Θεοί, δαίμονες και κράτος

Θεοί, δαίμονες και κράτος

 

του Αντώνη Αντωνάκου

 

Η διανοουμενίστικη διακονία της άποψης που λέει, πως η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, προσβλέπει σε μια νεωτερική ισοπέδωση της οργανωμένης αντίστασης που στοχεύει στην ανατροπή. Κατά κάποιο τρόπο στερεί ακόμα κι αυτό το ιερό -κατά τους θιασώτες της αστικής

δημοκρατίας- δικαίωμα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου απέναντι σʼ αυτόν που σου ασκεί φασιστική πολιτική βία. Διότι μπερδεύουμε εξακολουθητικώς την σωματική επίθεση και την επίθεση κατά της ζωής με την πολιτική φασιστική βία. Η επίθεση κατά της ζωής είναι προέκταση αυτής της πολιτικής βίας αλλά και μηχανισμός έλεγχου και επιτήρησης των υποκειμένων που υφίστανται την όποια πολιτική βία.

 

Η πολιτική βία εκπορεύεται απʼ τα πάνω. Είναι οργανωμένη στη βάση ταξικών συμφερόντων και δεν αλληθωρίζει σε συναισθηματισμούς. Μιλάμε, επιπόλαια πολλές φορές, για παρακράτος δίνοντας άφεση αμαρτιών στον απόλυτα καλολαδωμένο μηχανισμό που οργανώνει τη ζωή μας. Το μηχανισμό που μας ταξινομεί και μας υπαγορεύει ανάγκες. Το μηχανισμό που διαχειρίζεται τους συλλογικούς μύθους και τα κοινωνικά κεκτημένα. Το κράτος, που θεμελιώνει την ύπαρξή του πάνω στη ρητορική της κοινωνίας των πολιτών.

 

Πολίτες του κράτους είναι οι εφοπλιστές αλλά και οι άστεγοι, οι βιομήχανοι και οι εισοδηματίες αλλά και οι ετοιμοθάνατοι από πείνα. Το κράτος όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι αυτό που διακόπτει το παιχνίδι των ταξικών ταυτοτήτων αλλά και τις ακραίες αντιφάσεις του κοινωνικού πεδίου. Το κράτος συντηρεί την αυταπάτη πως μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας χωρίς να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό συνολικά. Πως η κοινωνική αλλαγή και αναμόρφωση είναι έργο βουλευτών, γραφειοκρατών και διορισμένων στελεχών.

 

Το κράτος συντηρεί τις αυτοκρατορικές συμπεριφορές των κομμάτων που αποτελούν την μεγαλοπρεπέστατη ουρά του. Το κράτος διαχειρίζεται πλέον μαζί με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς αυτό που ονομάζουμε υπεραξία.

Υπεραξία που παράγεται σε κάθε σφαίρα της κοινωνικής ζωής, από τον ελεύθερο χρόνο και την οικογένεια μέχρι το πανεπιστήμιο και τους οίκους ανοχής.

 

Το κράτος συντονίζει τον εργατισμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών που αποτελούν ισχυρό μηχανισμό αλλοτρίωσης κάθε επαναστατικής αλλαγής στη βάση του κοινωνικού οικοδομήματος. Έναν συνδικαλισμό που ο ταξικός του αγώνας ήταν πάντα ο αγώνας για να μην αποτελούν τάξη. Ο αγώνας για να βγουν απʼ την τάξη κι απʼ τη θέση που προέβλεπε γιʼ αυτούς η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

 

Οι δυνάμεις της εργασίας και οι επίδοξοι στρατηγοί των συνδικαλιστικών στρατευμάτων συναντήθηκαν με τον αντίπαλο και υποτάχθηκαν στη δική του κωδικοποίηση και ταξινόμηση. Γιʼ αυτό και σήμερα αυτό το τεράστιο έλλειμμα τακτικής αλλά και η άνευ όρων και ορίων συνθηκολόγηση με τη ρητορική της αστικής τάξης. Καμιά συνδικαλιστική ηγεσία δεν είναι πουλημένη. Αυτός ήταν και είναι ο θεσμικός τους ρόλος. Η υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη και το βόλεμα ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Η διατήρηση και εξασφάλιση του μισθού που αποτελεί την πιο κραυγαλέα μορφή ιδιωτικοποίησης, εφόσον δεν είναι τίποτε άλλο από την αγοραία τιμή του κατεξοχήν καπιταλιστικού εμπορεύματος, της εργατικής δύναμης.

Ένα εμπόρευμα που έφτασε η στιγμή να περάσει αποκλειστικά στα χέρια των εκμεταλλευτών μετά απʼ το παζάρεμα των μεταπολεμικών χρόνων και την απειλή του κουμμουνισμού.

 

Φυσικά το κράτος διαχειρίζεται ακόμα και τη βία. Την πολιτική βία, βεβαίως, δεν την υφίσταται η εκμεταλλεύτρια τάξη αλλά οι προλετάριοι και η λεγόμενη μεσαία τάξη. Μιαν απόλυτη συνθήκη τού διαίρει και βασίλευε όπου ο Άρχων και ο Κύριος των πραγμάτων έχει συντονίσει τις εξαθλιωμένες μάζες σʼ έναν ανελέητο μεταξύ τους πόλεμο. Και σα να μην φτάνει το γεγονός ότι, ανθρώπους με τα ίδια ταξικά συμφέροντα τους έχει βάλει να σφάζονται μεταξύ τους, τους ενοχοποιεί με τον πιο χυδαίο τρόπο και τους πετάει στην αρένα της κοινωνίας του θεάματος για να τους ξεσχίσουν οι συσσωρευμένες μικροαστικές αυταπάτες θρησκευτικού τύπου.

 

Τι έχει να χωρίσει άραγε ένας εξαθλιωμένος άνεργος χρυσαυγίτης που σπάει κεφάλια με σιδηρολοστούς με έναν έφηβο αντάρτη πόλεως-εξίσου εξαθλιωμένο και ποδοπατημένο απʼ τη μπότα της εξουσίας- που βάζει γκαζάκια σε κάδους! Απολύτως τίποτε. Το κράτος όμως επενδύει στους διαχωρισμούς και στα δίπολα. Τρομάζει και τρομοκρατεί τις μάζες δημιουργώντας ιδεολογήματα περί πολιτικής φασιστικής βίας απʼ τα κάτω.

 

Σε κάθε εκδήλωση οι περιστασιακοί του υπάλληλοι γραφειοκράτες δεν παραλείπουν να μας κουνήσουν το δάχτυλο ώστε να καταδικάσουμε τη βία.

Τη βία φυσικά που υποδαυλίζουν και συντηρούν ως ανάχωμα στο ξέσπασμα της μεγάλης βίας που φοβούνται. Της βίας που δεν έχει να κάνει με ληστείες γκαζάκια και μεγαλόστομες προκηρύξεις. Αλλά με ριζική αλλαγή της ζωής που δε γουστάρει να πουλιέται στον έμπορα, στο μητροπολίτη, στον πολιτευτή και στους υπερούσιους νταβατζήδες της εργατικής δύναμης. Της βίας που θα γκρεμίσει θεούς και δαίμονες και στο βάθρο τους θα βάλει το φυσικό τρόπο ζωής.