Το κίνημα των δικράνων στην Ιταλία - Μια ακόμα αντιδραστική εφεδρεία του εκμεταλλευτικού συστήματος

Μια ακόμα αντιδραστική εφεδρεία του εκμεταλλευτικού συστήματος

 

Το λεγόμενο κίνημα των «Δικράνων» στην Ιταλία (από το αγροτικό εργαλείο για να ξεχωρίζουν τα άχυρα) έχει συγκεντρώσει, το τελευταίο διάστημα, τα φώτα της δημοσιότητας και προβάλλεται σε διεθνή και ελληνικά αστικά ΜΜΕ. Εμφανίζεται ως αντίστοιχο με το άλλο, το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων» που είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία.

 

Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε στη Σικελία το καλοκαίρι του 2011 από ιδιοκτήτες φορτηγών και αγρότες που διαμαρτυρήθηκαν για τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων και τη φορολογία και έτσι εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις της Ιταλίας, με διακυμάνσεις όσον αφορά τη μαζικότητα, αλλά και ποικιλία στην πολιτική προέλευση των συμμετασχόντων. Αποτελεί ένα συνονθύλευμα ιδεολογικοπολιτικό που κοινωνικοταξικά συσπειρώνει μικροαστικά κυρίως στρώματα, που καταστρέφονται από την καπιταλιστική κρίση. Λέγεται αλλιώς και «κίνημα της 9 Δεκέμβρη», γιατί στις 9 Δεκέμβρη του 2013 κάλεσε σε συντονισμένες κινητοποιήσεις στις πλατείες όλης της χώρας και στη Ρώμη για διαμαρτυρία ενάντια στο «διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα» που πήραν μέρος μερικές χιλιάδες. Οι κινητοποιήσεις που είχαν προαναγγείλει για τις 9 Γενάρη 2014, ένα μήνα μετά, δεν είχαν παρά ελάχιστη απήχηση.

Αντιδραστικοποίηση και εχθρότητα στο ταξικό κίνημα

 

Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί αυτή η κίνηση που πολιτικά αγκαλιάζεται από μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του λαϊκιστή ηγέτη του λεγόμενου «κινήματος των 5 Αστέρων», Μπέπε Γκίλο, (τον κωμικό ηθοποιό που έστησε κόμμα στις τελευταίες εκλογές), μέλη των φασιστικών εθνικιστικών οργανώσεων όπως «Φόρτσα Νουόβα», «Κάζα Πάουντ», φασιστικούς πυρήνες της ομάδας «Λάτσιο», αλλά που προσεγγίζει και η «Λίγκα του Βορρά» του Μπόσι και η «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι, πρόκειται για ένα αντιδραστικό εθνικιστικό κίνημα που δηλητηριάζει τη λαϊκή συνείδηση, στρέφει σε ακόμα μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση, προετοιμάζει το έδαφος στην πιο αντιδραστική μορφή αστικής εξουσίας της φασιστικής δικτατορίας.

 

Μάλιστα, προβεβλημένα στελέχη των «Δικράνων» όπως ο Ντανίλο Καλβάνι συχνά - πυκνά σε συγκεντρώσεις και δηλώσεις σε αστικά ΜΜΕ, καλούν στη συγκρότηση κυβέρνησης όχι από διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά από επιτροπή που θα απαρτίζεται από στελέχη του στρατού, της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης.

Αιτήματα ανώδυνα για το σύστημα

 

Ας δούμε, όμως, ορισμένα ιδεολογήματα που αναπαράγουν, τουλάχιστον μία, από τις πιο δυναμικές ομάδες των «Δικράνων» αυτή της Σικελίας. Λένε στις λεγόμενες προγραμματικές γραμμές, στη διαδικτυακή τους σελίδα www.iforconi.com:

 

«Παραθέτουμε τις προγραμματικές μας γραμμές αν και θεωρούμε ότι πάνω από τα προγράμματα είναι η ηθική των ανθρώπων, αναγκαία για να αλλάξουμε τη μοίρα της Σικελίας.

 

Να ξαναδώσουμε την αξιοπρέπεια στο λαό της Σικελίας, όντας πεπεισμένοι ότι οι καλύτεροι άνθρωποι της δικής μας μητέρας γης δε βρίσκονται στα πολιτικά γραφεία και στις γραμματείες των κομμάτων αλλά εκεί που ζουν και εργάζονται.

 

Να επαναφέρουμε την πραγματική δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, εννοώντας κυριαρχία με την ευρύτερη έννοια, νομισματική, διατροφική, πολιτική, τοπική, των κοινωνικών αγαθών, περιβαλλοντικών και ενεργειακών».

 

Καταγγέλλουν τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους πολιτικούς, απειλώντας με κρεμάλες, κάτι αντίστοιχο με το λεγόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος στη χώρα μας, που ήταν, όπως αποδείχτηκε, το καλύτερο «φυτώριο» για τον εθνικισμό αλλά και τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

 

Χαρακτηριστικά, προβάλλουν γενικόλογα συνθήματα - αιτήματα, ανώδυνα για το εκμεταλλευτικό σύστημα, αποστρέφονται το ταξικό κίνημα και διεκδικούν «λύσεις» μέσα στον καπιταλισμό, που υποτίθεται θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους και τα μικροσυμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι δεδομένη. Τα αιτήματα που προβάλλονται είναι αποκαλυπτικά και δείχνουν το διαχειριστικό και φιλοκαπιταλιστικό χαρακτήρα των «Δικράνων»:

 

«* Διαφάνεια στον τομέα της διαχείρισης και της οικονομίας της περιφέρειας (της Σικελίας) με άμεση δημοσίευση στο διαδίκτυο κάθε ενέργειας, διορισμού, χρηματοδότησης, εξόδων, κ.λπ.

 

* Κοινωνική δικαιοσύνη, κατάργηση όλων των πλεονεκτημάτων των πολιτικών.

 

* Μέτωπο με το πελατειακό σύστημα.

 

* Απογραφειοκρατικοποίηση.

 

* Διαφάνεια στους διορισμούς στις περιφερειακές επιχειρήσεις και διαχείριση μέσα από δημόσιο διαγωνισμό που θα εγγυάται ίσες ευκαιρίες σε όλους.

 

* Την πραγματική προστασία του δικαιώματος της μυστικότητας της ψήφου.

 

* Οικονομικές και φορολογικές ελαφρύνσεις για όσους διαλέγουν να ασχοληθούν με μια προσωπική επιχείρηση.

 

* Απαγόρευση της επανανάθεσης εργολαβίας δημόσιου διαγωνισμού.

 

* Αυστηροί νόμοι για την προστασία των παραγωγών των τόπων προέλευσης, της ποιότητας και του κόστους των προϊόντων. Επανεξέταση των κοινοτικών οδηγιών που δημιουργούν προβλήματα στην κτηνοτροφία και το ψάρεμα της Σικελίας.

 

* Δημιουργία συμπληρωματικού νομίσματος της Σικελίας για την ανάκαμψη της εσωτερικής κατανάλωσης.

 

* Δημιουργία συνεταιριστικών τραπεζών για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων χωρίς να κερδοσκοπούν. Με έμφαση στα επείγοντα δάνεια, στον εθελοντισμό, δημιουργία ηθικών τραπεζών για μικροκαταθέσεις.

 

*Οχι στη φορολόγηση της πρώτης κατοικίας και των μέσων εργασίας.

 

* Διορισμός επιτροπής ελέγχου της διαχείρισης δημόσιου χρήματος.

 

* Αναβάθμιση των δημόσιων υπαλλήλων με αύξηση των μισθών τους, χρησιμοποιώντας το συμπληρωματικό νόμισμα της Σικελίας».

Η προοπτική του λαού βρίσκεται στη ρήξη με την καπιταλιστική ιδιοκτησία

 

Οπως παρατηρούμε, το πλαίσιο που διεκδικούν αναφέρεται σε ένα άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης ανακατεμένο με μικροαστικές ουτοπικές αυταπάτες. Είναι φανερό ότι στην Ιταλία τα «Δίκρανα», αν επιδιώξουν να διαμορφωθούν σε κόμμα, θα πάρουν ενεργά μέρος στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, πράγμα που θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης. Το σίγουρο είναι ότι τέτοια κινήματα και ιδεολογικοπολιτικές προτάσεις δεν έχουν να δώσουν τίποτε στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ο δρόμος που πρέπει να επιλέξουν και σε αυτόν καλεί στην Ιταλία μόνο το κόμμα «Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά - Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας», είναι αυτός της ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων. Το συγκεκριμένο κόμμα αποκαλύπτει το χαρακτήρα των «Δικράνων», βλέπει τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα μικρομεσαία στρώματα ως συνέπεια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και θέτει το «ζήτημα της ανάγκης να οργανωθεί ο αγώνας της εργατικής τάξης σε συμμαχία με αυτά τα στρώματα, ενάντια στον καπιταλισμό, για μια πραγματική επανάσταση, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

 

Δ. Κ.

Ριζοσπάστης, 12/1/2014