Alfavita Newsroom
Μήπως… φταίμε και εμείς;
Μέρες τώρα μ΄ έχουν κυριέψει μια θλίψη, ένα βάρος ,μια απογοήτευση, ένα σφίξιμο που όλο και μεγαλώνουν, όσο πλησιάζει η μέρα που θα γυρίσω στο σχολείο. Τις τελευταίες μέρες είμαι συνεχώς αφηρημένη και σκεπτική , γιατί με προβληματίζει το ερώτημα : πώς φτάσαμε ως εδώ; Χίλιες σκέψεις πέρασαν αυτές τις ημέρες από το μυαλό μου και θέλω κάποιες από αυτές να τις μοιραστώ μαζί με σας.
Από μικρή ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός, από τότε που οι καθηγητές δούλευαν 36 ώρες την εβδομάδα και τα σχολεία λειτουργούσαν διπλοβάρδιες. Άρα το ωράριο ποτέ δεν αποτέλεσε για μένα το κριτήριο. Επίσης το ήθελα και τότε και πάντα, όταν οι καθηγητές διορίζονταν και υπηρετούσαν για χρόνια στα νησιά και σε όλα τα απομακρυσμένα μέρη της χώρας. Όταν οι μαθητές ήταν 40 μέσα στην τάξη ,όταν οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες .Παρόλα αυτά εγώ ήθελα να γίνω καθηγήτρια και παρότι είχα και άλλες επαγγελματικές διεξόδους, ίσως πολύ καλύτερες εγώ επέλεξα συνειδητά να γίνω εκπαιδευτικός-καθηγήτρια. Ίσως γιατί ποτέ δεν είδα την επιλογή μου αυτή σαν επάγγελμα αλλά μόνο σαν λειτούργημα. Δεν με πειράζει που μας μείωσαν τους μισθούς, δεν με πειράζει που μας αυξάνουν το ωράριο δεν με πειράζει ακόμη που προσπαθούν να κάνουν έναν «εξορθολογισμό» στην εκπαίδευση. Με πειράζει όμως πάρα πολύ ότι κάποιοι προσπαθούν να δειχτούν πιο ευαίσθητοι από τον εκπαιδευτικό, ότι κάποιοι πονούν και νοιάζονται τους μαθητές μας περισσότερο από μας. Με πειράζει που κάποιοι δεν θεωρούν το έργο μας ιδιαίτερο ,σημαντικό, έργο μοναδικό, αφού έχει να κάνει με την διαπαιδαγώγηση και καλλιέργεια παιδικών ψυχών, που το καθένα είναι διαφορετικό από το άλλο που το καθένα κουβαλάει το δικό του φορτίο την δική του ιστορία και πολλές φορές και τις δικές του πληγές, μέσα στην σημερινή σκληρή πραγματικότητα, που βιώνουν πολλές οικογένειες. Με πονάει και με εξοργίζει να μιλούν για το ωράριό μας, είναι κάτι που με προσβάλλει αφάνταστα, ευτελίζει το έργο μας ,την προσφορά μας στα παιδιά μας-μαθητές μας και στο κοινωνικό σύνολο.
Σκέφτηκε ποτέ κανείς από αυτούς, που εντελώς αβασάνιστα μιλάνε για τους εκπαιδευτικούς, πόσες φορές οι εκπαιδευτικοί βρισκόμαστε δίπλα στα παιδιά τους, μιλάμε μαζί τους, προσπαθούμε να τα στηρίξουμε, να τα νουθετήσουμε να τα συμβουλέψουμε και κυρίως να τα ακούσουμε! Πόσες φορές όταν τα βλέπουμε αφηρημένα, κουρασμένα, λυπημένα, καθόμαστε δίπλα τους να ακούσουμε το κλάμα της ψυχής τους να σκουπίσουμε ένα δάκρυ τους! Πόσες φορές γινόμαστε κοινωνοί προβλημάτων και καταστάσεων, που ούτε οι ίδιοι πολλές φορές μπορούμε να σηκώσουμε! Πόσες φορές νοιαζόμαστε για τις απουσίες τους, τη συμπεριφορά τους, την επίδοσή τους, καμιά φορά, περισσότερο και από τους γονείς τους και από τους ίδιους του μαθητές μας ,οι οποίοι πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται ούτε τον κόπο ούτε την αγωνία μας. Δεν θέλω να πληρωθώ για όλα αυτά, άλλωστε αυτά δεν πληρώνονται γιατί δεν αξιολογούνται, είναι το έργο για το οποίο είμαστε υπερήφανοι και θέλουμε να είμαστε ξεχωριστοί. Δεν είμαστε σαν κανένα άλλον εργαζόμενο, γι αυτό μη μας συγκρίνετε με κανέναν άλλο. Δεν ζητώ τίποτα άλλο παρά μόνο την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό, που αρμόζει στο σημαντικό έργο που επιτελούμε, που καθίσταται ακόμη πιο σημαντικό λόγω των δύσκολων καταστάσεων που βιώνουμε όλοι σήμερα .
