Πορτογαλία: Ενάμιση εκατομμύριο διαδηλωτές τραγουδούν

«Είναι ώρα να φύγει η κυβέρνηση» και «οι τραπεζίτες είναι αυτοί που χρωστάνε λεφτά εδώ» φώναξαν οι άνθρωποι χθες στους δρόμους 40 πόλεων στην Πορτογαλία.

 

Οι δια­δη­λώ­σεις χθες 2 Μάρτη, σε 40 πό­λεις, συ­γκέ­ντρω­σαν –σύμ­φω­να με ανα­φο­ρές στον Τύπο- 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο αν­θρώ­πους ενά­ντια στην τρόι­κα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) και τη δεξιά συμ­μα­χι­κή κυ­βέρ­νη­ση η οποία, υπό το πρό­σχη­μα της «απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους» -ένα χρέος που δεν είναι δη­μό­σιο, αλλά ιδιω­τι­κό, και που «εθνι­κο­ποι­ή­θη­κε» προς εξυ­πη­ρέ­τη­ση των ιδιω­τι­κών φο­ρέ­ων που το είχαν συσ­σω­ρεύ­σει- επι­χει­ρεί μια μα­ζι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση της οποί­ας στό­χος είναι να κα­τα­στρέ­ψει το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, να κόψει μι­σθούς και επι­δό­μα­τα, να προ­ω­θή­σει τις δια­θε­σι­μό­τη­τες, να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μια μα­ζι­κή με­τα­φο­ρά πόρων από την ερ­γα­σία στο κε­φά­λαιο.

 

Στη Λισ­σα­βό­να, οι δρό­μοι γέ­μι­σαν από αν­θρώ­πους που θέ­λουν να απαλ­λα­γούν από την δεξιά κυ­βέρ­νη­ση και την τρόι­κα, οι οποί­οι βά­δι­σαν την από­στα­ση 2,6 χι­λιο­μέ­τρων από την Πλα­τεία Marques de Pombalό που άρ­χι­ζε η δια­δή­λω­ση ως το Terreiro do Paço, απέ­να­ντι από τον πο­τα­μό Tagus, όπου κα­τέ­λη­γε. Όταν η κε­φα­λή της δια­δή­λω­σης ξε­κί­νη­σε να κι­νεί­ται, ήδη η μακρά Λε­ω­φό­ρος Ελευ­θε­ρί­ας (Avenida da Liberdade) που εκτει­νό­ταν πίσω της ήταν γε­μά­τη από ένα αν­θρώ­πι­νο κύμα που φώ­να­ζε συν­θή­μα­τα όπως «Είναι ώρα να φύγει η κυ­βέρ­νη­ση» και «οι τρα­πε­ζί­τες είναι αυτοί που χρω­στά­νε λεφτά εδώ». Όπως στις 25 Απρί­λη, 1974, στην αρχή της Επα­νά­στα­σης των Γα­ρυ­φάλ­λων, ο λαός τρα­γού­δη­σε ξανά «Λαός ενω­μέ­νος ποτέ νι­κη­μέ­νος» (O povo unido jamais será vencido). Η διε­θνής διά­στα­ση των προ­βλη­μά­των που αντι­με­τω­πί­ζουν οι Πορ­το­γά­λοι και οι λαοί της νό­τιας Ευ­ρώ­πης δεν ξε­χά­στη­κε κι αυτή: «Ισπα­νία, Ελ­λά­δα, Ιρ­λαν­δία, Πορ­το­γα­λία – ο αγώ­νας μας είναι διε­θνής» τρα­γου­δού­σαν οι δια­δη­λω­τές («Espanha, Grécia, Irlanda, Portugal – a nossa luta é internacional»).

