Alfavita Newsroom Με αφορμή τα όσα ελέχθησαν κατά τη διάρκεια της εκτενέστατης συζήτησης για το νομοσχέδιο και θέματα παιδείας, θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι κοινωνική πολιτική συνιστά τη συλλογική προσπάθεια της κοινωνίας για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων και την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Αυτό επιχειρείται μέσω θεσμικών – ρυθμιστικών παρεμβάσεων και πολιτικών αναδιανομής με στόχο την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Όσον αφορά τα Εσπερινά Λύκεια, κοινωνική πολιτική δεν αποτελεί εν γένει η απαξίωσή τους και η εκ των προτέρων θεώρηση ότι οι εργαζόμενοι αυτοί μαθητές δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας. Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί την ακαδημαϊκή συνέχεια και την προοπτική ενός εισακτέου μόνο από την βαθμολογική του επίδοση κατά την εισαγωγή του στη σχολή.
Κοινωνική πολιτική δεν είναι η εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων – σκοπιμοτήτων. Με αυτόν τον τρόπο, η μόρφωση μετατρέπεται από καθολικό δικαίωμα σε προνόμιο εκείνων που έχουν την οικονομική δυνατότητα να το εξασφαλίσουν. Κοινωνική πολιτική δεν είναι η εχθρότητα που επιδεικνύει με συστηματικό τρόπο η κυβέρνηση προς τους μαθητές. Η Παιδεία είναι ένα βασικό κοινωνικό δικαίωμα, αλλά ταυτόχρονα και ένα ζήτημα Δημοκρατίας, αφού μέσω αυτής, δημιουργούνται πολίτες ελευθερόφρονες και υπερασπιστές της Δημοκρατίας.
Χωρίς να μακρηγορώ, αυτή δεν είναι μια συνήθης κριτική προς την κυβέρνηση, πέραν των άλλων, των ιδεολογικών, των πολιτικών διαφορών, είναι κριτική περί υπεράσπισης των οικονομικά ασθενέστερων τμημάτων του πληθυσμού. Δεν είναι, λοιπόν, αλήθεια ότι η κυβέρνηση αγωνίζεται για ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, όταν φιμώνει κάθε αντίθετη άποψη.
Θα ήταν θεμιτό να μην αντιμετωπίζονται οι πολίτες σαν μια αμόρφωτη μάζα, ως αδαή πλειοψηφία, αλλά σαν αυτό που τους αρμόζει, πολίτες μορφωμένοι, με γνώση, σε μια κοινωνία που εξασφαλίζει τις αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας, της ισηγορίας, της ισοτιμίας όλων των μελών της. Καταλήγοντας θέλω να τονίσω ότι θεωρώ απαράδεκτο να επιτρέπεται σε μια ολιγάριθμη ομάδα που αυτοχρίζεται ισχυρή (με βάση κυρίως οικονομικά ή κριτήρια κοινωνικής θέσης) να επιβάλλει τη θέλησή της και τις αρχές της στην πλειοψηφία. Μια τέτοια αντίληψη του δικαίου αντιβαίνει στις θεμελειώδεις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απηχεί σε εποχές βαρβαρότητας. Παγιώνει τις ανισότητες, δεσμεύει τις ελευθερίες, ευνοεί την ανάπτυξη μόνο ορισμένων κατηγοριών πολιτών. Αυτό δεν λέγεται κοινωνική πολιτική, αλλά θεσμοθέτηση και νομιμοποίηση της αδικίας.
Ειδήσεις, θέματα και λύσεις για Πανελλήνιες 2024 - Βάσεις εισαγωγής
Μηχανογραφικό: Διαφοροποιήσεις στις επιλογές των υποψηφίων και επιλογές που εκπλήσσουν
Βάσεις εισαγωγής: Πτώση σε Πολυτεχνεία και Νομικές αλλά οι Ιατρικές
