Στις 16 Νοεμβρίου, μέσα στην αυλή του σχολείου του, συνελήφθη από ασφαλίτες ο Θ. Αγαπητός, κατηγορούμενος για τα επεισόδια κατά του Γερμανού προξένου. Ο Θ. Αγαπητός μέλος του ΔΣ του Β΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης, αιρετό μέλος του Περιφερειακού Υπηρεσιακού Συμβουλίου, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ, μιλά για την ανάγκη της αντίστασης σήμερα.

Συνέντευξη στη Γιώτα Ιωαννίδου

– Θανάση, βρέθηκες στο κέντρο μιας στοχοποιημένης επίθεσης, με τη σύλληψή σου, ανήμερα Πολυτεχνείου…

– Στοχοποιημένοι είμαστε όλοι σήμερα. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, Έλληνες και μετανάστες. Είμαστε στο στόχαστρο μιας πολιτικής που μας εξαθλιώνει οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά στο όνομα των κερδών του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μαθητές μας, η εκπαίδευση ολόκληρη, η υγεία, η ασφάλιση, όλα τα δημόσια αγαθά είναι στο στόχαστρο. Η αξιοπρεπής διαβίωση και η μόρφωση, είναι περιττές πολυτέλειες μπροστά στις ανάγκες των τραπεζών, στις εκθέσεις του ΔΝΤ και τους δείκτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι απολύσεις γίνονται πια και στο Δημόσιο, με «delete» από τον κεντρικό «server». Και πιο στοχοποιημένοι βέβαια είναι αυτοί που επιλέγουν να αντιστέκονται. Που δεν διαλέγουν να γίνουν υπάλληλοι της τρόικας και της κυβέρνησης σ’ αυτή την υπόθεση κοινωνικής καταβύθισης. Δεν διώκομαι για καμία παράνομη πράξη. Ούτε με το μέτρο και το νόμο του καθεστώτος μόνιμης «έκτακτης ανάγκης», που θέλουν να επιβάλουν. Θέλουν να ποινικοποιήσουν σήμερα το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, απέναντι στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, την αντίσταση στα βάρβαρα μέτρα του Μνημονίου.

– Σε δήλωσή σου, που δημοσιοποιήθηκε, γράφεις ότι σήμερα η αντίσταση είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση.

– Ναι. Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση κι ο αγώνας γίνονται καθήκον. Πιστεύω πως σε πείσμα των καιρών, που θέλουν όλους εμάς, ενοχοποιημένους και φοβισμένους στα σπίτια μας, οφείλουμε να αντισταθούμε. Να αντισταθούμε στο φόβο, στο «δεν γίνεται τίποτε». Στο «τι μπορώ να κάνω εγώ», στο «κοιτάω τη δουλίτσα μου και το δικό μου πρόβλημα». Να αντισταθούμε στη συνήθεια, στην ανάθεση, στον αλληλοσκοτωμό των αδύνατων, που κάνουν τους δυνατούς να φαντάζουν αήττητοι. Οι πιο όμορφες ημέρες της ιστορίας κινήθηκαν πάντα στις πλάτες όσων αντιστάθηκαν. Να διεκδικήσουμε το παρόν και το μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Ιδίως εμείς οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να διδάσκουμε και με τη στάση μας, την ελευθερία στους μαθητές μας. Σκλάβος είναι όποιος περιμένει κάποιον άλλο να τον ελευθερώσει.

– Με αφορμή τη σύλληψή σου, μετά από τη συμμετοχή σου στην κινητοποίηση διαμαρτυρίας στον Γερμανό πρόξενο, επανήλθε μια συζήτηση περί βίας.

