Ο κυρ-Μπάμπης και οι απορίες ενός κρυφού πλατωνιστή

Εξαποανέκαθεν θαύμαζα τους οικονομολόγους και τον μαγικό, γεμάτο ταχυδακτυλουργικά κόλπα, κόσμο της οικονομίας. Περισσότερο όμως θαυμάζω τους οικονομολογούντες δημοσιογράφους, αυτούς τους ταπεινούς γίγαντες που αναλαμβάνουν το βαρύ, όντως πληβειακό έργο της ξενάγησης ημών των ανίδεων στις σφαίρες των υψηλών ιδεών: του κέρδους, του χρήματος και των τόκων. 

 

Φωτεινό παράδειγμα ανάμεσά τους ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο κυρ-Μπάμπης, όπως τον αποκαλούν χαϊδευτικά (και, δυστυχώς, με ολίγη δόση μόλις αποκρυπτόμενης χλεύης) οι σχολιογράφοι που παρακολουθούν τα εμβριθή του κείμενα.   Προσωπικά, από τότε που μπαινοβγαίνω δειλά στους δαιδάλους της οικονομικής επιστήμης, οφείλω πολλά στον κυρ-Μπάμπη. 

 

Από το στόμα του εννόησα για πρώτη φορά το βάθος της ευρέως διαδεδομένης έκφρασης: πραγματική οικονομία. Μέχρι πρότινος, βλέπετε, νόμιζα – ο δυστυχής! – ότι μόνο πραγματική οικονομία υπάρχει. Η έμφαση ωστόσο με την οποία ο κυρ-Μπάμπης και οι όμοιοί του χρησιμοποιούν τον όρο υποδηλώνει και την ύπαρξη φανταστικής οικονομίας. 

 

Γι’ αυτήν την τελευταία βέβαια δεν γνωρίζουμε αρκετά πράγματα. Ίσως να αναφέρεται στον κόσμο των φανταστικών όντων ενός Μπόρχες, οπότε η συμβολή αρθρογράφων σαν τον κυρ-Μπάμπη στην ανίχνευση των εκλεκτικών συγγενειών μεταξύ οικονομίας και λογοτεχνίας του φανταστικού είναι, πράγματι, αφάνταστη… Το δεύτερο που έμαθα από τον κυρ-Μπάμπη είναι ότι, σύμφωνα με τη διατύπωσή του: «Εύκολα μπερδεύεται κανείς με τα νούμερα». Μια διαπίστωση - σοκ, γιατί ως άνθρωπος παλαιών αρχών είχα ξεμείνει στα διπλογραφημένα κατάστιχα της ιταλικής λογιστικής, εκείνα που καταχωρίζουν καθαρά και παστρικά χρεώσεις και πιστώσεις. Επιπλέον, ως πλατωνιστής (κρυφός, από τον φόβο μη με περάσουν για ακροδεξιό) πίστευα ότι οι αριθμοί είναι σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία οι αυστηρότεροι φύλακες της αλήθειας.

 

Ξέχασα ότι, στην εποχή των χρηματιστηριακών παραγώγων, αυτοί οι ιδεόπλαστοι αριθμοί κατάντησαν χορευτικό νούμερο, και μάλιστα από κείνα τα αλλόκοτα του μοντέρνου χορού, ξέρετε, των αλλεπάλληλων εξαρθρώσεων, οπότε φυσικά μπερδεύεσαι με τις τούμπες τους.  Το πιο συγκλονιστικό όμως στην αρθρογραφία του κυρ-Μπάμπη είναι οι βίαιες, εντελώς αναπάντεχες, τρομακτικές αποκαλύψεις του. «Πρέπει να αντιληφθούμε» δηλώνει αυστηρά «πως η μεγάλη πλειοψηφία των φοροφυγάδων είναι πλούσιοι»! 

 

Θα μου πείτε, μα… ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Μπορεί, δεν λέω, μα όταν το υπογράφει ο κυρ-Μπάμπης με το κύρος του το πράγμα αλλάζει. Πώς να μην απορήσει κανείς με την ηθική ευθύτητα, την παράτολμη γενναιότητα, την πνευματική οξυδέρκεια και το στιλπνό ύφος μια παρόμοιας δήλωσης;

 

Το Ποντίκι