Alfavita Newsroom
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ 2013
ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
22-5-2013
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Α1. Παραδείγματα:
Ο Διονύσιος Σολωμός επηρεάστηκε έντονα από το ρομαντισμό, στοιχείo του οποίου αποτελεί το μεταφυσικό στοιχείο. Συγκεκριμένα, στο στίχο 53-54 «Μέ ἄδραχνε, καί μ’ ἔκανε συχνά ν’ ἀναζητήσω Τή σάρκα μου νά χωριστῶ γιά νά τόν ἀκλουθήσω» . Η αγάπη του για την πατρίδα επιβεβαιώνεται στο στίχο 40, «Κι εφώναζα : «ὦ θεϊκιά κι ὅλη αἵματα Πατρίδα». Τέλος, η εξιδανίκευση του έρωτα εντοπίζεται στο στίχο 50, «Μόλις εἶν’ ἔτσι δυνατός ὁ Ἔρωτας καί ὁ Χάρος».
Β1. Στους στ. 23-28 είναι εμφανής η ύπαρξη οπτικής και ηχητικής εικόνας που περιγράφει μία νεαρή κοπέλα να τραγουδά ένα ερωτικό τραγούδι μέσα στη φύση ( «δεν είναι κορασιάς φωνή στα δάση που φουντώνουν»), και μάλιστα κοντά στη βρύση. Η παρουσία της φύσης δηλώνεται και από την αναφορά στο δέντρο και στο λουλούδι ( στ.28) . Η φύση περιγράφεται με κλιμακωτό τρόπο και συγκεκριμένα από το γενικό ( που είναι το δάσος) καταλήγει στο ειδικό ( που είναι το δέντρο και το λουλούδι). Η ώρα που λαμβάνει χώρα το τραγούδι είναι η υποβλητική ώρα του δειλινού. Ο τόπος είναι φυσικός, αρχικά δίνεται το επίγειο στοιχείο του (δάση), μετά του ουράνιο ( «βγαίνει τ΄άστρο του βραδιού») , έπειτα το υγρό («τα νερά θολώνουν») και στο τέλος, η περιγραφή επιστρέφει στη γη ( αναφορά στο δέντρο και το λουλούδι). Η εικόνα αυτή αποτελεί την πρώτη αποφατική παρομοίωση με την οποία ο Κρητικός προσπαθεί να προσδιορίσει τη φύση και την ποιότητα του ήχου.
Στους στ. 35-43 δίνεται η εικόνα που ο Κρητικός φέρνει στο μυαλό του από τη ζωή του στην ιδιαίτερη πατρίδα του , την Κρήτη. Παρουσιάζεται να ακούει το γλυκό φιαμπόλι στον Ψηλορείτη ( ηχητική εικόνα) στον οποίο πήγαινε όντας πληγωμένος από τη σκλαβιά που βίωνε η πατρίδα του. Από ΄κει, λοιπόν, έβλεπε τη φύση να λάμπει κάτω από το φως του ήλιου ( «άστρο του ουρανού»). Τονίζει το συναισθηματικό του δέσιμο με την Κρήτη , την αγάπη του ( «ω θεϊκιά κι όλη αίματα πατρίδα»), παρά την «μαύρη πέτρα της» και «το ξερό χορτάρι». Η ηχητική, λοιπόν, εικόνα του ακούσματος της μελωδίας του φιαμπολιού εντοπίζεται χρονικά το μεσημέρι, τοπικά στη Κρήτη . Έντονη είναι η παρουσία όλης της φύσης ( «γελούσαν τα βουνά, τα πέλαγα κι οι κάμποι») , που αποτελεί οπτική εικόνα. Η συγκίνηση που το γεννά όλη αυτή η εικόνα είναι έντονη. Την ίδια, λοιπόν, συγκίνηση του γεννά και ο ήχος που ακούγεται καθώς βρίσκεται στη θάλασσα. Με την τρίτη αυτή αποφατική παρομοίωση, ο Σολωμός δηλώνει τη γλυκύτητα του ήχου, η οποία υποδηλώνει ότι έχει μεγάλη επίδραση στις αισθήσεις του ( άλλωστε θα κάμψει κάθε αγωνιστική προσπάθεια).
