Πώς τιμάμε τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη;

Πώς τιμάμε τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη;

 

 «.Γενικά η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξης της επηρεάστηκε σημαντικά  από τις θελήσεις και τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της…Οι λαϊκές μάζες κυλούσαν την πέτρα που θα θεμελίωνε την απαλλαγή της χώρας από την ξένη εξάρτηση κι όταν κόντευαν να τη φτάσουν στην κορφή, την πέταγαν πάλι κάτω. Μα τώρα πια οι λαϊκές δυνάμεις θέριεψαν όσο ποτέ και την καινούργια τους απόπειρα θα τη στεφανώσει η νίκη με έπαθλο μια Ελλάδα απαλλαγμένη από κάθε ξένη εξάρτηση» (Νίκος Μπελογιάννης, Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή 1998)

 

Τις μέρες αυτές οι κομμουνιστές, όσοι θεωρούν τον εαυτό τους μαχητή για να «ξημερώσουν καλύτερες μέρες στο τόπο μας», φέρνουν στο νου τους τον Νίκο Μπελογιάννη και τον ηρωικό θάνατο με τους συντρόφους του κάτω από τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματος, θύμα των δυνάμεων της αμερικανοκρατίας και των ντόπιων υποτελών τους.

Ο Νίκος Μπελογιάννης , εκτός από αγωνιστής της Αντίστασης και του ΔΣΕ, στέλεχος-μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ, ήταν και ένας εργάτης του πνεύματος, που άφησε σημαντικό θεωρητικό έργο. Ένα από τα ξεχωριστά δημιουργήματα του ήταν και το βιβλίο το «Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» (Αθήνα 1998). Στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» υπάρχει πρόλογος της Αλέκας Παρήγα, Γ.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ που επισημαίνει χαρακτηριστικά (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

«Το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη είναι πολιτικό-ιστορικό, επίκαιρο στις μέρες μας, παρά το γεγονός ότι έχουν αλλάξει και διαφοροποιηθεί ορισμένα δεδομένα και συνθήκες…Με τις νύξεις που ο ίδιος ο συγγραφέας κάνει, δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη και στην αναγνώστρια να σκεφτούν πάνω σε πιο σύνθετα ζητήματα που συνδέονται με την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, τη σχέση εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, τους δεσμούς ανάμεσα στην ελληνική αστική τάξη, τους τσιφλικάδες, από τη μια μεριά και τις αστικές τάξεις-κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης από την άλλη. Στο έργο αυτό δίνεται μια καλή απάντηση σε όσους υποστηρίζουν ότι «δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως εξάρτηση από ξένους προστάτες» και ότι αυτοί είναι αναγκαίοι, ακόμα και όταν επιβάλλουν υποδουλωτικούς όρους και μας υπονομεύουν. Βοηθά να σκεφτούμε το ρόλο του διεθνούς περίγυρου στις εξελίξεις και τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, τη σχέση εθνικού και διεθνικού, που σήμερα έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ακόμα σημασία σε σύγκριση με το παρελθόν…Από τότε βεβαίως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Σήμερα είναι ακόμα πιο φανερό από κάθε άλλη φορά ότι η άρχουσα τάξη της χώρας μας αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος ιδιαίτερα στα πλαίσια της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ. Ότι μετέχει ενεργά στη διεθνή ληστεία…Ωστόσο ούτε κατά διάνοια οι κεφαλαιοκράτες δε διανοούνται να σηκώσουν φωνή αντίστασης…Αναμφισβήτητα από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο έχουν αλλάξει σημαντικά πράγματα. Υπάρχουν εξελίξεις στη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, στους διεθνείς οργανισμούς, στις μορφές εξάρτησης και αλληλεξάρτησης. Βεβαίως ο μοχλός των εξελίξεων ήταν και είναι ο ρόλος του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα, αλλά και οι πολιτικές αποφάσεις και επιλογές των διεθνών οργανισμών και κέντρων. Τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές επιλογές της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία στο εσωτερικό της χώρας μας, χωρίς κατ’ ανάγκην τα κίνητρα να είναι παντού και πάντα σε όλες τις περιπτώσεις άμεσα οικονομικά…Το ελληνικό κεφάλαιο έχει συνδεθεί πιο στενά με τα συμφέροντα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου, οι μορφές εξάρτησης από το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είναι πιο σύνθετες, νομιμοποιημένες και ταυτόχρονα αρκετά συγκαλυμμένες, ως θεσμοθετημένη συμμετοχή στο λεγόμενο  διεθνή καταμερισμό εργασίας…Η υποδεέστερη, εξαρτημένη θέση της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς δε συνιστά ένα εξωτερικό πρόβλημα, πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής. Ανεξάρτητα από την υποδεέστερη θέση της στους διεθνείς οργανισμούς, παραμένει πρόβλημα πριν από όλα εσωτερικό. Η θέση αυτή δεν υποτιμά, ούτε αναιρεί τη επίδραση του διεθνούς παράγοντα, του διεθνούς συσχετισμού στις εσωτερικές μας εξελίξεις. Απλά δείχνει το αφετηριακό σημείο από το οποίο εξηγείται γιατί η χώρα είναι δεμένη με υποδουλωτικές δεσμεύσεις. Τα βασικά κέντρα αποφάσεων είναι εκτός Ελλάδας το σίγουρο όμως είναι ότι αυτά τα κέντρα αποφάσεων δε θα μπορούσαν να λειτουργούν έτσι αποτελεσματικά, για την ώρα, αν δεν υπήρχε το ελληνικό αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του. Η ελληνική άρχουσα τάξη πάντα έκανε το καθήκον της, ώστε τα ξένα κέντρα να μην συναντούν καμία δυσκολία στις αποφάσεις τους…»

Παρουσιάζουμε μεγάλο κομμάτι του προλόγου για να δώσουμε ολοκληρωμένα την αντίληψη που είχε τότε (1998, αλλά και για αρκετά χρόνια αργότερα)  το ΚΚΕ για τα ζητήματα της εξάρτησης της χώρας μας και γενικότερα της θέσης της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Το ξέσπασμα τα καπιταλιστικής φανέρωσε πιο έντονα τα δεσμά της εξάρτησης που υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια ενώ πρόσθεσε και νέα. Και όμως η ηγεσία του ΚΚΕ, μέσα από τις θέσεις της Κ.Ε για το 19ο Συνέδριο, όχι μόνο απαρνείται στην ουσία τη θεωρητική κληρονομιά του Νίκου Μπελογιάννη (που κατά τ’ άλλα τίμησε την μνήμη και φέτος με εκδηλώσεις) αλλά και των παλιότερων θέσεων του κομμουνιστικού κινήματος, όπως και τα όσα έλεγε η ίδια πριν λίγα χρόνια. Στη θέση όλων αυτών πλέον μπήκαν οι αντιλήψεις-αντιλενινιστικά ιδεολογήματα για «εξαρτήσεις απ’ τις ΗΠΑ και την Ε.Ε»,καθώς και για «ανισότιμη αλληλοεξάρτηση». Έτσι άραγε τιμούν ορισμένοι την μνήμη του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη;  

Ο αγώνας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, για μας, είναι ένας βαθύτατα ταξικός, επαναστατικός αγώνας που μόνο κάτω από την ηγεμονία της εργατικής τάξης μπορεί να πραγματοποιηθεί. Όσοι πάντως θεωρούμε ότι δεν ξεστρατίζουμε από τις ηρωικές παραδόσεις του ΚΚΕ, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

 

ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