Οι εκπαιδευτικοί δεν βαστάνε όπλο, αλλά ασπίδα

1. Tο Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ' αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.

2. H απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.

Aπαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ' αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Tο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Oι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.

 

Ξεχάσαμε  λοιπόν ότι μόνο με αγώνες μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ενοχοποιούμε κάθε διεκδίκηση εργαζομένων. Και ,αλήθεια ,αν το ελληνικό Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα στη απεργία ,και μάλιστα επιβάλει στο ίδιο το κράτος τη διασφάλισή της ,τότε μιλάμε για πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

 

Οι εκπαιδευτικοί ίσως αναγκαστούμε ,το τονίζω, να αναγκαστούμε  να απεργήσουμε μέσα στη περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων. Η απεργία είναι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης που έχει απομείνει και μάλιστα ο πιο οικονομικά επώδυνος  για τους συμμετέχοντες.  Η ευθύνη  όμως δεν είναι δικιά μας .Το υπουργείο Παιδείας επέλεξε να ανακοινώσει αιφνιδιαστικά τα νέα μέτρα που αφορούν την αύξηση ωραρίου και τις υποχρεωτικές μεταθέσεις λίγο πριν την έναρξη των εξετάσεων ενώ η ΟΛΜΕ είχε κάνει ξεκάθαρο ότι τα δύο αυτά θέματα θα προκαλούσαν την δυναμική της αντίδρασή .Δεν θα ήταν υπερβολικό να ισχυριστούμε ότι η όλη υπόθεση μοιάζει με καλοστημένη παγίδα. Οι εκπαιδευτικοί να αναγκαστούν να κατεβούν σε απεργία και μετά να γίνει στροφή της  κοινής γνώμης εναντίον τους .Μετά θα αρχίσουν οι τίτλοι ειδήσεων  στα ΜΜΕ :  «Οι καθηγητές δίνουν παράταση στην αγωνία των μαθητών» ή « Οι καθηγητές για 2 ώρες αύξησης  διαλύουν τα σχολεία» και άλλα τέτοια χαριτωμένα .Ήδη γνωστή εφημερίδα έχει ξεκινήσει τα γκάλοπ με θέμα : "Πως αντιμετωπίζετε την πρόθεση των εκπαιδευτικών για απεργία στις πανελλήνιες εξετάσεις για την αύξηση κατά δύο ώρες του ωραρίου τους την εβδομάδα ;"Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο να παίζεται εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων που τόλμησαν να αντισταθούν με  νόμιμο τρόπο  στην καταστρατήγηση κάποιων κατοχυρωμένων τους δικαιωμάτων .Δυστυχώς ο κοινωνικός αυτοματισμός που καλλιεργήθηκε εξελίχθηκε σε κοινωνικό εμφύλιο και εσχάτως σε κοινωνικό κανιβαλισμό . Για να δούμε τώρα τις διαστρεβλώσεις που γίνονται.

 

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ 1: Το να κατηγορήσεις μια απεργία ότι είναι ανάλγητη  και όχι κοινωνικά ευαίσθητη είναι η πρώτη διαστρέβλωση. Η απεργία είναι ο έσχατος τρόπος να αντιδράσεις και να  ακουστείς. Και εάν μέχρι σήμερα δεν σε έχουν ακούσει ,είναι ο μόνος τρόπος που σου έχει  απομείνει για να τα καταφέρεις. Και δεν έχει καταγραφεί πότε ,μέχρι σήμερα ,στα παγκόσμια δεδομένα ανώδυνη και μη ενοχλητική απεργία. Ακριβώς αυτή της η ενόχληση είναι η προϋπόθεση για να πετύχει. Εάν  λοιπόν  δεν θέλουμε ενοχλητικές απεργίες ας αφαιρέσουμε το δικαίωμα της απεργίας από το Σύνταγμα για να είμαστε και συνταγματικά κατοχυρωμένοι. Αλλιώς καταδικάζοντας το δικαίωμα στην απεργία είναι ευθεία βολή στη Δημοκρατία και στο Σύνταγμα.

 

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ 2:Το γεγονός ότι δίνεται μια υπόσταση στις πανελλαδικές εξετάσεις σαν να συγκεντρώνετε σε αυτές όλη η αξία και ουσία της εκπαίδευσης ,είναι πολύ ανησυχητικό. Δηλαδή παραδεχόμαστε για άλλη μια φορά ότι όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα γυρίζει γύρω από αυτές τις  εξοντωτικές και απάνθρωπες  εξετάσεις. Και τώρα μας πιάσανε οι ευαισθησίες του τύπου : ‘’τα καημένα τα παιδιά δεν τα λυπάστε’’;Καμία ευαισθησία όμως δεν δείχνουμε για τη ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης .Για τις συγχωνεύσεις –καταργήσεις  σχολείων ,για τα τεράστια τμήματα των 27 μαθητών, για τα παρωχημένα αναλυτικά προγράμματα , για τις τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή ,για το ότι η δημόσια παιδεία είναι στην ουσία ιδιωτική λόγω της αναγκαστικής οικονομικής αφαίμαξης που υφίσταται  η ελληνική οικογένεια στη παραπαιδεία εξαιτίας του εξετασιοκεντρικού συστήματος ,για το ότι τα παιδιά έχουν καταντήσει σκληρά εργαζόμενοι και δεν βιώνουν φυσιολογικά την παιδική τους ηλικία. Σήμερα λοιπόν σαν να μην έφταναν όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η πλήρης καταδίκη και εξόντωση του έλληνα εκπαιδευτικού. Γιατί τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε να συμβεί μετά την πλήρη απαξίωση που υφίσταται .Μισθοί πείνας (ο νεοδιόριστος παίρνει 620 ευρώ), εξοντωτικά ωράρια εργασίας  , αμέτρητες αρμοδιότητες στο σχολείο (διοικητικές εργασίες και  γραμματειακή υποστήριξη),υποχρεωτικές μεταθέσεις ανά την επικράτεια και διάλυση της  οικογένεια  του , ο εκφοβισμός ,και σαν κερασάκι στη τούρτα η ‘’αξιολόγηση του απαξιωμένου’’. Και είμαστε έτοιμοι αντί να σταθούμε πλάι στον εκπαιδευτικό που θα τολμήσει να βγει μπροστά  και να διεκδικήσει ,εκ μέρος όλων μας, ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας και  για τη Παιδεία μας , να του πάρουμε το κεφάλι .Μετά από αυτό δεν μένει τίποτα άλλο από τη διάλυση της ίδιας της δημόσιας παιδείας. Από αυτό εξάλλου κινδυνεύει η δημόσια παιδεία και όχι από μια απεργία που στην ουσία θα μάχεται για τα ιδανικά της .

 

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ 3:Για να καταλάβετε το μέγεθος της υποκρισίας που υπάρχει θα σας πω το εξής κωμικοτραγικό .Οι υποψήφιοι μαθητές όχι μόνο δεν έχουν αγωνία να μην καθυστερήσουν οι πανελλαδικές αλλά στην πραγματικότητα παρακαλάνε να γίνει απεργία για να έχουν παραπάνω χρόνο για διάβασμα πριν τις εξετάσεις. Σαν φαινόμενο είναι λυπηρό γιατί δείχνει τη γύμνια του εκπαιδευτικού μας συστήματος .Από την άλλη όμως εκθέτει κάποιους που μιλάνε για παράταση της αγωνίας των μαθητών.

 

Δεν κινδυνεύει η Παιδεία και η Δημοκρατία  από μια απεργία των εκπαιδευτικών .Στο κάτω κάτω  αν γίνει θα είναι μια καθαρά αμυντική κίνηση απέναντι σε μια σκληρή επίθεση. Οι εκπαιδευτικοί δεν βαστάνε όπλο, αλλά ασπίδα. Το  γενικότερο πλαίσιο της εκπαίδευσης και η έλλειψη πραγματικής   μέριμνας  είναι οι πραγματικές αιτίες  λόγω των οποίων  κινδυνεύει  με περαιτέρω  υποβάθμιση η Παιδεία . Και η κοινωνία   επιμένει να ΄΄ πυροβολεί τον πιανίστα ΄΄ ενώ τα τραγούδια που του έχουν δώσει να παίξει είναι που δεν αξίζουν. Ας βοηθήσουμε τον έλληνα εκπαιδευτικό ,που αυτή τη στιγμή είναι φοβισμένος , να σηκώσει το ανάστημά του και να ‘’φυλάξει Θερμοπύλες ΄΄.

 

Υ.Γ .Το παραπάνω κείμενο δεν το έγραψα για να πάρω θέση υπέρ η κατά  του να γίνει   απεργία το προσεχές διάστημα . Εξάλλου αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσουν τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών .Το ίδιο αυτό καθαυτό  ‘’ δικαίωμα  της απεργίας ‘’ ήθελα να υπερασπιστώ. 

 

                       Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός