Alfavita Newsroom Είμαι καθηγήτρια τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τα περισσότερα απ’ αυτά στην Τεχνική και Επαγγελματική εκπαίδευση. Πέρασα κι από ΙΕΚ, πέρασα κι από φορέα του Υπουργείου ως αποσπασμένη (είμαι βλέπετε περίεργος κι ανήσυχος τύπος και θέλω να τα βλέπω και να τα μαθαίνω όλα). Πέρασα και μια διετή διαθεσιμότητα και τελικά κατέληξα να διδάσκω μαθηματικά σ’ ένα γυμνάσιο στο κέντρο της Αθήνας.
Στα είκοσι αυτά χρόνια έζησα μεγάλες «μεταρρυθμίσεις», μικρές μεταρρυθμίσεις, ντεμί μεταρρυθμίσεις, αντιμεταρρυθμίσεις κι ότι βάλει ο νους του ανθρώπου. Μετά απ’ όλες αυτές τις «μεταρρυθμίσεις» το αποτέλεσμα είναι ένα. Τα πάντα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Όλοι μαζί, καθηγητές, μαθητές και γονείς, κυνηγάμε παραζαλισμένοι τις μεταρρυθμίσεις και μέχρι να καταλάβουμε τι συνέβη, τσουπ! εμφανίζεται η νέα μεταρρύθμιση, του νέου επίδοξου Παπανούτσου. Κι έτσι πηδώντας χαρωποί από μεταρρύθμιση σε μεταρρύθμιση, χάσαμε τη μπάλα.
Γράφω αυτό το κείμενο προσπαθώντας να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να καταλάβω ίσως τι δεν πάει καλά. Κι επειδή είμαι των θετικών επιστημών και τα λέω τσεκουράτα ας τα πιάσουμε από την αρχή. Γιατί έγινα καθηγήτρια; Γιατί ενώ, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, δούλευα σε μια καλοπληρωμένη δουλειά με «κύρος», τα παράτησα όλα και αποφάσισα να δουλέψω στο δημόσιο σχολείο με πολύ λιγότερα χρήματα;
Η απάντηση είναι διπλή. Πρώτον γιατί ξαφνικά συνειδητοποίησα πως μου έλειπε η «μυρωδιά» του σχολείου ή καλύτερα η μυρωδιά ενός χώρου όπου υπάρχει η διαδικασία της μάθησης. Και δεύτερον γιατί μου άρεσε και μου αρέσει να μοιράζομαι, να μοιράζομαι τα πράγματα που μου αρέσουν και πιστεύω πως αξίζουν να τα μοιραστώ.
Αυτοί ήταν οι δύο λόγοι που με οδήγησαν στο δημόσιο σχολείο κι όχι οι καλοκαιρινές διακοπές. Ακόμα και τότε, στο μακρινό 1995, η πρώτη επαφή μου με το σχολείο ήταν σοκαριστική, βρήκα ένα σχολείο που σε τίποτε δεν θύμιζε το σχολείο που άφησα αρκετά χρόνια πριν. Παρ’ όλα αυτά ακόμα κι εκείνο το σχολείο που τότε με σόκαρε τώρα φαντάζει στα μάτια μου σαν κολέγιο.
Τι άλλαξε; Γιατί κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι γκρινιάζουν για το χάλι του σχολείου; Γιατί κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι μαθητές λένε πως μισούν το σχολείο κι έρχονται σ’ αυτό «με το πιστόλι στο κρόταφο» επειδή τους υποχρεώνουν οι γονείς τους; Τι δεν κάνουμε όλοι μας καλά;
Απάντηση εύκολη δεν υπάρχει αλλά ψυχανεμίζομαι πως το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως το μπερδέψαμε το καημένο το σχολείο. Νομίζω πως η αλήθεια κρύβεται σε μια φράση που επαναλαμβάνουν οι παλιότεροι κάθε φορά που νοσταλγούν το σχολείο του καιρού τους, «Τότε μαθαίναμε γράμματα, δεν βγαίναμε από το σχολείο στουρνάρια. Το φοβόμασταν αλλά μαθαίναμε γράμματα». Για μένα αυτή είναι η φράση κλειδί.
Το σχολείο σαράντα ή πενήντα χρόνια πριν είχε αυστηρότητα, ξύλο και δάσκαλους πολύ λιγότερο μορφωμένους από τους σημερινούς. Γιατί το νοσταλγούν όσοι το έζησαν; Η δική μου απάντηση είναι πως το νοσταλγούν επειδή τότε ήταν ξεκάθαρος ο ρόλος του, ξεκάθαρος κι ο ρόλος των δασκάλων και τέλος ήταν ξεκάθαρο τι περίμεναν μαθητές και γονείς από το σχολείο και τους δάσκαλους. Περίμεναν να μάθουν γράμματα και τίποτε άλλο.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια που βρίσκομαι στην εκπαίδευση τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο. Οι γονείς τα θέλουν όλα από το σχολείο και το δάσκαλο. Θέλουν να μάθει στα παιδιά τους γράμματα αλλά και να τα νταντέψει, να τα καταλάβει, να τα γιατρέψει, να είναι ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός, φίλος, να είναι αυστηρός αλλά και να μην είναι, με λίγα λόγια να είναι γονιός, δάσκαλος και γιατρός μαζί.
Ο (κακοπληρωμένος) δάσκαλος από την άλλη είτε προσπαθεί ν’ αντεπεξέλθει με επιτυχία σε όλους αυτούς τους ρόλους για τους οποίους δεν έχει καν προετοιμαστεί και εκπαιδευτεί είτε τα παρατάει ξεπνοημένος και απλώς διεκπεραιώνει. Άλλωστε μέχρι να καταλάβει τι του ζητάνε, έρχεται η επόμενη μεταρρύθμιση και τον απορυθμίζει και φτου κι απ’ την αρχή.
Τέλος, ο μαθητής δεν βρίσκει τίποτε ενδιαφέρον σ’ όλα αυτά και απλά μισεί το σχολείο. Ανάλογα τον ψυχισμό του είτε κάνει υπομονή μέχρι να τελειώσει το βασανιστήριο είτε γίνεται θιασώτης της ιδέας πως «το σχολείο φωτίζει μόνον όταν καίγεται»
Κι η Πολιτεία, το Υπουργείο, το Κράτος; Τι κάνουν αυτά; Αυτά απλώς ετοιμάζουν πάντα μια καινούρια «μεταρρύθμιση», συνήθως στο πόδι και αντιγράφοντας ακόμα ένα «επιτυχημένο» μοντέλο από το εξωτερικό χωρίς ποτέ να λάβουν υπόψη πως αυτό το επιτυχημένο μοντέλο πέτυχε γιατί απευθυνόταν σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη κοινωνία, σε μια διαφορετική οικονομία και δοκιμάστηκε πριν εφαρμοστεί, διορθώθηκαν οι δυσλειτουργίες του και μετά εφαρμόστηκε για αρκετά χρόνια μιας και στην Εσπερία δεν έχουν χόμπι τις «μεταρρυθμίσεις» για να μη βαριόμαστε στη ρουτίνα.
Πηγή; stokokkino.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 27/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