Β2. α) Αποφατική παρομοίωση: στ.29 «Δέν είν’αηδόνι κρητικό» : δηλώνεται η προσπάθεια του ήρωα να προσδιορίσει το είδος και την ποιότητα του ήχου. Μη μπορώντας λοιπόν να τον ταυτίσει ακριβώς με κάτι, ψάχνει να βρει με τι μοιάζει
β) Μεταφορά : στ.33 : « και ἔλιωσαν τ’ ἀστέρια»: δηλώνεται η στιγμή που ξημερώνει καθώς η Αυγή διαδέχεται τη νύχτα.
γ) Επανάληψη : στ. 32 «Η θάλασσα πολύ μακριά, πολύ μακριά η πεδιάδα» : δηλώνεται η απόσταση του σημείου που έχει φτιάξει το αηδόνι τη φωλιά του (απροσδιόριστη η τοπική πηγή, σίγουρα πάντως μακρινή). Αποτυπώνεται επίσης η απεραντοσύνη της φύσης.
δ) Χιαστό : στ.32 «Η θάλασσα πολύ μακριά, πολύ μακριά η πεδιάδα » : με το συγκεκριμένο σχήμα αποτυπώνεται η απεραντοσύνη της φύσης.
Γ1. Ο Κρητικός φαίνεται να επιτυγχάνει τον αρχικό του στόχο, δηλαδή το να φθάσει στην ακρογιαλιά με την αρραβωνιαστικιά του. Ο ίδιος, όταν έφθασε μαζί της στη στεριά, την ακούμπησε με χαρά αλλά εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε ταυτόχρονα ότι εκείνη έχει ήδη πεθάνει. Ο Κρητικός είχε την ψευδαίσθηση ότι έσωσε την αρραβωνιαστικιά του, η οποία αποτελούσε για εκείνον ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του . Συνειδητοποιεί όμως ότι εκείνη δε βρίσκεται στη ζωή. Η δραματική αυτή μεταστροφή αποτυπώνεται από τις λέξεις χαρά –Χάρος. Με άλλα λόγια , η αρραβωνιαστικιά δεν ανήκει πλέον στον Κρητικό αλλά στο Χάρο. Δραματικότητα έντονη δηλώνουν στους δύο αυτούς στίχους και η χρήση δραματικών ενεστώτων (φθάνω –απιθώνω) . Το ποίημα τελειώνει χωρίς να αναφέρεται η οδύνη και ο θρήνος που ένιωσε ο Κρητικός από τον θάνατο του κοριτσιού, χωρίς δηλαδή συναισθηματικές εξάρσεις. Ίσως μέσω της σιωπής του θέλει να δείξει την αδυναμία του να περιγράψει ό,τι νιώθει. Επίσης , η σιωπή αυτή υποδηλώνει και τη συνειδητοποίηση του Κρητικού ότι ο τελευταίος λόγος που θα του έδινε τη διάθεση για ζωή δεν υπάρχει πλέον.
Δ1. Ομοιότητες:
α) Η παρουσία ενός ήχου που κυριαρχεί, εξαπλώνεται και κατακλύζει τα πάντα. Στον «Κρητικό¨, ο ήχος αυτός είναι ασύγκριτος, καθώς δεν είναι ούτε «κορασιάς φωνή¨(στιχ.25), ούτε ¨αηδόνι κρητικό» στιχ.29, ούτε «φιαμπόλι το γλυκό»(στιχ.35). Ο ήχος αυτός είναι μοναδικός, καθώς απλώνεται και εξουσιάζει τα πάντα (στιχ.44 : «ίσως δεν σώζεται στη γη ήχος που να του μοιάζει»). Στο κείμενο του Ν. Λαπαθιώτη και πάλι κυριαρχεί και καταλαμβάνει τον χώρο ένας ξεχωριστός ήχος ( «Και η φωνή δυνάμωνε … την καρδιά της»).
