Για την αστική προπαγάνδα των «δύο άκρων», του Μάκη Μαίλη

Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία κυριαρχεί και τα τελευταία τρία χρόνια, κατά τα οποία: Προκειμένου να συγκαλύψουν ότι η οικονομική κρίση είναι καπιταλιστική και όχι κρίση χρέους, προκειμένου να συγκαλύψουν ότι οι οικονομικές κρίσεις βρίσκονται στο DNA του καπιταλισμού, ρίχνουν το ανάθεμα στο αστικό πολιτικό σύστημα (κυρίως στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ), που είναι διεφθαρμένο και που πρέπει να εξυγιανθεί. Δηλαδή κι αυτό το κάνουν τελείως επιδερμικά, αφού δεν είναι δυνατό να κάνουν λόγο για σάπισμα, άρα να δεχτούν την ανάγκη ανατροπής του. Με αυτό τον τρόπο συμπίπτουν εξ αντικειμένου και με τη «Χρυσή Αυγή», που αυτό ακριβώς υποστηρίζει και εκείνη, και ταυτόχρονα προβάλλει ως ο Αρχάγγελος της Κάθαρσης. Κατά συνέπεια, αποδεικνύεται ότι η επιχειρηματολογία τους τροφοδοτεί «το ένα άκρο» και ότι δεν είναι «τα δύο άκρα» που συγκλίνουν, αλλά ότι τα αστικά κόμματα και «το ένα άκρο», το φασιστικό, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, παρά τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις. Ετσι, κι όταν το ένα χέρι δεν νίβει το άλλο, νίβουν και τα δυο το πρόσωπο. Και κάτι ακόμα: Βοηθιέται η «Χρυσή Αυγή» να εμφανίζεται ως αντισυστημικό κόμμα, παρά το γεγονός ότι είναι καραμπινάτος υπερασπιστής του καπιταλισμού. Και βοηθιέται, γιατί η λέξη σύστημα έχει γίνει του συρμού και ο καθένας την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, δίχως να εννοούμε όλοι το ίδιο, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα.

Σε αυτή τη βάση η θεωρία των «δύο άκρων» πηγαίνει περίπατο και μόνο ως αντικομμουνιστική και διαστρεβλωτική πρέπει να κρίνεται, αφού εξισώνει τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τα δικαιώματά τους, τον πολιτικό αγώνα του ΚΚΕ, με τις συμμορίες της «Χρυσής Αυγής» και άλλων μηχανισμών, κρατικών και μη, που έχουν στόχο να τσακίσουν αυτό το κίνημα.

Από την άλλη προβάλλεται από πολιτικά κόμματα του αστικού και του σοσιαλδημοκρατικού - οπορτουνιστικού χώρου (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά.) η ανάγκη συσπείρωσης όλων για να προστατευτεί η δημοκρατία από τη «Χρυσή Αυγή»! Και γίνεται αυτό βεβαίως έχοντας ως προαπαιτούμενο την υπεράσπιση της ΕΕ, που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό, την υπεράσπιση των μονοπωλιακών ομίλων και των θεσμών που εξυπηρετούν σήμερα αυτούς τους ομίλους και που αύριο, αν δεν τους εξυπηρετούν και εφόσον οι τελευταίοι μπορούν, θα τους καταργήσουν, ενισχύοντας κόμματα του τύπου «Χρυσή Αυγή». Οπως έγινε και στη Γερμανία του μεσοπολέμου.

Πρώτον, ότι την κυβερνητική εξουσία παρέδωσαν στον Χίτλερ τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα, σε πρώτη γραμμή το Σοσιαλδημοκρατικό, το οποίο, αφού πρόδωσε την εργατική τάξη της Γερμανίας, παίρνοντας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το μέρος της αστικής τάξης στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας», δηλαδή των Γερμανών ληστών και των συμμάχων τους, φρόντισε στη συνέχεια να ηγηθεί του σφαγιασμού εργατών και κομμουνιστών, για να σωθεί η δημοκρατία...

Δεύτερον, ότι ο Χίτλερ και το κόμμα του χρηματοδοτήθηκαν αφειδώς από τα οικονομικά μεγαθήρια της Γερμανίας («Κρουπ», «Τίσεν», «Φλικ» κ.ά.), των ΗΠΑ («Στάνταρτ Οϊλ», «Φορντ», «Ντιπόν» κ.ά.). Στήριξη δόθηκε και στον Φράνκο της Ισπανίας, σύμμαχο του Χίτλερ, από την «Τέξας Οϊλ», τη «Ρενό» κ.ά. Οι παραπάνω κολοσσοί δεν είχαν βεβαίως κανένα πρόβλημα που ο Χίτλερ εφάρμοσε στην οικονομική πολιτική την αντινεοφιλελεύθερη θεωρία του Κέυνς...

