ΚΚΕ: Για την Πρωτοβουλία "Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ"

Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας μια πρωτοβουλία εκπορευόμενη από δυνάμεις του χώρου του Αλ. Αλαβάνου και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση χωρίς χρέος μνημόνια και ευρώ», όπως λένε, πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός «μετωπικού πόλου» με πυρήνα αυτήν τη διέξοδο. Την πρόταση αυτή την παρεμβάλλουν, όπως λένε, ανάμεσα στην πρόταση για «μια "κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ" που δημιουργεί αυταπάτες» και «στη διέξοδο η παραπομπή της λύσης των προβλημάτων των εργαζόμενων και της χώρας στο μέλλον της "λαϊκής εξουσίας", όπως προτείνει το ΚΚΕ» και στη «διαίρεση και αποδυνάμωση των αγώνων, όπως έχει γίνει μέχρι τώρα, στο όνομα της πολιτικής καθαρότητας». Ετσι επαναλαμβάνουν τη γνωστή συκοφάντηση του ΚΚΕ με τις θεωρίες για διαίρεση, αποδυνάμωση των αγώνων και για μετάθεση της λύσης των λαϊκών προβλημάτων στο μέλλον της λαϊκής εξουσίας κ.λπ.

Λένε, επίσης, ότι στις δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη μαγιά για μια τέτοια μετωπική συγκρότηση ανήκουν, παρά το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ονομάζουν αυτό το πρόγραμμα, «αντικαπιταλιστική ανατροπή», (σ.σ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ), «Σχέδιο Β», (σ.σ. Αλβάνος) «πρόγραμμα ανασυγκρότησης και φιλολαϊκής διεξόδου», (σ.σ. ΑΡΑΝ - ΑΡΑΣ), «αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο». Μιλούν λοιπόν και για «αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο», χρησιμοποιώντας όρους που χρησιμοποίησε το ΚΚΕ για να δείξουν ότι η πρότασή τους είναι κοντά και στο ΚΚΕ χτυπώντας ταυτόχρονα τη στρατηγική του ΚΚΕ, με ψέματα όπως τα περί παραπομπής της λύσης των προβλημάτων στη λαϊκή εξουσία, όταν οι δυνάμεις του Κόμματος πρωτοστατούν στους αγώνες για μισθούς συντάξεις, φοροληστεία και χαράτσια κ.λπ.

Τι προτείνουν ως προς το περιεχόμενο αυτού του «μετωπικού πόλου»; Λένε: «Είναι εμφανής, περισσότερο από ποτέ, η απουσία εκείνου του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος , το οποίο θα συνδυάζει την άμεση επιβίωση του κόσμου της εργασίας, την έξοδο από την ύφεση, την αναχαίτιση της ανεργίας με βαθιές ριζοσπαστικές/δημοκρατικές αλλαγές στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, το κράτος. Αλλαγές που θα βάζουν τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο απ' αυτόν που γνωρίσαμε τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Σε ρήξη με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που ευθύνονται για την κοινωνική καταστροφή την οποία βιώνει ο τόπος μας... Ο άλλος δρόμος μπορεί να ανοίξει, όμως, με αφετηρία τη συσπείρωση αριστερών πολιτικών δυνάμεων και τη δημιουργία ενός ανοιχτού μετωπικού πόλου, ο οποίος θα συγκροτείται πάνω σ' ένα μεταβατικό πρόγραμμα με τα εξής 6 κομβικά σημεία:

• Kαταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.
• Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.
• Εξοδο από το ευρώ και αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη νομισματική και οικονομική πολιτική. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
• Σχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων.
• Ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
• Την αναγκαία για την πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Ο προσανατολισμός του πόλου αυτού θα είναι:

• Να επιμένει στην εναλλακτική πρόταση, στον άλλο δρόμο, που δίνει προοπτική, όραμα, έμπνευση, με βάση ένα συγκεκριμένο και επεξεργασμένο συλλογικά σχέδιο, με επίκεντρο τις δυνάμεις της εργασίας. Να συμβάλει στην κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στους μισθωτούς εργαζόμενους, τους άνεργους, τα καταστρεφόμενα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Στο συντονισμό των αγώνων τους...
• Να παίζει ενισχυτικό ρόλο στους αγώνες για να ακυρωθούν στην πράξη οι καταστροφικές επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής της ΕΕ...
• Να είναι δημοκρατικά οργανωμένος και να οικοδομεί σχέσεις μέσα στην κοινωνία με πολιτικούς αγωνιστές και ρεύματα τόσο από το χώρο της ευρύτερης αριστεράς και των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων, όσο και με τους εργαζόμενους που διαφοροποιούνται από τα μνημονιακά κόμματα...
• Να θέτει το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας με βάση το πολιτικό πρόγραμμα των 6 σημείων, με προσανατολισμό τον κοινωνικό μετασχηματισμό και όχι τη διαχείριση...

Υπ' αυτές τις προϋποθέσεις, θα προβάλλει η δυνατότητα εκείνων των επαναστατικών αλλαγών, που με τη συλλογική εμπειρία, βούληση και δράση του εργαζόμενου κόσμου θα ανοίξουν το δρόμο για έναν άλλο τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης με σοσιαλιστικό ορίζοντα».

Καλούν επομένως για «συσπείρωση αριστερών πολιτικών δυνάμεων», αυτός είναι ο μετωπικός πόλος. Καλούν την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να συσπειρωθούν, να συμμαχήσουν, στηρίζοντας τη «συσπείρωση αριστερών πολιτικών δυνάμεων», διαιρώντας τους εργαζόμενους με βάση το τι ψηφίζουν. Επομένως, θέλουν μια συνεργασία πολιτικών δυνάμεων και όχι συμμαχία της εργατικής τάξης των αυτοαπασχολουμένων, των φτωχών αγροτών από τα κάτω. Αλλωστε, μιλούν για συσπείρωση όχι όλων των εργαζομένων, όχι όλων των λαϊκών στρωμάτων που αντικειμενικά έχουν κοινό αντίπαλο τα μονοπώλια, επομένως έχουν αντικειμενικό συμφέρον να συμμαχήσουν οργανώνοντας την πάλη τους σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, αλλά μόνον όσων «διαφοροποιούνται από τα μνημονιακά κόμματα».

Καλούν την εργατική τάξη, το λαό να αναδείξουν μια «κυβερνητική εξουσία με βάση το πολιτικό πρόγραμμα των 6 σημείων», δηλαδή μια κυβέρνηση της αριστεράς που σε διάκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ βάζει το ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, κατάργηση των μνημονίων και διαγραφή του χρέους. Και αυτό το ονομάζουν «άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση». Αλλά το πρόγραμμα των 6 σημείων αποτελεί πρόγραμμα διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, με τους καπιταλιστές να έχουν και την εξουσία και την ιδιοκτησία στην οικονομία. Γιατί πουθενά δε μιλούν γι' αυτά. Αρα αφήνουν ανέπαφη την ιδιοκτησία των μονοπωλίων. Ανέπαφη την εξουσία τους, το κράτος τους. Αφήνουν, δηλαδή, ανέπαφη την καπιταλιστική οικονομία και το εποικοδόμημά της. Δεν εξηγούν πως μπορεί τάχα να σχεδιασθεί η οικονομία με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία - την οποία ισχυρίζονται ότι θα πετύχουν - όταν κυριαρχούν τα μονοπώλια και οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, η ανισόμετρη ανάπτυξη τομέων, κλάδων, περιφερειών.

Λένε δε ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα και μια τέτοια κυβέρνηση θα φέρει τη «ρήξη με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις»! Αλλά ιστορικά ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει τέτοια ρήξη από μια παρόμοια κυβέρνηση. Τα παραδείγματα πολλά. Από την κυβέρνηση Αλλιέντε στη Χιλή, μέχρι την «Επανάσταση των γαρυφάλλων». στην Πορτογαλία που έγινε μάλιστα και ένοπλη πάλη. Αντικειμενικά, λαϊκός αγώνας, λαϊκή συμμαχία, για ανάδειξη κυβέρνησης με τέτοιο πρόγραμμα και με τους αστούς στην εξουσία και την ιδιοκτησία, καλλιεργεί αυταπάτες ότι χωρίς την κατάκτηση της εξουσίας της εργατικής τάξης, μπορεί να αφαιρεθεί η οικονομική και πολιτική εξουσία από τους καπιταλιστές.

