτική διαχείριση, τον αφρό των ελλήνων (κρατικοδίαιτων) αστών, το σάπιο διογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τη διαδρομή του μαύρου χρήματος, είτε αυτό νομιμοφανείς είτε από τελείως παράνομες οικονομικές δραστηριότητες.

 

 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Υπάρχει κάποια νόμιμη κι επιχειρηματικά εύλογη αιτία να έχει κάποιος έλληνας (ή ελληνική επιχείρηση) καταθέσεις στην Ελβετία το 2007?

 

Κατ αρχήν όχι! Τότε, δεν υπήρχε ούτε φόβος για την ασφάλεια των εν Ελλάδι καταθέσεων, ούτε σημαντική ανάγκη για την διενέργεια τραπεζικών δραστηριοτήτων από ξένες τράπεζες αναπληρώνοντας τις δυσκολίες που δημιουργεί η σημερινή απόλυτη διεθνής ανυποληψία των ελληνικών τραπεζών.

 

Ακόμα κι οι εφοπλιστές που είχαν κέντρο των δραστηριοτήτων τους το Λονδίνο δεν έχουν λόγο να ταξιδεύουν τα λεφτά τους στην Ελβετία.

 

Θεωρητικά, ακόμα κι εισοδήματα που είχαν αποκτηθεί στο εσωτερικό, θα έπρεπε σε κάποια χώρα να είχαν νομιμοποιηθεί κι αποφορολογηθεί. Εάν αφορούσαν ιδιώτη, μόνιμο κάτοικο της Ελλάδας, θα έπρεπε σαφώς να είχαν δηλωθεί στις ελληνικές αρχές, ενώ εάν ήταν καταθέσεις ελληνικών επιχειρήσεων, θα έπρεπε να είναι σαφώς καταγεγραμμένα στο ταμείο της εταιρείας.

 

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η λίστα δεν περιέχει κατά κανόνα νόμιμα αποκτημένα λεφτά (χωρίς φυσικά να παραγνωρίζουμε ότι είναι πιθανό να υπάρχουν και κάποια τέτοια) κι είναι  τόσο αρπακτική η ελληνική άρχουσα τάξη, που δεν έκανε ούτε καν αυτόν τον απλούστατο ελιγμό. Να προσέλθουν όλοι αυτοί, να αποδεχτούν ότι έχουν αποκρύψει εισοδήματα, να πληρώσουν έναν φόρο και να κλείσει το θέμα με τυμπανοκρουσίες.

 

 

Ας τα πάρουμε -όμως- από την αρχή. Ποιες είναι οι πηγές μαύρου χρήματος;

 

Γνωστότερη πηγή είναι οι παράνομες δραστηριότητες (ναρκωτικά, trafficking, πορνεία κι -ιδιαίτερα για την Ελλάδα- εκμετάλλευση των λαθρομεταναστών). Η λίστα όμως δεν έχει ονόματα του υποκόσμου αλλά της «καλής» κοινωνίας… Είναι συγκλονιστικό, αλλά είναι τέτοια η χειραγώγηση των διωκτικών αρχών, που -εκ του ασφαλούς- μοιάζει ότι η «καθωσπρέπει» ελληνική αστική τάξη δεν χαλαλίζει ούτε αυτό το πεδίο πλουτισμού στις διάφορες μαφίες της νύκτας. Φαίνεται ότι μόνο ψευδείς δεν ήταν οι φήμες που ήθελαν πρωτοκλασάτο (αποβιώσαντα) υπουργό του ΠΑΣΟΚ να απλώνει στοργικά τις φτερούγες τους για να προστατεύσει τις συμμορίες της νύκτας στη Ηλιούπολη και στην παραλιακή, ενώ ο συνάδελφός του κρητικάρχης της Ν.Δ. συναγελαζόταν με τους Ζωνιανούς, ενώ στην εκμετάλλευση του δράματος των μεταναστών και την εμπορία ελπίδας και επιβίωσης τους,  είχαν βρει πεδίο κερδοφορίας διακεκριμένα μέλη του ελληνικού αστισμού, ιδιαίτερα από τις περήφανες μεγάλες τεχνικές εταιρείες.

 

Μια άλλη κι ιδιαίτερα σημαντική πηγή μαύρου χρήματος είναι η κλοπή των ταμείων των επιχειρήσεων από τους ίδιους τους επιχειρηματίες. Όχι δεν είναι κάποιοι περίεργοι κλεπτομανείς που δε μπορούν να συγκρατηθούν και κλέβουν ακόμα και τους εαυτούς τους! 

 

 

1.  Τα χρηματιστηριακά παιχνίδια δεν προσφέρουν τόσα πολλά λεφτά. Είναι απλούστερο να μαζέψεις τα λεφτά των κορόιδων με μια γενναία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και μετά π.χ. να πληρώσεις πανάκριβα μια «πανέξυπνη εξαγορά», αλλά το τίμημα, αντί να πάει στην τσέπη του -ίσως ξεβράκωτου- υποψήφιου πωλητή της «πολλά υποσχόμενης» εξαγοραζόμενης επιχείρησης,  οδηγείται στο προσωπικό πορτοφόλι του «αγοραστή». Υπάρχουν άπειρες παραλλαγές αυτού του θέματος, ας μην σας κουράζω. Απλά τα ποσά είναι πάρα πολύ μεγάλα.

 

2. Έχουμε π.χ. μια εταιρεία που αναλαμβάνει ένα έργο από το κράτος με εξωφρενικά περιθώρια κέρδους. Εάν τα κέρδη αυτά εμφανιστούν, τότε θα πρέπει να πληρωθούν φόροι αλλά και να μπορούν να δικαιολογηθούν στο κοινό, εκθέτοντας τα «κρατικά παλικάρια» που υπέγραψαν τις συμβάσεις. Πρέπει η εταιρεία να «κλαπεί», συνήθως με κάποια μορφή υπερτιμολόγησης των αγορών.

 

3. Κάπως πρέπει να «βγουν» από τα ταμεία των επιχειρήσεων τα λεφτά που προορίζονται για πολιτικές μίζες.

 

Και φυσικά, για λόγους πληρότητας θα πρέπει να αναφέρουμε και την παραγωγή μαύρου χρήματος για φορολογικούς λόγους από ελεύθερους επαγγελματίες.  Αυτό όμως είναι σταγόνα στον ωκεανό των άλλων περιπτώσεων. Ιδίως οι παραπάνω παράγραφοι 2 και 3 απαιτούσαν το «στήσιμο» μόνιμων μηχανισμών ξεπλύματος χρήματος, μιας και δεν αφορούσε κάποιες spot δουλειές αλλά αποτελούν μέρος της καθημερινής λειτουργίας των «μεγάλων» ελληνικών επιχειρήσεων. Τα νούμερα θα πρέπει να ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως και δεν αφορούν μόνο τις «εκροές» αλλά και τις «εισροές» προς πολιτικούς.

 

Έχοντας τα παραπάνω στο μυαλό μας, καταλαβαίνουμε ότι το ψάξιμο της λίστας δεν θα «δείξει» κάποιον Βουλγαράκη που πήρε κάποιες μίζες ή κάποιους γιατρούς και μηχανικούς που δεν έκοβαν αποδείξεις. Θα έχει και τέτοιους, αλλά ανάμεσα σε αυτούς θα φιγουράρουν πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη της καθωσπρέπει ελληνικής άρχουσας τάξης ή σε «μπροστινούς» τους.

 

 

Στην Ελβετία δεν πήγαν -φυσικά- τα λεφτά σε βαλίτσες. Θα πήγαν και πολλά έτσι, αλλά τα μεγάλα ποσά δεν ταξιδεύουν σε βαλίτσες. Άρα δεν έγινε στην Ελβετία το ξέπλυμα, η εισαγωγή τους δλδ στο «καθωσπρέπει» τραπεζικό σύστημα. Το ξέπλυμα το κάνουν στην Ελλάδα οι ελληνικές τράπεζες. Φυσικά με το αζημίωτο.

 

Να το πούμε με απλά λόγια. Το «μαύρο χρήμα» είναι πάντα σε ρευστό. Σε τραπεζογραμμάτια. Σε χαρτονομίσματα. Η μίζα δίνεται σε βαλίτσες, η «επιστροφή» υπερβάλλοντος τιμήματος εξαγοράς γίνεται σε βαλίτσα κ.ο.κ.

 

Το άσπρισμα γίνεται σε κάποιον γκισέ κάποιου τραπεζικού καταστήματος, οπουδήποτε στον κόσμο. Από το σημείο αυτό και μετά η διακίνηση του χρήματος «μέσα» στο «άγιο διεθνές τραπεζικό σύστημα» γίνεται ανεμπόδιστα ελέω ελευθερίας διακίνησης των κεφαλαίων. Η εύρεση όμως του κατάλληλου σημείου εισόδου δεν είναι ούτε κάτι εύκολο ούτε κάτι φθηνό. Ιδιαίτερα όταν θα πρέπει η «μηχανή» να δουλεύει συνέχεια και να «πλένει» για να ικανοποιεί την ανάγκη ενός μόνιμου μηχανισμού παραγωγής μαύρου χρήματος.

 

Τι λέει ο νόμος; Θεωρητικά, καμία κατάθεση μεγαλύτερη των 10.000 ευρώ δεν γίνεται δεκτή σε κανένα τραπεζικό κατάστημα, εάν δεν προσκομιστούν έγγραφα που να αποδεικνύουν τη νόμιμη προέλευσή τους. Το τραπεζικό κατάστημα είναι -επιπλέον- υποχρεωμένο να ενημερώσει για την κατάθεση αυτή την Τράπεζα της Ελλάδας Τράπεζας (ΤτΕ), το τμήμα ελέγχου μαύρου χρήματος.

 

 

Όλο αυτό το τόσο καλά οργανωμένο σύστημα καταφέρνει κι εξασφαλίζει την ατιμωρησία -βασικά- δια μέσου της «λήθης»! Είναι γνωστό ότι όλες οι ελληνικές τράπεζες, κάνουν τα «στραβά μάτια» σε όλες τις καταθέσεις που προέρχονται από «μεγαλόσχημους». Ας θυμηθούμε την καραμπινάτη ιστορία με το Θέμο Αναστασιάδη που μας είχε απασχολήσει μερικά χρόνια πριν. Καραμπινάτη περίπτωση μαύρου χρήματος. Έφτασε μέχρι το ΣΔΟΕ, ορίστηκαν δικάσιμοι και το θέμα ξεχάστηκε. Για την ιστορία, ο Θέμος είχε συλληφθεί στα ελβετογαλλικά σύνορα να κουβαλάει εκατομμύρια σε μετρητά, την προέλευση των οποίων δε μπορούσε να δικαιολογήσει. Τα μετρητά τα είχε πάρει από υποκατάστημα τράπεζας στο Κολωνάκι.

 

Έτσι φτάνουμε στο τρίτο μεγάλο θέμα. Τις τράπεζες. Αυτές «βοηθούν» έτσι ώστε οι έλεγχοι να είναι ανώδυνοι αλλά όμως δε μπορούν να σβήσουν οριστικά τα ίχνη των κινήσεων των κεφαλαίων. Όπως στην περίπτωση του Θέμου, έτσι και σε κάθε περίπτωση είναι εύκολο να βρεθεί το γκισέ εισόδου, ο υπάλληλος που παρέλαβε κι υπέγραψε, ο υποδιευθυντής που «ενημέρωσε» την ΤτΕ, ο αρμόδιος υπάλληλος του ΣΔΟΕ που ανέλαβε να θάψει τον έλεγχο.

 

Οι μόνοι που θα την βγάλουν καθαροί είναι οι υπάλληλοι της ΤτΕ. Αυτοί τα βλέπουν όλα, τα ξέρουν όλα αλλά η αρμοδιότητά τους εξαντλείται στην αποστολή του φακέλου στο ΣΔΟΕ. Όλοι οι άλλοι όμως μόλις το απόστημα σπάσει θα βρεθούν ενώπιον σοβαρότατων ποινικών ευθυνών που δεν παραγράφονται. Όλο και κάποιος θα «σπάσει» και θα αρχίσει να κελαηδά.

 

Με τον τρόπο αυτό, η πολιτική τάξη, η οικονομική ολιγαρχία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Η κίνηση του μαύρου χρήματος -που να μην αυταπατόμαστε συνεχίζει μεσούσης της κρίσης ακάθεκτο…- θα μπλοκάρει μέχρι την ανεύρεση εναλλακτικών δρόμων. Όλο το σύστημα θα κινδυνεύσει να βρεθεί στα όρια της κατάρρευσης.

 

koutipandoras