Το Δάσος και οι θάμνοι

Προχτές το βράδυ, κατά τη διάρκεια της ιστορικής ψηφοφορίας για το μνημόνιο 3, και ενώ είχε προκύψει το θέμα με τους υπαλλήλους της Βουλής, ως Ελληνοφρένεια, κάναμε μεταξύ άλλων το εξής τουίτ:  «Μεγαλύτερη ντροπή για την Βουλή είναι οι μισθοί των υπαλλήλων ή οι Χρυσοχοίδηδες;». Όπου υπάλληλοι της Βουλής, οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι της Βουλής και όπου Χρυσοχοίδηδες, οι πολιτικοί, που τα τελευταία 30-40 χρόνια, βυσσοδόμησαν κατά της λογικής, της αισθητικής μας και της κοινωνίας…

 

Πήραμε πολλές απαντήσεις, οι περισσότερες από αυτές, εξομοίωναν το δίλλημα,  έβαζαν στο ίδιο τσουβάλι υπαλλήλους και υπουργούς, θεωρούσαν το ίδιο αρνητικό, το ίδιο κακό, τους υπαλλήλους και τους Χρυσοχοίδηδες.

 

Στην εποχή της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας, όταν ακούς ότι κάποιοι, βολεμένοι, έχουν την ασφάλεια του Δημοσίου, άριστες συνθήκες δουλειάς και παίρνουν 16 παχυλούς μισθούς, σίγουρα τα κριτήρια και το μυαλό σου θολώνουν. Κολλάς στα 2-2500 χιλιάρικα, κάνεις πολλαπλασιασμούς, αναγωγές, ζηλεύεις, φθονείς, μισείς. Καταφεύγεις σε απλά και απλοϊκά σχήματα σκέψης.

 

Το κακό όμως στην χώρα δεν έχει γίνει από τους καλοπληρωμένους υπαλλήλους της Βουλής. Ακόμη και αν έπαιρναν αύξηση 50% στον έτσι κι αλλιώς παχυλό (για τα δεδομένα της εποχής), μισθό τους, ο προϋπολογισμός του κράτους θα αυξανόταν με κάτι ψίχουλα. Αντίστοιχα αν τους μειώναμε τους 16 μισθούς σε 14 ή και 12 ή ακόμα και 10, πάλι για ψίχουλα θα μιλούσαμε.  Διότι είναι ψίχουλο η μισθοδοσία αυτών των υπαλλήλων, μπροστά στα δισεκατομμύρια, που μοιράζονται νόμιμα ή μη, σε άλλες κατηγορίες, σίγουρα όχι υπαλλήλων.

 

Το θέμα είναι ηθικό και όχι οικονομικό, αν και πιστεύω ότι σε πολλά μυαλά συμπατριωτών μας, υπάρχει μόνο η οικονομική πλευρά. Για πολλούς είναι πρόκληση αυτοί οι μισθοί, προσβολή, αίσχος κλπ κλπ. Αυτούς τους μισθούς, αυτά τα αίσχη, κάποιοι τα διέπραξαν. Κάποιοι τα πρότειναν, τα νομοθέτησαν, τα εφάρμοσαν. Και αυτοί είναι οι Χρυσοχοίδηδες.

 

Αν η πολιτική τάξη ήταν σοβαρή, δεν θα είχαμε αυτές τις υπερβολές, αυτές τις διακυμάνσεις, αυτές τις προκλήσεις. Γι αυτό στο ερώτημα - δίλλημα, για το ποιος είναι πιο επικίνδυνος, οι υπάλληλοι ή οι Χρυσοχοίδηδες, απαντώ: οι Χρυσοχοίδηδες.

 

Το κριτήριό μου δεν είναι κοντόφθαλμο. Δεν βλέπω μόνο νούμερα. Δεν βλέπω μόνο τους 16 μισθούς. Βλέπω την αδίστακτη, σάπια πολιτική τάξη, που συνηθισμένη στην υψηλή διαφθορά, δεν διστάζει, σε βάθος χρόνων, να «πετάξει» το δημόσιο χρήμα, τα συνδιαλαγεί, να εκβιάσει και να εξαγοράσει. Δεν διστάζει να κάνει σε μικρότερο βαθμό, (υπάλληλοι) αυτό που έκανε σε μεγαλύτερο βαθμό (Βιομήχανοι, εφοπλιστές, εργολάβοι). Δεν διστάζει να πετάξει ξεροκόμματα σε ομάδες εργαζομένων, για να τους αποπροσανατολίσει και να μην βλέπουν τα καλοψημένα καρβέλια που προσφέρει, πάνω και κάτω από το τραπέζι, σε μια χούφτα συμφέροντα.

 

Βάζοντας στην θέση του εχθρού, τους υπαλλήλους, αθωώνουμε τους εργολάβους. Διαιωνίζουμε ένα σάπιο σύστημα, γινόμαστε ανθρωποφάγοι που κυνηγάμε σε λάθος δάσος. Ίσως να φταίει το ύψος μας. Γιατί όταν είσαι κοντός, (γονατιστός, σκυμμένος), αδυνατείς να δεις τι γίνεται ψηλά και σου φταίει ότι βλέπεις και ότι φτάνεις.

 

ΥΓ. 1 Προκλητικά προνομιούχοι υπάλληλοι δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχαν οι Χρυσοχοίδηδες. Όπως κα χαριστικές τροπολογίες, ή ξεχασμένες λίστες…

 

ΥΓ.2 Τρία χρόνια μετά τα μνημόνια, δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Γιατί τώρα χρειάζεται περισσότερη, σοβαρότητα, ψυχραιμία, σκέψη. Περισσότερη ικανότητα να διαβάζουμε κάτω και πέρα από τα προφανή. Να αποφεύγουμε μπανανόφλουδες που μας πετάνε, αυτοί που μας έφεραν εδώ.

 

ΥΓ.3 Να μην μιλήσω και για αλληλεγγύη, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο αντανακλαστικό μας, γιατί θα νιώσω γραφικός.

 

Θύμιος Κ.