Ο βρώμικος ρόλος της Κουβελικής «αριστεράς»

Βενιζέλος: Το νέο σύνορο της αριστεράς - κατά Κουβέλη. Ο Φώτης Κουβέλης έθεσε λοιπόν εμπράκτως, με τη διαγραφή των δύο μέχρι πρότινος βουλευτών του, το όριο της αριστεράς κατά τον ίδιο, πέραν του οποίου κάποιος δε θεωρείται πλέον “δημοκράτης και αριστερός”. Θα περίμενε κανείς να πρόκειται για κάποιο βαθύ πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα. “Παρωχημένες ανοησίες” θα μας απαντούσε ο “σύντροφος” Κουβέλης. Δε διαγράφει κανέναν από την κοινοβουλευτική του ομάδα επειδή για παράδειγμα έχει άλλη θέση για τον προϋπολογισμό ή για τα μνημόνια. Για το σοσιαλισμό ή για το πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Αυτά είναι προφανώς δευτερευούσης αξίας ζητήματα, κατά Κουβέλη.

 

Το όριο για το αν κανείς θεωρείται δημοκράτης αριστερός είναι η σωτηρία Βενιζέλου. Αν είσαι αποφασισμένος να προστατέψεις τη συγκυβέρνηση και άρα το Βενιζέλο μπορείς να διαφωνήσεις σε ό,τι άλλο θες με την κομματική γραμμή. Σε οποιοδήποτε στρατηγικό ζήτημα, οποιουδήποτε μεγέθους. Αν όχι, αν αποφασίσεις να κινηθείς βάσει της συνείδησής σου σε θέματα διαφάνειας και δεδομένων των όσων έχει καταθέσει ο ίδιος ο Βενιζέλος, τότε παύεις να ανήκεις στην “Κουβέλιο” αριστερά.

 

Τι κι αν ο Ε. Βενιζέλος έχει ομολογήσει- το τονίζω - έχει ομολογήσει ταυτόσημα αδικήματα με το Γ. Παπακωνσταντίνου; Ότι για παράδειγμα γνωμοδότησε καθ' υπέρβαση των αρμοδιοτήτων του για τη δυνατότητα αξιοποίησης ενός εγγράφου που περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο, ότι πήρε και αντέγραψε ένα προϊόν υποκλοπής - παραβίαση προσωπικών δεδομένων - ότι χάθηκε το πρωτότυπο, ότι αντέγραψε δημόσιο έγγραφο και το απομάκρυνε από το υπουργείο ώστε να το εντάξει στο ιδιωτικό του αρχείο; Τι κι αν ο υπεύθυνος υπηρεσιακός παράγοντας Διώτης δηλώνει ότι ουδέποτε έλαβε εντολή Βενιζέλου για έρευνα βάσει της λίστας; Όλα αυτά για το μεν Βενιζέλο θεωρούνται πολιτική ευθύνη, για το δε Παπακωνσταντίνου ενδείξεις ποινικής ευθύνης. Και επιπλέον ορίζουν κατά Κουβέλη προφανώς, ποιός είναι αριστερός και ποιός όχι.

 

Πρόκειται για έκπληξη; Καθόλου. Απλά επιβεβαιώνει για ποιό λόγο φτιάχτηκε το κόμμα Κουβέλη: για να αποτελέσει ένα χρήσιμο υποστήλωμα και άλλοθι της ενιαίας δεξιάς. Ως ποδηγετούμενο και ελεγχόμενο κόμμα λοιπόν από τον παρασιτισμό δε θα μπορούσε παρά να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις για κυβερνητική σταθερότητα τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές, με κάθε κόστος.

 

Τι κι αν διαλαλούσε ο “σύντροφος” Κουβέλης ότι στο δικό του κόμμα δεν υπάρχουν διαγραφές; μήπως ο ίδιος δεν ήταν που διεκήρυττε ότι δε θα κυβερνήσει μόνο με τους δύο- κόμμα Βενιζέλου και ΝΔ; Οι δηλώσεις αυτού του είδους και τα συναφή τιτιβίσματα είναι για τους αφελείς που δεν ήθελαν να δουν εξ αρχής ποιοί είχαν πλευρίσει το εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ, ποιοί το υποστήριξαν και ποιά γραμμή προέτασσε. Και φυσικά για εκείνους που έψαχναν έναν “αριστερό” Αβραμόπουλο, όλο στομφώδη, κενή σοβαροφάνεια ως προκάλυμμα μιας απολύτως συστημικής, δεξιάς αντίληψης.

 

Το μήνυμα από αυτήν τη διαγραφή είναι εν τέλει απλό και διόλου κρυφό: η διαφάνεια είναι μια υπόθεση που πάει μέχρι εκεί που παραμένει ακίνδυνη για τα συμφέροντα του κατεστημένου. Ακριβώς διότι αντίστοιχα η μεγάλη διαφθορά εκπορεύεται από τον εσώτερο πυρήνα, δηλαδή δομικά από το ίδιο το κατεστημένο. Και επειδή κανένα κατεστημένο δεν αυτοκτονεί είναι απολύτως λογικό τα όργανά του στην πολιτική, στη δημοσιογραφία και αλλού να διέρχονται κάθε μέσου προκειμένου να προστατεύσουν τα βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά του. Αυτό κάνει και ο “σύντροφος” Κουβέλης. Διαγράφει τους δύο και στέλνει το μήνυμα ότι η “πλάκα” κόβεται μπροστά στην κυβερνητική και άρα συστημική σταθερότητα. Μήπως κάπως έτσι δε μας τα είπαν και οι Σαμαράς- Βενιζέλος; Τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα κανείς δε μας είπε ψέμματα ως προς το  ποιος παραπέμπεται και γιατί.