Το τέλος της Τρίτης Δημοκρατίας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο μπλογκ του Μπέπε Γκρίλο μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών στην Ιταλία. 

 

Είμαι εδώ στον καναπέ του σπιτιού μου. Με έχουν βάλει να ξαπλώσω. Δεν θέλουν να αναστατώνομαι. Με έχουν καλύψει με μία από αυτές τις καρό κουβέρτες. Έξω είναι οι προβολείς, οι οποίοι ακτινοβολούν μέσα από το παράθυρο του μπάνιου. Δεν ξέρω τι θέλουν να δουν. Αυτή η περιπέτεια που ζούμε είναι φανταστική. Πρώτα από όλα, θέλω να ευχαριστήσω αυτούς τους εκπληκτικούς νέους που μας έδωσαν τη δυνατότητα να βρούμε τις εξέδρες, τα φώτα, τις υπηρεσίες ασφάλειας, τους ανθρώπους που μας έβαλαν στα σπίτια τους, που μας βοήθησαν με το τροχόσπιτο. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στο λαϊκό κίνημα και «στους άλλους». «Οι άλλοι» πληρώνονται και μεταφέρονται με λεωφορεία και σημαίες. Εμείς είμαστε όλοι εθελοντές. Για αυτό χρειάζονται τόσες πολλές ευχαριστίες. Ποτέ δε θα μπορέσω να δείξω αρκετά την εκτίμησή μου για αυτούς τους νέους ανθρώπους: ήταν εκπληκτικοί. Στη συνέχεια, είχαμε μία πρόβα τζενεράλε για το αποτέλεσμα.

 

Ο κόσμος λέει ότι είναι τελειωμένοι και αυτοί το ξέρουν. Δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτός είναι ένας πόλεμος γενεών. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει η δυνατότητα ψήφου στα 16 χρόνια και η δυνατότητα εκπροσώπησης στη Γερουσία στα 18, όπως στις κανονικές χώρες. Είναι περίπου 20 εκατομμύρια Ιταλοί που έμειναν στον αφρό στη διάρκεια της κρίσης, που δε θέλησαν να κάνουν το μεγάλο βήμα, ισώς επειδή γι'αυτούς βασικά τα πράγματα είναι εντάξει έτσι όπως είναι.  Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε: να παραδώσουμε τη χώρα στον Μπερλουσκόνι που συνέβαλε στο να χαντακωθεί η χώρα, για 6 μήνες, ένα χρόνο.  Είναι πραγματικά ένα έγκλημα κατά του γαλαξία, κατά ολόκληρου του γαλαξία. Στο μεταξύ, τελειοποιύμε τις δυνατότητές μας. Θα πάμε στο κοινοβούλιο και ούτε που θα μας περάσουν από το μυαλό τα βρώμικα παιχνίδια, ούτε η πιο μικρή βρώμικη συμφωνία. Θα είμαστε μία εκπληκτική δύναμη και θα κάνουμε όλα όσα είπαμε ότι θα κάνουμε στην προεκλογική εκστρατεία. Το εισόδημα των πολιτών, ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε στο πλευρό των πιο ευάλωτων: δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν πίσω. Ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε διαφορετικές λέξεις. Θα είναι 150 από εμάς μέσα και μερικά εκατομμύρια έξω. Αυτό είναι εξαιρετικό. Πρώτο κόμμα σε ψήφους μετά από τρία και κάτι χρόνια χωρίς λεφτά, πληρώναμε όλα τα έξοδα μόνοι μας. Τώρα σύμφωνα με το νόμο δικαιούμαστε 100 εκατομμύρια. Δεν θα τα πάρουμε. Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο. Περιμένετέ μας στο κοινοβούλιο. Θα είναι μεγάλη ευχαρίστηση να έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρούμε τι κάνετε. Αναρωτιέμαι που θα μας τοποθετήσουν στις βουλευτικές έδρες, ελπίζω να είναι πίσω από όλους σας.

 

Θα φτιάξουν μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Θα είμαστε το εμπόδιο.  Δεν μπορούν πια να τα καταφέρουν εναντίον μας. Καλύτερα να το αποδεχτούν και αυτοί. Θα μπορέσουν να προχωρήσουν για 7 ή 8 μήνες και θα είναι μια καταστροφή, αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε και θα τους περιορίσουμε. Θα ξεκινήσουμε να κάνουμε αυτό που πάντα λέγαμε – τα αστέρια μας: το νερό στα χέρια του δημοσίου, τα σχολεία στα χέρια του δημοσίου, δημόσιες υπηρεσίες υγείας. Αν μας ακολουθήσουν, καλώς. Αν όχι, η μάχη θα είναι πολύ σκληρή για αυτούς, πολύ σκληρή. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν μπορούν να συλλάβουν τα πράγματα. Χρειάζονται ψυχιατρική ανάλυση. Είναι αποτυχημένοι άνθρωποι. Ήταν εκεί για 25, 30 χρόνια και έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Αυτό που μου προκαλεί πραγματική δυσφορία είναι τα εκατομμύρια ανθρώπων που επιπλέουν στην κρίση, που πλήττονται οριακά από την κρίση, που έχουν καταφέρει να τα βγάλουν πέρα εις βάρος άλλων πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που δεν μπορούν να συνεχίσουν άλλο πια. Το πρόβλημα της Ιταλίας είναι αυτή η κατηγορία ανθρώπων. Και όσο οι μισθοί και οι συντάξεις αυτών των ανθρώπων δεν κινδυνεύουν, είναι εύκολο η χώρα να είναι ακινητοποιημένη. Αλλά αυτό δε θα διαρκέσει πολύ. Αυτή η κατάσταση δε θα διαρκέσει για πολύ ακόμα.  

 

Πηγή: beppegrillo.it

 

Μετάφραση: left.gr