Γιατί όμως μας συμπεριφέρονται τόσο απαξιωτικά ,μειωτικά, προσβλητικά θα έλεγα, όλοι. Γιατί δεν έχουμε μαζί μας, δεν λέω την κυβέρνηση αυτή στην κατάσταση που είναι τώρα, ούτε βλέπει ούτε ακούει ούτε καταλαβαίνει ή μάλλον δεν θέλει να καταλάβει, αφού σκέφτεται και ενεργεί με μόνο κριτήριο το δημοσιονομικό, αλλά τι συμβαίνει με τους γονείς, τους μαθητές μας, την κοινωνία ολόκληρη; Γιατί μας πονάει τόσο πολύ ο τρόπος που μας απαξιώνουν;
Τι κάναμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως…. φταίμε και μείς;
Δεν μας συγχωρώ, που χρόνια τώρα ενώ βλέπαμε τόσα στραβά δεν τα λέγαμε μόνοι μας, δεν προτείναμε λύσεις, δεν κάναμε προτάσεις για να βελτιώσουμε την κατάσταση.
Δεν υπάρχουν, χρόνια τώρα, κάποιοι συνάδελφοι που είναι χωρίς ωράριο ή με πολύ μειωμένα ωράρια;
Δεν υπάρχουν καθηγητές που δεν κάνουν για την τάξη λόγω διάφορων προσωπικών τους προβλημάτων;
Δεν υπάρχουν συνάδελφοι που κάνουν κατάχρηση των αδειών και ιδιαίτερα των αδειών λόγω «επαπειλούμενης κύησης»;
Δεν υπάρχουν συνάδελφοι που είναι υπεράριθμοι και δεν μπορούν να μετακινηθούν ούτε στο διπλανό σχολείο , γιατί είναι πολύτεκνοι και το «απαγορεύει» ο Νόμος;
Δεν υπάρχουν καθηγητές, πολλοί μάλιστα, που όσες ώρες δουλεύουν στο σχολείο άλλες τόσες ίσως και περισσότερες κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα πηγαίνοντας σε σπίτια ακόμη και μαθητών τους; (Στο σημείο αυτό θα σου πεί κάποιος, πώς δεν μπορείς να εργαστείς δύο παραπάνω ώρες την εβδομάδα και μπορείς 5 ώρες ιδιαίτερο την ΗΜΕΡΑ, καλά για το που δηλώνονται αυτά τα εισοδήματα ας το αφήσουμε καλύτερα…) Ενώ από την άλλη υπάρχουν συνάδελφοι που όσες ώρες μπαίνουν στην τάξη άλλες τόσες κάθονται στο σχολείο ή δουλεύουν στο σπίτι για να ετοιμάσουν το μάθημα, τις εργασίες, τα διαγωνίσματα, να βαθμολογούν γραπτά, εργασίες κλπ.
Τι κάναμε εμείς για όλα αυτά ;
Κάναμε πως δεν ξέραμε δεν βλέπαμε δεν καταλαβαίναμε. Γιατί, αν μόνοι μας είχαμε λύσει τα προβλήματα αυτά, τώρα και το κύρος μας θα είχαμε περισώσει και την αξιοπρέπειά μας.
Δεν έπρεπε μέχρι σήμερα σαν κλάδος να έχουμε καταλήξει κάπου με την αξιολόγηση;
Δεν έπρεπε σαν κλάδος να έχουμε προτείνει λύσεις για τους υπεράριθμους; Δεν είναι άδικο απέναντι σε εκατοντάδες συναδέλφους που μια ζωή δουλεύουν τα ωράριά τους κανονικά με πρόσθετη δουλειά στο σπίτι και στο σχολείο κάποιοι να κάθονται και να μην αναλαμβάνουν ούτε την εξωδιδακτική εργασία;
Δεν έπρεπε ήδη εμείς να έχουμε προτείνει εθελούσιες μετακινήσεις με κίνητρα(οργανικές-μόρια κλπ) ή μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες εντός νομού ;
Είναι δυνατόν να φαινόμαστε σοβαροί, αξιόπιστοι, όταν ζητάμε διορισμούς ή προσλήψεις αναπληρωτών ,όταν στον διπλανό νομό υπάρχουν υπεράριθμοι;
Είναι δυνατόν να μπαίνουμε στα σπίτια των μαθητών μας και απλώνοντας το χέρι να πληρωθούμε (ήδη έχουμε χάσει το κύρος μας) από τον βιοπαλαιστή γονιό του (για τον οποίο κατά τα άλλα κοπτόμαστε) να του παίρνουμε μέσα σε μια ώρα το μεροκάματο και κατά τα άλλα να αγωνιζόμαστε για την δημόσια δωρεάν παιδεία; Εκτός κι αν εννοούμε ότι τα φροντιστήρια πρέπει να γίνονται από καθηγητές του δημοσίου.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς από μας τους διορισμένους, πώς αισθάνεται ο άνεργος αδιόριστος καθηγητής που δεν μπορεί να επιβιώσει, βλέποντας τους μόνιμους <<συναδέλφους>> του να μην του αφήνουν περιθώρια για την επιβίωσή του;
Δεν έπρεπε ήδη να έχουμε οργανώσει κοινωνικά φροντιστήρια με εθελοντές καθηγητές για όλους τους μαθητές μας που ειδικά σήμερα οι οικογένειές τους δεν μπορούν να πληρώσουν; Μεμονωμένες περιπτώσεις ανά τη χώρα δεν αλλάζουν την εικόνα που χρόνια τώρα έχει δημιουργηθεί .
ΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.ΞΕΡΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ!!!!
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ
ΠΕ 13-ΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΣΤΟ 4Ο ΕΠΑΛ ΚΑΒΑΛΑΣ
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Πηγαίνετε διακοπές; Βγάλτε αυτές τις 5 συσκευές από την πρίζα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 5/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