β) Η παρουσία της φύσης. Και στα δύο κείμενα η φύση έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Στον «Κρητικό» διαβάζουμε: «Του δέντρου και του λουλουδιού που ανοίγει και λυγάει» (στιχ.28) , «Δεν ειν’αηδόνι … πεδιάδα» (στιχ. 29-32), «Ο ουρανός, κι η θάλασσα ..» ( στιχ. 52). Ενώ στο κείμενο του Ν. Λαπαθιώτη συναντούμε το απόσπασμα : «… είδε πως ήταν μέσα σ’ ένα δάσος … μεσ’στην πρασινάδα ...», αλλά και το «… γιομίζοντας τη γη, τον ουρανό ..». Η φύση, δηλαδή, είτε πραγματική στην περίπτωση του ¨Κρητικού» είτε φανταστική στο όνειρο της Ρηνούλα του Λαπαθιώτη είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο δημιουργούν και οι δύο λογοτέχνες.
γ) Η ύπαρξη έντονων συναισθημάτων. Η ψυχή και του Κρητικού και της Ρηνούλας συγκλονίζεται κάτω από την επίδραση του ήχου και κυριαρχεί. Στον «Κρητικό» : « Μόλις είν’έτσι δυνατός … να τον ακολουθήσω», ενώ στο κείμενο του Λαπαθιώτη : «Κι η ψυχή της έλιωνε … παράδεισο..».
Διαφορές:
α) Στον «Κρητικό» τα συναισθήματα που κυριαρχούν σχετίζονται με την αγάπη του ήρωα για την Πατρίδα και Ελευθερία ( «Κι εφώναζα … Πατρίδα!», (στιχ.40), ενώ στο κείμενο του Ν. Λαπαθιώτη η ηρωίδα εμφορείται αποκλειστικά από ερωτικά συναισθήματα ( «… ξεχώριζε γλυκιά … καρδιά της!»).
β) Ο κυρίαρχος ήχος στον «Κρητικό» είναι υπερφυσικός, απροσδιόριστος, αόριστος χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα ( «Αν είν’ δεν ήξερα … πέρα», (στιχ.47), ενώ ο κυρίαρχος ήχος στο κείμενο του Λαπαθιώτη είναι συγκεκριμένος. Είναι η φωνή ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, ενός άντρα, είναι ή φωνή του Σωτήρη ( «… ξεχώριζε γλυκιά … Σωτήρη!».
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ΄ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΚΑΙ Δ΄ΤΑΞΗΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ
Α.1.Ένα χαρακτηριστικό του Ευρωπαϊκού Ρομαντισμού, από τον οποίο επηρεάστηκε ο Σολωμός, είναι το μεταφυσικό στοιχείο. Αυτό εντοπίζεται στο δεύτερο ηχητικό-μουσικό σύμβολο, που είναι ο «γλυκύτατος ηχός» που ακούει ο ναυαγός. Ο ήχος αυτός νοείται ως μουσικός ήχος, μελωδία. Είναι μια γλυκιά και σαγηνευτική μουσική που ενσαρκώνει μεν το κάλλος και την τελειότητα της φύσης αλλά λειτουργεί και ως αντιπερισπασμός στο έργο του, που είναι να σώσει την αγαπημένη του. Ο ήχος ασκεί στην ψυχή του τέτοια επίδραση που τον ωθεί να επιδιώξει να αποχωριστεί την σάρκα του και να τον ακολουθήσει σε κάποιον ιδεατό χώρο. (στχ. 51-54
« Μ’ άδραχνεν….ακλουθήσω»)
Ένα άλλο στοιχείο του Ευρωπαϊκού Ρομαντισμού είναι η αγάπη για την πατρίδα. Αυτό προβάλλεται έντονα στους στίχους 39-42 («Κι ετάραξε τα σπλάχνα μου….ξερό χορτάρι»). Την εποχή που γράφτηκε το έργο (1833-1834) η Κρήτη βρισκόταν κάτω από τον ζυγό της σκλαβιάς. Ειδικότερα ο στίχος 40, σύμφωνα με τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο, θεωρείται ο πατριωτικότερος δεκαπεντασύλλαβος της νεότερης ποίησής μας. Ο στχ. 42, ο οποίος επαναλαμβάνεται στους « Ελεύθερους Πολιορκημένους» αφορά την σχέση αγάπης του ανθρώπου με την μητρική γη, μια σχέση ανάλογη με εκείνη του παιδιού προς την μητέρα. Στους στχ. 39-42 ο Κρητικός «αγκαλιάζει» γεμάτος πόνο και λατρεία την Πατρίδα.