Ας μας εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν η εργατική τάξη να παράγει χωρίς να έχει ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και να παράγει σε όφελός της. Πώς είναι δυνατόν να αλλάζει σε όφελός της την πολιτική που υπηρετεί την καπιταλιστική οικονομία, την εσωτερική και εξωτερική πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια χωρίς να έχει την εξουσία. Βεβαίως, στο «πρόγραμμα των 6 σημείων» δεν λένε κουβέντα γι' αυτά. Αλλά η Ελλάδα είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και σε άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Πώς είναι δυνατόν με τα μονοπώλια στην οικονομία και την εξουσία, η εργατική τάξη, ο λαός, να κάνει έλεγχο, να αλλάζει τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, όλων των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών που δρουν σε όφελος των μονοπωλίων. Δε λένε τι θα κάνουν με τη Βάση στη Σούδα, στρατηγικό ΝΑΤΟικό μέσο στους πολέμους. Πώς ο λαός μπορεί να την αποτρέπει από το να λειτουργεί ως τέτοια, ή να την κλείσει όταν η εξουσία είναι στα χέρια των ιδιοκτητών των μονοπωλίων.

Γι' αυτό και με όσα λένε για την ανακούφιση του λαού με το παραπάνω πρόγραμμα, με το οποίο θα «ακυρωθούν στην πράξη οι καταστροφικές επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής της ΕΕ», καλλιεργούν αυταπάτες ότι στην εποχή των μονοπωλίων, του οξύτατου ανταγωνισμού και ιδιαίτερα της κρίσης μπορεί μια κυβέρνηση να εναντιωθεί στα συμφέροντα των καπιταλιστών, αναγκάζοντάς τους σε απεμπόληση του κέρδους.

Από την άποψη της πολιτικής διεξόδου, εκφράζει τμήματα του κεφαλαίου που καλοβλέπουν την έξοδο από το ευρώ και την αλλαγή στρατηγικού προσανατολισμού ως προς τις συμμαχίες των μονοπωλίων, με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, κλπ. (εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες στον τομέα του τουρισμού, μεγαλοεξαγωγείς, μεγαλοεπιχειρηματίες του τομέα Ενέργειας, και κάποιοι τραπεζίτες). Τέτοια προγράμματα παρουσιάζουν δυνάμεις όπως το κόμμα του Γκρίλο στην Ιταλία ή το κόμμα «κατά του ευρώ» που έστησαν επιχειρηματίες στη Γερμανία.

Επομένως, αυτές οι δυνάμεις του Α. Αλαβάνου, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. που καλούν στη δημιουργία αυτού του πόλου, καλούν το λαό σε αγώνα κάτω από ξένη σημαία, αυτή των καπιταλιστικών συμφερόντων.

Να γιατί λέμε ότι η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ είναι δεμένη με την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Οι θέσεις για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ ορισμένων αστικών και άλλων δυνάμεων, χωρίς να θίγεται η εξουσία των μονοπωλίων, η ιδιοκτησία τους, η πρόσδεση της Ελλάδας σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, συσκοτίζει τη λαϊκή πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό κυρίαρχο και τη δική του εξουσία. Σήμερα, που στην Ευρωζώνη και την ΕΕ δυναμώνουν οι εσωτερικές αντιθέσεις των μονοπωλίων, οι όποιες φυγόκεντρες τάσεις πρέπει να αξιοποιηθούν για να απελευθερωθούν οι λαοί από τη λυκοσυμμαχία και την εξουσία των μονοπωλίων.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα σήμερα πρέπει να γυρίσει την πλάτη σε θέσεις και κινήσεις που επιχειρούν να φρενάρουν τη ριζοσπαστικοποίησή του και να το δέσουν πισθάγκωνα στις επιδιώξεις της πλουτοκρατίας και στις αντιθέσεις εντός της αστικής τάξης. Το κίνημα σήμερα πρέπει να αξιοποιεί όλες τις δυσκολίες που έχουν τα μονοπώλια, η ΕΕ, η αστική εξουσία σε κάθε χώρα και να βάζει πλώρη μαζί με την αποδέσμευση από την ΕΕ ο λαός να παλεύει για τη δική του εξουσία, ώστε να γίνει κυρίαρχος, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, τον πλούτο που παράγει.

• Τα αποσπάσματα που είναι εντός εισαγωγικών προέρχονται από τη διακήρυξή τους.