Τρίτον, ότι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν τον προκάλεσε η αντίθεση ανάμεσα στα κοινοβουλευτικά καπιταλιστικά κράτη και το φασισμό, αλλά η αντίθεση των κοινοβουλευτικών και μη κοινοβουλευτικών ιμπεριαλιστικών αξόνων για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής και των πρώτων υλών. Επαναλήφθηκε η αιτία που προκάλεσε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που δεν βρίσκονταν ακόμα στην εξουσία ο Χίτλερ, ο Μουσουλίνι και ο Φράνκο. Ενας από τους λόγους που προκάλεσαν το δεύτερο μακελειό ήταν η Συνθήκη των Βερσαλλιών με την οποία έκλεισε ο πρώτος πόλεμος και που αποτελούσε θηλιά στο λαιμό της νικημένης Γερμανίας. Με τον δεύτερο πόλεμο ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιχείρησε να πάρει τη ρεβάνς, έχοντας αυτή τη φορά στο στόχαστρο και τη Σοβιετική Ενωση πρώτα απ' όλα, γεγονός που βόλευε και τις ΗΠΑ, Βρετανία κλπ. Ταυτόχρονα ο πόλεμος αποτελούσε διέξοδο από την κρίση που μάστιζε τον καπιταλιστικό κόσμο. Με τον πόλεμο επήλθε καταστροφή γιγαντιαίων παραγωγικών δυνάμεων, που οδήγησε στη μεταπολεμική θυελλώδη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Η πρώτη υποκρισία: «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά».

Στην αστική δημοκρατία και γενικά στον καπιταλισμό, με όποια μορφή, υπάρχουν όχι μόνο δύο, αλλά εκατόν δύο μέτρα και σταθμά. Υπάρχουν οι εκμεταλλευτές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής που ξεζουμίζουν την εργατική τάξη, ενώ η τελευταία, που παράγει όλον τον πλούτο, φυτοζωεί στη σχετική και στην απόλυτη εξαθλίωση, αλλά και όποτε χρειαστεί γίνεται κρέας στα κανόνια των καπιταλιστών και της εξουσίας τους. Υπάρχει το αστικό Σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται ότι κατοχυρώνει το δικαίωμα στην εργασία, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι, ενώ ως δικαίωμα στην εργασία τα αστικά κόμματα υπερασπίζονται τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας, που και αυτό υποτίθεται ότι κατοχυρώνεται από το αστικό Σύνταγμα (βλέπε το πρόσφατο παράδειγμα των χαλυβουργών). Παράλληλα, σπάνια συναντάς δικαστική απόφαση που να θεωρεί νόμιμη μια απεργία. Υπάρχει το δικαίωμα να συνδικαλίζονται οι εργαζόμενοι, αλλά την ίδια στιγμή κυριαρχεί η τρομοκρατία του κεφαλαιοκράτη να απολύει εργαζόμενους που συγκροτούν σωματεία ή απεργούν. Υποτίθεται ακόμα ότι είναι δωρεάν η Παιδεία και η Υγεία, ωστόσο όποιος ισχυριστεί κάτι τέτοιο, δικαίως τον παίρνουν στο ψιλό. Και πολλά άλλα ων ουκ έστιν αριθμός...

Η δεύτερη υποκρισία: «Διαφωνώ με όσα λες, αλλά υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες».

Στο συγκεκριμένο οι αστοί προπαγανδιστές κάνουν ότι ξεχνούν το εξής οφθαλμοφανές: Μία ιδέα ή μία άποψη ή μία πολιτική στρατηγική, όποιος την εκφράζει, δεν το κάνει απλώς για να μιλάει, το κάνει για να κυριαρχήσει στους εργαζόμενους η ιδέα του, η άποψή του ή η πολιτική στρατηγική. Και το ερώτημα που «ξεχνούν»: Είναι ελεύθερο ένα κόμμα που υποστηρίζει την ανατροπή του καπιταλισμού, να την υλοποιήσει, εφόσον βεβαίως ενστερνίζεται αυτή την αντίληψη η πλειοψηφία του λαού; Με άλλα λόγια, πόσο ελεύθεροι είναι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να προχωρήσουν στην κοινωνικοποίηση των επιχειρηματικών ομίλων; Οποιος από τους προπαγανδιστές του αστικού χώρου απαντήσει θετικά, μόνο τον καγχασμό θα προκαλέσει. Είναι φανερό ότι η λαϊκή θέληση γίνεται σεβαστή από αυτούς μόνον εφόσον τάσσεται υπέρ της διατήρησης της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του οικονομικού της υπόβαθρου, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Οταν η αστική τάξη βρισκόταν στις συνθήκες της φεουδαρχίας, σε καμία περίπτωση (και σωστά) δεν της έφτανε το δικαίωμά της μόνο να εκφράζει την άποψή της. Της χρειαζόταν (και σωστά) η επαναστατική ανατροπή της φεουδαρχικής εξουσίας, προκειμένου να γίνει πράξη η άποψή της. Αυτό σήμερα δεν το δέχεται φυσικά, αφού δεν έχει σκοπό να αυτοκτονήσει κι αφού θέλει να πιστέψει ο λαός ότι η ιστορία του κόσμου τελειώνει στον καπιταλισμό! Δύο μέτρα και δύο σταθμά...