Ένα άλλο στοιχείο του Ρομαντισμού είναι η εξιδανίκευση του έρωτα. Ο πάναγνος έρωτας του Κρητικού για την αρραβωνιαστικιά του τον ωθεί στην κοπιώδη προσπάθεια να την βγάλει ζωντανή στο ακρογιάλι. Ο έρωτας για την κόρη είναι αυτός που κυρίευσε την ψυχή του. Ο «ηχός» συγκρίνεται με την δύναμη του Έρωτα. (Στχ. 50 «Μόλις είν’ έτσι δυνατός ο Έρωτας και ο Χάρος). Ο Έρωτας εντοπίζεται ακόμα και στο ερωτικό τραγούδι ενός ερωτευμένου κοριτσιού που βγαίνει την ώρα του δειλινού και απευθύνει το τραγούδι της στην φύση.
Β.1. Στους στίχους 23-28 έχουμε την πληθωρική παρουσία της φύσης μέσα στο ειδυλλιακό περιβάλλον, με τα δάση, την σελήνη, τα νερά, την βρύση, το δέντρο, το λουλούδι. Ο « γλυκύτατος ηχός» συγκρίνεται με το ερωτικό τραγούδι ενός κοριτσιού που τραγουδάει τον κρυφό της έρωτα σε ένα φουντωμένο δάσος την ώρα του δειλινού, τότε που ανατέλλει η σελήνη και λέει το τραγούδι της στην βρύση, στο δέντρο και στο λουλούδι. Από όλα τα τραγούδια επιλέγεται το πιο παθητικό είδος, το ερωτικό τραγούδι, και συγκρίνεται με το μαγευτικό ήχο, αλλά δεν είναι αυτός. Αντιλαμβανόμαστε, δηλαδή, πόσο πολύ υπερέχει ο « γλυκύτατος ηχός» ακόμα και από το έξοχο ερωτικό τραγούδι.
Στους στχ. 35-43 έχουμε την τρίτη στην σειρά αποφατική παρομοίωση με την οποία συγκρίνεται ο «γλυκύτατος ηχός». Ο ήχος συγκρίνεται με τον ήχο από φιαμπόλι μέσα στην πάμφωτη μέρα. Από όλους τους ήχους των μουσικών οργάνων επιλέγεται για την σύγκριση ο ποιμενικός ήχος του φιαμπολιού και είναι ο πιο απαλός και γλυκός από των άλλων λαϊκών μουσικών οργάνων.
Ο Κρητικός παρουσιάζει τον ήχο του φιαμπολιού να ακούγεται στον Ψηλορείτη, στην Κρήτη, την ιδιαίτερη πατρίδα του, όταν ο ήλιος έλαμπε στο καταμεσήμερο φωτίζοντας τα βουνά, τα πέλαγα και τους κάμπους που έμοιαζαν να γελούν κάτω από το δυνατό του φως. Ο αφηγητής παρουσιάζεται ως προνομιούχος μοναδικός ακροατής αυτής της μουσικής του σουραυλιού. Ο «γλυκύτατος ηχός» που άκουγε έμοιαζε με τον ήχο του φιαμπολιού, αλλά τελικά δεν ήταν ούτε αυτός. Και σε αυτήν την εικόνα είναι φανερή η παρουσία της φύσης μέσα στο πάμφωτο περιβάλλον. Ενδεικτικά αναφέρουμε : Ψηλορείτης, ήλιος , βουνά, πέλαγα, κάμποι.
Για τον ήχο του φιαμπολιού αφιερώνονται από τον ποιητή οι στίχοι 35-42 .Ωστόσο, οι τέσσερις από αυτούς, οι στχ. 39-42 αποτελούν παρέκβαση που εκφράζει την φιλοπατρία του Κρητικού. Αναφέρεται στην «θεϊκιά όλη αίματα Πατρίδα» στην οποία υποδηλώνονται η αξία της και η αγάπη του για αυτήν. Τα εδάφη της και το τοπίο της είναι αγαπητά και καλά και ας είναι όλο πέτρα και λιγοστή βλάστηση.