 

Στο Πόρτο, τη δεύ­τε­ρη με­γα­λύ­τε­ρη πόλη της χώρας, κα­τέ­βη­καν 400.000 άν­θρω­ποι στους δρό­μους -η με­γα­λύ­τε­ρη δια­δή­λω­ση στην ιστο­ρία της πρω­τεύ­ου­σας του πορ­το­γα­λι­κού βορ­ρά- η οποία γέ­μι­σε ασφυ­κτι­κά την τε­ρά­στια Πλα­τεία των Συμ­μά­χων.

 

«Κλέ­φτες», «διεθ­φαρ­μέ­νοι», «λη­στές» ήταν κά­ποιες από τις λέ­ξεις που εμ­φα­νί­ζο­νταν σε αυ­το­σχέ­διες αφί­σες που κρα­τού­σαν οι άν­θρω­ποι. «Ψη­φί­στε κα­λύ­τε­ρα Αλί Μπα­μπά, του­λά­χι­στον ξέ­ρου­με πως έχει μόνο 40 κλέ­φτες», έλεγε μία.

 

Οι δια­δη­λώ­σεις κα­λέ­στη­καν από την κο­λε­κτί­βα Que se Lixe aTroika (στμ: κάτι σαν «στο διά­ο­λο η τρόι­κα») μια ένωση ακτι­βι­στι­κών ομά­δων, και όχι από τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα. Όμως το Μπλό­κο της Αρι­στε­ράς και το ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας ανα­κοί­νω­σαν την υπο­στή­ρι­ξή τους και κά­ποιοι από τους ηγέ­τες και βου­λευ­τές αυτών των αρι­στε­ρών κομ­μά­των ήταν πα­ρό­ντες, όπως και από το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα. Για πρώτη φορά, το με­γα­λύ­τε­ρο συν­δι­κά­το, η CGTP, κα­θο­δη­γού­με­νο από το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, συμ­με­τεί­χε δη­μό­σια σε μια πρω­το­βου­λία που δεν την ξε­κί­νη­σε το ίδιο.

 

Από την άλλη, ο António José Seguro, γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας των Σο­σια­λι­στών, το με­γα­λύ­τε­ρο κόμμα της αντι­πο­λί­τευ­σης, επέ­λε­ξε να λεί­πει σε μια μικρή πόλη στο Alentejo όπου δεν είχε δια­δή­λω­ση και να κάνει αμ­φι­λε­γό­με­νες δη­λώ­σεις, ανα­φε­ρό­με­νος στην ανά­γκη αλ­λα­γής πο­λι­τι­κής, αλλά όχι κυ­βέρ­νη­σης.

 

Ένα ση­μά­δι κρί­σης είναι ότι σχε­δόν 24 ώρες μετά από αυτά τα γε­γο­νό­τα ούτε ο πρό­ε­δρος ούτε η κυ­βέρ­νη­ση έχουν πει λέξη για τις μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις.

 

Ένα άλλο ση­μά­δι, της σύν­δε­σης των χθε­σι­νών δια­δη­λώ­σε­ων με την δη­μο­κρα­τι­κή επα­νά­στα­ση της 25 Απρί­λη 1974 ήταν πως το «Grândola, vila morena», το τρα­γού­δι που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως σι­νιά­λο για τους στρα­τιώ­τες που κι­νή­θη­καν για να ανα­τρέ­ψουν τη δι­κτα­το­ρία, τρα­γου­δή­θη­κε από πολ­λές χι­λιά­δες στό­μα­τα, από το νότο ως το βορρά της χώρας, ακόμα και στο εξω­τε­ρι­κό, όπως στο Πα­ρί­σι, όπου εκατό δια­δη­λω­τές συ­γκε­ντρώ­θη­καν στο Πορ­το­γα­λι­κό Προ­ξε­νείο.

 

«Την (επα­νά­στα­ση της) 25 Απρί­λη που έκανε ο πα­τέ­ρας μου θα πρέ­πει να την ξα­να­κά­νω εγώ η ίδια», δή­λω­σε η Isabel Mora, μια 46χρο­νη γυ­ναί­κα που δια­δή­λω­νε δίπλα στην 16χρο­νη κόρη της.