– Το πρωί της ίδιας μέρας της σύλληψής μου είχε βγει η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ για να καταγγείλει τη «βία στην Ελλάδα». Τόση προθυμία και δουλικότητα από μεριάς των κυβερνητικών υπαλλήλων, να ικανοποιηθούν οι εταίροι – θύτες μας; Μην προκαλούν με την υποκρισία τους. Βία είναι η ανεργία, οι απολύσεις, οι περικοπές μισθών και τόσα άλλα που επιβάλλουν σε έναν ανυπεράσπιστο λαό. Όλη αυτή η συζήτηση περί βίας έχει στόχο να καλύψει την πραγματική βία. Την οικονομική βία που εξαθλιώνει. Τη βία της ΕΕ, την ιμπεριαλιστική βία που σε αγαστή συνεργασία με τους κυβερνώντες μετατρέπει ολόκληρες χώρες σε ζώνες σκλάβων. Την εργοδοτική βία και τρομοκρατία. Τις συλλήψεις και τις προληπτικές προσαγωγές. Την καταστολή και τα χημικά. Τη βία του πολιτικού συστήματος που λειτουργεί και νομοθετεί, για να επιβάλει τα παραπάνω. Την παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου ανήμερα της γιορτής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που μπόρεσε να υπάρξει εξαιτίας του. Απέναντι σ’ όλα αυτά, ο λαός μας πρέπει να σταθεί ορθός, με όλη την περηφάνια και την εμπειρία που του χάρισε η ιστορία του. Κι ας ρωτούν με ανακριτικό ύφος οι «Μαστοράκηδες» της σύγχρονης ΥΕΝΕΔ των ΜΜΕ, όπως τότε: «Υπήρχαν εξτρεμιστικά στοιχεία μέσα στο Πολυτεχνείο»;

– Στο ίδιο μήκος κύματος, κάποιοι δημοσιογράφοι μίλησαν για μια αναγκαία συγγνώμη προς τον Γερμανό πρόξενο, για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

– Ξέρεις, την ημέρα του Πολυτεχνείου, συχνά χρησιμοποιούμε στα σχολεία ένα μικρό θεατρικό, που περιγράφει μια οικογένεια «που κοιτούσε τη δουλίτσα της» στη χούντα. Περιγράφει έναν καλοκάγαθο άνθρωπο, που δεν μπλέκεται στα πόδια της όποιας εξουσίας και φροντίζει το σπίτι του, μέχρι που ανακαλύπτει ότι τα δύο παιδιά του μπήκαν στο Πολυτεχνείο μαζί με τους υπόλοιπους «αλήτες που κάνανε καταστροφές». Όταν τα παιδιά του γυρνούν χτυπημένα και ματωμένα σπίτι, η μητέρα για να κατευνάσει τα πνεύματα, αφού τους αναγνωρίζει κάποιο δίκιο, τα βάζει να ζητήσουν συγγνώμη από τον πατέρα. Είναι εντελώς αναμενόμενη η απάντησή τους: «Δεν ζητάμε συγγνώμη γιατί κάναμε ό,τι είχαμε υποχρέωση να πράξουμε» κι ο πατέρας συμφωνεί γιατί τελικά καταλαβαίνει… Η επαναφορά της «δήλωσης μετάνοιας» προς την τρόικα και τους υπαλλήλους της, θυμίζει άλλες εποχές και προεικονίζει σκοτεινούς ρόλους για όσους φλερτάρουν μαζί της.

– Θεωρείς ότι αυτή την περίοδο, οι εκπαιδευτικοί ή γενικότερα οι χώροι της εκπαίδευσης, είναι περισσότερο στο στόχαστρο;

– Ας μην ξεχνάμε τον εργασιακό μεσαίωνα του ιδιωτικού τομέα ή τον Καιάδα της ανεργίας. Ωστόσο οι εκπαιδευτικοί χώροι συγκεντρώνουν αρκετά πυρά. Υπάρχουν λόγοι, εντελώς διαφορετικοί από αυτούς που επικαλούνται οι ιθύνοντες. Αυτοί μιλάνε για τη δήθεν ανευθυνότητα της νεολαίας που δεν διαβάζει ή των εκπαιδευτικών που δεν δουλεύουν. Αλλού είναι το πρόβλημά τους. Υπάρχει πολύ «εύφλεκτο υλικό» εκεί που γίνεται προσπάθεια να αναπτύσσεται η γνώση, να συζητιέται η ιστορία, να βηματίζει η σκέψη, να απελευθερώνεται η δράση των ανθρώπων. Αυτό το υλικό, όσο κι αν έχει απαξιωθεί τα τελευταία χρόνια, τους φοβίζει. Γιατί ψηλώνει τις καρδιές των ανθρώπων, πάνω από το μπόι των μέτρων τους. Οι μεγάλες απεργίες των εκπαιδευτικών αλλά και οι αγώνες των φοιτητών, έχουν αφήσει παρακαταθήκες. Θέλουν να ξεμπερδεύουν μ’ αυτές.