Στον στχ. 43 , ύστερα από την παρουσίαση των αποφατικών παρομοιώσεων, ο αφηγητής συνοψίζει σε ένα και μόνο στίχο τι δεν ήταν ο « γλυκύτατος ηχός». Δεν ήταν ούτε ήχος από μουσικό όργανο( λαλούμενο) ούτε κελάηδημα πουλιού (πουλί) ούτε τραγούδι ερωτικό από ανθρώπινη φωνή (φωνή). Η μαγευτική μουσική που ακουγόταν στην θάλασσα δεν συγκρινόταν με κανέναν από αυτούς τους μουσικούς ήχους. Σύμφωνα με τον Μάκριτζ, ο Σολωμός ανακεφαλαιώνει αυτά τα τρία στοιχεία με την αντίστροφη σειρά από αυτή που πρωτοαναφέρονται.
Β.2. Στους στίχους 29-34 όπου ο «γλυκύτατος ηχός» συγκρίνεται με το κελάηδημα του αηδονιού παραθέτουμε τα εξής σχήματα λόγου:
α) Μεταφορά: «Σέρνει την λαλιά του», «έλιωσαν τ’αστέρια.»
β) Χιαστό: «Η θάλασσα πολύ μακριά, πολύ μακριά η πεδιάδα.»
γ) Υπερβολή: Το κελάηδημα του αηδονιού «αντιβουίζει» πολύ μακριά ως πέρα στην θάλασσα και στην πεδιάδα.
δ) Προσωποποίηση: Προσωποποιείται η αυγή που ακούει το κελάηδημα του αηδονιού να συγκλονίζεται κα να χάνει το χρώμα της: « Κι ακούει κι αυτή και πέφτουν της τα ρόδα από τα χέρια.»
Όλα τα προαναφερθέντα σχήματα λόγου συνοπτικά εκφράζουν την γοητεία του κελαηδήματος του αηδονιού.
Γ.1.Στους δύο τελευταίους στίχους , 57-58, ο Κρητικός φτάνει τελικά στην στεριά , αποθέτει την αγαπημένη του με χαρά αφού κατάφερε επιτέλους να την πάει ασφαλή στο ακρογιάλι και διαπιστώνει με πόνο ότι ήταν νεκρή. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο αφηγητής δίνει σημασία στην δική της σωτηρία και όχι στην δική του. Αυτό επαληθεύεται από την σύνταξη του ρήματος « φθάνω στο γιαλό την αρραβωνιασμένη», όπου εκεί το ρήμα χρησιμοποιείται ως μεταβατικό για να υπογραμμίσει την προτεραιότητα της δικής της σωτηρίας. Ωστόσο, στο δεύτερο ημιστίχιο του τελευταίου στίχου, έρχεται αιφνιδιαστικά με λιτότητα, χωρίς θρήνους, ο θάνατος της κόρης. Όλη η προσπάθεια του Κρητικού για την σωτηρία της, απέβη μάταιη και άκαρπη. Ακόμα, η αγαπημένη χάθηκε και άφησε παντέρημο στην ζωή τον Κρητικό. Η κόρη «παντρεύτηκε» τον Χάρο. Αυτό ενισχύεται με την ομοιότητα των λέξεων «χαρά» και Χάρος.
Δ.1. Στο απόσπασμα του Σολωμού, « Ο Κρητικός», ο ναυαγός παρουσιάζεται να ακούει συνεπαρμένος έναν πολύ γλυκό ήχο , άγνωστης προέλευσης, ενώ κολυμπά στο πέλαγος για να φτάσει στην στεριά. Η μουσική αυτή μελωδία είναι άγνωστη, σαγηνευτική και γλυκιά και ασκεί τεράστια επίδραση στο σώμα και στην ψυχή του ναυαγού. Στο απόσπασμα από την νουβέλα του Ν.Λαπαθιώτη « Κάπου περνούσε μια φωνή» , παρουσιάζεται ένα κορίτσι, η Ρηνούλα, να βρίσκεται στην στεριά στο σπίτι της , στο κρεβάτι της και να βλέπει μέσα σε όνειρο πως βρισκόταν μέσα σε ένα δάσος , περπατώντας με δυσκολία και να ακούει μια μελωδία σιγανή από γνώριμες φωνές με κυρίαρχη, γλυκιά, δυνατή, παθητική εκείνη του Σωτήρη. Η φωνή αυτή εξαπλώθηκε σε όλη την φύση αλλά και μέσα στην ψυχή της κοπέλας και έμοιαζε με ένα χάδι, μια τυραννική νοσταλγία που την κατέτρυχε. Η Ρηνούλα ήταν έτοιμη να αφεθεί και να παραδοθεί ακόμα και στον θάνατο με μια γλύκα που την έκανε να πιστεύει πως έφτασε στον παράδεισο. Όταν ξύπνησε από το όνειρο, σαν μεθυσμένη, ένιωσε ένα παράπονο πνιγμένο για εκείνη την γλυκιά φωνή που ένιωσε στο όνειρο και αναγκάστηκε να την στερηθεί στην πραγματικότητα.
Στο κείμενο του Σολωμού έχουμε ως βασική ομοιότητα με εκείνο του Λαπαθιώτη την έντονη επίδραση που ασκεί και στα δύο πρόσωπα η μουσική. Αυτή τους οδηγεί να θέλουν να υπερβούν την σωματικότητά τους και να αφεθούν στο γλυκό χάδι του θανάτου. Η προέλευση επίσης της μελωδίας , ως δεύτερη ομοιότητα, παραπέμπει στην δυιστική πλατωνική και χριστιανική αντίληψη για τον κόσμο (επίγειος κόσμος- ψεύτικος, ουράνιος κόσμος-αληθινός) και για τον άνθρωπο (φθαρτό σώμα-αθάνατη ψυχή) την οποία ασπαζόταν ο Σολωμός. Αυτήν την άποψη της θρησκευτικότητας και φιλοσοφίας εντοπίζουμε και στο κείμενο του Λαπαθιώτη.Τρίτη ομοιότητα είναι ο αντίκτυπος της μουσικής αυτής ,όταν παύει, στην ψυχή των δύο προσώπων. Μοιάζουν να είναι και οι δύο « άδειοι» , χαμένοι, θλιμμένοι για μία απώλεια που τους θύμιζε κάτι οικείο και γλυκό. Και στα δύο κείμενα επίσης είναι φανερή η παρουσία της φύσης.
Παρόλα αυτά, εντοπίζονται και διαφορές. Μία βασική διαφορά αφορά στους δύο ήρωες. Ο Κρητικός είναι ένας άντρας ναυαγός ενώ η Ρηνούλα είναι μία κοπέλα που βρίσκεται ασφαλής στο χώρο του σπιτιού της. Συνεπώς, από τα προαναφερθέντα απορρέει ως δεύτερη βασική διαφορά ο χώρος όπου βρίσκονται οι δύο ήρωες. Τρίτη διαφορά είναι ότι στο κείμενο του Λαπαθιώτη, η Ρηνούλα παρουσιάζεται να ακούει αυτήν την μουσική μέσα στο όνειρό της ενώ στον Κρητικό ο ναυαγός κατακλύζεται από τον ήχο όντας ξύπνιος, σε εγρήγορση και παλεύοντας να σώσει την αγαπημένη του. Αν θέλαμε να παραθέσουμε ενδεικτικά άλλη μία διαφορά θα αναφέραμε ότι στον Κρητικό ο ήχος λειτουργεί ως πειρασμός και δοκιμασία για τον ήρωα και τον αποπροσανατολίζει από το καθήκον του ενώ στο κείμενο του Λαπαθιώτη, η επίδραση του ονείρου στην ψυχή της Ρηνούλας αφορά μόνο εκείνη και δεν λειτουργεί ως απειλή για την επιβίωση ενός δεύτερου προσώπου. Μία ακόμα διαφορά είναι ότι στον Κρητικό το περιεχόμενο του « ηχού» είναι άγνωστης προέλευσης και χωρίς λόγια, σε αντίθεση με το κείμενο του Λαπαθιώτη στο οποίο, στο όνειρο της Ρηνούλας, η μουσική αφορά μία γνωστή και οικεία φωνή η οποία περιέχει και λόγια.
(ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΑΥΤΟ ΖΗΤΗΘΗΚΑΝ ΤΡΕΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ, ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ « ΟΡΟΣΗΜΟ» ΑΝΕΦΕΡΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ, ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΩΝ)
ΟΡΟΣΗΜΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΑΜΑΝΑΤΙΔΟΥ ΑΝΝΑ
ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 18/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