– Με αφορμή τη σύλληψή σου εκδηλώθηκε ένα κύμα αλληλεγγύης με πολλές μορφές, διαδηλώσεις, υπογραφές, δηλώσεις κ.λπ. Πώς βλέπεις την αλληλεγγύη σήμερα;

– Οι αγωνιζόμενοι δεν έχουν άλλη δύναμη από τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη τους. Κανείς άλλος δεν θα στέρξει σε βοήθεια. Είναι τα δικά μας όπλα για να αντέχουμε, να συνεχίζουμε και να νικάμε. Ιδίως στη νέα εποχή της κοινωνικής καταβύθισης, η αλληλεγγύη είναι η άλλη όψη του αγώνα και της αυτοθυσίας. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση οι κρατούντες να ανεχτούν την αμφισβήτηση των στόχων τους, όταν απαιτούν τον πλήρη κι ασφυκτικό έλεγχο της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα διάφορα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» θα είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη.

Ανάπηρη δημοκρατία μας τάζουν

Μέτωπο για τις δημοκρατικές ελευθερίες της εποχής μας

– Εκτιμάς ότι υπάρχει γενικότερη αντιδραστική στροφή στα ζητήματα δημοκρατίας;

– Η κυβέρνηση καθορίζει πλέον το βασικό μισθό. Οι συλλογικές συμβάσεις έχουν τυπικά και ουσιαστικά καταργηθεί. Με το ξεπούλημα όλων των δημόσιων οργανισμών, παύουμε να έχουμε υγεία, παιδεία προσβάσιμες σε όλους. Τα δε χρήματα του περίφημου ΤΑΙΠΕΔ, πάνε κατευθείαν για το λεγόμενο χρέος. Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν «ψηφίζει» στην ουσία, αφού τα περισσότερα σημεία του Μεσοπρόθεσμου λύνονται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Ακόμη, δεν χρειάζεται πια να ψηφίζει αφού θα υπάρχει από ’δω και πέρα αυτόματη αναπροσαρμογή των περικοπών, αν δεν πιάνονται οι στόχοι στο τρίμηνο. Από την άλλη μεριά, η λίστα Λαγκάρντ μπορεί να μη βρισκόταν, αλλά η λίστα των 2.000 προς απόλυση καταρτίζεται και με κλειστές τις δημόσιες υπηρεσίες ή η λίστα όσων πρέπει να συλληφθούν «διότι δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», φτιάχνεται αστραπιαία. Για ποια λαϊκή κυριαρχία μπορούμε να μιλάμε με όλα αυτά; Με το σύμφωνο για το ευρώ, το σύμφωνο για τη δημοσιονομική σταθερότητα, τη συζήτηση για την τραπεζική ένωση; Ανάπηρη δημοκρατία μας τάζουν. Αυτοί κρατούν το πιστόλι, εμείς το νιώθουμε στον κρόταφο. Μέσα στα σχολεία, τα πειθαρχικά και οι απειλές υποχρεωτικής μετάθεσης, διαθεσιμότητας ή απόλυσης, είναι στην ημερήσια διάταξη.

– Πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να υπερασπιστούμε σήμερα τα δημοκρατικά τους δικαιώματα;

– Διεκδικώντας ξανά «ψωμί – παιδεία – ελευθερία». Να διεκδικήσουμε ελευθερία και ισότητα, απέναντι σε κάθε εκμετάλλευση, λαϊκή κυριαρχία και αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς. Να αποφασίζει ο λαός για ό,τι τον αφορά. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να υπερασπίσουμε τους αγωνιστές από την καταστολή, την τρομοκρατία. Για όλα αυτά χρειάζεται ο αγώνας μας για δημοκρατία να αναπνέει μέσα σε κάθε σκίρτημα αντίστασης. Ένα μέτωπο για τα δημοκρατικά δικαιώματα κι ελευθερίες της εποχής μας είναι όσο ποτέ αναγκαίο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Και να ξέρετε, μπορούμε και θα νικήσουμε. Ο λαός μας δεν τιθασεύεται εύκολα. Η ανάγκη πυρπολεί συνήθειες. Η δυνατότητα ψηλώνει συνειδήσεις. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη υπόσχεται στιγμές μιας νέας εποχής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κι ο ποιητής δεν θα πικραίνεται πια. Θα έρθει η εποχή εκείνη, όπου «θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών».